ตอนที่ 60: แผนการออกจากมหาวิทยาลัย
แม้ว่ามันจะเป็นความจริงที่ซอมบี้ผิวสีฟ้าที่วิวัฒนาการได้พยายามหลบหนี หลังจากตระหนักว่าถ้ามันเผชิญหน้ากับคนทั้งกลุ่มของไป่เซหมิน มันก็จะจบลงด้วยการตาย นี่ไม่ได้หมายความว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ชาญฉลาด อาจเป็นเพียงสัญชาตญาณการต่อสู้ที่ซอมบี้ที่พัฒนาแล้วสามารถสัมผัสได้ว่าสงครามใดที่มันสามารถชนะได้ และสงครามใดที่มันไม่หวังว่าจะได้รับชัยชนะ
เนื่องจากโลกเปลี่ยนไป มันทั้งป่าเถื่อนและบ้าคลั่ง จึงง่ายที่จะสรุปว่าซอมบี้ที่พัฒนาแล้ว ซึ่งเป็นสิ่งมีชีวิตที่วิวัฒนาการอย่างเป็นทางการ มีความสามารถในการควบคุมซอมบี้ได้ในระดับหนึ่ง แต่มีเพียงไม่กี่ตัวเท่านั้น นี่เป็นเรื่องปกติ เช่นเดียวกับที่สิงโตที่โตเต็มวัยเป็นผู้นําของฝูงและนําสิงโตที่ตัวเล็กกว่าหรืออ่อนแอกว่า
อาจเป็นไปได้ว่าซอมบี้ที่วิวัฒนาการแล้วไม่ต้องการให้ซอมบี้ตัวอื่นอยู่บนชั้น 4 เนื่องจากมีพืชกลายพันธุ์นี้อยู่ และนั่นเป็นสมบัติของมัน และอาจกังวลว่าพืชจะถูกพรากไปจากมัน
แต่เกิดปัญหากับต้นไม้เล็กๆ ต้นนี้ และนั่นคือตอนที่ไป่เซหมินมั่นใจ 809% ว่ามันคือสมบัติที่ดี สําหรับร่างกายอีก 20% คือสิ่งที่ขัดขวางไม่ให้เขากินผลไม้อย่างใดอย่างหนึ่ง
80% เทียบกับ 20% เป็นจํานวนที่สูงกว่ามาก อย่างไรก็ตาม 20% ไม่ใช่ 09% และหากการเดาของ ไป่เซหมิน ผิด อย่างที่ลิลิธพูด เป็นไปได้ว่าร่างกายของเขาจะระเบิดเป็นละอองเลือดและ นั่นเป็นความคิดที่เขาไม่ค่อยพอใจที่จะจินตนาการ
คงจะน่าตลกไม่น้อยที่ตายจากการกินอาหารที่เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร แทนที่จะตายจากการต่อสู้? แน่นอน มันไม่เหมือนกับว่าเขามีแผนที่จะตาย แต่ถ้าเขาต้องตายจริง ๆ เขาไม่ต้องการความตายที่น่าสมเพชแบบนั้น
ลิลิธ เธอไม่มีทางรู้เลยหรอว่าพืชกลายพันธุ์นี้ดีหรือไม่ ไป่เซหมินมองมาที่เธอและเกาหัวโดยไม่รู้ว่าต้องทํายังไง
ลิลิธยักไหล่แล้วพูดด้วยน้ําเสียงที่ไร้หนทางว่า ฉันไม่ใช่ผู้รู้ทั่วๆ ไป ไป่เซหมิน อย่างที่บอกไปก่อนหน้านี้แล้ว โลกแต่ละใบต่างกัน แสดงว่าโลกแห่งความน่าจะเป็นก็แตกต่างกัน และฉันสามารถช่วยนายได้ด้วยความรู้ที่แบ่งปันจากโลกอื่น สําหรับสิ่งต่าง ๆ ที่เฉพาะเจาะจงและมาจากโลกนี้ นั่นคือสิ่งที่นายจะต้องค้นพบด้วยตัวเอง
ไป่เซหมินตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะฝืนยิ้มและสายหัวเบาๆ
ลืมไป ฉันจะต้องหาวิธีเอง ไป่เซหมินคิด ขณะหยิบขวดเปล่าออกมาและใส่ต้นไม้อื่นๆ ในห้องลงไปในดิน จากนั้นเขาก็ค่อยๆ ถอนรากของพืชกลายพันธุ์ขนาดเล็กและย้ายไปยังบ้านใหม่
ไป่เซหมินเจาะรูหลายรูในขวดพลาสติกโดยใช้จุดแหลมของถุงมือที่ถือสมบัติที่มือซ้าย จากนั้นเขาเก็บขวดที่มีต้นไม้อยู่ข้างในไว้ในกระเป๋าใบเล็กๆ แยกต่างหากในกระเป๋าเป้ของเขา โดยให้แน่ใจว่าได้เปิดส่วนเล็กๆ ไว้เพื่อให้อากาศและแสงแดดส่องผ่านเข้ามา
จนกว่าเขาจะไปถึงที่ปลอดภัย นี่คือสิ่งที่เขาสามารถทําได้ชั่วคราว
ไป่เซหมิน พวกเราไม่ได้บอกว่าพวกเราจะไปด้วยกันทั้งหมดเหรอ?
ทันทีที่ไป่เซหมินเก็บต้นไม้กลายพันธุ์ขนาดเล็กออกไป เสียงที่เยือกเย็นและไม่แยแส ซึ่งมีคําตําหนิติเตียนก็ดังขึ้นจากทางเข้าห้อง
แม้จะไม่ได้หันไปรอบ ๆ ไป่เซหมินก็รู้อยู่แล้วว่าเสียงเย็นชานั้นเป็นของใคร แต่ในขณะเดียวกันเสียงที่สงบเงียบนั้น ไป่เซมินเองก็รู้ว่าเสียงนั้นเป็นของใคร
เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนและสะพายกระเป๋าเป้สะพายไหล่ของเขาก่อนจะหันหลังกลับและพูดด้วยรอยยิ้มว่า อืม ฉันเห็นว่าพวกคุณทุกคนคงรู้จักกันดี และฉันไม่อยากขัดจังหวะการพบปะอันอบอุ่นหัวใจของคุณ
นาย ซ่างกวน ปิง เสว่ อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ความจริงพวกเธอก็เป็นเช่นนั้น
จริงๆ
เมื่อเห็นเธอยอมรับความพ่ายแพ้อย่างเงียบ ๆ ไป่เซหมิน ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยเกี่ยวกับตัวเอง และไม่พูดอะไรอีกเลยเดินไปที่ทางออก
นี่! กรุณารอก่อน!
เขาต้องการจากไปเนื่องจากเขามีบางสิ่งที่สําคัญที่ต้องทํา แต่เห็นได้ชัดว่ามีคนจํานวนมากขึ้นต้องการรั้งเขาไว้
ไป่เซหมินหันกลับมาด้วยสีหน้าขมวดคิ้วและมองไปยังผู้หญิงที่เขาไม่รู้ว่าใครกําลังมองเขาอยู่อย่างซาบซึ้ง
ฉันรู้จักเธอหรอ?
ไม่… คุณช่วยฉันมาก่อนหน้านี้ ลีน่าเดินไปและโค้งคํานับอย่างปลาบปลื้ม ขณะที่เธอขอบคุณเขาทั้งน้ําตา ขอบคุณมากจริงๆ สําหรับก่อนหน้านี้! ถ้าไม่ใช่เพราะคุณฆ่าซอมบี้ที่น่ากลัวทั้งหมดและนําซอมบี้ผิวสีฟ้าตัวนั้นออกจากอาคาร ฉันเกรงว่าฉันจะต้องอดตายอยู่ในห้องนั้นเท่านั้น
ไป่เซหมินเห็นว่าไม่ใช่แค่เด็กผู้หญิงคนเดียว ยังมีอีก 3 คนที่พยักหน้าและมองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความกตัญญ หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ในที่สุดเขาก็จําได้ว่าเด็กผู้หญิงเหล่านี้เป็นคนในห้องที่ประตูถูกเขาทุบ เมื่อเขาส่งซอมบี้ที่พัฒนาแล้วลอยออกไปได้ด้วยการเตะ
เอ่อ นั่นน่ะเหรอ ไม่มีอะไรหรอก ไป่เซหมินยิ้มเล็กน้อยและชี้ไปที่ซ่างกวน ปิงเสว่ในขณะที่พูดอย่างช้าๆ ถ้าเธอต้องการขอบคุณใครสักคน ขอบคุณประธานสมาคมนักเรียนคนนั้น ฉันเป็นหนี้บุญคุณเธอในอดีต และเธอก็ใช้สิ่งนั้น เพื่อขอความช่วยเหลือจากฉันหรือ มิฉะนั้น ไม่น่าเป็นไปได้ที่ฉันจะเสี่ยงกับการต่อสู้กับซอมบี้ที่วิวัฒนาการแล้วนั่นหรอก
ไป่เซหมินไม่ได้ให้เครดิตที่เขาคิดว่าไม่สมควรและชี้ไปที่ ฮีโร่ ตัวจริงที่นี่โดยตรง อย่างไรก็ตาม สายตาของเพื่อนทั้งสี่ที่จ้องมองมาที่เขาไม่เคยเปลี่ยน แม้ว่าไป่เซหมินจะสงสัยว่าสีหน้าขอบคุณนั้นยังคงอยู่บนใบหน้าของพวกเธอหรือไม่ เมื่อพวกเธอรู้ว่าเขาได้โยนคนที่ยังมีชีวิตอยู่เข้าไปในซอมบี้เพื่อไปกินเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน
นั้นไม่ใช่เรื่องของพวกเธอเลย และมันก็ไม่ได้ทําร้ายเขาเช่นกัน ทุกคนมีอิสระที่จะทําตามที่พอใจและมากยิ่งขึ้นในโลกใหม่นี้
ยังไงก็ตาม ซ่างกวน ปิงเสว่ ไป่เซหมินหันหลังกลับก่อนจะนึกอะไรบางอย่างได้และหยุดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า พรุ่งนี้ ฉันจะเริ่มเคลียร์เส้นทางไปทางทิศใต้เพื่อออกจากมหาวิทยาลัย
ซ่างกวน ปิงเสว่ รู้ว่าเขาหมายถึงอะไรแม้จะไม่ได้พูดอะไรอีก เธอนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ดูเหมือนจะพิจารณาบางสิ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นอีกครั้งเพื่อมองที่เขาและพูดช้าๆ ว่า ทําไมนายไม่รออีกวัน 2 วันล่ะ?
โอ้? และทําไมต้องทําแบบนั้นล่ะ? ไป่เซหมิน เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแต่ไม่โกรธ เพราะจากสิ่งที่เขาเห็นเกี่ยวกับเธอจนถึงตอนนี้ ซ่างกวน ปิงเสว่ เป็นผู้หญิงที่ 90% ของเวลานั้นเป็นความคิดที่มีเหตุผลและชัดเจน ดังนั้นเขาจึงยินดีรับฟังความคิดเห็นและความคิดของเธอ
จําด้วงยักษ์ได้ไหม เรายังคงต้องดูแลมัน และในขณะที่เคลียร์เส้นทางไปยังทางออกจะใช้เวลาอย่างน้อย 1 หรือ 2 วันเพื่อหาคนที่เต็มใจจะชิมเนื้อนั่นก่อน ซ่างกวน ปิง เสว่ หยุดครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ นอกจากนี้ ที่เฉียวหลงพักอยู่นั้นเป็นที่เก็บกุญแจรถโรงเรียน เราจึงสามารถใช้กุญแจเหล่านั้น เพื่อออกไปได้ตราบใดที่เราเดินไปที่ลานจอดรถ แต่ถึงอย่างนั้นเราก็จําเป็นต้องปรับหน้าต่างหน่อย
ดวงตาของ ไป่เซหมิน สว่างขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินเหตุผลของ ซ่างกวน ปิงเสว่ ในขณะที่เขาได้ยินบางสิ่งที่สําคัญกับเขามากกว่าเนื้อของด้วงในขณะนั้น
