ตอนที่ 75: การทดลองที่ประสบความสําเร็จ
ไป่เซหมิน, ไคจิงยี่, ฟู่เชี่ยเฟิง และ ซ่งเต๋อ ตาม ซ่างกวน ปิงเสว่ กลับไปที่อาคารร้านขายยาที่กลุ่มผู้รอดชีวิตอยู่
เมื่อกลุ่มทั้ง 5 คนมาถึงที่เกิดเหตุ ก็มีคนจํานวนมากนั่งสบาย ๆ บนเศษหินหรืออิฐก้อนใหญ่กินกันเต็มปาก และคนอื่นๆ ก็หยิบอาหารออกมาจากในอาคารก่อนจะนั่งลงและเริ่มกินเหมือนคนอื่นๆ
ไป่เซหมินสามารถสังเกตเห็นความประหลาดใจบนใบหน้าของนักเรียน เมื่อพวกเขาเห็นเสือขนสีดําถูกลากด้วยมือข้างหนึ่ง
ดูสิ พวกเขายังล่าเสืออยู่เลย
ไม่ใช่เสือดําเหรอ?
คนบ้า เห็นได้ชัดว่าเป็นเสือที่กลายพันธุ์!
หุบปากแล้วกินข้าวก่อนไปทํางาน
เขาเพิกเฉยต่อสิ่งเหล่านี้และทิ้งร่างของเสือโคร่งสีดําไว้ใกล้กับที่ที่ด้วงยักษ์อยู่
ปัจจุบันด้วงยักษ์สูญเสียเกราะป้องกันไปมาก และผู้รอดชีวิตก็เริ่มนั่นเนื้อและบรรจุในถุงพลาสติกเพื่อนําไปแช่ตู้เย็นในภายหลัง
แม้ว่าจะยังไม่แน่ใจว่าเนื้อสัตว์นั้นกินได้หรือไม่ เนื่องจากมันยังไม่นานพอสําหรับทุกคนที่จะรู้สึกปลอดภัยเพียงพอ ซ่างกวน ปิงเสว่ ตัดสินใจว่าควรปรับปรุงก่อน เพื่อประหยัดเวลาและเนื่องจากผู้รอดชีวิตไม่สามารถทําทุกอย่างอย่างมีประสิทธิผล ความคิดของเธอก็ได้รับการอนุมัติจากทุกคนในทันที
ไป่เซหมินได้รับชามข้าวของเขา เช่นเดียวกับเนื้อแดงชิ้นใหญ่ เนื้อขาวชิ้นเล็ก และซาลาเปา
หลังจากพยักหน้าให้คนในครัว เขาก็ไปที่หลังคาของอาคารและนั่งอยู่ที่นั่นกับลิลิธคนสวยที่อยู่ไม่ไกล อย่างไรก็ตาม ไม่นานนักอู๋ยี่จินก็ปรากฏตัวขึ้นที่จุดนั้นและเริ่มพูดคุยกับเขา
ดูเหมือนว่าเธอไม่มีเจตนาร้ายและไม่ต้องการขออะไรจากเขา ไป่เซหมิน จึงพูดคุยกับเธอ อย่างสบายๆ เกี่ยวกับเรื่องไม่สําคัญระหว่างมื้อเที่ยงเล็กน้อย
หลังจากทานอาหารเสร็จ เขาก็ขอตัวและกลับไปยังที่ที่เขาอยู่ก่อนหน้านี้เพื่อทําความสะอาดพื้นที่ต่อไป คราวนี้เขาบอกฟู่เชี่ยเฟิง และอีก 2 คนว่าหนึ่งในนั้นจะเปลี่ยนที่กับคังลานและพาเธอออกไป
***
ทั้งวันผ่านไปแบบเดียวกับที่เริ่มต้น
ไป่เซหมินเคลียร์กลุ่มเล็กๆของสัตว์ร้ายและซอมบี้กลุ่มใหญ่ๆ ในขณะที่ฝึกการควบคุมมานา และปรับให้เข้ากับการใช้การควบคุมเลือดในสถานการณ์ที่แตกต่างกัน ความช้าแต่แน่นอนของเขาก็ทําให้เขาสามารถสังเกตเห็นการปรับปรุงอย่างต่อเนื่อง ในการควบคุมเวทมนตร์ของเขา เช่นเดียวกับการจินตนาการและการแข็งตัวของเลือดเพื่อสร้างหอก
เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจเรียกคนของตนและกลับไปที่โรงยิม โดยบังเอิญไปพบกับกลุ่มของ เฉินเหอ และคนอื่นๆ ที่กลับมาก่อนหน้านี้หลายนาที
น่าแปลกที่กลุ่มของซ่างกวน ปิงเสว่ ไม่ได้งี่เง่า ในขณะที่ผู้รอดชีวิตคนอื่นๆ ทํางานเพราะพวกเขานําที่นอนและเสื้อผ้าจากหอพักหญิงมามากขึ้น ต้องขอบคุณการเคลื่อนไหวของนักศึกษาหญิงจํานวนมากเมื่อวันก่อน ทําให้ทุกคนมีที่สําหรับนอนพักผ่อน และในขณะที่มันไม่สบายเท่าเตียง แต่ก็สะดวกสบายกว่าพื้นแข็งที่เย็นยะเยือกนับครั้งไม่ถ้วน
สภาพความเป็นอยู่ของผู้รอดชีวิตดีขึ้นทีละน้อย ซึ่งทําให้บรรยากาศที่มืดมนค่อยๆ สว่างขึ้นอย่างช้าๆ ด้วยความสะดวกสบายแบบใหม่ เช่นเดียวกับพลังที่แสดงโดยไป่เซหมิน และบรรยากาศที่พัฒนาขึ้นอื่นๆ
…
ตั้งแต่เวลาประมาณ 7.30 น. จนถึงขณะนี้เวลาผ่านไปกว่า 14 ชั่วโมงแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของผลกระทบแม้แต่น้อยต่อเศษขยะทั้ง 3 คนที่กินเนื้อด้วง ซ่างกวน ปิงเสว่ กําลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างโต๊ะในโรงอาหารและเริ่มประกาศผลการทดลองในวันนี้
โดยทั่วไป… เนื้อสามารถกินได้หรือไม่? เหลียงเผิงถามด้วยความสงสัย
ซ่างกวน ปิงเสว่ มองมาที่เขาก่อนจะมองไปยังคนอื่นๆ แล้วพูดต่อ ตลอดเวลานี้ ถ้าเกิดเรื่องไม่ดี อย่างน้อยก็น่าจะมีข้อบ่งชี้เล็กน้อย อย่างไรก็ตาม สีผิวไม่มีการเปลี่ยนแปลง ไม่มีไข้ รูม่านตา ไม่ได้ขยายออกไปในทางใดทางหนึ่งและดูเหมือนจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงทางจิตใจใดๆ ฉันคิดว่ามันถูกต้องที่จะสรุปว่าเนื้อของสัตว์ประหลาดกลายพันธุ์นั้นไม่เป็นอันตรายต่อร่างกายมนุษย์
ไป่เซหมินหัวเราะคิกคักและพูดด้วยน้ําเสียงร่าเริงมาก นั่นหมายความว่าตั้งแต่วันนี้เป็ นต้นไป เรามีแหล่งอาหารอื่นใช่ไหม
ถูกต้อง ซ่างกวน ปิงเสว่ พยักหน้าขณะที่เธอมองไปที่ทุกคน แม้แต่ท่าทีที่เย็นชาของเธอก็ค่อนข้างอุ่นขึ้นในขณะนี้ ซึ่งพิสูจน์ว่าเธอร่าเริงแค่ไหน
สัตว์และแมลงที่วิวัฒนาการมาจากมุมมองหนึ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าซอมบี้ เนื่องจากมีเพียงหนึ่งในพวกมันเท่านั้นที่สามารถทําลายล้างผู้คนกลุ่มใหญ่ได้ในเวลาอันสั้น อย่างไรก็ตาม ตอนนี้พวกมันก็กลายเป็นแหล่งอาหารที่ขาดไม่ได้แล้ว!
ไป่เซหมินและคนอื่นๆ ยังคงไม่รู้ว่ามานาส่งผลกระทบอย่างไรต่อดินแดนของโลกโดยทั่วไป แต่ลิลิธบอกเขาว่าเป็นไปได้ที่พืชผลจะหยุดเติบโต เพราะมันไม่ใช่เรื่องแปลกแต่อย่างใด ดังนั้น หากเป็นเช่นนั้น ทุกมื้อที่พวกเขากินจะเป็นมื้อที่น้อยลงหนึ่งมื้อที่ไม่สามารถเติมเต็มได้
ด้วยสถานการณ์ปัจจุบันในโลก โรงงานผลิตอาหารจะหยุดทํางานโดยธรรมชาติ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถพึ่งพาอาหารประเภทนั้นได้เช่นกัน ดังนั้นอาหารที่เป็นธรรมชาติที่สุดคือเนื้อของสัตว์สายพันธุ์อื่น
ตอนนี้ได้รับการยืนยันแล้วว่าเนื้อของด้วงเพลิงนั้นกินได้ ความสุขและความโล่งใจที่พวกเขารู้สึกนั้นยิ่งใหญ่เกินไปเมื่อภาระหนักได้ถูกยกขึ้นจากบ่าของพวกเขาแล้ว
หากไม่มีอาหารคนจะไม่เต็มใจทํางาน ไม่เชื่อฟัง และในไม่ช้าความโกลาหลก็จะปะทุขึ้นทุกหนทุกแห่ง ซึ่งเมื่อพิจารณาถึงสถานการณ์ปัจจุบันของโลกย่อมหมายถึงความพินาศของมวลมนุษยชาติ แต่ตอนนี้เมื่อรู้ว่าพวกเขาสามารถหาแหล่งอาหารที่ปลอดภัยจากสัตว์อื่นๆ ได้ อย่างน้อย ปัญหาก็ได้รับการบรรเทาลงอีกเล็กน้อย และถึงแม้จะไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาในระยะยาว อย่างน้อยก็ในช่วงเวลานี้ก็ยังดีกว่าไม่ทําอะไรเลย
ว่าแต่ เกิดอะไรขึ้นกับ 3 คนนั้น ไป่เซหมินถามอย่างไม่ใส่ใจ
ตามสัญญา ฉันปล่อยพวกเขาไป ซ่างกวน ปิงเสว่ ตอบอย่างเฉยเมย
ไป่เซหมินมองมาที่เธอและถามด้วยน้ําเสียงแปลกๆ พวกเขาจากไปในเวลานี้?
นั่นสินะ มีปัญหาอะไรไหม เธอมองเขาแล้วถามด้วยความสงสัย
ปัญหาใด ๆ? ไป่เซหมินไม่รู้จะพูดอะไร ดังนั้นเขาจึงเพียงแค่ส่ายหัว ขณะที่เขารู้สึกสมเพชชายผู้น่าสงสารทั้ง 3 คน
แม้ว่าจะเป็นความจริงที่เขาได้เคลียร์พื้นที่ทางตะวันออกเฉียงใต้ของภาคเหนือ และผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งสามของเขาได้เคลียร์พื้นที่ทางตะวันตกเฉียงใต้บางส่วนแล้ว ในตอนกลางคืน อันตรายก็รุมเร้ามากขึ้น ไป่เซหมินรู้ว่าคนธรรมดา 3 คนที่ไม่มีแม้แต่ความกล้าแม้แต่จะต่อสู้ ย่อมไม่สามารถอยู่รอดได้ในตอนกลางคืนอย่างแน่นอน เว้นแต่พวกเขาจะโชคดี
แต่ถึงแม้พวกเขาจะรอดชีวิตจากภยันตรายในยามราตรี เมื่อพิจารณาว่าไม่มีอาหารอยู่รอบๆ พวกมันก็เป็นเพียงเรื่องของเวลาก่อนที่พวกเขาจะเสียชีวิตไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
