บทที่ 27 เงินถูกโกง
สเปซบาร์ของคืนนี้เต็มไปด้วยผู้คน และโต๊ะทั้งหมดก็เต็มไปด้วยผู้คนเช่นกัน
เพราะยังไงนี่ก็คือฟุตบอลโลกที่ 4 ปีจะมีหนึ่งครั้ง
ทีมชาติบราซิลมีสถิติที่ดีที่สุดในโลกจึงทำให้มีแฟนๆ มากมายและที่จีนเองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น อย่างน้อยแปดในสิบคนที่นี่ก็มาเพื่อเชียร์ทีมชาติบราซิล
แต่เมื่อข่าวว่าโรนัลโด้ล้มป่วยก็ออกมาก่อนเกมจะเริ่ม ในบาร์ก็เต็มไปด้วยความโกลาหล ไม่มีใครคิดว่าโรนัลโด้สุดแกร่งคนนั้นจะป่วย?
แฟนบราซิลทุกคนภาวนาให้โรนัลโด้หายดี
แต่แค่ช่วงครึ่งแรก แฟนบอลก็ได้เห็นทันทีว่าโรนัลโด้เดินไม่ปกติ เขาไร้สติและทำผลงานได้ไม่ดีเหมือนเกมที่แล้ว ในทางกลับกันฝรั่งเศสนั้นทำได้ดีมาก ก่อนที่ครึ่งแรกจะจบ ซีดานก็โหม่งทำให้ฝรั่งเศสนำไปก่อน 2 ประตู
ในสเปซบาร์กลายเป็นเงียบกริบ เพราะคนส่วนใหญ่ที่นี่ลงเดิมพันกับทีมชาติบราซิลไปอย่างหนัก
เสี่ยวฮุยสับสนอยู่เป็นเวลานานก่อนที่จะมองไปที่ถานเสี่ยวเทียนซึ่งนั่งอยู่ตรงหัวมุมของบาร์
ไอ้สารเลวน้อยคนนี้โชคดีจริง แต่ยังมีครึ่งหลังอยู่ ในครึ่งหลังของบราซิลจะต้องเอาชนะฝรั่งเศสได้แน่นอน
แฟนๆ ตั้งความหวังในครึ่งหลังอีกครั้ง แต่ความเป็นจริงก็ทำให้พวกเขาต้องผิดหวังอีกครั้ง ทีมชาติบราซิลไม่ได้ดีขึ้นเลย กลับกันฝรั่งเศสกลับลอบโจมตีและทำได้อีกหนึ่งประตู เสียงนกหวีดหมดเวลาดังขึ้น จบเกมที่ฝรั่งเศส 3 บราซิล 0 ประตู… บราซิลทีมเต็งที่ทุกๆ คนเชื่อมั่นว่าจะชนะกลับแพ้อย่างไม่คาดคิด และเกมนี้ถูกพูดถึงไปอีกมากกว่า 1 ทศวรรษข้างหน้า…
ก่อนเกมจะจบลง เสี่ยวฮุยก็หนีไปแล้ว เขาคำนวณคร่าวๆ และรู้ว่าตัวเองต้องจ่ายถานเสี่ยวเทียนถึง 95,000 หยวน เนื่องจากเงินจำนวน 30,000 หยวนของถานเสี่ยวเทียนยังไม่เข้าบัญชีของร้าน ทำให้เขาและผู้จัดการเซี่ยต้องจ่ายเงินมันด้วยตัวเอง…
ถ้าเป็นคนธรรมดา เขายังสามารถปฏิเสธได้ แต่ถานเสี่ยวเทียนเป็นน้องชายของไห่หงษ์ มันจึงทำให้เขาไม่มีทางเลือกอื่น
ตอนนี้คำตอบของเขานั้นชัดเจน หากเขาไม่สามารถจ่ายได้ เขาก็แค่หนี
เสี่ยวฮุยหนีไปแล้ว และผู้จัดการเซี่ยก็ไม่รู้ด้วยว่าความสัมพันธ์ระหว่างถานเสี่ยวเทียนกับไห่หงษ์นั้นเป็นอย่างไร
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับถานเสี่ยวเทียนที่กำลังถือโพลบอลเพื่อมารับเงิน ผู้จัดการเซี่ยก็สูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็หยิบโพลบอลมาฉีกเป็นชิ้นๆ
ตาของถานเสี่ยวเทียนมืดลงเพราะรู้ว่าวันนี้ เขาโดนโกงแล้ว
ผู้จัดการเซี่ยเปิดลิ้นชัก หยิบเงินออกมา 25,000 หยวนแล้วผลักมันออกมา
“เด็กน้อยแกโชคร้ายหน่อยนะ นี่คือเงินของแก เอามันไปก่อน ส่วนอีก 5,000 นั้นอยู่กับไอ้สารเลวเสี่ยวฮุย หากฉันเจอมันเมื่อไหร่ฉันจะเอามันมาคืนให้แกเอง ไปได้แล้ว!”
ทันทีที่ประตูเปิด พนักงานเสิร์ฟเจ็ดหรือแปดคนก็รุมจ้องมองมาที่ถานเสี่ยวเทียนด้วยสายตาที่ไร้ความปรานี
ถานเสี่ยวเทียนคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เปิดกระเป๋าเป้สะพายหลังของเขา ใส่เงิน 25,000 หยวนลงในกระเป๋า แล้วจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ
ผู้จัดการเซี่ยถอนหายใจด้วยความโล่งอกและแอบบอกว่าตัวเองโชคดีที่เขาเป็นแค่นักเรียน ไม่อย่างนั้นวันนี้คงจะจัดการได้ยากแล้ว เสี่ยวฮุยไอ้สารเลว ฉันจะถลกหนังของแก
ถานเสี่ยวเทียนเดินออกจากบาร์ไปอย่างเงียบๆ ภายใต้การจ้องมองของพวกพนักงานเสิร์ฟ จนเดินห่างออกไปได้ห้าสิบเมตร เขาก็หันหลังกลับและมองไปที่ป้ายของบาร์
ฉันยังลงมือตอนนี้ไม่ได้เพราะยังมีแฟนบอลจำนวนมากอยู่ในบาร์ การพนันไม่ใช่สิ่งที่ถูกกฎหมาย เขาไม่ต้องการให้มันเป็นเรื่องใหญ่ นอกจากนั้นการเผชิญหน้ากับคนแปดคนในเวลาเดียวกันนั้นก็หนักเกินไป
ในชาติก่อน ไม่มีใครแม้แต่คนเดียวที่จะสามารถเอาผลประโยชน์ที่สมควรเป็นของถานเสี่ยวเทียนไปได้ และในชาตินี้ก็เช่นกัน
หลังจากกลับบ้าน ถานเสี่ยวเทียนก็ไม่ได้นอน เขานั่งอยู่บนเตียงและฟังการเคลื่อนไหวอย่างเงียบๆ ห้องของเขาและของพ่อกับแม่อยู่ติดกัน จนเวลาประมาณตี 2 ทั้งสองตื่นขึ้น เปิดประตูและออกไป พวกเขากำลังจะไปทำบะหมี่และผักตุ๋นที่ร้านหน้าสถานีเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับวันนี้
ทันทีที่ถานเยว่จินและซ่งชุนฮวาออกจากบ้านไป ถานเสี่ยวเทียนก็ดึงปืนพก Type 63 ออกจากใต้เตียงทันที บรรจุกระสุนและออกจากบ้านไปเงียบๆ
ที่สเปซบาร์ ในห้องผู้จัดการ
ชายหนุ่มอายุ 20 ปีกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้หนังผู้บริหาร เขาคือจ้าวหยูเป็นเจ้าของบาร์และน้องชายของไห่หงษ์
ตอนนี้ จ้าวหยูกำลังทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้หนังอย่างหมดแรง ฟุตบอลโลกนานกว่า 1 เดือนนี้ทำเงินให้เขามากมายก็จริง แต่มันก็ทำให้เขาเหนื่อยมากเช่นกัน
เขาเพิ่งจัดการผลการเดิมพันทั้งหมดเสร็จ ตอนนี้เขาเหนื่อยจนไม่อยากพูดอะไรแล้ว
ผู้จัดการเซี่ยกำลังยืนอยู่ที่โต๊ะด้วยความเคารพ และรายงานผลการรับเดิมพันในบาร์คืนนี้ให้เขาฟัง
หลังจากฟังรายงานของผู้จัดการเซี่ยแล้ว จ้าวหยูก็พูดขึ้นว่า “ให้พี่น้องของเราอยู่ค้างคืนที่บาร์อีกหนึ่งคืน ตู้เซฟมีเงินมากเกินไปฉันกังวลว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น… หลังจากที่เงินถูกส่งออกไปในวันพรุ่งนี้ พี่น้องแต่ละคนจะได้รับโบนัสคนละ 5,000 หยวน นอกจากนี้พี่สาวของฉันก็ช่วยเราไว้มาก ฉันจะให้ส่วนแบ่งกับเธอ 100,000 หยวน”
“ครับ! เจ้านายคุณเหนื่อยมากแล้ว พักผ่อนเถอะครับ ผมจะไปจัดการที่ล็อบบี้ให้เอง” ผู้จัดการเซี่ยเปิดประตูและเดินออกไป
ทางเดินด้านนอกบาร์ว่างเปล่า มีเพียงโคมระย้าที่เปล่งแสงสีเหลืองสลัวเท่านั้น
ผู้จัดการเซี่ยรู้ดีว่าตอนนี้พนักงานเสิร์ฟกำลังนอนหลับอยู่ที่ล็อบบี้! และทุกๆ อย่างก็ดูปกติดี
แต่เมื่อผู้จัดการเซี่ยเดินผ่านห้องน้ำ เขาก็รู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างซ่อนอยู่ในห้องน้ำที่มืดมิด
ในชั่วพริบตา มือหนึ่งก็เอื้อมมือออกมาจากความมืด…
ในวินาทีต่อมา ผู้จัดการเซี่ยก็รู้สึกว่ามีดาวนับไม่ถ้วนบินอยู่ข้างหน้าเขา เขาต้องการจะอ้าปากเพื่อตะโกน แต่คอของเขากลับถูกรัดเอาไว้
หลังจากที่เห็นหน้าฝ่ายตรงข้ามอย่างชัดเจนแล้ว ความคิดสุดท้ายของผู้จัดการเซี่ยคือ เด็กคนนี้เป็นใครกันแน่?
******
จ้าวหยูเหลือบมองที่ตู้นิรภัยตรงหัวมุมห้องที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาไม่สบายใจอย่างมาก
พรุ่งนี้เขาจะเอาเงินทั้งหมดไปฝากเข้าธนาคารทันทีที่ธนาคารเปิด…
เพียงไม่กี่วินาที จ้าวหยูก็ผล็อยหลับไป
เขาเหนื่อยเกินไปจริงๆ
เสียงประตูดังขึ้นเล็กน้อย
จ้าวหยูตื่นขึ้นทันที “นั่นใคร?”
“ผมเอง”
เขาได้ยินเสียงของผู้จัดการเซี่ย จ้าวหยูนั่งตื่นขึ้นและตัวตรงด้วยความไม่พอใจ
ประตูเปิดออก อีกฝ่ายเดินเข้ามาโดยไม่รอให้เขาอนุญาต
ความไม่พอใจของจ้าวหยูเพิ่มขึ้น เขากำลังจะพูดบางสิ่ง แต่ก็ต้องกลืนมันลงไปทันทีเมื่อพบว่าคนที่เดินเข้ามานั้นไม่ใช่ผู้จัดการเซี่ย แต่เป็นชายหนุ่มที่ดูชั่วร้ายเล็กน้อย
ในมือของชายหนุ่มมีบางสิ่งที่ดูคล้ายกับ… ปืน!
