บทที่ 37 รายงานตัวที่มหาวิทยาลัย 2
ดวงตาสวยของหญิงสาวผมสั้นกวาดมองไปทั่วห้อง ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร พวกตั่งอ้ายฉินทั้งสามคนก็ยืนขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน
แม้ว่าสาวสวยผมสั้นตรงน่าจะทำเพียงแค่ยิ้มออกมาเบาๆ แต่ทั้งสามคนก็รู้สึกราวกับว่ามีพลังบางอย่างฉุดรั้งพวกเขาขึ้นมา
“สวัสดีนักศึกษาทุกท่าน ฉันเหวินเฉินรองประธานสภานักศึกษาคณะครุศาสตร์ ทั้งหมดที่มานี่คือสมาชิกของสภานักศึกษาของเรา คนนี้คือฝ่ายประชาสัมพันธ์หวู่โม่ คนนี้คือฉิวเจ๋อฝ่ายการศึกษา และคนนี้ตงกวนจากฝ่ายการกีฬา… จากนี้ต่อไปเพราะเราถือเป็นพี่น้องกันแล้วหากคุณมีปัญหาอะไรในอนาคต คุณสามารถมาปรึกษาเราที่สภานักศึกษาได้ตลอดเวลา”
พวกของตั่งอ้ายฉินทั้ง 3 คนพยักหน้าอย่างโง่เขลา
“ตอนนี้ในหอพักมีแค่คุณสามคนอย่างนั้นเหรอ” ในที่สุดสายตาของเหวินเฉินก็ไปหยุดตรงที่เตียงหมายเลข 2
ตั่งอ้ายฉินตอบอย่างลังเล “ขอโทษด้วยครับประธานเหวิน ตอนที่พวกเรามาถึงก็เห็นเพียงแต่กระเป๋าของถานเสี่ยวเทียนเท่านั้น ถ้าเกิดประธานมีอะไรต้องการจะบอกกับเขาสามารถบอกกับผมได้เลยนะครับ”
“ไม่เป็นไร ฉันยังต้องไปแสดงความยินดีกับนักศึกษาคนอื่นๆ ที่สามารถเข้าเรียนที่นี่ได้ แต่ก่อนฉันจะไป คุณช่วยออกมากับฉันสักครู่จะได้ไหม?”
ตั่งอ้ายฉินเดินตามประธานนักศึกษาออกไปด้วยความมึนงง
“ฉันเข้าใจสถานการณ์ของพวกคุณดี หากในอนาคตพวกคุณมีปัญหาอะไรพวกคุณสามารถมาติดต่อฉันได้ หรือหากไม่เจอฉันให้ติดต่อกับคนนี้ได้ เฟิ่งคุนเขาเป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายทุนการศึกษาของเรา หากคุณมีปัญหาเรื่องรายจ่ายในขณะที่ยังเรียนอยู่ที่นี่ คุณสามารถเข้าไปปรึกษากับเฟิ่งคุนได้ตลอดเวลา” เหวินเฉินจงใจพูดให้ช้าและเบาลง เพราะกลัวว่าตั่งอ้ายฉินจะคิดว่าเธอกำลังดูถูกเขาอยู่
ตั่งอ้ายฉินเต็มไปด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า แม้ว่าเขาจะคุ้นเคยกับการเป็นเด็กกำพร้าแล้ว แต่ยิ่งมีคนสนใจเขามากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งทำให้เขาอึดอัดมากขึ้นเท่านั้น “ประธานเหวิน เจ้าหน้าที่เฟิ่ง ขอบคุณ”
ตั่งอ้ายฉินยืนมองกลุ่มคนจากสภานักศึกษาเดินจากไป เขามีหูที่ดีมากจนได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังหัวเราะคิกคักกับประธานนักศึกษาจากระยะไกล
“นี่เรารีบไปที่อื่นกันเถอะ ฉันจะชวนเธอมาที่นี่เพราะได้ยินมาว่ามีหนุ่มหล่อมาพักในหอ 313 นี้ แต่ที่ไหนได้มันกลับว่างเปล่า”
เหวินเฉินตีหญิงสาว 1 ครั้งก่อนที่จะพูดว่า “เธอทำตัวงี่เง่าอีกแล้ว ความหล่อไม่สำคัญอะไร ยังไงอนาคตก็ต้องขึ้นอยู่กับความสามารถ”
ตั่งอ้ายฉินยืนมองอยู่คู่หนึ่ง หลังจากที่เหวินเฉินหายไปจากสายตาแล้ว เขาก็เดินกลับเข้าห้องไปอย่างไม่เต็มใจ
หลังจากรอทั้งคืน ชายที่ชื่อถานเสี่ยวเทียนก็ยังไม่กลับมาที่ห้อง ซึ่งทำให้ตั่งอ้ายฉินผิดหวังอย่างมาก
วันที่ 28 สิงหาคมหอพักหมายเลข 313 ได้ต้อนรับพี่น้องอีก 4 คน คนแรกคือเหอยู้จู่ เอกครุศาสตร์จากไป่ซาน คนที่ 2 และ 3 คือจางหมานและจางเมิงซวน สาขาครุศาสตร์พิเศษจากตงให่ และคนที่ 4 หลี่เซียน เอกครุศาสตร์จากหลงเจียง
เป็นไปตามชื่อเหอยู้จู่งั้นตัวสูงและอ้วน เมื่อยืนขึ้นเขาสูงเกือบ 190 เซนติเมตร จางหมานและจางเมิงซวนสูงกว่า 175 และผิวขาวซึ่งตรงข้ามกับคู่ของหวงอาหลงและเกาหยาน ส่วนหลี่เซียนงั้นเป็นหนุ่มหล่อสูง 173 สวมแว่นขอบทองดูเป็นบัณฑิตที่อ่อนโยนและสง่างาม
จนถึงตอนนี้หอพักหมายเลข 313 เหลือเพียงถานเสี่ยวเทียนคนเดียวแล้วที่ยังไม่ปรากฏตัว
วันนี้เป็นวันรายงานตัว หลังจากที่ผู้ปกครองจากไป สหายร่วมหอทั้ง 7 คนก็พากันไปที่โรงอาหารของวิทยาลัยเพื่อขอรับบัตรรับประทานอาหาร หลังจากรับประทานอาหารเสร็จพวกเขาก็พากันไปเดินเล่นรอบๆ มหาวิทยาลัยเพื่อทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อม
ในตอนบ่ายทั้ง 7 คนนั่งคุยกันในหอพัก พวกเขากำลังพูดถึงเหวินเฉินรองประธานนักศึกษาที่มาที่นี่เมื่อวานนี้
จางเมิงซวนเป็นคนเชิ่งเทียน เขามีญาติที่ทำงานอยู่ในมหาวิทยาลัยตรงไหนนี้ จึงพอรู้เรื่องวงไหนอยู่เล็กน้อย
“พี่น้อง รองประธานนักศึกษาของเราไม่ได้เป็นเพียงแค่ดอกไม้ของคณะครุศาสตร์ของเราเท่านั้น แต่เธอยังเป็นดอกไม้ประจำมหาวิทยาลัยของเราอีกด้วย แล้วเธอก็ยังไม่ได้มีดีแค่เพียงรูปลักษณ์เท่านั้นนะ พวกนายทุกคนรู้ไหมว่าพ่อของเธอเป็นใคร พ่อของเธอคือรองอาจารย์ใหญ่เหวินลั่วหยาง ซึ่งเป็นคนที่มีแนวโน้มที่จะได้เป็นอาจารย์ใหญ่คนต่อไปมากที่สุด ฉันได้ยินมาว่าตราบใดที่อาจารย์ใหญ่คนปัจจุบันเกษียณ เหวินลั่วหยางก็คือคนที่มีโอกาสมากที่สุดที่จะได้เป็นอาจารย์ใหญ่คนต่อไป แต่พวกนายอย่าคิดว่าเหวินเฉินนั้นพึ่งพาครอบครัวของเธอนะ เธอติด 1 ใน 10 นักเรียนดีเด่นของเชิ่งเทียนมาตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว คนอื่นเขาลือกันว่าถ้าหากไม่ใช่เป็นเพราะพ่อของเธอทำงานอยู่ในมหาวิทยาลัยตงไห่แห่งนี้ เธอก็คงจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศแล้ว”
ทั้ง 7 คนพูดคุยกันจนกระทั่ง….
“นี่! พวกเราทุกคนในนี้มีใครเคยเห็นถานเสี่ยวเทียนบ้างไหม? มีข่าวลือว่าเขาหล่อมาก แต่ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะหล่อกว่าหลี่เซียนของเรา”
เมื่อได้ยินคำชมถึงหน้าแบบนี้มันก็ทำให้หลี่เซียนหน้าแดงขึ้นมาทันที “อย่าพูดจาไร้สาระ ฉันรอตรงไหน?”
จางหมานอ้อมแขนรอบคอของหลี่เซียนอย่างคุ้นเคย “พี่เซียนอย่าถ่อมตัวไปเลย ในอนาคตพวกเรายังต้องพึ่งพาหน้าตาของพี่อีกมาก”
เกาหยานที่นั่งฟังอยู่ จู่ๆ ก็หยิบบุหรี่หงต้าซานออกมาแล้วยื่นส่งให้คนอื่นๆ “พี่ชาย บอกหน่อยได้ไหมว่าทำไมเราต้องพึ่งหน้าตาของพี่เซียนด้วย?”
ยกเว้นตั่งอ้ายฉิน นักศึกษาที่เหลืออีก 5 คนรับบุหรี่ไปสูบ
“หอพักผสมก็เป็นตามชื่อมันเลย มันคือหอพักที่อนุญาตให้นักศึกษาหญิงและนักศึกษาชายอยู่ร่วมกันได้ ฮ่าๆๆ นายเข้าใจไหมว่าฉันหมายถึงอะไร? ในมหาวิทยาลัยตงไห่ของเรามีหญิงสาวเพียงไม่กี่คนเท่านั้น แล้วถ้าเกิดพวกเราตกหลุมรักล่ะ แล้วถ้าเรากับหญิงสาวคนไหนสักคนกำลังรักกันอยู่ล่ะ เราจะต้องทำยังไง? แล้วจะต้องไปหาเธอที่หอพักหญิงนั่นเหรอ? แน่นอนว่าเราไม่สามารถทำแบบนั้นได้ จะเหลือก็เพียงวิธีเดียวเท่านั้น คือเราต้องทำให้หอพักของเรามีหนุ่มหล่อ เมื่อมีหนุ่มหล่อ พวกสาวๆ ก็จะเข้ามาหาเราเอง เพราะหากสาวคนใดคนหนึ่งต้องการจะมาหาใครสักคนเธอจะมาคนเดียวอย่างนั้นเหรอ ไม่มีทางเธอต้องเอาเพื่อนของเธอมาด้วยแน่นอนอยู่แล้ว จริงไหม? ฮ่าๆๆ เพราะฉะนั้นพี่เซียน ต่อไปนี้ความสุขของพวกเราต้องฝากไว้ที่พี่แล้ว”
หลังจากพูดจบจางหมานก็สำลักและเกือบจะตายจากสิ่งที่เขาพูด จนหวงอาหลงต้องรีบรินน้ำชาให้เขา 1 แก้ว
หลี่เซียนรู้สึกภาคภูมิใจขึ้นมาเล็กน้อย แต่เขาก็รีบกดอารมณ์เหล่านั้นลงไปทันทีเพื่อไม่ให้แสดงอาการออกมา
เมื่อเกาหยานได้ยินสิ่งเหล่านี้ ดวงตาของเขาก็กลอกตาไปมา 2-3 ครั้งก่อนที่จะมองไปที่เตียงหมายเลข 2 แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นหอพักของเราก็คงต้องมีสาวๆ มามากมายไม่หยุดแล้วล่ะ เพราะเรายังมีถานเสี่ยวเทียนหนุ่มหล่ออีกคนที่ยังไม่มา”
“ไม่มีทาง ไม่มีใครจะมาเทียบพี่เซียนของเราได้หรอก” จางหมานและอีก 3 คนที่มาพร้อมกันนั้นเป็นเพื่อนที่เรียนมาด้วยกัน
ขณะที่ทั้ง 7 คนกำลังพูดคุยอย่างสนุกสนาน ประตูห้องก็ถูกเปิดออก เด็กหนุ่มในชุดแดงเดินเข้ามาพร้อมกับคิ้วที่ขมวดแน่น “นักศึกษาใหม่ล่าสุดบุหรี่ในห้องพักได้ยังไง?”
ทุกคนในห้องตกใจ จางเมิงซวนรีบกระโดดลุกขึ้นจากเตียงและขอโทษทันที
เกาหยานตะลึงงัน “ห้ามสูบบุหรี่ในหอพัก?”
“เอาน่าไม่เป็นไรหรอก ถึงยังไงพวกเราก็ยังเป็นเพียงแค่นักศึกษาใหม่แถมยังไม่ได้การรับน้องใหม่อีกด้วย หลังจากที่พวกเราผ่านการรับน้องแล้ว หากต้องการจะสูบบุหรี่ก็ให้ลงไปสูบที่ชั้นล่างเถอะ”
เวลาล่วงเลยไปถึง 17:00 น โดยไม่รู้ตัว ทั้ง 7 คนเตรียมหม้อและอุปกรณ์ปรุงอาหารเพื่อที่จะลงไปที่ชั้นล่าง แต่ในตอนนั้นเองประตูก็เปิดออก ชายหนุ่มรูปงามเดินเข้ามาพร้อมกับลังน้ำสไปรท์ในมือ
