HxH: Researcher – ตอนที่ 26

ฉันกำลังเดินผ่านโถงทางเดินที่นำไปสู่พนักงานต้อนรับบนชั้น 200 ในลานประลองกลางหาว ฉันยื่นบัตรประจำตัวที่ได้รับเมื่อมาถึงลานประลองกลางหาวให้พนักงานต้อนรับ

” ฉันอยากท้าประลองกับฟลอร์มาสเตอร์ ” ฉันพูดตรง ๆ โดยไม่ให้โอกาสเธอพูดอะไร

เธอดูตะลึงไปสักพักก่อนจะหยิบบัตรประจำตัวไปดูอยู่ครู่หนึ่งและถามฉันว่า “ ยาซุโอะ ชัยชนะต่อเนื่องสิบครั้ง คุณมีสิทธิ์ที่จะท้าประลองฟลอร์มาสเตอร์ คุณสามารถท้าประลองฟลอร์มาสเตอร์ชั้นใดก็ได้ จากชั้นที่ 230 ไปที่ชั้น 250 วันที่สำหรับการแข่งขันจะถูกกำหนดในอีกหนึ่งเดือนต่อมาและคุณอยากจะท้าประลองฟลอร์มาสเตอร์ชั้นไหน ”

“ ฟลอร์มาสเตอร์ชั้น 247 ” เธอดูประหลาดใจ แต่เธอยังกรอกแบบฟอร์มก่อนที่จะคืนบัตรประจำตัวให้ฉัน

ฟลอร์มาสเตอร์คนนี้ค่อนข้างดี มันจะเป็นการต่อสู้ที่น่าสนใจอย่างแน่นอนเพราะเขามีฮัตสึที่น่าสนใจ

ฮัตสึตามความเร็ว จากการสังเกตของฉัน มันควรเป็นความสามารถในสายเปลี่ยนแปลง เนื่องจากเขาเปลี่ยนแปลงออร่าของเขา เพื่อเลียนแบบอุปกรณ์บางอย่างและความเข้ากันได้ของเขากับความสามารถนั้นค่อนข้างสูง เมื่อพิจารณาว่าเขาใช้ได้ดีขนาดไหน

หลังจากนั้น ฉันก็กลับบ้านโดยไม่ลืมที่จะแวะซื้ออาหารระหว่างทาง ฉันต้องแน่ใจว่าจะกินให้มากที่สุด เมื่อกลับถึงบ้าน

จากนั้น ฉันก็นั่งลงบนเตียง หลับตาลงในท่านั่งสมาธิ ฉันไม่ได้เคลื่อนไหวประมาณหนึ่งชั่วโมง ทั้งหมดที่ฉันทำ คือ ทำให้ความคิดของฉันปลอดโปร่ง ในขณะที่มีสมาธิสูงสุด

ในที่สุดก็ถึงเวลาสร้างฮัตสึสายพิเศษของฉัน การสร้างความสามารถเน็นเป็นการแสดงความตั้งใจของฉัน

ยิ่งความสามารถซับซ้อนขึ้นเท่าใด ก็จะยิ่งต้องทำให้ผู้คนเห็นภาพมากขึ้นเท่านั้น ยกเว้นกรณีพิเศษบางกรณี เช่น สายพิเศษที่สร้างความสามารถของตนเองโดยธรรมชาติ

ฉันใช้เวลาประมาณ 2 เดือนในการสร้างฮัตสึสายเสริมพลัง แม้ว่าความสามารถจะเป็นสิ่งที่ฉันวางแผนมาหลายปีและเห็นภาพมาอย่างต่อเนื่อง ดังนั้น ฉันคิดว่าจะใช้เวลาไม่นาน แต่ความเข้ากันได้ต่ำก่อนหน้านี้กับสายเสริมพลัง ทำให้ฉันสร้างมันได้ยากขึ้นมากโดยเฉพาะด้วยความซับซ้อนของความสามารถของฉัน

ฉันขยายเอ็นของฉัน ในขณะที่นึกภาพการสร้างอาเขต ซึ่งเป็นอาเขตที่ฉันสามารถรับรู้ได้ทุกอย่าง อาเขตที่ฉันควบคุมทุกอย่างที่รับรู้ได้

ในขณะที่เอ็นของฉันถึงระยะสูงสุด ซึ่งใกล้เคียงกับรัศมีสองร้อยเมตร มันเริ่มหดตัวอย่างช้า ๆ จนกระทั่งเอ็นของฉันหดตัวกลับไปเป็นรัศมีประมาณ 25 เมตร ซึ่งมันเสถียรเป็นเวลานาน ในขณะที่ฉันยังคงนึกภาพว่าฉันต้องการอาเขตอะไร ที่จะเป็นเหมือน…

‘เอ็น‘ ของฉันยังคงอยู่ในสถานะเดิมชั่วขณะหนึ่ง แม้ว่าสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไป คือ การรับรู้ของฉันเกี่ยวกับเอ็นของฉัน

โดยปกติ มันค่อนข้างคลุมเครือ ฉันรู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงรูปร่างของสิ่งต่าง ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีการเคลื่อนไหวในเอ็นของฉัน แม้ว่าฉันไม่เคยไปถึงระดับของ เมลเอม ได้เลย

นอกจากนี้ ฉันไม่เคยรับรู้ถึงสิ่งที่เอ็นของฉันไม่สามารถเข้าไปได้ แม้ว่ามันจะอยู่ภายในขอบเขตของฉัน ฉันก็สัมผัสได้ถึงรูปร่างภายนอกของสิ่งต่าง ๆ ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น…

ตอนนี้ ฉันรู้สึกได้ทุกอย่างภายในระยะ 25 เมตร มันเหมือนกับว่าฉันเห็นทุกอย่างเป็นสีขาวดำ ฉันเห็นเสื้อแขนกุดในตู้เสื้อผ้าของฉันที่มีเสื้อโค้ทอยู่ข้าง ๆ ฉันเห็นกระดุมบนเสื้อโค้ทชัดเจน เห็นเมล็ดกาแฟมากมายในภาชนะแก้ว เห็นแต่ละเมล็ดชัดเจน…

ฉันสามารถเห็นทุกสิ่งในอาเขตได้อย่างชัดเจนพร้อม ๆ กันและนั่นก็ทำให้เกิดอาการปวดหัวอย่างมากจนทำให้เกิดความเจ็บปวดอย่างคาดไม่ถึง ในขณะที่ฉันอยู่นิ่ง ๆ ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ มันชั่วโมงแห่งความเจ็บปวดอย่างต่อเนื่อง

สำหรับคนที่มีความสามารถเช่นฉัน สมองของพวกเขาจำเป็นต้องสามารถประมวลผลข้อมูลจำนวนมหาศาลได้อย่างต่อเนื่อง

และด้วยความเจ็บปวดที่ฉันรู้สึกตอนนี้และเมื่อพิจารณาหลายปีของการฝึกทำหลายอย่างพร้อมกันที่ฉันทำในช่วงเวลานี้ การฝึกซ้อมที่ทำให้ฉันค่อนข้างไปไกล เมื่อพิจารณาถึงความสามารถที่ฉันมี จากนั้นคุณสามารถจินตนาการได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคนอื่นที่กำลังประมวลผลด้วยข้อมูลจำนวนที่ฉันมี…

ความเจ็บปวดยังคงดำเนินต่อไปเป็นเวลานาน ในขณะที่ฉันยังคงสังเกตทุกสิ่งที่อยู่ในอาเขตของฉัน

เมื่อเวลาผ่านไป ความเจ็บปวดยังคงลดลง ในขณะที่จิตใจของฉันเริ่มปรับตัวเข้ากับการประมวลผลข้อมูล จากนั้นเมื่อความเจ็บปวดหายไป การรับรู้ของฉันก็ชัดเจนขึ้นมากจนถึงจุดที่ฉันรู้สึกเหมือนทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของฉัน

รอยยิ้มอันบริสุทธิ์วาดบนใบหน้าของฉัน ขณะที่ฉันเพลิดเพลินกับความรู้สึกที่น่าหลงใหล ความรู้สึกที่ฉันไม่ได้เพลิดเพลินมากนัก เมื่อเอ็นเริ่มหดตัวมากขึ้นจนกระทั่งเน็นทั้งหมดกลับมาหาฉัน

ฉันเข้าสู่สภาวะของเซ็ตสึและในขณะที่ยังคงอยู่ในเซ็ตสึ อาเขตของฉันเริ่มขยายออกไปจนถึงรัศมีก่อนหน้าที่ 25 เมตรรอบตัวฉัน แม้ว่าสิ่งที่แตกต่าง คือ ความจริงที่ว่านี่ไม่ใช่ ‘เอ็น‘

ฉันรู้สึกเหมือนว่าฉันยังคงใช้เอ็นได้ในรัศมี 200 เมตรเท่าเดิม แต่สิ่งนี้แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง โดยที่มันเป็นศูนย์กลางของอาเขตของฉันและทั้งหมดนี้กำลังเกิดขึ้น ในขณะที่ยังอยู่ในเซ็ตสึ

ฉันรู้สึกได้ทุกอย่างในอาเขตของฉัน แม้ว่าจะไม่มีความเข้มข้นเท่าเมื่อก่อน แต่อาเขตของฉันไม่ได้ถูกสร้างขึ้นด้วยเน็น ซึ่งหมายความว่าฉันยังคงใช้งานได้ ในขณะที่อยู่ในเซ็ตสึ แม้ว่าการผาผลาญจะมากก็ตาม

ตอนนี้เพื่อทดสอบการควบคุมของฉัน ฉันจดจ่อกับถ้วยที่อยู่บนโต๊ะ ในขณะที่มันค่อย ๆ ลอยขึ้นและเคลื่อนที่ไปรอบ ๆ อาเขตของฉันด้วยความเร็วที่เร่งขึ้น แม้ว่าฉันจะสังเกตเห็นว่าการบริโภคของเน็นนั้นมหาศาลสำหรับการเคลื่อนย้ายวัตถุขนาดเล็กเช่นนี้

ค่าใช้จ่ายเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง เมื่อความเร็วของถ้วยเพิ่มขึ้นและนี่คือเหตุผลที่ในกรณีส่วนใหญ่จำเป็นต้องมีข้อจำกัดและเงื่อนไข โดยจะเพิ่มพลังของความสามารถ ในขณะที่ลดการบริโภคลง ทำให้ใช้งานได้และมีประสิทธิภาพมากขึ้น แม้ว่าฉันจะไม่สนใจที่จะกำหนดเงื่อนไขใด ๆ ก็ตาม…

และถึงเวลาที่ฉันจะต้องกำหนดข้อจำกัดบางอย่าง…

……….