HxH: Researcher chapter 97: กาลเวลา
ไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหนก็ตาม ก็ยังมีบางอย่างที่อยู่เหนือกว่าความเข้าใจ ไม่ว่าจะเป็นโครงสร้างของอวกาศ หรือโครงสร้างของเวลา
บางสิ่งที่อยู่เหนือกว่าเหล่านี้สอดแทรกอยู่ตลอดช่วงเวลาและดูเหมือนจะฝังลึกลงไปในทุกหนแห่ง แต่อิทธิพลของมันก็ดูเหมือนจะถูกจํากัดราวกับว่ามีบางอย่างที่ตรงกันข้ามกําลังพยายามยับยั้งมันอยู่
ร่องรอยของพลังตรงข้ามนี้สามารถสังเกตได้จากทุกที่ที่มันผ่าน และมันก็เปลี่ยนโครงสร้างของความเป็นจริงเพื่อสร้างสมดุลของสิ่งต่าง ๆ ด้วยตัวมันเอง แต่ดูเหมือนว่าพลังตรงข้ามนี้อาจเกิดขึ้นกับบางคน..บางอย่าง…และบางแห่ง
พลังนั้นเรียกว่า โชคชะตา และมันอาจไม่ใช่แค่แนวคิดมายาในโลกนี้ บางทีมันอาจจะมีอะไร มากกว่าที่เห็น
และเช่นนั้นเอง ฟันเฟืองแห่งเวลาจึงเคลื่อนไป ขณะที่เสียงกลไกที่ก้องกังวานไปทั่วจักรวาล ขณะที่เวลาผ่านไปตามฤดูกาล
ดาวเคราะห์ประหลาดดวงใหญ่ที่โคจรรอบดวงอาทิตย์ขนาดใหญ่อย่างรวดเร็ว แต่ก็ช้าพอที่จะได้รับแสงและพลังงานเพียงพอที่จะทําให้ชีวิตได้รับความอบอุ่นที่จําเป็นเพียงพอสําหรับดําเนินชีวิตอยู่ได้ และเพื่อรักษาชีวิตที่อ่อนแอส่วนใหญ่บนดาวเคราะห์ดวงนั้น
ดาวเคราะห์โคจรรอบดวงอาทิตย์ด้วยความเร็วที่รวดเร็ว จนทําให้เกิดการเปลี่ยนแปลงของสภาพภูมิอากาศขึ้น และความจริงที่ว่าดาวเคราะห์โคจรรอบตัวเองทําให้เกิดแนวความคิดเรื่องกลางวันและกลางคืน ด้วยการหมุนรอบที่สมบูรณ์แบบของทั้งสองทําให้สิ่งมีชีวิตดํารงอยู่ได้และดวงอาทิตย์จะส่องแสงในทะเลสาบแห่งใดแห่งหนึ่งในระยะเวลาหนึ่ง
ฤดูกาลผ่านไปพร้อมกับการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ และโลกก็เปลี่ยนไปตามการเวลาเช่นกัน อาคารต่าง ๆ พังทลายลง เพียงเพื่อให้อาคารหลังใหม่เข้ามาแทนที่ และคนรุ่นเก่าจากไป เพื่อให้คนรุ่นใหม่เข้ามาแทนที่
ตระกูลมาเฟียตระกูลหนึ่ง ไวรัสที่ขยายตัวทุกครั้งที่มีโฮสต์ใหม่ปรากฏขึ้น แม้ว่าตระกูลจะต้องผ่านทุกวิถีทางที่จําเป็นก็ตาม
พลังที่นับได้ทั่วโลก ตระกูลมาเฟียที่ใหญ่และแข็งแกร่งมากจนไม่เคยมีผู้แข่งขันคนใดเลยในประวัติศาสตร์ของมนุษย์ที่รู้จัก
ตระกูลซิลเวอร์สเน็ค(สีเงิน) ซึ่งก่อนหน้านี้รู้จักกันในชื่อตระกูลเอย์อิ ไวรัสที่เดินทางข้ามมหาสมุทร เพื่อค้นหาโฮสต์ใหม่จะแข็งแกร่งขึ้นเมื่อครอบครองโฮสต์ดังกล่าว ซึ่งเป็นพลังที่น่าเกรงขาม
มีข่าวลือว่าเมื่อครอบครัวมาเฟียสังเกตเห็นความโลภของไวรัสที่ไม่สิ้นสุดสําหรับการหาโฮสต์เพิ่ม
พวกเขาตัดสินใจที่จะเป็นพันธมิตรกัน เพื่อเป้าหมายง่าย ๆ ในการหยุดสิ่งที่พวกเขาคิดว่าเป็นโรคที่วันหนึ่งจะคุกคามการดํารงอยู่ของพวกเขา ถึงอย่างนั้นก็ไม่สําคัญ เมื่อดินแดนของพวกเขาถูกยึดครองโดยไม่คํานึงถึงและการต่อต้านของพวกเขาแทบจะไม่สามารถหยุดได้ เมื่อพวกเขาทั้งสองหายไปจากใบหน้าของดาวเคราะห์
หัวหน้าตระกูลดังกล่าวหรือที่พวกเขาเรียกเธอว่า ผู้ควบคุม เนื่องจากความสามารถตามธรรมชาติของเธอในการมองเห็นความมืดในจิตใจของผู้คน เพื่อดูว่าเธอคิดว่าเป็นความปรารถนาที่น่ารังเกียจที่สุดของพวกเขา และใช้สิ่งนี้กับพวกเขา เพื่อให้ได้สิ่งที่เธอต้องการ
ความสามารถของเธอที่จะใช้ลูกน้องของเธอได้อย่างสมบูรณ์แบบและใช้ความสามารถของพวกเขา เพื่อให้ได้สิ่งที่เธอต้องการ ในขณะที่เธอดูแลทั้งตระกูลและด้วยความสามารถของเธอในการเลือกคนที่สมบูรณ์แบบสําหรับงานสร้างตระกูลที่เกือบจะเป็นไปไม่ได้ ทําให้ฝ่ายตรงข้ามของพวกเขามีทางออกเดียว.กองกําลังอันดุร้าย
และนั่นก็ทําให้มันเป็นเกมที่พ่ายแพ้ เพราะสมาชิกระดับสูงของตระกูลนั้นแข็งแกร่งอย่างประหลาดและโดยเฉพาะอย่างยิ่งสมาชิกที่สําคัญที่สุดของตระกูล
รองหัวหน้า โอริริน รองหัวหน้า แคทชิว แม้ว่าจะมีคนอื่น แต่ตําแหน่งของเขายังคงว่างหลังจากการหายตัวไปของเขา
กองกําลังนี้ทิ้งครอบครัวมาเฟียอื่น ๆ ไว้เพียงทางเลือกเดียว การล่าถอยและแบ่งปันดินแดนร่วมกับกองกําลังของพวกเขาในพื้นที่แคบซาร์เฮอต้า ซึ่งพิจารณาว่าเป็นที่ตั้งของเมืองยอร์กนิวที่มีการประมูลใหญ่ที่สุด
พวกเขาซ่อนตัวอยู่ในรังรอด้วยความฝันของยาแก้พิษมหัศจรรย์ที่ช่วยพวกเขาให้พ้นจากโรคภัยไข้เจ็บ จากงูที่ขู่ว่าจะกินพวกเขาทั้งเป็น
งูที่ยึดครองโลกใต้ดินเป็นรังของมัน และเติบโตแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ โดยกาลเวลาเป็นอุปสรรคเดียวที่จะแย่งชิงส่วนอื่น ๆ ของโลกที่รู้จัก เนื่องจากงูยังไม่ย่อยอาหารทั้งหมด แต่ความหิวของมันไม่มีที่สิ้นสุด มันจึงเป็นเพียงเรื่องของเวลา
ทว่างูสีเงินดูไร้พิษสงนอนอยู่บนหน้าอกของชายผมสีเข้ม พวกเขากําลังนอนอยู่บนเนินเขาสีเขียวอันกว้างใหญ่ ซึ่งดูเหมือนสัตว์ที่มีสีต่างกันไปรอบ ๆ
เธอดูราวกับนางฟ้าที่มีผมยาวสลวยกระจายไปทั่ว ด้วยชุดเดรสสีขาวเรียบง่ายที่เหมาะกับผิวสีน้ํานมและดวงตาสีดําสนิทของเธอ การแสดงออกอย่างสงบ ในขณะที่ส่งเสียงอันไพเราะของเธอ
สามารถเห็น อารุกะ อายุเก้าขวบขี่สิงโตสีชมพูวิ่งไปรอบ ๆ เนินเขา โดยมีความสนุกสนานร่วมกัน โดยปล่อยให้ทั้งสองอยู่ในบรรยากาศที่ผ่อนคลายและเงียบสงบ เนื่องจากแม้แต่สัตว์รอบ ๆ เนินเขาก็ไม่ส่งเสียงดัง
ชายผมสีเข้มดูเหมือนจะลูบผมของเธอเบา ๆ ขณะมองขึ้นไปบนท้องฟ้า
ดูเหมือนว่าเขาจะจดจ่ออยู่กับบางสิ่งราวกับกําลังมองบางสิ่งที่ไม่มีใครมองเห็น แต่เขาทําได้ด้วยดวงตาแปลก ๆ ของเขา… ดวงตาสีแดงข้างขวาที่สวยงามของเขา ตรงกันข้ามกับขุมนรกที่มืดมิดของดวงตาข้างซ้ายของเขา
แต่สิ่งที่เราสามารถเห็นได้ หากใช้ “เงียว” คือ ฟองอากาศสีม่วงที่ลอยอยู่เหนือพวกเขา แต่นั่นก็เท่านั้น ไม่มีอะไรอื่นที่เขาควรจะจดจ่อ แต่อีกครั้ง การรับรู้ของผู้คนแตกต่างกัน ดังนั้น สิ่งที่เขาเห็นจึงไม่ใช่สิ่งที่คนอื่นเห็น
สิ่งที่เขาเห็น คือ โลกควอนตัม โลกที่มีสีสันสวยงามของสิ่งมหัศจรรย์และไม่รู้จัก… สถานที่ที่กฎทางกายภาพปกติที่เรารู้จักใช้ไม่ได้
สิ่งที่เขากําลังจดจ่ออยู่ คือ อะตอมหนึ่ง ๆ ในบรรดาอะตอมที่มีอยู่มากมายในโลกลึกลับนั้น
อะตอมที่แปลกประหลาด แม้ในโลกที่แปลกประหลาดเช่นนี้ ทําให้คนสงสัยว่ามันเป็นของธรรมชาติหรือเป็นสิ่งที่ถูกสร้างขึ้น
อะตอมที่หายไปจากที่ใดที่หนึ่ง เพื่อปรากฏบนอีกที่หนึ่ง โดยไม่สนใจมิติทางกายภาพในทันที
การเพิกเฉยต่อข้อจํากัดของมิติ สิ่งแปลกประหลาดนี้ไม่มีร่องรอยของการเปิดประตูมิติขึ้นมาแม้แต่น้อย นั่นหมายความว่านี่ไม่ใช่การใช้ความสามารถใดๆ…มันเป็นผลของบางสิ่งที่มากกว่านั้น ผลลัพธ์ของอาเขตควบคุมของเขา
เมื่อเขาสร้างอาเขต เขาจะสร้างมันด้วยความตั้งใจของเขาเอง ซึ่งเมื่อเขาแข็งแกร่งขึ้นมากเท่าใด ประสาทสัมผัสของเขาก็จะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น และด้วยการขยายอาเขตให้ใหญ่ขึ้น ทําให้เขาสามารถสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่ปกติไม่น่าจะเป็นไปได้…มิติ
ทุกสิ่งที่เขาสัมผัสจะอยู่ในการควบคุมของเขา ดังนั้นเขาจึงพบว่าเขาสามารถทําสิ่งที่น่าสนใจ บางอย่างได้ด้วยการควบคุมมิติ ซึ่งโดยปกติแล้วมันจะยากกว่านี้มากหากเขาไม่ได้ใช้ความสามารถของเขา
เมื่อเขาเห็นระดับควอนตัม มันก็หมายถึงการยอมรับข้อมูลจํานวนมหาศาล เนื่องจากเขาจะเห็นทุกสิ่งมากมายที่มีอยู่ในระดับนั้น รวมทั้งโมเลกุล จุลินทรีย์ ไปจนถึงสิ่งที่ประกอบเป็นอะตอม เช่น โปรตอน นิวตรอน และอิเล็กตรอน ซึ่งประกอบด้วยอนุภาคขนาดเล็กกว่า เช่น ควาร์ก
สิ่งนี้จะสร้างสถานะของข้อมูลล้นเกินที่อาจฆ่าเขาได้ หากเขาไม่ได้คาดการณ์ปัญหานี้และเรียนรู้บางสิ่งที่จะตอบโต้
วิธีเพิกเฉยต่อข้อมูลที่ไร้ประโยชน์หรือไม่จําเป็นในอาเขตของเขา และสิ่งนี้ช่วยให้เขาได้รับความเชี่ยวชาญที่จําเป็นในการทําอย่างอื่นด้วยการควบคุมมิติของเขา
เมื่อประสาทสัมผัสถึงขีดสุดแล้วจึงสัมผัสได้ถึงมิติที่ว่างเปล่าทั้งหมดที่เขาเห็นและรู้สึก ณ จุดนั้นคือมิติว่างเปล่าที่มืดมิด ซึ่งแสดงปัญหาว่าเขาจะควบคุมสิ่งอื่นได้อย่างไร เมื่อเขาต้องการควบคุมมิติ ถ้าเขาต้องการควบคุมวัตถุในมิติ ทําให้เกิดความขัดแย้งที่เขาต้องแก้ไข และเขาก็ทําเช่นนั้น
โดยการสร้างอาเขตขยายที่เล็กพอที่จะรับรู้ถึงมิติและปรับประสาทสัมผัสของเขาให้อยู่ในระดับที่เขาต้องการควบคุม โดยที่ยังคงความรู้สึกของเขาไว้เหนือมิติด้วย
สิ่งนี้อธิบายฉากต่อไป เมื่อใบไม้ธรรมดาเริ่มเทเลพอร์ตทุกที่ในอาเขตขยายของเขา โดยที่อะตอมเดียวกันยังคงทําแบบเดียวกัน
หลังจากยกเลิกอาเขตขยายของเขาแล้ว อาเขตควบคุมก็ปรากฏขึ้นอย่างสมบูรณ์ โดยมีระยะเกือบถึง 600 เมตร
เป็นเรื่องแปลกที่เขาพบว่าการขยายอาเขตของเขาแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย เนื่องจากถึงระยะ 400 เมตร
นี่เป็นเพียงเพราะดวงตาสีแดงข้างขวาของเขาและพลังงานมืดทั้งหมดที่ผลิตโดยดวงตาทั่วร่างกายของเขา
เขาเชื่อว่าเขาเป็นสายพิเศษอยู่แล้ว ดังนั้น ดวงตาจึงเสริมความสามารถเฉพาะทางของเขา แทนที่จะเปลี่ยนเขาให้เป็นสายพิเศษ และเขาสังเกตเห็นว่าผลการเสริมความแข็งแกร่งนั้น แข็งแกร่งขึ้นอย่างช้า ๆ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา และหยุดแข็งแกร่งขึ้นเพียงชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น
เมื่อเขาฝึกความสามารถในการควบคุมมิติมากพอ สีแดงก็หายไปจากดวงตาข้างขวาของเขาด้วยสีเงินที่กลับมา และถามสิ่งที่เขาไม่ค่อยเข้าไปยุ่ง ซึ่งเกี่ยวกับธุรกิจของตระกูลของเธอว่า “นาน แค่ไหนก่อนที่เธอจะกําหนดเป้าหมายตระกูลสุดท้าย?”
โมเรน่า ตอบอย่างเกียจคร้านราวกับว่าเธอไม่สนใจโลก ในขณะที่อยู่บนหน้าอกของเขา “ฉันควรจะสามารถแก้ปัญหาทุกอย่างได้ภายในเวลากว่าสามเดือนเล็กน้อย จากนั้นฉันจะดําเนินการต่อ”
ยาซุโอะ ยิ้มเล็กน้อย “โอ้ ไม่เลวเลย …” เขาสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่น่าสนใจก่อนจะพูดจบ ขณะที่ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาวโพลนไปชั่วขณะ จากนั้นบอกให้เธอรู้ก่อนที่จะหายตัวไป “อีกสักพัก ฉันจะกลับมา”
