HxH: Researcher chapter 102: ลําดับเหตุการณ์
นําทางไป… จากนั้นพวกเขาก็เดินตามเขาไปโดยไม่ได้เคลื่อนไหวใด ๆ ในขณะที่เขาฆ่าบอดี้การ์ดที่เขามองเห็นอย่างเงียบ ๆ ขณะที่พวกเขามองดูสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยแววตาที่เพลิดเพลิน
คัลโต้ ทําหน้าที่เป็นไกด์และบอดี้การ์ดนําทางพวกเขาผ่านพื้นที่ที่มีการป้องกันน้อยที่สุด ในขณะที่ยังหลีกเลี่ยงกล้องรักษาความปลอดภัย
บอดี้การ์ดมาเฟียไม่ใช่อุปสรรคสําหรับเขา เพราะเขาทําให้พวกเขาเงียบได้อย่างง่ายดาย โดยที่พวกเขาไม่ทันได้ตอบโต้
ถึงแม้ว่าเขาจะอายุน้อยขนาดไหน เขาก็ยังเป็นนักฆ่าตระกูลโซลดิ๊ก เป็นคนที่รู้จักเห็น และ เป็นคนที่ได้เรียนมาจากผู้ที่เชี่ยวชาญสายควบคุม คิเคียว โซลดิ๊ก
ดังนั้น ในขณะที่เขาเพิ่งสร้างความสามารถของเขาได้ไม่นาน นั่นก็มากเกินพอที่จะฆ่าผู้ที่ไม่รู้เห็น โดยไม่มีปัญหาอะไรมาก…ตราบใดที่เขาไม่ถูกพบตัว
และเขาก็ไปถึงชั้น 36 ในเวลาไม่ถึงชั่วโมง แม้ว่า คัลโต้ จะสังเกตเห็นความพิเศษของชั้นนี้
ภายในชั้นนี้เงียบและว่างเปล่าเกินไปจนทําให้เขาขมวดคิ้ว และเริ่มสงสัยข้อมูลที่เขาได้รับหลังจากทรมานบอดี้การ์ดหลายคน จนกระทั่งเขาแน่ใจว่าพื้นที่สําคัญเช่นนี้ว่างเปล่า เนื่องจากเขาสังเกตเห็นว่าไม่มีบอดี้การ์ดมาขวางทางเลยสักคนเดียว
‘ข้อมูลต้องถูกต้องหรืออย่างน้อยพวกเขาก็คิดว่ามันถูกต้อง แสดงว่าพวกเขารู้ตัว? แต่ได้อย่าง ไร หรืออาจจะเป็นผู้ใช้เน็น?’
ขณะที่เขาคิดถึงเรื่องนี้ คัลโต้ ก็หยิบกระดาษชิ้นหนึ่งออกมาจากกระเป๋าของชุดกิโมโน ซึ่งเป็นกระดาษที่มีรูปร่างคล้ายผีเสื้อ
เขาเริ่มรวบรวมออร่าเล็กน้อยไปที่ผีเสื้อกระดาษก่อนจะหมอบและหลับตาลง จากนั้น เขาก็ปล่อยมันและมันก็บินไกลออกไป บินผ่านโถงทางเดินที่ว่างเปล่าอย่างเงียบ ๆ ราวกับเลียนแบบสภาพแวดล้อมอันเงียบสงบรอบ ๆ ตัวมัน
ผีเสื้อบินไปบนพื้นอย่างช้า ๆ โดยใช้เวลาของมัน ตรวจสอบให้แน่ใจว่าได้รับข้อมูลสําคัญทุกอย่างที่สามารถทําได้ จนกระทั่งผีเสื้อจะไปถึงประตู ประตูบานใหญ่ที่เปิดออกเล็กน้อย ซึ่งนําไปสู่ห้องประชุม ห้องที่เหล่าผู้เฒ่าใช้สาหรับการประชุม
ผีเสื้อกระดาษก็ดีนะ…เป็นผีเสื้อกระดาษจึงไม่สามารถแสดงอารมณ์ที่แสดงบนใบหน้าของ คัลโต้ เมื่อเห็นฉากภายในห้องใหญ่ ฉากธรรมดา ๆ ของเหล่าผู้เฒ่ากําลังประชุมกัน
หรือดูเหมือนเป็นเช่นนั้นในแวบแรก เพราะถ้าใครมองดูพวกเขาอย่างใกล้ชิด ก็จะเห็นเข็มสีเหลืองกลมสองอันบนหัวของพวกเขาอย่างชัดเจนและใบหน้าของพวกเขาก็ว่างเปล่าเช่นกัน
เกือบจะเหมือนศพ… เช่นเดียวกับศพอื่น ๆ ทั่วห้องศพของสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นของบอดี้การ์ด บอดี้การ์ดที่ควรจะปกป้องบริเวณชั้นนี้ แต่พวกเขากําลังนอนอยู่ตรงนั้น โดยที่จะไม่ตื่นขึ้นอีกต่อ
เฉพาะตอนนี้เท่านั้นที่แสงแห่งความเข้าใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของ คัลโต้ อิรุมิ และ ยาซุโอะ เป็นคนทําแบบนี้ เมื่อเขาได้ข้อสรุปนั้น เขาก็สังเกตเห็นประตูมิติปรากฏขึ้นในห้องขนาดใหญ่
ประตูคล้ายกับที่ ยาซูโอะ ปรากฏขึ้นก่อนหน้านี้ ในขณะที่เขาเดินจากประตูนั้น โดยมี อิรุมิ ติดตามอยู่ข้างหลังเขาอย่างใกล้ชิด ยาซูโอะ มองไปที่ผีเสื้อและพูดว่า ทําได้ดีมาก งานแรกของนายก็ไม่เลว จากนี้เดินผ่านประตูมิติที่อยู่ข้างหลังนายไป
คัลโต้ ยกเลิกความสามารถของเขา โดยไม่ตื่นตระหนกเหมือนก่อนหน้านี้ จากนั้นจึงลืมตามองไปข้างหลังเขา และเห็นประตูมิติที่เขาต้องเดินผ่าน ขณะที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังเข้ามาในห้องเสียงดังมาจากโทรศัพท์ของอิรุมิ
เขาตอบหลังจากเห็นหมายเลขของผู้ที่โทรมา ฮิโซกะ นายต้องการอะไร ตอนนี้ฉันค่อนข้างยุ่ง…
ในทางกลับกัน ฮิโซกะ ไม่ระงับความอยากรู้ของเขาเลยแม้แต่น้อย และถามตรง ๆ ฉันได้ยินมาว่าพี่ชายของนายค่อนข้างแข็งแกร่ง…นายจัดการให้ฉับเจอกับเขาหน่อยได้ไหม? ฉันจะเป็นหนี้นายอย่างมาก
อิรุมิ เลิกคิ้วและพูดก่อนจะวางสาย แล้วฉันจะโทรหานายทีหลัง… จากนั้น เขาก็มองไปที่ยาซูโอะ ขณะที่ยักไหล่ของเขา อย่าไปสนใจเขาเลย เขาแค่เป็นคนแปลกประหลาด
ดูเหมือน ยาซูโอะ จะไม่สนใจ แต่เขาพูดก่อนจะหายเข้าไปในประตูมิติ ฉันมีบางอย่างที่ต้องทํา ดังนั้น ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ ส่วนที่เหลือฝากนายจัดการด้วย และถ้านายต้องการอะไรก็โทรมา
จากนั้น คัลโต้ ก็ถามคําถามที่อยู่ในใจของเขาว่า เราเพิ่งมาที่เมืองวันนี้ แล้วพวกพี่ทํางานเสร็จเมื่อไหร่?
เมื่อนายทิ้งเราไว้ตามลําพังในห้อง นายคาดหวังอะไรอยู่? ลูกค้าต้องการให้งานเสร็จโดยเร็วที่สุด แน่นอน เราต้องทําให้มันสําเร็จ…ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม
สายตาของ ยาซุโอะ ไม่ได้โฟกัสไปที่จุดใดจุดหนึ่ง แต่เขามุ่งความสนใจไปที่เหตุการณ์เฉพาะเพื่อให้แน่ใจว่ามีคนไม่เห็นสิ่งที่เกินความจําเป็น ซึ่งเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่นานหลังจากทํางานเสร็จ
ปาคุโนด้า พยายามตรวจสอบความทรงจําของ กอน และ คิรัวร์ ผ่านความสามารถของเธอ แต่เขาไม่ต้องการให้เธอได้รับข้อมูลใด ๆ เกี่ยวกับเขาหรือตระกูลของเขา ดังนั้น เขาจึงต้องการให้ แน่ใจว่าเธอได้เฉพาะข้อมูลที่เธอต้องการ ข้อมูลเกี่ยวกับ คุราปิก้า…
การดูเหตุการณ์ต่อเนื่องกันไม่ได้ทําให้ ยาซูโอะ มีคําถามใด ๆ ในขณะที่เขามองฉากที่คล้าย กันเกือบจะเหมือนกับฉากที่เขาเห็นในอนิเมะหลัก ซึ่งค่อนข้างแปลก เมื่อพิจารณาถึงการเปลี่ยนแปลงทั้งหมดที่เขาทํา แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจมัน
ท้ายที่สุด ‘ฉันดึงเชือก ฉันวาดภาพวาดบนเสื้อผ้าของฉัน เพื่อสร้างอนาคตที่ฉันต้องการ แม้ว่าจะไม่จําเป็นก็ตาม มีตัวแปรที่สามารถเลือกแนวทางการดําเนินการอื่นได้ แต่ก็ไม่ได้ทํา ดังนั้น ฉันจึงเห็นฉากนี้ต่อหน้าต่อตาฉัน’
ฉากของ คุโรโร่ ที่ถูกจับเป็นตัวประกัน โดยฝีมือของ คุราปิก้า ในขณะที่อีกฝ่ายปล่อยให้ความโกรธเคืองของเขาปะทุขึ้นเล็กน้อย ซึ่งมันไม่กวนใจ คุโรโร่ แม้แต่น้อยและการเต้นของหัวใจของเขาก็ไม่เปลี่ยนแปลง ยังคงเหมือนน้ำที่ไม่มีกระแสพร้อมที่จะตาย หากสถานการณ์บังคับให้เป็น เช่นนั้น และนั่นยิ่งทําให้ คุราปิก้า โกรธมากขึ้นเท่านั้น
ไฟแห่งการล้างแค้นที่เผาไหม้ลึกเข้าไปในดวงตาของเขา ไฟที่หากปล่อยไปจะนําไปสู่ผลร้ายบางอย่าง…สาหรับแมงมุมและสมาชิกเผ่าคูลท์
การสูญเสียหัวของแมงมุมสําหรับแมงมุม รากฐานของแก๊ง ส่วนที่สําคัญที่สุดของแมงมุมและใยแมงมุมที่เกาะอยู่
แต่ผลลัพธ์ที่ร้ายแรงกว่านั้นจะเกิดขึ้นกับผู้รอดชีวิตคนสุดท้ายจากการสังหารหมู่ชนเผ่าคูลท์…การสูญเสียความเป็นมนุษย์ของเขา เป็นสิ่งที่เขาให้ความสําคัญอย่างมาก ทันทีที่แมงมุมรู้ว่าหัวหน้าพวกเขาตาย พวกเขาก็จะฆ่าตัวประกันสองคนที่พวกเขามี กอน และ คิรัวร์
แน่นอนว่า ยาซุโอะ จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการช่วยชีวิต คิรัวร์ หากสถานการณ์เรียกร้อง แต่ คุราปิก้า ไม่รู้ ดังนั้น เขาจะเลือกระหว่างการแก้แค้นกับเพื่อนของเขา และการสูญเสียเพื่อนจะทําให้เขาสูญเสียความเป็นมนุษย์ที่เขายึดมั่น
แต่โชคดีสําหรับเขาที่มีคนอื่นอยู่ในรถ เพื่อหยุดเขาไม่ให้ข้ามเส้นนั้น ซึ่งเป็นเส้นที่เขาไม่มีวันกลับมา
คน ๆ นั้นคือ เมโลดี้ ฮันเตอร์เสียงเพลง ดังนั้น เธอจึงรู้จักเห็นเป็นอย่างดี และความสามารถของเธอก็เหมาะกับความสามารถพิเศษของเธออย่างสมบูรณ์แบบ
ในฐานะสายแผ่พุ่ง เมโลดี้ มีความสามารถที่อันตรายที่สุดชิ้นหนึ่งที่เคยสร้างมา หากใช้จนสุดความสามารถ
เธอสามารถถ่ายทอดออร่าของเธอลงในเพลงของเธอ และด้วยเหตุนี้ เมโลดี้ สามารถเล่นเพลงที่มีเอฟเฟกต์ต่าง ๆ ได้ เธอสามารถบรรเทาความเหนื่อยล้าของผู้ฟังและรักษาโรคที่เกี่ยวข้องได้
เมื่อเธอทุ่มสุดใจในการแสดงของเธอ เธอสามารถสะกดผู้ฟังทั้งหมดได้จนถึงขั้นที่พวกเขาลืมทุกสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวพวกเขาเป็นเวลาสูงสุดสามนาที
ความสามารถสามารถใช้ได้กับผู้คนนับร้อยหรือหลายพันคนในเวลาเดียวกันและอาจมากกว่านั้น ถ้าเธอแข็งแกร่งเพียงพอ
หากเพลงของ เมโลดี้ ได้ออกอากาศ มันจะเป็นสิ่งที่อันตรายที่สุด ลองนึกภาพถ้าเธอเผยแพร่ เพลงของเธอไปทั่วโลก ในขณะที่ใช้ความสามารถของเธอ และนั่นทําให้เธอต้องมีปริมาณออร่าที่จําเป็นและความชํานาญในการทําแบบนั้น
นั่นจะนําไปสู่ลําดับเหตุการณ์ที่ทําลายล้างมากพอที่จะคร่าชีวิตผู้คนนับล้าน….แต่แน่นอน เธอใจดีเกินกว่าจะมีเจตนาเลวทรามเช่นนั้น
เมื่อสังเกตเห็น คุราปิก้า สูญเสียการควบคุมตัวเอง ในขณะที่ดวงตาของเขาเริ่มประกายแสงสีแดงเข้ม เมโลดี้ ก็ยกฟลุตขึ้นปิดปากและหลับตาลง ขณะที่เธอเริ่มเล่นเพลง บทเพลงแห่งความสงบและสันติ ราวกับยื่นเสียงแห่งนางฟ้าให้คนอื่น ๆ บนรถฟัง คนขับ คุโรโร่ และ คุราปิก้า
แม้ว่าเพลงจะดูมีผลกับ คุราปิก้า ได้ดีกว่าเพลงอื่น ๆ ราวกับ…เพลงนั้นตั้งเป้าหมายให้เขาเป็นเป้าหมาย และเสียงแห่งนาฟ้านั้นก็ทําหน้าที่ของมัน ดับไฟสีแดงเข้มในดวงตาของ คุราปิก้า
ขอบคุณ คุราปิก้า พูดขอบคุณอย่างธรรมดาหลังจากสูดหายใจเข้าลึก ๆ …แต่ไม่มีคําพูดใดสามารถแสดงความขอบคุณสําหรับการกระทําของเธอได้…ช่วยเขาให้พ้นจากก้นบึงของขุมนรก
คุราปิก้า สงบสติอารมณ์แล้วถามว่า เนตรสีเพลิงอยู่ที่ไหน? ทว่าริมฝีปากของ คุโรโร่ ไม่ได้ขยับเลยสักนิดและดวงตาของเขายังคงปิดอยู่
คุราปิก้า ยังคงถามต่อไปทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามีโอกาสสูงที่เขาจะไม่ตอบ เนตรสีเพลิงที่ถูกขโมยไปเมื่อ หลายปีก่อนถูกขโมยไปจากนาย
นายจับตาดูการประมูลงานประมูลเดอะซันบีชเมื่อหลายปีก่อน แต่พวกมันถูกขโมยไป และ นายไม่ได้รับรางวัลจากเหตุการณ์นั้น ดังนั้น ไม่ใช่นายที่เป็นผู้รับผิดชอบเหตุการณ์นี้…แล้วใครกัน?
คุโรโร่ ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น…
