chapter 119: ความคิดของเขายังคงเป็นปริศนา
ดวงตะวันอันเจิดจ้าบนท้องฟ้าโบยบินไปอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเร็ว ๆ นี้ ดวงตะวันที่มืดมิดอยู่ภายใน ความมืดมิดยิ่งกว่าที่ใครจะจินตนาการได้…ยังคงเป็นดวงตะวันที่ทอแสงเจิดจ้าในความมืดมิดแห่งราตรีกาล ยังไม่มีใครรู้ ความมืดคืออะไรหรือความสว่างคืออะไร
เช่นนั้นเอง มังกรทองที่สว่างไสวได้บินผ่านท้องฟ้า โดยมีเป้าหมายเฉพาะในใจ
พื้นที่ทดสอบทางทหารที่ เนเทโร่ วางแผนสําหรับการต่อสู้และสถานที่ที่สมบูรณ์แบบในการเปิดใช้งานมาตรการสุดท้ายของเขา ซึ่งจะทําให้เกิดการทําลายล้าง
ความเงียบสงัดเป็นสิ่งที่ปกคลุมพื้นที่เกือบตลอดทาง จนกระทั่ง ยาซุโอะ ถามว่า คุณขอให้ฉันปล่อยให้คุณสนุก แต่นั่นหมายความว่าคุณมาที่นี่เพื่อตาย? หรือฉันควรจะเข้าไปยุ่ง ถ้าจําเป็น?
เนเทโร่ เลิกคิ้วอย่างสงสัย โฮ โฮ… นายไม่คิดว่าฉันจะชนะเหรอ?
ยาซุโอะ พยักหน้า คุณไม่มีทางชนะ สิ่งแข็งแกร่งที่สุดของคิเมร่าแอนด์ คือ ความสามารถทางกายภาพ และพรสวรรค์ตามธรรมชาติของพวกมัน
และเขา… ก็แข็งแกร่งเกินกว่าที่การโจมตีของคุณจะทําอันตรายถึงชีวิตได้ ดังนั้น ในขณะที่เขาไม่สามารถทําอะไรได้ในระยะเวลาหนึ่ง สุดท้ายแล้ว คุณจะเป็นคนที่จะจบลงด้วยความเหนื่อยล้า ซึ่งหมายความว่าคุณจะทําสิ่งผิดพลาดที่เขาสามารถใช้ได้… และบางทีการต่อสู้ของคุณอาจใช้เวลานาน… อาจจนกว่าออร่าของคุณจะหมด
แสงสว่างวาบผ่านใบหน้าของชายชรา โดยเชื่อมั่นในการประเมินของโซลดิ๊กหนุ่ม และเขาก็นึกถึงคําถามของเขา
โดยเฉพาะส่วนที่เขาพูดว่า คุณมาที่นี่เพื่อตาย ทําให้เขาสามารถยืนยันได้ว่าโซลด็กหนุ่มรู้แล้วว่าแผนของเขาคืออะไร และมาตรการสุดท้ายของเขาคืออะไร
ดังนั้น เขาจึงตอบคําถามจริง ๆ บางอย่างที่ เมลเอม ได้ยินอย่างชัดเจนทุกอย่างโดยช่วยไม่ได้ ฉันไม่รู้… ฉันยังคงคิดเรื่องนั้นอยู่ แต่จะบอกให้รู้อย่างแน่นอน… นายคิดว่าอย่างไร?
ยาซุโอะ ยักไหล่ มันขึ้นอยู่กับคุณ แค่บอกให้ฉันรู้แล้วฉันจะเข้าไปเกี่ยวเอง… ซึ่ง เนเทโร่ พยักหน้าด้วยรอยยิ้มอันเงียบสงบบนใบหน้าของเขาและคิดอย่างเงียบ ๆ ว่าเขาต้องการให้วันนี้จบลงอย่างไร… บนโชคชะตาของเขา
พวกเขายังคงบินไปเรื่อย ๆ โดยที่ ยาซุโอะ หลับตายืนแข็งที่ออยู่บนด้านตัวของมังกร ราวกับว่าเขากําลังงีบหลับ
แต่มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ความจริงของการกระทําง่าย ๆ เช่นนั้น ความจริงที่ว่าการทําแบบนั้นของราชาไม่ได้สําคัญ เขาสามารถฆ่ามนุษย์ที่อ่อนแออย่างเธอข้ามทวีปได้ ดังนั้น ระยะห่างเพียงเล็กน้อยนี้ไม่สําคัญ
การมองเห็นของเขาครอบคลุมทุกสิ่งที่เขาต้องการเห็นและเขาต้องการเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในพระราชวัง
ดังนั้น เขาจึงสามารถเห็นเหตุการณ์เหล่านั้นได้อย่างชัดเจนด้วยดวงตาที่มองไม่เห็น ซึ่งเขามีทุกที่ และเมื่อเขาเห็นบางสิ่ง นั่นหมายความว่ามันอยู่ในกํามือของเขา
หมายความว่า ถ้าเขาปรารถนาอย่างนั้น สิ่งนั้นก็จะตกอยู่ในอันตรายที่จะตกลงไปในขุมลึกที่เป็นมือของเขา และไม่มีอะไรหนีพ้นได้ หากเขาปรารถนาเช่นนั้น
มันไม่สําคัญหรอกเพราะนี่คือเหตุผลที่ ยาซุโอะ ไม่เคยใช้ความสามารถในการเคลื่อนย้ายระยะไกลของเขามาก่อน… เพราะสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป ทันทีที่พวกเขาไปถึงที่หมายและมังกรทองก็กระเจิดกระเจิงออกไป
ทั้งสามตกลงมาจากที่สูงบนท้องฟ้าอย่างแผ่วเบาบนสนามทดสอบทางการทหาร ที่ซึ่งการต่อสู้ที่กําลังจะมาถึงจะเกิดขึ้น แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ ยาซุโอะ ให้ความสําคัญในตอนนี้ ดังนั้น เขาจึงหันไปมอง เนเทโร่ และพยักหน้า ขอให้โชคดี
และแม้กระทั่งสําหรับคนอย่าง เมลเอม คนที่อยู่สถานะราชา ไม่ใช่แค่ประเทศใดประเทศหนึ่ง แต่สําหรับทั้งเผ่าพันธุ์ของเขา แม้แต่คนแบบนั้นก็ไม่สามารถหยุดการกระทําต่อไปของ ยาซุโอะ ได้
การกระทําง่าย ๆ ที่ดําเนินการโดยโซลด็ก เพียงแค่เดินผ่านสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นประตูมิติอันมืดมิด
ประตูมิติปรากฏขึ้นข้าง ๆ และเขาเดินผ่านมันไปในทันที เขาเพียงแค่เดิน… ดูเหมือนว่าราชาจะรู้ได้ทันทีว่า ถึงแม้เขาจะใช้ความเร็วเต็มที่ เขาก็ก็ยังไม่สามารถหยุดเขาได้ ..
เวลาดูเหมือนจะเคลื่อนไปอย่างช้า ๆ ขณะที่เขาเดินผ่านประตูมิติที่หายไปทันทีที่เดินผ่าน
เขามีปัญหา คุณคาดหวังอะไร สังเกตชายชราลูบเคราเล็ก ๆ ของเขา
สีหน้าของราชาไม่เปลี่ยนแปลงราวกับว่าไม่ได้รับผลกระทบจากสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่ได้รับผลกระทบจากความจริงที่ว่าความเร็วของมนุษย์หนุ่มเป็นคู่แข่งของเขา ฉันคาดว่าเขาจะลองทําอะไรซักอย่าง…เขาจะไม่ลองอะไรเลย ใช่ไหม? เมลเอม ตั้งขอสังเกตก่อนที่จะถาม
เนเทโร่ ยิ้มและส่ายศีรษะ เขาจะไม่ทําหรอก เขาไม่สนใจในสิ่งนั้นและเขาไม่ต้องการวิธีการเช่นนั้นสําหรับภารกิจของเขา
และอย่างที่ทราบภารกิจของเขาค่อนข้างง่าย ตรวจสอบให้แน่ใจว่าราชาและราชองครักษ์ไม่อยู่รอดอีกต่อไป เพื่อที่เขาจะได้ไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยว เว้นแต่เขาจะต้องทํา
บทสนทนาที่สับสนกับคนหนึ่งที่ถามคําถามอย่างคลุมเครือกับอีกคนหนึ่งที่ตอบด้วยคําตอบที่สับสน แต่… พวกเขาเข้าใจว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไรค่อนข้างชัดเจน
ชายชราเข้าใจสิ่งที่ราชาถามจริง ๆ และราชาก็รู้ว่า เนเทโร่ จะเข้าใจ และอีกฝ่ายก็ไม่สนใจที่จะอธิบาย… แม้ว่านั่นจะเป็นความจริงหรือไม่ก็ตาม มีเพียง เนเทโร่ เท่านั้นที่รู้
อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ได้หยุดราชจากการประเมินตัวเองและตัดสินใจว่าจะใช้เวลามากกว่าสิบนาที เพื่อกลับไปที่พระราชวัง ดังนั้น หากกลอุบายของมนุษย์หนุ่มเป็นอย่างที่เขาคิดการกลับไปก็ไม่มีประโยชน์
ราชาจึงตัดสินใจเพิกเฉยต่อสิ่งที่มนุษย์จะทําได้ แต่กลับเชื่อใน ปิโต้ และคําสั่งที่เขามอบให้กับเธอแทน
โดยปราศจากการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออก ราชานั่งลงโดยเก็บความคิดของเขาไว้ในใจ ขณะที่ เนเทโร่ เลิกคิ้ว เมื่อสังเกตเห็นการกระทําแปลก ๆ ของเขาและนําไปสู่เหตุการณ์ต่อเนื่องที่นําไปสู่การต่อสู้ของพวกเขา
ในห้องเดียวกับที่เลือดบริสุทธิ์กระเซ็น ที่ซึ่งชีวิตของหญิงสาวผมขาวผู้ไร้เดียงสาเกือบจะสูญเสียชีวิตไป
ห้องที่ ปิโต้ ถูกทิ้งให้รักษาสาวน้อยที่ชื่อ โคมุกิ ในห้องเดียวกันนั้น มองเห็นอีกคนหนึ่งนั่งนิ่งอยู่ไม่ห่างจาก ปิโต้ ที่หมอบอยู่และอีกคนหนึ่งอยู่ไม่ไกลจากหลังของเขา
ปิโต้ ให้ความสนใจกับผู้ป่วยที่อยู่ข้าง ๆ เธอมากที่สุด ผู้ป่วยของเธอที่บังเอิญเป็น โคมุกิ ซึ่งกําลังได้รับการรักษาด้วยความสามารถของเธอ ด็อกเตอร์ไปร
อีกคนในห้องนั้นเป็นเด็กหนุ่มที่มีสีหน้าไร้อารมณ์ แต่ใคร ๆ ก็สามารถสังเกตเห็นอารมณ์ที่กักขังอยู่ภายในดวงตาของเขาและความมืดภายในได้อย่างชัดเจน
เขาว่ากันว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ และในกรณีนี้ มันเข้ากันได้อย่างลงตัว
อยู่ไม่ไกลจาก กอน คือหนึ่งในราชองครักษ์ ปิโต้ ที่เพิ่งยืนอยู่ที่นั่นด้วยสายตาที่หรี่ลง ความเงียบระหว่างทั้งสามยังคงดําเนินต่อไปสองสามวินาทีก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้น
วงกลมสีดําปรากฏขึ้นภายในห้องที่มนุษย์เดินออกมาจากก่อนที่มันจะปิด และ ปิโต้ ก็รู้ว่ามนุษย์คนนั้น คนเดียวกับที่เธอไม่รู้สึกตัว และเป็นคนเดียวกับมนุษย์อีกสองคน
ผู้ที่ได้รับคําสั่งจากราชาให้ไปกับพวกเขาด้วย
เมื่อรู้ว่านั่นอาจหมายถึงอะไรได้ทําให้ ปิโต้ เบิกตากว้าง ขณะที่เธอสงสัยด้วยน้ําเสียงที่สิ้นหวังอย่างเห็นได้ชัด เกิดอะไรขึ้น… กับราชา?
และ ปิโต้ ได้เลือกความสิ้นหวังนั้นให้ชัดเจนในทุก ๆ วัน ความสามารถอย่างหนึ่งของเขา คือ การสามารถรับรู้อารมณ์ ความสามารถที่เขาใช้ได้ดีพอ ๆ กับที่ไม่ได้ใช้งานเพียงเท่านั้น แต่การได้สัมผัสถึงอารมณ์เหล่านั้นทําให้สภาวะทางอารมณ์ของ ปิโต้ นั้นไม่คงที่
ข้อสงสัยและอารมณ์ของเธอนั้นทําให้เขาหวาดกลัว ดังนั้นในฐานะทหารที่จงรักภักดีที่สุดของราชา ปิโต้ ชี้ไปในทิศทางนั้น เพื่อที่เขารู้ว่าต้องทําอย่างไร…เพียงอย่างเดียวที่ต้องทํา
ดังนั้น มนุษย์สองคนในห้องจึงเริ่มรู้สึกบางอย่าง บางอย่างที่สามารถฆ่ามนุษย์ธรรมดาได้ในทันที
จิตสังหารอันชั่วร้ายอันกว้างใหญ่แผ่กระจายไปทั่วห้องและทั่วทั้งพระราชวังก็พร้อมที่จะอาละวาด หากพวกเขาได้ยินสิ่งที่พวกเขากลัวที่สุด… มีบางอย่างเกิดขึ้นกับพระราชา
ในขณะนั้นเหตุผลทั้งหมดทําให้ ปิโต้ ทิ้งสัญชาตญาณสัตว์และปกป้องราชาเป็นหลัก
หากสิ่งที่สัญชาตญาณของเธอได้ยินและไม่ชอบ เธอก็จะลงมือ ในขณะที่ ปฟู แทบจะอดใจไม่ไหวที่จะฆ่ามนุษย์แล้ว แต่เขาอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และถ้ามนุษย์ปฏิเสธที่จะตอบ เขาจะต้องบังคับเขาให้ทําเช่นนั้น
ทว่าถึงแม้จะมีออร่าชั่วร้ายที่มืดมิดรายล้อมพวกเขา มนุษย์ทั้งสองก็ดูไม่สะทกสะท้านเลย เหมือนนัยของจิตสังหารนั้นไม่สําคัญสําหรับพวกเขาเลย ยกเว้นว่าพวกเขามีเหตุผลที่แตกต่างกันที่จะไม่ถูกเมินเฉย
กอน หนุ่มไม่สนใจแม้แต่น้อย ความมืดที่ก่อตัวขึ้นในดวงตาของเขาไม่สามารถปล่อยให้เรื่องแบบนี้มากวนใจเขาได้ ในทางกลับกัน โซลดิ๊กหนุ่มที่ชื่อ ยาซุโอะ ด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ ไร้ความรู้สึกเหมือนเป็นคนแรกที่มาที่เกาะ….เขาไม่ได้มองว่ามันเป็นภัยคุกคาม
