EP 429
By loop
อาหารเช้า ถูกวางไว้กลางโรงอาหารของศูนย์การแพทย์ฉุกเฉิน แต่มีเพียงไม่กี่คนที่สัมผัสมัน
ทุกคนกินอาหารไม่กี่ชิ้นแล้วรีบหันกลับไปที่มุมของตัวเอง
ไม่ว่าจะมีการเตรียมชายามเช้าแบบแคนตันอุ่น ๆ ดีแค่ไหน แต่ก็ยังคงเป็นสิ่งที่ทุกคนสามารถรับประทานได้ เมื่อเปรียบเทียบกันแล้วเชฟทั้งสามคนที่ทำบะหมี่จู๊กซิงอยู่ตรงนั้นซุปไก่โสมที่ปรุงในหม้อและปลิงทะเล ไม่เพียง แต่จะอร่อยเท่านั้น แต่มันยังน่าลิ้มลองอีกด้วย
พ่อครัวทุบแป้งอย่างเต็มกำลัง ถ้าโดนเขาไปจังๆคงได้อันตรายถึงชีวิตการตีด้วยฝ่ามือทุกครั้งทำให้เกิดลมออกมา พวกเขารู้สึกว่ามันคุ้มค่าที่จะไปที่นั่นแม้เพียงแค่จะไปดูการแสดงของเชฟก็ตาม
แน่นอนว่าหมอเหล่านี้ไม่มีที่ให้ไปแล้ว
พวกเขาอาจนอจะกินบะหมี่จ๊กซิงร้อนๆดื่มซุปไก่โสมและกินโจ๊กปลิงทะเล หรืออาจจะดื่มชายามเช้ากวางตุ้งที่หาได้ทั่วไป … ร้านอาหาร ฤกษ์มั่งคั่งเฮาส์อ้างว่าเป็นแบรนด์เก่าแก่จากมณฑลกวางตุ้ง แต่เจ้าของร้านเป็นคนหยุนหัว หัวหน้าพ่อครัวมาจากมณฑลเสฉวนผู้สืบทอดตำแหน่งเชฟมาจากหูหนานและแม้แต่โล่ที่มีคำว่า [ชายามเช้าคัดตัน] ที่แกะสลักไว้ก็เป็นไม้จากฝูเจี้ยน
“ หมอหลิงชิมตีนไก่กับพริกดอง เป็นอาหารจานเด็ดจากร้านอาหารบ้านมงคลมั่งคั่งเลยนะ”
เมื่อผู้อำนวยการแผนกดู่ เห็นว่าไม่มีใครชื่นชมอาหารที่เขาสั่งเขาจึงลุกขึ้นและเริ่มแนะนำให้คนอื่นลองชิม ท่าทางของเขาค่อนข้างคล้ายกับคนที่ชักชวนให้คนอื่นดื่ม
เทียนฉีซึ่งนั่งอยู่ข้างๆหลิงหรันหยิบชิ้นส่วนออกมาด้วยความเคารพ หลังจากลองชิมแล้วเธอก็ดื่มน้ำและพูดว่า“ รสชาติดีมากและวิธีที่พวกเขาหมักก็เข้มข้นมาก”
“มันจริงหรอ? พริกจากหูหนานที่พวกเขาใช้ในปัจจุบันมีรสเผ็ดและน่าพอใจมาก” ผู้อำนวยการแผนกดู่รู้สึกกระปรี้กระเปร่าเล็กน้อย เขากลับไปที่ที่นั่งของเขาและกินบะหมี่จ๊กซิง ที่เพิ่งเตรียมมาในครั้งเดียว ใบหน้าของเขายิ้มแย้มแจ่มใสด้วยรอยยิ้ม
“ คุณอยากได้ไข่ไหม” เมื่อพ่อครัวหยิบบะหมี่ให้กับผู้อำนวยการแผนกดูบอีกชาม ผู้อำนวยการดู่จึงบอกต่อว่า
“ โอเคไข่เจียวก็ดี”
“ คุณต้องการไข่แบบไหน”
“ไข่เจียว.”
“ ไข่เจียวของคุณต้องการไข่แบบไหน” พ่อครัวยิ้มและผลักรถเข็นอาหารออกมาก่อนที่เขาจะเปิดฝาจานและชี้ไปที่ไข่ทีละฟอง “ เรามีไข่ไก่สดและไข่เป็ดเค็ม นอกจากนี้เรายังมีไข่นกพิราบสดและไข่นกกระทาไข่ที่นี่คือไข่เต่าและมีไข่นกอีมูสองฟอง แต่ไม่เหมาะสำหรับทอด…”
ผู้อำนวยการแผนกดู่ มองไปที่ไข่จำนวนมากบนรถเสบียง หลังจากหายจากอาการประหลาดใจเขาก็พูดอย่างมีความสุขว่า“ ฉันต้องการพวกเขาทั้งหมด…”
เทียนฉีดื่มซุปสองสามชามและมองไปที่หลิงรัน
หลิงรันตื่นนอนตอนตีสี่เพื่อทำรอบวอร์ดซึ่งกินเวลาสามชั่วโมง แน่นอนว่าเขาต้องหิวมากๆ
หลิงรันกินแค่กินบะหมี่จุ๊กซิงห้าชามเล็ก ๆ ติดต่อกัน
หลังจากรับประทานอาหารแล้วหลิงรันมองไปที่พ่อครัวทั้งสามคนและชามเปล่าที่คนอื่น ๆ ทิ้งไว้ เขากล่าวว่า “ฉันขอโทษที่ทำให้เธอต้องใช้เงินมากมายขนาดนี้ เมื่อเธอกลับมาจากพักร้อน ฉันจะพาเธอไปเลี้ยงอาหารเป็นการตอบแทน”
“ โอเคเราไปที่ร้านของเฮียเฉาเพื่อทานบาร์บีคิวกันได้” เทียนฉี ไม่เต็มใจที่จะปล่อยโอกาสที่จะได้รับการปฏิบัติในฐานะแขก แต่เธอกลัวว่าจะทำให้ หลิงรันใช้เงินมากเกินไปและเธอก็รู้สึกหนักใจเล็กน้อย
หลิงรันพยักหน้า ร้านอาหารของครอบครัวเฮียเฉา ยังมีอาหารให้เลือกมากมาย และราคาถูก ถ้าเขาเลือกหนูไม้ไผ่และอาหารทะเลอาหารน่าจะเทียบเท่ากับคุณภาพของอาหารที่เขาทานอยู่ในตอนนี้เลย และแม่ของเขาเคยสอนไว้ว่า การตอบแทนซึ่งกันและกันเป็นมารยาททางสังคมที่สำคัญมากเช่นกัน
ผู้อำนวยการแผนกดู่ยังกินและดื่มจนอิ่ม เขาลูบท้องและหัวเราะในท่าทางของคนที่สนใจคนรอบข้าง เขากล่าวว่า“ คุณเทียนฉีคุณกำลังจะไปตาฮิติดังนั้นคุณจะนั่งเครื่องจากโตเกียวใช่ไหม ฉันเคยไปที่นั่นเมื่อสองสามปีก่อนเพื่อประชุม ใช้เวลาบินสิบสองชั่วโมงจากโตเกียวไปถึงที่นั่นคุณจะต้องนำสิ่งของจำเป็นทุกอย่างไปด้วย…คุณวางแผนที่จะอยู่ในโตเกียวนานแค่ไหน?”
“ ฉันจะนั่งเครื่องบินส่วนตัวของครอบครัวไปนะ ส่วนรายละเอียดฉันไม่รู้หรอก” เทียนฉีตอบด้วยรอยยิ้ม
ผู้ช่วยผู้อำนวยการแผนกดูตะลึง เขาลุกขึ้นและพูดว่า“ ฉันต้องไปที่ห้องรักษาเพื่อไปดูผู้ป่วย”
“ฉันด้วย. ฉันก็จะไปเช่นกัน” แพทย์อีกหลายคนลุกขึ้นยืนจากการเป็นซอมบี้ติดตามผู้อำนวยการแผนกดู่ และกลับไปที่ห้องรักษา
หลิงรันเริ่มอิ่มแล้วก็อยากไปห้องรักษา แต่หลังจากตื่นขึ้นมาเขาก็ลังเลเล็กน้อย
หยูหยวน รีบพูดว่า“ มิสเทียนเราต้องไปที่ห้องรอ…”
“ฉันจะไปกับคุณ.” เทียนฉีไม่เต็มใจที่จะจากไปและเธอก็เลือกที่จะติดตามพวกเขาไปทันที
หยูหยวนก็กล้าที่จะปฏิเสธเธอ เพราะพวกเขาเพิ่งกินหลายอย่างจากเธอและต้องมีมารยาทกับเธอเล็กน้อย
อย่างไรก็ตามไม่มีใครพูดว่า“ ไปคุยกันเถอะ” หรืออะไรทำนองนั้น ดังนั้นพวกเขาจึงปล่อยให้ เทียนฉี ติดตามพวกเขาไปตลอดทางลงบันไดกลับไปที่ห้องรักษาด้านล่างชั้นหนึ่ง
* บูม. *
*บูมบูม.*
ขณะนี้ห้องรักษาอยู่ในความสับสนวุ่นวาย
ชายในวัยสามสิบโบกแขนและเหวี่ยงหมัดไปมา ด้วยการทำเช่นนั้นเขาสามารถบังคับให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงพยาบาลถอยห่างจากเขาได้เก้าฟุต
เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ของโรงพยาบาลไม่กล้าเข้าใกล้เขาและพวกเขาก็ก้าวถอยหลังไปเรื่อย ๆ
ห้องรักษาเงียบและเสียงประตูลิฟต์ก็ดังชัดเจนเป็นพิเศษ
ขณะที่หลิงรันเดินออกจากประตูลิฟต์เขาก็ได้ยินเสียงชายคนนั้นตะโกนและทันใดนั้นร่างสีดำก็พุ่งเข้ามา
“ระวัง!” หมอลู่อุทาน เขายกแขนขึ้นซึ่งมีเส้นรอบวงกว้าง 38 นิ้ว แต่เขาก็ตกใจเช่นกัน
* บูม! *
เทียนฉี เตะร่างของเขาอย่างรวดเร็วก่อนที่เธอจะวางขาลง จากนั้นเธอหายใจออกเบา ๆ ชายที่วิ่งเข้ามากระเด็นออกไปจากการโดนเตะ
หลิงรันและคนอื่น ๆ มองไปที่เทียนฉีด้วยความประหลาดใจ
“ ฉันเคยเรียนมวยไทยระหว่างการฝึกฟิตเนสมานะ” เทียนฉีกระซิบและยิ้มหวาน
มีเพียงหยูหยวนเท่านั้นที่สังเกตเห็นว่าเทียนฉี ยกกระโปรงขึ้นและถอดรองเท้าออกเพื่อทำการเตะ เมื่อพิจารณาถึงความจริงที่ว่าเธอยังคงสวมส้นสูงอยู่บนเท้าอีกข้างของเธอหยูหยวนต้องคิดถึงสถานการณ์อีกเล็กน้อยจากมุมมองของการวิเคราะห์เพื่อสร้างข้อโต้แย้งเกี่ยวกับความแข็งแรงของกระดูกมนุษย์ ใช่เอกสารการวิจัยที่เธอคิดไว้นั้นอยู่ที่ไหนสักแห่งตามแนวเหล่านี้
หยูหยวนจมอยู่ในห้วงความคิดในทันทีและเธอไม่ได้พูดอะไรเป็นเวลานาน
“ คุณแจ้งตำรวจหรือยัง” เทียนฉียืนตัวตรงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ ฉันโทรแจ้งตำรวจแล้ว ตำรวจจะมาเร็ว ๆ นี้” หมอหนุ่มพูดก่อนที่เขาจะซ่อนตัวอยู่ในฝูงชนอีกครั้ง
ผู้ชายที่นอนอยู่บนพื้นก็ร้องคราง ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ในหัว
“ มัดเขาไว้ ” เทียนฉีออกคำสั่งทันที
แพทย์หนุ่มสองสามคนทำตามคำสั่งของเธอโดยไม่รู้ตัว เมื่อชายคนนั้นถูกมัดกัเตียงของห้องรักษาก็กลับสู่ความสงบดังเดิม
ซักพักตำรวจก็มาขอห้อง พวกเขาเข้าไปถามเขาโดยตรง “ทำไมคุณถึงตีเขา”
ชายคนนั้นมองขึ้นไปบนเพดาน เขาไม่สนใจตำรวจและแพทย์ที่คอยดูสถานการณ์
หลิงรันขมวดคิ้วและตัดสินอาการของเขา แต่เขาไม่ได้รับคำตอบที่ไม่ซ้ำใคร
“ ทำไมคุณถึงทุบตีเขา” ตำรวจถามอีกครั้ง
ชายในวัยสามสิบของเขากัดฟันและพูดว่า“ แพทย์ในโรงพยาบาลประชาชนแห่งที่สองล้วนเป็นหมอเส็งเคร็ง พวกเขาทั้งหมดเป็นพวกโง่ ทัศนคติของพวกเขาไม่ดีเลย สิ่งแรกที่ออกมาจากปากของพวกเขาคือการบอกให้เราไปตรวจสุขภาพก่อนและเมื่อพวกเขาหุบปากทุกอย่างเกี่ยวกับการคืนเงินค่าชดเชยและค่าคอมมิชชั่นก็ตกไปที่พวกเขา…”
ในเวลานี้แพทย์หนุ่มคนหนึ่งที่กำลังรวมตัวอยู่ต่อหน้าฝูงชนเพื่อเฝ้าดูสิ่งที่เกิดขึ้นกระซิบว่า“ นี่คือโรงพยาบาลหยุนหัว”
ชายคนนั้นมองมาที่เขาอย่างสงสัย “ แล้วโรงพยาบาลหยุนหัวล่ะ? โรงพยาบาลหยุนหัวก็เหมือนกันฉันไม่สนใจว่าจะเป็นโรงพยาบาลไหนของ…”
“ สิ่งที่คุณพูดไม่ใช่เหตุผลในการเอาชนะผู้คน” เจ้าหน้าที่ตำรวจถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า“ ถ้าคุณยืนยันที่จะทำเช่นนี้คุณจะถูกตั้งข้อหารบกวนความสงบเข้าใจไหม”
“ มาจับกุมฉันเลย ทำไมพวกคุณยังไม่จับฉันอีกล่ะ” ใบหน้าของชายคนนั้นแดงขึ้น เขาตะโกนพร้อมกับเส้นเลือดปูดออกมาจากคอ แต่เมื่อเขามองไปที่เจ้าหน้าที่ตำรวจในเครื่องแบบตรงหน้าเขาก็น้ำตาไหล“ แพทย์ของโรงพยาบาลประชาชนแห่งที่สองบอกว่าลูกชายของฉันไม่ใช่ของฉันทางชีววิทยา แพทย์โรงพยาบาลประชาชนแห่งแรกของเมืองหยุนหัวยังบอกว่าเขาไม่ใช่ลูกของฉัน พวกคุณสมคบคิดกับฉันรังแกฉันแม้ว่าฉันจะเป็นคนซื่อสัตย์ก็ตาม…”
ทุกคนมองหน้ากัน ‘เกิดอะไรขึ้นตอนนี้?’
ชายคนนั้นก็ยิ่งเศร้าเมื่อเขาร้องไห้มากขึ้น “ อย่าบอกแพทย์ของโรงพยาบาลประชาชนแห่งที่สองภรรยาของฉันจะรู้ถ้าคุณบอกพวกเขา…”
