EP 438
By loop
เว่ยเจียงยง ถามพี่ฮูเกี่ยวกับประวัติทางการแพทย์ของเขาอย่างละเอียดจนกระทั่ง พี่ฮูตื่นขึ้นมาจากอาการสะลึมสะลือ
แพทย์ประจำห้องไอซียูคอยฟังพวกเขาอยู่ข้างๆ เขาเข้าใจบางสิ่งบางอย่าง แต่เขาก็ไม่ค่อยเข้าใจบางสิ่ง เขาจดบันทึกสิ่งที่เขาไม่เข้าใจเพื่อที่เขาจะได้รวมไว้ในบันทึกของเขาเมื่อเขากลับบ้าน
เมื่อเขาได้พบกับนักวิชาการตี๋ในตอนเช้าจิตใจของแพทย์คนนั้นก็รู้สึกขุ่นมัว หลังจากที่เขาตื่น “ตกใจ” ทัศนคติของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
สำหรับเขาเขาสามารถพบแพทย์ในระดับของเว่ยเจียงได้โดยบังเอิญได้เท่านั้น แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจสิ่งที่เว่ยเจียงยง พูดในตอนนี้ แต่ก็อาจกลายเป็นเทคนิคลับของเขาในอีกสองหรือสามปีต่อมา
ในความเป็นจริงเทคนิคลับที่แพทย์อาวุโสจำนวนมากในโรงพยาบาลในเขตท้องถิ่นใช้เพื่อสร้างชื่อเสียงคือความรู้ทั่วไปของแพทย์อาวุโสเหล่านี้ในโรงพยาบาลระดับสูง แพทย์บางคนได้รับความรู้ทั่วไปนี้จากโรคประจำถิ่นหรือโรคระบาดที่พวกเขาจัดการในขณะที่บางคนได้เรียนรู้ (ขโมยความรู้) จากอนุภาคการของการแสดงเทคนิคในการประชุมวิชาการหรือการบรรยายกับโรคบางชนิด
สำหรับนักศึกษาปริญญาเอกที่จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยจอร์สฮอปกริสเช่นเว่ยเจียงยง ตั้งแต่วันรับปริญญาพวกเขามีตำแหน่งแพทย์อาวุโสที่สงวนไว้ให้ตั้งแต่ตอนที่จบการศึกษาไม่ว่าโรงพยาบาลจะอยู่ในประเทศจีนหรือสหรัฐอเมริกาก็ตาม
ในความเป็นจริงถ้าแพทย์ที่เข้ารับการรักษาที่อายุน้อยเช่นแพทย์ที่เข้ารับการรักษาจากห้องไอซียูถูกจัดให้อยู่ในประเทศที่พวกเขาเป็นชนชั้นสูงในสาขาการแพทย์ซึ่งเป็นประเทศที่แพทย์มีรายได้สูงพวกเขาจะไม่สามารถขอรับ คุณสมบัติของผู้ปฏิบัติงานอิสระ ณ วันนี้
ตามธรรมชาติแล้วแพทย์ที่มีตำแหน่งต่ำกว่าแพทย์อาวุโสที่เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลเกรด A ในท้องถิ่นก็ไม่มีคุณสมบัติในการเป็นแพทย์อิสระเช่นกันและรายได้ของพวกเขาก็ต่ำพอ ๆ กับแพทย์ประจำในสหรัฐอเมริกา
“ ไปเยี่ยมผู้ป่วยอีกรายเถอะ”เว่ยเจียงยงอ้างถึงผู้ป่วยที่ได้รับการทำ CPR เป็นเวลานานและคนที่เขาไปเยี่ยมในตอนเช้า
แพทย์ที่หนุ่มเข้าใจความหมายและรีบนำทางไปข้างหน้าขณะที่เขาพูดว่า “ทางนี้ครับ … ”
เว่ยเจียงยงปรับขนาดคนไข้คนอื่น ๆ ที่อยู่ข้างๆในขณะที่เขาเดินด้วยความสง่างามคล้ายกับแมวกำลังเชิดหน้าอยู่
“เส้นผ่านศูนย์กลางของรูม่านตาทั้งสองหดกลับแล้ว” เว่ยเจียงยง ใช้ไฟฉายส่องเข้าไปในดวงตาของผู้ป่วยก่อนที่เขาจะมองไปที่คลื่นไฟฟ้าหัวใจแบบไดนามิก คลื่นไฟฟ้าหัวใจนั้นแย่กว่าคนปกติ แต่อาจกล่าวได้ว่าเป็นเรื่องปกติเมื่อเทียบกับผู้ป่วยวิกฤต
“ คุณใช้แมนนิทอลหรือเปล่า?” เว่ยเจียงยง ถาม
“ใช่มีส่วนผสมของ ฟูโอคอไลน์ และ โพแทกเซียมและแมกนีเซียม” แพทย์หนุ่มมองไปที่เว่ยเจียงยง และกล่าวอีกครั้งว่า “ผู้อำนวยการแผนกจัดการให้หมดแล้วครับ”
“ อืม…” เว่ยเจียงยงฮัมเพลงในขณะที่เขาใช้งานแท็บเล็ตและเคาะหน้าจอสองสามครั้ง
แพทย์ที่เข้ารับการรักษาตัวน้อยรู้สึกผิดปกติเขาจึงยืนอยู่ด้านหลัง
เวชระเบียนที่เขียนโดยแพทย์ระดับของเขาไม่ได้คุณภาพที่สามารถตรวจสอบได้และพบว่าไม่มีที่ติ
บันทึกทางการแพทย์ประจำวันของแพทย์ที่เข้ารับการรักษาเป็นเหมือนงานมอบหมายของโรงเรียนในช่วงวันหยุดฤดูร้อนของนักเรียนที่ทำผลงานโดยเฉลี่ยในการศึกษาของเขา อาจดูเหมือนเสร็จสมบูรณ์ แต่หากตรวจสอบอย่างละเอียดแล้วจะมีข้อผิดพลาดมากมายที่สามารถพบได้
ดังนั้นเมื่อใดก็ตามที่มีการเสียชีวิตทางการแพทย์ในโรงพยาบาลสิ่งที่แพทย์ต้องดำเนินการมากที่สุดคือการแก้ไขประวัติการรักษา
ผู้เชี่ยวชาญจากภายนอกอย่าง เว่ยเจียงยง จะสามารถมองเห็นปัญหาในบันทึกทางการแพทย์ได้หรือไม่…แพทย์หนุ่มเชื่อว่าเว่ยเจียงยง สามารถมองเห็นได้
“ ไปดูผู้ป่วยคนอื่น ๆ ของหลิงรันกันดีกว่า” เว่ยเจียงยงไม่ได้ถามคำถามใด ๆ และมันทำให้แพทย์หนุ่มถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“น้องหก”
ได้ยินเสียงเปิดประตูห้อง ICU พร้อมกับเสียงของหยูหยวน
“หมอหยูผมอยู่ตรงนี้” แพทย์หนุ่มโบกมือให้เธออย่างรวดเร็ว เขารู้สึกไม่มั่นใจมากเกินไปเมื่ออยู่คนเดียวโดยอยู่เคียงข้างเว่ยเจียงยง
หยูหยวนเดินมาข้างหน้าและมองไปที่เว่ยเจียงยงด้วยความสงสัยก่อนที่เธอจะถามว่า “ทำไมคุณถึงมาเยี่ยมผู้ป่วยของเราอีก?”
“ผมต้องการมาทำวิจัยเพิ่มเติม” เว่ยเจียงยง ยิ้มจาง ๆ
หยูหยวนเม้มริมฝีปากของเธอ “คุณวางแผนที่จะทำการวิจัยเพิ่มเติมเกี่ยวกับผู้ป่วยของเราอย่างงั้นหรือ”
เว่ยเจียงยงแสดงรอยยิ้มเล็กน้อยและดูเหมือนว่าเขาไม่จำเป็นต้องอธิบายตัวเอง
หยูหยวนตะคอก แต่ไม่มีอะไรอื่นที่เธอสามารถทำได้เกี่ยวกับเขา
ผู้ป่วยเป็นบุคคลและไม่สมเหตุสมผลหากแพทย์ที่เข้าร่วมเป็นคนเดียวที่สามารถทำการศึกษาทางคลินิกที่เกี่ยวข้องได้
ในความเป็นจริงงานวิจัยที่เกี่ยวข้องกับสาธารณสุขโรคทางพันธุกรรมโรคระบาดและโรคประจำถิ่นไม่ได้กำหนดให้แพทย์ที่เข้าร่วมของผู้ป่วยต้องอยู่ในภาพ แม้ว่างานทางคลินิกสำหรับผู้ป่วยที่ได้รับการผ่าตัดจะมีความเฉพาะเจาะจงมากกว่าในเรื่องนี้ แต่ก็ไม่ใช่กฎทองที่ไม่สามารถงอได้และบางครั้งแพทย์ที่เข้าร่วมก็ยังไม่จำเป็นต้องเป็นส่วนหนึ่งของการวิจัย
อย่างไรก็ตามแม้ว่า เว่ยเจียงยงต้องการทำวิจัยที่เกี่ยวข้อง แต่ก็เป็นสิ่งที่ดีสำหรับหลิงรัน
หยูหยวนก็ไม่สนใจที่จะพูดอะไรเพิ่มเติม เธอบีบตัวอย่างแรงเพื่อยืนข้างเว่ยเจียยงและสังเกตผู้ป่วย
เธอแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับแพทย์ที่เข้ารับการรักษาในห้องไอซียูที่ทำตัวเหมือนแหนไร้รากและกลัวที่จะทำให้คนอื่นขุ่นเคือง อย่างน้อยที่สุดเธอก็ยังสามารถยืนหยัดอยู่ได้แม้ว่าผู้อำนวยการฮวงจะดุเธอมาหลายปีแล้วและตอนนี้แผนกฉุกเฉินก็ได้รับการอัพเกรดแล้วดังนั้นเธอจึงมั่นใจมากขึ้น
“คุณยังคงใช้ อะมิโดราโรนอยู่ใช่ไหมขนาดยาเหมาะสมหรือไม่” หยูหยวนพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนพนักงานสอบสวน
ICU เป็นแผนกอิสระ ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่แผนกฉุกเฉินจะแทรกแซงการทำงานของพวกเขา หากใครที่มีทักษะที่ดีเข้ามาแพทย์อาวุโสในห้องไอซียูจะไวต่อการปรากฏตัวของพวกเขามากกว่า อย่างไรก็ตามหากหมอประจำหรือหัวหน้าแพทย์ประจำบ้านอย่างหยูหยวน เข้ามาพวกเขาจะได้รับการปฏิบัติราวกับว่าพวกเขาไม่ได้อยู่ที่นั่น
นี่เป็นสาเหตุที่การให้คำปรึกษาหลายแผนกในโรงพยาบาลดำเนินการโดยแพทย์ประจำบ้าน หากมีผู้ช่วยหัวหน้าแพทย์เข้ามาช่วยก็จะทำให้คนอื่นคิดมากขึ้น
อย่างไรก็ตามการที่หัวหน้าแพทย์ประจำบ้านนั้เข้ามาในเขตของแผนกอื่นนั้นก็ไม่ใช้เรื่องแปลกเพราะ พวกเขาถูกมองว่าเป็นตัวร้ายที่ชอบยุ่มย่ามกับแผนกอื่นอยู่แล้ว
แพทย์คนนั้นฮัมเพลงเป็นคำตอบก่อนที่เขาจะพูดว่า “ผมฉีดมันเข้าไปแล้ว”
“ เยี่ยมมาก” หยูหยวน พูดและขมวดคิ้วอีกครั้ง “พวกคุณทุกคนดื่มโสมหรือเปล่า?”
“อะไร?”
หยูหยวน สูดอากาศด้วยจมูกของเธอ “กลิ่นดีมากไม่ได้หอมเหมือนโสมบริสุทธิ์ตอนนี้คุณใช้ยาฝรั่งและยาจีนร่วมกัน”
“เราจะทำอย่างไร” แพทย์ที่อยากขะปฏิเสธทันที พวกเขาไม่สามารถเกลือกกลั้วกับการใช้ยาเหล่านี้ได้
หยูหยวนหายใจเข้าลึก ๆ อีกครั้ง
เธอหายใจออก
‘กลิ่นโสมหอมดีจังฉันสามารถใส่ไก่ที่นี่แล้วเริ่มทำซุปได้เลย‘
หยูหยวนหันหน้าตามกลิ่นและย้ายไปทางซ้าย
“คุณกำลังทำอะไร?” เว่ยเจียงยงดูราวกับว่าเขากำลังมองหยูหยวนผิดไป
หยูหยวนมองไปที่เว่ยเจียงยง อย่างสงสัย เมื่อเธอเผชิญหน้ากับการจ้องมองที่กล่าวหาของเขาเธอพูดอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย “ฉันคิดว่าฉันได้กลิ่นอะไรแปลก ๆ คุณดื่มโสมหรือเปล่า?”
เว่ยเจียงยงจ้องไปที่หยูหยวนเขายังคงมองหยูหยวนต่อไปเรื่อยๆ
หยูหยวนรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยผ่านไป ดังนั้นเธอจึงหายใจเข้าเบา ๆ และลูบขึ้นจมูกของเธอ
เว่ยเจียงยงอดทนไม่ได้แล้ว เขาจึงกัดฟันและพูดว่า “ฉันใช้นำหอม โอ เดอ ตัว แล้นมานิดหน่อย”
นี่คือการแสดงออกของ หยูหยวน: °△°
แพทย์ที่หนุ่มก็ไม่เชื่อเช่นกัน เขาพูดซ้ำว่า? น้ำหอม?
“โอ เดอ ตัว แล้นสามารถดูดซับเหงื่อได้และจะไม่ส่งผลกระทบต่อผู้อื่น” เว่ยเจียงยงยังคงมองไปที่หยูหยวน ราวกับว่าเธอกำลังบอกผิดกับกลิ่นน้ำหอมเขา “ ไม่เคยมีใครได้กลิ่นมาก่อน”
หยูหยวน ไม่สามารถทนต่อการจ้องมองของเว่ยเจียงยง ได้อีกต่อไป ‘คุณมีกลิ่นเหมือนโสมและคุณคิดว่าฉันเป็นคนผิดหรอ? ใครเป็นคนบิดเบือนตอนนี้? ‘
หยูหยวนหายใจไม่ออก “ ก็คือกลิ่นโสมนั้นแหละ”
เว่ยเจียงยงรู้สึกถึงอารมณ์เสียในทันที แต่เขาก็ทำตัวสงบและพูดว่า “มันคือน้ำหอมเฆอเมส โอ เดอตัวแลย จินเจอ“
หยูหยวนจ้องไปที่แขนยาวขายาวและนิ้วยาวของเว่ยเจียงยง และเธอไม่รู้สึกอะไรเกี่ยวกับเขาเลย …
“น้องหกส่งรายงานให้ฉันทางอีเมล” หยูหยวนหันกลับมาและกล่าวโดยเว่ยเจียงยง เธออดไม่ได้ที่จะสูดดมกลิ่นโสมอีกครั้ง
หยูหยวนคิดว่า ‘คืนนี้ฉันจะกินไก่ตุ๋น‘
ในความคิดของเธอเธอสามารถเห็น เธอเห็นแม่ไก่แก่อยู่หม้อซุปโสมและมีไอน้ำร้อนขดตัวจากแม่ไก่ตัวนั้นออกมา
