EP 475
By loop
ในพริบตาทุกคนก็รุมล้อมตัวหลิงรัน
ทั้งแพทย์ชายและแพทย์หญิงสองสามคนเริ่มโต้เถียงกันเพราะพวกเขาทั้งหมดต้องการเป็นคนที่จะรักษาหลิงรันด้วยตัวเอง
บรรยากาศโดยรอบของพยาบาลสงบขึ้นมากและตอนนี้แพทย์แต่ละคนจัดสรรงานให้กันเอง เหล่าพยาบาลยืนมองหน้ากันอยู่ แล้วพยาบาลหลิวสั่งด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย“ ฉันจะทำหน้าที่เป็นพยาบาลคนที่สาม เริ่มจากซ้ายมือคนแรกจะเป็นพยาบาลคนที่สองและคนที่สองจะเป็นพยาบาลขัดผิวคนแรก เริ่มจากทางขวาของฉันคนแรกจะเป็นพยาบาลผ่าตัดคนแรกคนที่สองจะเป็นพยาบาลผ่าตัดคนที่สองและอื่น ๆ …”
“ตอนนี้ใครก็อยากจะเข้าไปมีส่วนร่วมสินะ”
“ เรามีอุปกรณ์จำเป็นสำหรับการผ่าตัดหรือยัง”
“ ตอนนี้เราไม่มีเตียงผ่าตัดนะ”
พยาบาลสาวไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นและถามคำถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
นางพยาบาลหลิวส่ายหัวออกมาและกล่าวว่า“ พวกคุณเคยมีประสบการณ์ในการผ่าตัดปลูกถ่ายอวัยวะมาก่อนหรือไม่? พยาบาลทุกคนจะออกไปหลังจากทำงานเสร็จแล้ว เราจะทำตามระบบหมุนเวียนที่พวกคุณทุกคนผลัดกัน หลังจากที่คุณทำภารกิจหนึ่งแล้วให้ยืนเฉยและปล่อยให้คนต่อไปทำงานต่อไป”
“ โอ้”
“ ได้ผล”
“ฟังดูเข้าท่า.”
พยาบาลทุกคนต่างส่งร้องออกมาเพราะ เห็นด้วย จากนั้นพวกเธอก็หยิบขวดอะไรบางอย่างออกมาเพื่อล้างมือและล้างไปที่ข้อมือด้วย พวกเธอบางคนตื่นเต้นมากจนจนรีบล้างมือกันใหญ่ ในตอนนั้นพวกผู้ชายที่มาด้วยกันที่ไม่สามารถเบียดตัวเองเข้าไปในฝูงชนของเหล่าสาวๆได้เลย พวกเขาเองก็อยากรู้ว่ามันเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นกันแน่
ไกด์สาวคนหนึ่งพยายามหารถเข็นให้หลิงรันนั่ง เธอรีบกลับไปที่สำนักงานใกล้ และมียามสองคนเดินไปมาจากลานจอดรถก่อนที่จะเข้าไปช่วยเหลือเธอทันที
“ รถเข็นอยู่ตรงนี้ กรุณาหลีกทางหน่อย” ไกด์สาวที่อยู่ตรงกลางตะโกนขณะที่เธอยืนอยู่ข้างๆฝูงชน เธอพยายามที่จะแหวกทางเข้าไปรับหลิงรัน
หนึ่งในยามคนดึงตะโกนลั่นขึ้นมา เขาตะโกนว่า“ ผมรู้วิธีจัดการรักษาฉุกเฉิน ให้ผมเข้าไปด้วย.”
ทันใดนั้นบัตรพนักงานสองสามใบก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา เห็นได้ชัดว่าคนเหล่านั้นสวมเสื้อคลุมสีขาวขนาดใหญ่ในรูปถ่ายที่ปรากฏบนบัตรพนักงาน
“ แผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลหยุนหัว?” ยามคนนั้นอ่านออกเสียงและมองไปที่พวกเขาด้วยสีหน้างงงวย “ นี้เป็นทริปเที่ยวประจำแผนกใช่ไหม”
หมอรีบเอาบัตรพนักงานออกมา
แพทย์ใช้เวลาสักพักหนึ่งในการตรวจสอบเท้าที่ได้รับบาดเจ็บของหลิงรัน
แน่นอนว่าหมอเหล่านั้นสวมถุงมือเตรียมพร้อมมาก เพราะหลิงรันเตรียมถุงมือหลายคู่ก่อนการเดินทางและเก็บไว้ในกล่องที่เขาเก็บอุปกรณ์ที่ไว้สำหรับเจาะหลอดลม
แพทย์ที่จัดการบีบตัวต่อหน้าฝูงชนรายงานงานของพวกเขาทีละคน
“ ฉันทำความสะอาดเท้าของเขาแล้ว”
“ มาพันผ้าพันแผลกันเถอะ”
“ ยึดด้วยเฝือก”
“ฮะ? คุณเอาเฝือกมาด้วยหรอ” หมอโจวจ้องไปที่แพทย์ประจำบ้านอาวุโสที่อยู่ข้างหลังเขา – เจิ้งเป่ย – ด้วยความประหลาดใจ
เจิ้งเป่ยเขาเป็นชายคิ้วหนาและตาโต เขาหัวเราะอย่างมีอารมณ์ดีและกล่าวว่า“ ฉันพบผู้ป่วยที่ขาหักในสถานที่ต่างๆเช่นช่องเขาเสือกระโจนทุกๆสิบวันหรือครึ่งเดือนในศูนย์การแพทย์ฉุกเฉิน ไม่บ่อยนักที่เราจะไปที่แบบนี้ดังนั้นฉันจึงคิดที่จะดีกว่าถ้านำเฝือกมาด้วยเผื่อว่าเราจะเจอนักท่องเที่ยวที่ตกเขาลงมาขณะเดินป่าหรืออะไรสักอย่าง การยึดเท้าที่บาดเจ็บด้วยเฝือกแน่นอนว่าจะมีชัยชนะด้วยกิ่งไม้ มีประสิทธิภาพและสะดวกยิ่งขึ้น”
“นายต้องจริงจังขนาดนี้เลยหรอ? ครั้งต่อไปถ้านายมาบ้านฉันคุณช่วยพกอะไรทีไม่เป็นรางบอกเหตุอย่างงี้ได้ไหม ช่วยพกอะไรที่มันสร้างสรรค์กว่านี้หน่อย” หมอโจวส่ายหัวขณะที่เขาพูด
เจิ้งเป่ยหัวเราะเบา ๆ “ แต่มันก็มีประโยชน์จริงไหมล่ะ”
“ ขอบคุณพระเจ้าที่นายไม่ได้เอเครื่องกระตุ้นหัวใจมาด้วย” หมอโจวหัวเราะ
เจิ้งเป่ยพูดอย่างไม่กระวนกระวาย“ ยินดีด้วย แน่นอนว่าจะต้องมีเครื่องกระตุ้นหัวใจในรถพยาบาล แต่มันก็เป็นเรื่องที่แตกต่างออกไปเมื่อต้องเข้าเฝือก เฮ้อฉันแค่กังวลว่าสาวสวยบางคนจะล้มลงขณะเดินป่าและขาหัก มันจะน่าเสียดายถ้าขาของเธอไม่ได้รับการรักษาเป็นอย่างดีจริงไหมล่ะ”
หมอโจวพยักหน้าช้าๆและพูดกับหลิงรันว่า“ ในกรณีนี้เฝือกที่หมอเจิ้งนำมานั้นมีประโยชน์มาก”
หมอโจวรักษาเท้าที่บาดเจ็บของหลิงรันด้วยเฝือกขณะที่เขาพูด
หลิงรันถอนหายใจ “ ผมแค่เคล็ดขัดยอกเท่านั้น”
“ นายแน่ใจได้ยังไงกัน” เจิ้งเป่ยกล่าว“ เราจะทำการวินิจฉัยที่แน่ชัดหลังจากที่คุณได้รับการเอ็กซ์เรย์เท่านั้น”
“ ผมก็แค่สะดุดหินเท่านั้น” หลิงรันเปล่งเสียงของเขา “ ไม่จำเป็นต้องใส่เฝือก”
“ เข้าเฝือกอยู่ที่นี่แล้ว มันจะเป็นการสูญเปล่าถ้าเราไม่ใช้มัน” หมอโจวไม่สนใจหลิงรันและบังคับให้เท้าของหลิงรันต้องใส่เฝือก
หลิงรันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยให้หมอโจวทำเช่นนั้น
“ ฉันเคยเจอกรณีแบบนี้มาก่อน นอกจากนี้ยังได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย ผู้ป่วยเล่าว่าเขาล้มลงขณะขี่จักรยานและได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะ เขาอยากกลับบ้านทันทีหลังจากที่ฉันเย็บแผล แต่ฉันบังคับให้เขาอยู่ หลังจากที่เขาได้รับ CT scan เขาได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคหลอดเลือดโป่งพอง” เจิ้งเป่ยยกคางขึ้นและพูดว่า“ ถ้าฉันไม่หยุดเขาไม่ให้ออกจากโรงพยาบาลเขาจะต้องตายเพราะเส้นเลือดในสมองแตกแน่นอน”
“ เกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น” มัคคุเทศก์ที่ด้วยสวยงามที่ศูนย์ได้รับความสนใจ
เจิ้งเป่ยเงยหน้าขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่ามีหญิงงามให้ความสนใจเขา เขากล่าวว่า“ ฉันได้พบแพทย์จากแผนกศัลยกรรมประสาทของเราเพื่อรักษาเขา หมอนั่นฝีมือดีทีเดียว เขาจัดให้ผู้ป่วยเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลทันที โชคดีที่คนไข้มีประกันสุขภาพและยังค้นพบเส้นเลือดโป่งพองได้ทันเวลา อย่างไรก็ตามตำแหน่งที่พบอาการมันก็แย่มาก”
“ หมอที่คุณแนะนำเขาให้จัดการรักษาเขาหรือเปล่า” มัคคุเทศก์ที่สาวสวยที่ศูนย์พร้อมกล่าวชมเจิ้งเป่ย
เจิ้งเป่ยหัวเราะเบา ๆ “ มันเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจมาก”
“ เรื่องอะไร”
“ ทำไมเราไม่หาที่ร่ม ๆ แล้วหาเครื่องดื่มก่อนจะคุยต่อ” เจิ้งเป่ยอยากได้ความเป็นส่วนตัวกับไกด์สาวสวยคนนี้ ซึ่งน่าแปลกใจที่เจิ้งเป่ยดูกระตือรือร้นกว่าปกติ ขนาดในห้องผ่าตัดเขาก็มักจะแสดงท่าทางตื่นเต้นมากเมื่อเห็นว่ามีคนสนใจฟังสิ่งที่เขาพูด
มัคคุเทศก์ที่ศูนย์ยิ้มอย่างมีอารมณ์ขัน “ ทำไมคุณไม่เล่าเรื่องให้ฉันฟังก่อนล่ะ”
“ ได้แล้ว” เจิ้งเป่ยยิ้มด้วย “ หลังจากนั้นผู้ป่วยก็เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลและศัลยแพทย์ระบบประสาทได้ทำการผ่าตัดให้เขา แต่เขาไม่สามารถรับมือกับสภาพอากาศได้…”
มัคคุเทศก์ประจำศูนย์ซึ่งกำลังยิ้มอย่างมีเลศนัย “คุณหมายถึงอะไร?”
“ มีเลือดออกในสมองและศัลยแพทย์ไม่สามารถหยุดมันได้ เขาไม่ได้ออกจากเตียงผ่าตัดที่ยังมีชีวิตอยู่” เจิ้งเป่ยยักไหล่
“ แล้ว…นี่จะเกิดขึ้นกับหมอหลิงด้วยหรือ” ในขณะที่ไกด์นำเที่ยวที่ศูนย์จ้องไปที่หลิงรัน คน ๆ หนึ่งสามารถเห็นได้ว่าเธอเสียใจแค่ไหนเพียงแค่มองไปที่เต้านมคัพซีของเธอ
หลิงรันรู้สึกหนาวสั่นลงกระดูกสันหลังเมื่อได้ยินเช่นนั้น “ ผมมแค่เคล็ดขัดยอกเท่านั้น”
เจิ้งเป่ยให้มัคคุเทศก์ที่ศูนย์ดูแล้วพูดว่า“ ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้น”
ไกด์นำเที่ยวที่ศูนย์ก็พยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ ใช่มันเป็นแค่อาการเท้าแพลง”
“ มาเถอะมารวมพลังกันแล้วช่วยหมอหลิงขึ้นรถเข็น” หมอโจวต้องการพูดอะไรเพิ่มเติมแล้ว หากเป็นเช่นนี้พวกเขาจะไม่มีเวลาเหลือสำหรับกิจกรรมท่องเที่ยวในตอนนี้
พยาบาลสาวสองสามคนตะเกียกตะกายเพื่อช่วยหลิงรันให้ยืนขึ้นมา
พยาบาลจับขาซ้ายของเขาในขณะที่อีกคนหนึ่งจับขาขวาของเขา พยาบาลถึงกับคว้าแขนของเขา พวกเขาทั้งหมดมีเจตนาแอบแฝงในขณะที่พวกเขาอุ้มเขาพวกเขาขยับร่างกายของเขาไปยังตำแหน่งที่พวกเธอต้องการ
หลิงรันคุ้นเคยกับฉากนี้มากเกินไป
“ พวกคุณทุกคนหยุด!” หลิงรันรวบรวมแรงที่เหลือเพื่อลุกขึ้นยืนด้วยตัวเองและพูดว่า“ ถ้าไม่มีอะไรอีกแล้วพวกคุณก็กลับไปทำตามปกติก่อนหน้านี้ หมอโจวโปรดพาผมไปที่ฟาร์มสเตย์”
“ จริงๆแล้วเราควรพาคุณลงจากหมู่บ้านทันที” มัคคุเทศก์ที่ศูนย์ชะงักเมื่อเห็นสิ่งนั้นและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“ คุณบาดเจ็บสาหัสมาก…”
“ ผมแค่เคล็ดขัดยอกเท่านั้น” หลิงรันเน้นย้ำอีกครั้งและหันไปมองหมอโจว “ ถ้าคุณไม่พาผมไป ผมอาจจะเป็นหนักกว่านี้ก็ได้”
“ไปกันเถอะ.” หมอโจวเริ่มเข็นวีลแชร์ทันที
เนื่องจากขาของหลิงรันถูกยื่นออกไปทุกคนที่อยู่ข้างหน้าก็หลีกทางให้พวกเขา
พื้นผิวของลานจอดรถนั้นเรียบมากดังนั้นจึงง่ายมากที่จะเข็นรถเข็นไปที่นั่น หมอโจวใช้เวลาเพียงไม่นานก็ไปถึงรถเที่ใช้แบตเตอรี่ซึ่งจอดอยู่ริมถนน ในขณะที่เขาพับรถเข็นเขาไม่กล้าแม้แต่จะมองไปที่ฝูงชนที่ตามมาข้างหลังพวกเขา เขาถามคนขับว่า“ เราไปเล่นไพ่นกกระจอกที่ฟาร์มสเตย์กันได้ไหม”
“รับทราบครับ ไม่มีปัญหา.” คนขับค่อยๆบิดสวิตช์กุญแจ จากนั้นเขาก็หันไปมองที่หลิงรันแล้วพูดว่า“ พ่อหนุ่ม คุณยังอยากจะไปเล่นไพ่นกกระจอกไหม? หรือว่าอยากออกไปหาอะไรทำข้างนอนก ”
หลิงรันก็ยังเงียบอยู่ เขาเพียงแค่ลูบกล่องที่มีอุปกรณ์สำหรับการผ่าตัดที่อยู่ข้างๆเขาและนิ่งเงียบ
ดวงอาทิตย์ตกและสภาพอากาศในหมู่บ้านเขากระโจมในวันนี้ดีมาก
