EP 509
By loop
เมืองหยุนหัวกลับมาเริ่มคึกคักอีกครั้ง
คุณนายเองก็ดงรู้สึกตื่นเต้นมากเมื่อเธออยู่ในห้องรักษา
เธอพึมพำขณะที่เธอจ้องไปที่หลิงรันผู้ซึ่งกำลังชี้แนะหมอแม้วในการเย็บแผลที่ผิวหนังอยู่ “เป็นไปได้ไหมที่กวนอูไม่รู้สึกเจ็บปวดเมื่อเขาถูกพิษสลายกระดูกของเขาเพราะหมอฮัวโต๋เก่งมาจนเขาไม่รู้สึกอะไร?” [1]
“ แต่คนเย็บแผลคือผมนะครับ คุณนายดง” หมอแม้วหัวเราะออกมาเบา ๆ
คุณนายดงมองไปที่หมอแม้วอย่างเป็นธรรมชาติเมื่อเธอได้ยินสิ่งที่เขาพูดและเลิกคิ้วทันที
หมอแม้วเองก็หรี่ตาลงและพร้อมี่จะเอาเข็มแทงเข้าไปที่ฝ่ามือของคุณนายดง
คุณนายดงมองไปที่หลิงหรันอีกครั้ง “ถ้าฉันรู้ก่อนหน้านี้ว่าที่นี้มี ชายที่สง่างามเช่นนี้ ฉันคงจะทุบตีสามีของฉันทุกวัน ทุกวันจนได้ฉันได้แผลทุกๆวัน และมารักษาที่นี้ทุกวัน”
“คุณเคยคิดบ้างไหมว่ามีวิธีอื่นในการทำร้ายตัวเองนอกเหนือจากการตีสามีของคุณ” หลิงโจว ไม่สามารถทนรับฟังสิ่งเหล่านี้ได้อีกต่อไป
คุณนายดงดูเหมือนเธอจะรู้สึกเหมือนมีบางอย่างมาสะกิดใจเธอหลังจากที่หลิงโจวพูดออกมา “สิ่งที่คุณเพิ่งพูดเข้าท่า! แต่มันก็เหมือนกับว่าฉันจะตีลูกชายของฉันไม่ได้หรอกเพราะเขากำลังสอบเข้าโรงเรียนมัธยมปลายเร็ว ๆ ส่วนสุนัขของเรามันเป็นสุนัขพันธุ์เยอรมันเชพเพิร์ดและฉันกลัวว่าฉันจะสู้รแรง มันไม่ไหว…”
หมอแม้วไม่รู้สึกอยากเย็บบาดแผลของคุณนายดงอีกต่อไป หลังจากที่เขาได้ยินเรื่องที่เธอเล่าออกมา มันทำให้เขารู้สึกลัวและเกรงว่าจะได้รับอันตรายจากเธอ
‘ฉันพยายามอย่างเต็มที่ในการเย็บเครื่องสำอางที่บาดแผลของคุณที่นี่และงานของฉันก็เหนื่อยมาก และคุณกำลังพยายามทำให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บจากการตีคนอื่น? ‘
หมอแม้วมองไปที่ หลิงโจวด้วยการแสดงออกที่แพทย์ที่ทำงานในคลินิกสวมเมื่อมองไปที่หัวหน้าคลินิก “หัวหน้าหลิง คนมาที่คลินิกโดยไม่ได้รับบาดเจ็บไม่ได้หรือยังไง คลินิคเราไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นหรอกมั่ง”
“จะมาที่คลินิกได้อย่างไรถ้าคุณไม่ได้รับบาดเจ็บ” หลิงโจว พยายามพูดแทรกในขณะที่หมอแม้วพูดอย่างนั้น จากนั้นเขาก็ทำหน้ามุ่ยและกล่าวว่าครึ่งหนึ่งให้กับผู้ป่วยและอีกครึ่งหนึ่งให้กับหมอแม้ว “เย็บแผลให้ดีและดูแลความสวยงามของแผลมีเหตุผลว่าทำไมต้องมีเทคนิคการเย็บแบบเรียบ”
“รับทราบ” หมอแม้วไม่รู้จะพูดอะไรเพิ่มเติม? จากนั้นเขาก็หันไปมองที่มือของคนไข้อีกครั้งและหลังจากที่หลิงรันสั่งเขาเขาก็ลืมว่าพ่อของเขายืนอยู่ตรงนั้นด้วย
แพทย์ทุกคนต้องการความก้าวหน้าในอาชีพการงานและเพื่อพัฒนาทักษะของตนเอง ดังนั้นการเรียนรู้ตลอดชีวิตจึงเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
และจากสิ่งที่พวกเขาเห็นจากรุ่นพี่ที่เป็นแพทย์เช่นกันทุกคนรู้ดีว่าไม่มีใครมีทักษะเพียงพอต่อการทำงานเสมอไปมันยังมีช่องว่างสำหรับการพัฒนาตัวเองอยู่เสมอ
สิ่งที่ หมอแม้วพลาดมากที่สุดในการทำงานในโรงพยาบาลคือโอกาสในการยกระดับทักษะของเขา หลังจากทำงานข้างนอกไม่กี่ปีเขาก็ยังคงหาเลี้ยงชีพจากทักษะทั้งหมดที่เรียนรู้ในโรงพยาบาล แม้ว่าแพทย์ที่ทำงานในคลินิกที่มีความเชี่ยวชาญในการเย็บเครื่องแบบเรียบแบบหายาก แต่เขาก็ยัง …
หมอแม้ว สัญชาตญาณต้องการที่จะดีขึ้นเอง
หลิงรันนำทางหมอแม้ว อย่างพิถีพิถันและจริงจังมากกว่าที่เขาคาดไว้
หลิงรันเองเป็นคนที่พิถีพิถันและจริงจังมาโดยตลอด ย้อนกลับไปตอนที่เขายังเป็นนักเรียน อาจารย์ผู้ชายและนักเรียนชายของเขาจะมีใบงานและเอกสารการสอบพิเศษให้เขาเสมอเช่น “เอกสารการสอบเข้าวิทยาลัยในช่วงสามปีที่ผ่านมาและเอกสารการสอบจำลองในช่วงห้าปีที่ผ่านมา” [3] เช่นเดียวกับ ฮวงกันหมิงจวงตีพิมพ์หนังสือ [4] เป็นของขวัญ พวกเขาจะให้เขาเป็นจำนวนมากและ หลิงรันจะทำทุกอย่างอย่างจริงจังและพิถีพิถันทุกครั้งที่มีเวลา
แม้ว่าหลิงรันจะเคยแก้ปัญหาบางอย่างมาก่อน แต่เขาก็มักจะพยายามแก้ปัญหาโดยใช้วิธีการอื่น
ความจริงใจของหลิงรันที่มีต่อของขวัญเหล่านี้เป็นสาเหตุที่ทำให้หลิงรันสามารถไขทุกคำถามที่เกิดขึ้นระหว่างการสอบเข้ามหาวิทยาลัยของเขา
หลิงรันยังใช้ทัศนคติเดียวกันในการรักษาผู้ป่วย
แม้ว่าเขาจะผ่าตัดด้วยวิธีการผ่าตัดที่เขาใช้มาเป็นสิบหรือร้อยครั้งเขาก็ยังคงได้รับความเพลิดเพลินจากมัน และถึงแม้ว่าเขาจะเย็บแผลทุกชนิดมาก่อน แต่ทุกครั้งที่เขาเจอบาดแผลแบบที่เคยเย็บมาก่อนหลิงรันก็จะเย็บแผลอย่างจริงจังและพิถีพิถันเหมือนครั้งแรกที่ทำ
ดังนั้นหลิงรันจึงมีความจริงจังและพิถีพิถันไม่แพ้กันในการชี้แนะหมอแม้ว
“ฉันเสร็จแล้ว” หมอแม้ว กล่าว
หลิงรันตรวจดูตู้เสื้อผ้าและพูดว่า “ไม่มีปัญหาทำได้ดีมาก”
“ขอบคุณคุณครับ ท่านอาจารย์.” หลังจากใช้เวลาอยู่กับการเย็บนานกว่าปกติ หมอแม้วเองก็รู้สึกตื่นเต้นเมื่อได้รับการยอมรับจากหลิงรัน
ทักษะการเย็บของเขาดีขึ้นตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่หลิงรันเห็นเขา และนี่คือเหตุผลที่เขาได้ตระหนักว่าหลิงรันนั้นยอดเยี่ยมกว่าที่เขาคิดไว้ในตอนแรกเสียอีก เขาพบว่าหลิงรันมีฝีมือในการรักษาอยู่ในระดับสุดยอดมมาโดยตลอด แต่ตอนนี้เขารู้สึกชื่นชมหลิงรันมากยิ่งขึ้น
“ อาจารย์คุณควรมาที่คลินิกให้บ่อยขึ้นในอนาคต” หมอแม้วเอาชนะด้วยความตื่นเต้นและตอนนี้เขาไม่มีความมั่นใจในการเรียก หลิงรันว่าอาจารย์ของเขา
หลังจากได้เห็นความยอดเยี่ยมของหลิงรันเขาก็เห็นแสงแห่งความหวังในอนาคตอันเยือกเย็นของเขาอีกครั้ง
หลิงรันพยักหน้าและมองไปที่หมอแม้วขณะที่เขาพูดว่า “คลินิกคือบ้านของฉัน”
“ ใช่แน่นอนคุณควรกลับบ้านให้บ่อยกว่านี้”หมอแม้วมีรอยยิ้มที่สดใสบนใบหน้าของเขาราวกับหน้าของเขาเป็นหมาพันธุ์ปั๊กผสมกับหมาป่าและดวงตาที่บวมของเขาก็ดูเกรี้ยวกราดมากจนหากมีปลาว่ายอยู่ข้างในพวกมันจะต้องถูกขย้ำจนตาย
คุณนายดงที่มือเพิ่งถูกพันผ้าพันแผลหันไปมองหมอแม้วอีกครั้ง เธอพูดด้วยความรำคาญ “หมอแม้วคุณช่วยอย่าพูดด้วยน้ำเสียงแบบนี้ได้ไหมคุณกำลังทำลายความสวยงามของบรรยากาศ”
หลังจากที่เธอพูดจบเธอก็เพิกเฉยต่อ หมอแม้วในทันที เธอดูไม่ได้ตั้งใจที่จะกลับบ้านเช่นกัน เธอเพียงแค่มองไปที่หลิงรันด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “ฉันไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยแม้ว่าผลของยาชาจะหายไปนานแล้วถ้าฉันจ้องไปที่หมอหลิง”
หมอแม้วหัวเราะเบา ๆ “ผลของยาชายังอยู่รอบ ๆ “
“ มันปวดอะไรก็คงเป็นเพราะคุณเย็บบาดแผลไม่ดี” คุณนายดงเงยหน้าขึ้นมองและพูดว่า “และถ้าคุณเย็บไม่ดีฉันก็จะไม่จ่ายเงิน”
แม้ว่าคุณนายจะแค่ล้อเล่น แต่ หมอแม้วก็ถอนหายใจออกมาดังเฮือก “ คุณนายดงคุณพูดเช่นนี้มันไม่ค่อนสมเหตุสมผลเท่าไรเลยนะ”
คุณนายดงมองไปที่หมอแม้ว ด้วยรอยยิ้ม “หมอแม้วถ้าฉันเป็นคนมีเหตุผลฉันจะตีสามีของฉันถึงจุดที่เขาต้องเข้าโรงพยาบาลหรือเปล่า”
หมอแม้วมองไปที่ลูกค้าประจำของเขาด้วยความงุนงงและตอบหลังจากนั้นไม่นาน “สิ่งที่คุณเพิ่งพูดไปก็สมเหตุสมผลดีนะ”
“ คงจะรู้จักฉันดีขึ้นแล้วสินะ”
“ครับ.” หมอแม้วแสดงท่าทีเชื่อฟังอย่างมากขณะที่เขาจ้องไปที่ฝ่ามือของคุณนายดง ท้ายที่คุณนายดงเป็นบุคคลที่สามารถทำร้ายสามีของเธอจนถึงขั้นที่เขาต้องเข้าโรงพยาบาลได้เพียงเพราะการแย่งเมล็ดแตงโมกัน (นี้เป็นแค่เรื่องล้อเล่นของเธอ) ถ้าเธอตีหมอวัยกลางคนที่อายุมากกว่าสี่สิบปี นั้นก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องที่เกินความสามารถของเธอ
ในทางกลับกันหลิงโจวมีความคิดบางอย่างที่น่าสนใจ เขาเดินมาด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “คุณสามารถพาสามีของคุณไปด้วยได้เมื่อเขาบาดเจ็บเราสามารถเย็บแผลตื้น ๆ ได้ทุกประเภท”
“ กระดูกของเขาร้าวเลยนะ” คุณนายดงกล่าว “ เขามีประกันสุขภาพด้วยและเขาสามารถเรียกร้องค่าสินไหมทดแทนได้ก็ต่อเมื่อเขาไปรับการรักษาที่โรงพยาบาลเท่านั้นนอกจากนี้เขายังเป็นเพียงพวกกระจอกและไม่มีอะไรผิดที่เขาจะมีแผลเป็นบนใบหน้าเขาไม่มีเหตุผลที่จะต้องมาเสียเงินทีนี้ เรื่องไร้สาระที่จะมาเย็บแผลโดยไม่ให้มีแผลเป็น “
“ใช่สิ่งที่คุณเพิ่งพูดนั้นสมเหตุสมผล” หลิงโจง ตอบปฏิเสธเจตจำนงของเขาในขณะที่เขาเชื่อมั่นในตัวเองว่าความอดทนเป็นสิ่งที่นำมาซึ่งความมั่งคั่งของผู้คน จากนั้นเขาก็ไปออกบิลค่ารักษาพยาบาลและนั่นทำให้เขาอารมณ์ดี
หมอแม้วก็รู้สึกมีความสุขเช่นกัน
แม้ว่าผู้ชายจะมีความทะเยอทะยานและดูไร้สาระไปสักหน่อย แต่การรักษาโดยการเย็บแผลก็ค่อนข้างเป็นการค้าที่ทำกำไรได้ ไหมผ่าตัดหมอแม้ว มักใช้ตั้งแต่ไม่กี่ร้อยถึง 1,000 หยวนและเขาจะได้รับค่าคอมมิชชั่นประมาณ 20% รวมกับรายได้อื่น ๆ ของเขาเขาได้รับค่าจ้างมากกว่าตอนที่เขาทำงานในโรงพยาบาลของรัฐบาล
ตอนนี้เขาได้เรียนรู้จากหลิงรัน หมอแม้วเองก็รู้สึกมีความสุขมากขึ้น เขาเรียกหลิงหรันว่า “อาจารย์” ไม่หยุด
หลังจากคุณนายดงซึ่งไม่เต็มใจที่จะจากไปหมอแม้ว กล่าวด้วยความรู้สึกสะเทือนใจในใจว่า “คุณรู้ไหมว่ามันเป็นเรื่องดีที่ศัลยแพทย์จะมีลูกค้าประจำด้วย”
“ มีอะไรดีล่ะ?” หลิงโจวเองเขาก็สนใจเรื่องนี้เช่นกันถึงแม้เขาก็จะไม่ใช่หมอก็ตาม
หมอแม้วครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งและกล่าวว่า “มีความรู้สึกคุ้นเคยเมื่อคุณทำงานกับลูกค้าทั่วไปตัวอย่างเช่นก่อนที่ฉันจะเริ่มเย็บแผลฉันก็รู้จักผิวของ คุณนายดงดีแล้วและฉันก็มีความคิดที่จะ หนาแค่ไหนฉันต้องทำสักหนึ่งหรือสองซี่ถึงจะสามารถเย็บแผลที่เหลือได้โดยไม่ต้องผูกปมสะดวกจริงๆ…”
ปฏิกิริยาของหลิงโจว: O_O
หมายเหตุของผู้แปล:
“พิษสลายกระดูก” เป็นหนึ่งในเรื่องราวใน “โรแมนติกสามก๊ก” เมื่อหมอชื่อฮัวโต๋ขูดพิษออกจากกระดูกของกวนอูเขาไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยขณะที่เขาดื่มไวน์และเล่นหมากรุก
ฮัวโต๋เป็นแพทย์ชาวจีนที่อาศัยอยู่ในช่วงปลายราชวงศ์ฮั่นตะวันออก ตำราประวัติศาสตร์บันทึกสามก๊กและเล่มหลังฮั่นบันทึกว่าฮัวโต๋เป็นคนแรกในจีนที่ใช้ยาสลบระหว่างการผ่าตัด
หนังสือแบบฝึกหัดที่ตีพิมพ์ในประเทศจีนสำหรับนักเรียนที่กำลังทบทวนการสอบเข้าวิทยาลัย
สำนักพิมพ์ในจีนที่เชี่ยวชาญด้านหนังสือออกกำลังกาย
