EP 531
By loop
เนื่องจากหลิงรันต้องการรีบจะทำการผ่าตัดหรือเร่งรีบในการเดินตรวจรอบวอร์ดเขาจึงไม่จำเป็นต้องออกไปทำงาน ตั้งแต่เช้าเหมือนกับทุกที
ไม่ใช่เพียงแค่หัวหน้าแพทย์หรือพวกที่มีตำแหน่งระดับสูงเท่านั้นที่มีความสุขกับการที่ไม่ต้องเร่งรีบ แพทย์ที่อยู่ในทีมรักษาเองก็มีความเช่นกัน พวกเขามีเวลามากพอที่จะทำกิจวัตรอย่างอื่นตามที่พวกเขาต้องการ
เมื่อถึงเวลาที่หลิงรัน อาบน้ำทำความสะอาดเสร็จ พ่อครัวที่อยู่ชั้นล่างได้วางอาหารที่เตรียมไว้ทั้งหมดบนโต๊ะและหายตัวไปเหมือนนินจาที่แอบเข้ามาทำภารกิจ
ผู้กำกับจินเองก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างมากจากการเฝ้าดูพ่อครัวเหล่านั้นจัดเตรียมอาหาร และเมื่อถึงเวลาทานอาหารแล้ว เขาเองก็เลือกที่จะไปนั้งอยู่ข้างๆหลิงโจวที่ตัวไม่สูงเท่าไรแถมยังอ้วนด้วย ในเวลานั้นผู้กำกับจินก็ใช้เวลานี้ถามด้วยความอยากรู้ว่า “คุณครับคุณเคยไปอยู่ต่างประเทศมาหรือเปล่า?”
“ไม่นะ” หลิงโจวยิ้มและถามว่า “คุณอยากทานอะไรล่ะเดียวฉันหยิบให้”
“ไม่เป็นไรผมว่าผมจะไปแล้ว … พร้อมกับพ่อครัวของผม” เสียงของผู้กำกับจินแผ่วเบาลง เขามองไปที่พ่อครัวจากภัตาคารหรูชื่อดังที่มากับเขา พ่อครัวคนนั้นยืนอยู่หลังเขาตัวตงราวกับทหารเฝ้ายาม
หลิงโจวเองก็เห็นพ่อครัวคนนั้นได้อย่างชัดเจนและเขาก็พยักหน้าอย่างเป็นมิตรกับอีกฝ่าย เขากล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “สมัยนี้การพาเชฟของตัวเองไปไหนมาไหนเป็นเทรนด์หรือเปล่า คุณรู้ไหมว่าฉันไม่ค่อยชอบใช้ของอย่างแอปโทรศัพท์มือถือหรืออย่างอื่นฉันจะโทรสั่งอาหารด้วยตัวเองสักส่วนใหญ่ มันง่ายกว่าและอาหารที่ร้านอาหารทำก็รสชาติดี ร่วมถึงร้านข้าวเหล่านี้มักจะมีโปรโมชั่นให้ฉันเป็นการส่วนตัวด้วย”
ผู้กำกับจินมองไปที่หลิงโจวด้วยในสายตาที่ไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไรและถามว่า “พวกคุณไม่ได้จ้างพ่อครัวแหล่านั้นมาเหรอ”
“ล้อเล่นหรือเปล่า ทำไมฉันต้องจ้างพ่อครัวเป็นโหล ๆ เพื่อทำอาหารเช้าด้วย ถ้าฉันมีเงินมากขนาดนั้นฉันจะจ้างพ่อครัวทำอาหารเช้าทุกเช้าไม่ดีกว่าหรอ … ไม่หรอกฉันจะจ้างพ่อครัวทุกๆสามวันน่าจะประหยัดกว่า” หลิงโจวส่ายหัวอย่างแรง “ส่วนใหญ่ฉันเองก็มักจะปรุงโจ๊กสักฉามและสั่งซาลาเปาจากพ่อครัวตามถนนให้พอกินได้สองหรือสามมื้อ … แบบนั้นฉันไม่จำเป็นต้องทำอาหารอะไรเลยบางครั้งฉันก็อุ่นอาหารที่เหลืออยู่ สำหรับมื้อกลางวันหรือมื้อเย็น… “
การแสดงออกของ ผู้กำกับจินเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อหลิงโจวได้พูดสิ่งเหล่านั้นออกมา
แม้ว่าเขาจะได้พบกับคนพิเศษที่มีความน่าสนใจเป็นพิเศษแล้ว แต่พูดตามตรง แต่เห็นได้ชัดว่าชายคนนี้เป็นคนประหยัดมาก เขาไม่ใช่คนจ้างพ่อครัวหลายสิบคนมาทำอาหารเช้าที่บ้านของเขา
ผู้กำกับจินอดไม่ได้ที่จะสับสนเล็กน้อย “ คุณบอกว่าเชฟพวกนั้นมาจากแอฟพิเคชั่นเหม่ยถวนใช่ไหม คุณจ่ายไปเท่าไหร่?”
“สูงสุด 30 หยวน” หลิงโจวคำนวณและพูดต่อ “ฉันกดสั่งแค่โจ๊ก ลูกเดือยกับซาลาเปามาอย่างละนิดหน่อย ฉันไม่คิดว่ามันจะแพงมากขนาดนี้ มันคงไม่สมเหตุสมผลถ้ามันแพงกว่านี้ คุณไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?”
เมื่อ หลิงโจวเห็นหลิงรันเขาโบกมือและเขาก็เรียกหลิงรันให้ลงมา
“เราสั่งเฉพาะโจ๊กลูกเดือยและซาลาเปามังสวิรัติมาหใ” หลิงรันได้ยินบทสนทนาเพียงครึ่งหนึ่งสำหรับบทสนทนาก่อนหน้านี้และเขาตอบพ่อของเขาด้วยความมั่นใจ จากนั้นเขาก็พยักหน้าให้ผู้กำกับจิน และ หวงเหมาชิโดยไม่ได้ตั้งใจทักทายพวกเขา
ในขณะที่เขาเพิ่งตื่นขึ้นมาหลิงรันมีความปรารถนาที่จะพูดคุยให้น้อยกว่าปกติ
เขามุ่งหน้าไปที่โต๊ะและร้องว่า “ขอตัวก่อนนะครับ” จากนั้นเขาก็หยิบขนมปังนึ่งและเริ่มกิน
ตระกูลหลิงไม่ได้มีพิธีรีตองในการรับประทานอาหารใดๆเลย
พวกเขาไม่เหมือนคนผิวขาวที่จะจับมือกันเป็นวงกลมและสวดมนต์ก่อนมื้ออาหารหรือเหมือนคนจีนที่ปล่อยให้พวกผู้ใหญ่ไปก่อน
โดยปกติแล้วครอบครัวหลิงจะรวมตัวกันเพื่อรับประทานอาหารเช่นเดียวกับคนจำนวนมากที่มารวมตัวกันเพื่อรอให้ไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวก่อนที่พวกเขาจะข้ามถนน
คลินิกของตระกูลหลิงนั้นอดีตค่อนข้างยุ่งและปู่ของหลิงรันรวมทั้งหลิงโจวมักจะต้องคอยดูแลผู้ป่วยกลางมื้ออาหารอยู่เสมอ
ผู้ป่วยเรียกพวกเขาด้วยเหตุผลหลายประการ: ถุงน้ำเกลือของพวกเขาใกล้หมดเข็มในเส้นเลือดถูกเคลื่อนย้ายผ้าห่มหรือหมอนของพวกเขาต้องเปลี่ยนหลังพวกเขาเจ็บศีรษะลูกแมววิ่งเข้าไปในลานและเรื่องอื่น ๆ อีกสารพัด .
แพทย์และเจ้าของคลินิกขนาดเล็กไม่ได้สนใจว่าคนไข้โทรหาพวกเขาด้วยเหตุผลเล็กน้อยหรือไม่เร่งด่วน พวกเขาจะไปดูแลผู้ป่วยทุกครั้งที่ถูกเรียกและนั่นเป็นกฎที่รู้กันดีอยู่แล้ว
แน่นอนว่าส่วนใหญ่แล้วคลินิกจะเต็มไปด้วยผู้ป่วยในช่วงมื้อกลางวันหรือมื้อเย็นจนถึงจุดที่ไม่มีใครมีเงินเหลือพอที่จะนั่งลงอย่างถูกต้องและเพลิดเพลินกับมื้ออาหาร
ผู้ป่วยทั้งหมดที่มาเยี่ยมชมคลินิกเป็นคนในพื้นที่ นอกจากผู้สูงอายุแล้วผู้ใหญ่ยังแวะเวียนมาที่คลินิกเพื่อขอคำปรึกษาและทำเช่นนั้นในช่วงพักกลางวันหรือหลังเลิกงาน ดังนั้นจึงมีผู้ป่วยจำนวนมากในช่วงมื้อกลางวันหรือมื้อเย็น
หลิงรันเคยชินกับการกินข้าวคนเดียว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ตั้งใจที่จะทักทายผู้กำกับจินและหวงเหมาชิ เขาแค่ตักโจ๊กใส่ชามให้ตัวเองก่อนจะคว้าขนมปังนึ่งด้วยมือที่สะอาดสะอ้านแล้วกินมัน
หลิงโจว.สูดอากาศรอบ ๆ ตัวเขาและพูดว่า “โจ๊กลูกเดือยมีกลิ่นหอมมาก”
“เมื่อพวกเขาส่งโจ๊กเสร็จพวกเขาก็แบกของขึ้นบนเสาบนไหล่ของพวกเขาในขณะที่พวกเขามาถึงที่นี่ไฟถ่านก็จะไหวและโจ๊กก็จะไหวเช่นกันนั่นหมายความว่าโจ๊กกำลังถูกกวน อย่างต่อเนื่องและเนื่องจากความร้อนสม่ำเสมอโจ๊กจึงสุกพอดี ” พ่อครัวจาก ร้านอาหารรุ่งเรืองน้ำพุ เป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงและเขาสามารถเดาได้ว่าโจ๊กเหล่านี้ทำมาจากอะไรเพียงแค่มองจากระยะไกล
หวางเมาชิถึงกับกลืนน้ำลายเมื่อได้ยินเช่นนั้น “ คุณหมายความว่าโจ๊กลูกเดือยที่พวกเขาส่งมานั้นดีกว่าโจ๊กที่ปรุงในครัวหรือเปล่า?”
“ใช่ ผมเองไม่เคยดูถูกเชพคนอื่นเลยนะ แต่ในอดีตเคยถืออาหารผู้ขายแต่ละคนอาจขายอาหารประเภทเดียวในช่วงชีวิตของเขาและแม้ว่าเขาจะไม่ได้ทำทุกวัน แต่เขาก็ทำงานได้ดีมาก .” พ่อครัวจาก ร้านอาหารรุ่งเรืองน้ำพุ หยุดชั่วคราวและพูดต่อว่า “โจ๊กที่ดีที่สุดคือโจ๊กที่คนถือบนเสาขณะเดินนี่เป็นเรื่องจริงโดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าบุคคลนั้นเดินบนถนนที่ปูด้วยหินทางตอนใต้เพราะถนนขึ้นลง โจ๊กและถ่านไฟจะแกว่งไปมาเรื่อย ๆ โจ๊กก็จะถูกคลุกเคล้ากันอย่างทั่วถึงคนเหล่านั้นขี่จักรยานมาที่นี่ในวันนี้และเนื่องจากพวกเขามาเร็วเกินไปโจ๊กจึงไม่ได้รับการคลุกเคล้ากันเป็นอย่างดีพอ”
หลิงหรันเป่าลมที่ก้นชามและท่านโจ๊กให้เสร็จภายในครั้งเดียว จากนั้นเขาก็ก้มลงเติมชามต่อไป
หลิงโจวเดินไปหาลูกชายของเขาโดยไม่ลังเลและหยิบโจ๊กมาให้ตัวเองด้วย เขาชอบโจ๊กซาลาเปาและอาหารมากมายจนถอนหายใจอย่างพึงพอใจ
หวางเหมาชิโน้มตัวไปที่โต๊ะอย่างเงียบ ๆ ขณะที่เขาได้กลิ่นน้ำหอมลอยมาอากาศและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ลุงโจว คุณจะทานโจ๊กเพิ่มอีกชามไหม”
ในขณะที่เขาพูดเขาใส่โจ๊กเต็มชามแล้วส่งให้หลิงโจว จากนั้นเขาก็มีโจ๊กด้วย
“ ผู้กำกับจินทำไมไม่นั่งล่ะ” หวงเหมาชิ ทักน้องเขยของผู้อำนวยการโรงพยาบาล แม้ว่าเขาจะไม่คิดว่าผู้กำกับจินจะมีประโยชน์กับเขามากนัก แต่ก็ยังคงเป็นเรื่องดีที่จะรักษาความสัมพันธ์ฉันมิตรไว้
กลุ่มคนนั่งรอบโต๊ะในลานและกินโจ๊กทั้งหมดอย่างมีความสุข ในไม่ช้าพวกเขาก็ทานอาหารทั้งหมดบนโต๊ะจนหมด
“ วันนี้ไปทำงานกี่โมง” หลังจากที่หลิงโจวทานอาหารเสร็จแล้วเขาก็เอนตัวพิงเก้าอี้และดื่มชาด้วยท่าทางผ่อนคลาย
หลิงรันคิดเรื่องนี้และพูดว่า “ผมจะไปโรงพยาบาลหลังจากอ่านหนังสือเสร็จแล้ว”
แน่นอนหลิงรันนั้นอยู่ทั้งคืนเพื่อศึกษาข้อมูลเพิ่มเติมโดยทานเซรั่มพลังงานหนึ่งขวด
ตอนนี้เขาได้รับเซรั่มพลังงานมากขึ้นเรื่อย ๆ หลิงรันเริ่มใช้มันเพื่อจุดประสงค์ต่างๆ
“พักผ่อนบ้างถ้าลูกมีเวลา” หลิงโจวแนะนำ จากนั้นเขาก็พูดต่อว่า “ลูกจะออกไปก่อนเที่ยงไหม”
“ครับ.”
“ดีแล้วพ่อจองที่ร้านอาหารอิตาเลียนและจะไปที่นั่นกับแม่ของลูกในตอนเที่ยงนอกจากนี้คนจาก บริษัท รีโนเวตจะมาตรวจวัดสถานที่ของคลีนิคเราในเวลานี้ด้วย
ผู้กำกับจินตาสว่างขึ้น “พวกคุณกำลังจะรีโนเวตคลินิกอย่างงั้นหรอ”
“ใช่.”
“เนื่องจากพวกคุณกำลังจะรีโนเวตคลินิกจึงถือว่าเป็นการปรับปรุงเชิงพาณิชย์ไม่ใช่เหรอ บริษัท ของเราก็รับงานพวกนี้อยู่” ผู้กับจินฟังดูสบายใจขึ้นเมื่อเขาพูดถึงเรื่องนี้ เขากล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “คุณรู้ไหมว่าปกติแล้วเราจะทำงานในโครงการใหญ่ ๆ เท่านั้น แต่สำหรับคลินิกครอบครัวของลูกชายคุณผมคิดว่าผมยินดีที่จะทำงานนี้ให้ ผมรับประกันได้ว่าฝีมือของพวกเรายอดเยี่ยมและรวดเร็วขึ้นและถูกกว่าเจ้าอื่นอย่างแน่นอน เทียบกับ บริษัท รีโนวเวตที่พวกคุณจ้าง”
หลิงโจวไม่ได้ให้คำตอบในทันที
ผู้กำกับจินยักคิ้วและมองไปที่หลิงรัน จากนั้นเขาก็ถามด้วยรอยยิ้มว่า “พวกคุณจ้าง บริษับ รีโนเวตที่ไหน”
“ ศูนย์ออกแบบสถาปัตยกรรมผู่หลิน” หลิงโจวกล่าว
“ ผู่หลิย? ศูนย์ออกแบบสถาปัตยกรรมผู่หลิย หยุนหัว? เสียงของผู้กำกับจินสูงขึ้นทันที
หลิงโจว พยักหน้า
ผู้กำกับจินถึงกับพูดไม่ออกได้แต่เงียบไป เนื่องจาก บริษัท ของเขาไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับศูนย์ออกแบบสถาปัตยกรรมผู่หลินจึงไม่มีจุดใดที่จะล่อพวกเขาด้วยราคาที่ถูกกว่า นอกจากนี้หากศูนย์ออกแบบสถาปัตยกรรมผู่หลินยินดีที่จะรีโนเวตคลินิกขนาดเล็กให้กับหลิงรัน แสดงว่าหลิงรันเองก็น่าจะเตรียมพร้อมจ่ายเงินจำนวนมากพอในการรีโนเวตครั้งนี้
