EP 619
By loop
ภายในห้องผ่าตัดมีเสียงดังขึ้นมาเล็กน้อย
แพทย์บางคนยังอดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์ของพวกเขาออกมาและถ่ายภาพไว้ พวกเขายังรู้ว่าส่วนหลักของการผ่าตัดสิ้นสุดลงแล้วดังนั้นมันทําให้พวกเขารู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาทันที
หลิงรันที่กําลังทําการตรวงร่างกายของหยุดเคลื่อนไหวในทันที เขาเหลือบมองไปที่ผู้คนและพูดโดยไม่ลังเลว่า “คนที่ไม่ได้มีส่วนร่วมในการผ่าตัดรบกวนออกไปจากห้องนี้ด้วย”
“ฮะ?” มีคนสองสามคนตะโกนออกมา
ในตอนนี้ก็มีแพทย์และผู้ช่วยแพทย์ และอีกหลายคนเป็นหัวหน้าแพทย์ที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงในโรงพยาบาลดังของเมือง แต่ ..
ซึ่งพยาบาลประจําห้องผ่าตัดก็ได้ดําเนินการตามคําขอของหลิงรันทันที
“การผ่าตัดกําลังจะสิ้นสุดลงทุกคนโปรดออกจากห้องผ่าตัดตามคําขอด้วย” นางพยาบาลพูดอย่างสุภาพมากขึ้น แต่เมื่อเธอไล่ผู้คนออกไปเธอหันฝ่ามือเข้าหาตัวเองปลายนิ้วของเธอหันเข้า หากันและเธอ ไล่พวกเขาออกโดยการกระพือปีกซ้ำ ๆ
พยาบาลสาวคลี่มือของเธออย่างรวดเร็วและเธอก็พูดเร็วเช่นกันดังนั้นผู้ช่วยแพทย์และหัวหน้าแพทย์เองจึงถูกบังคับให้ออกไปอย่างรวดเร็วด้วยเช่นกัน
ผู้ช่วยแพทย์สาวทําการวิเคราะห์ ทําไมมันดูเหมือนการไล่แมลงวันเลยล่ะ
หัวหน้าแพทย์หลายคนก็รู้สึกว่าการเคลื่อนไหวนั้นใกล้เคียงกับสิ่งที่เธอคิด ตอนฉันยังเด็กแม่ของฉันก็ท่าทางเช่นนี้ตอนแรกฉันคิดว่านั้นมันเป็นท่าทางของการไล่ไก่เสียอีก”
“อาจใช้เวลาผ่าตัดนานกว่าปกติ ต้องใช้เวลาเย็บแผลมากขึ้นกว่าเดิม” เมื่อหลิงรันเห็นว่าสภาพแวดล้อมเงียบลงเขาก็รู้สึกโล่งใจและทําการเย็บแผลต่อไป
หมอลู่และคนอื่น ๆ ช่วยเขาอยู่ข้างๆ พวกเขาเห็นหลิงรันดึงไหมที่เย็บไหมผ่าตัดออกอย่างรวดเร็วและในขณะที่เขาขยับมือตัวจับเข็มที่งอกขยับอย่างรวดเร็วราวกับกระสุนออกมาจากหน้าอก
ตากล้องเป็นคนสุดท้ายที่จะจากไป หลังจากปรับตําแหน่งการถ่ายภาพแล้วเขาก็ไม่เต็มใจที่จะออกไป
ในพริบตาหลิงรัน ได้เริ่มใช้เทคนิคการเย็บแบบแลมเบรต์(เย็บไขว้กันเหมือนการเย็บตะเข็บกระเป๋า) เพื่อเย็บผิวหนัง
หากการผ่าตัดไม่สิ้นสุดในเร็ว ๆ นี้วิสัญญีแพทย์จะต้องฉีดยาชาเพิ่ม ในช่วงเวลาเช่นนี้หลิงรัน จะไม่ยอมให้ผู้ช่วยของเขาเย็บแผล
หมอและคนอื่น ๆ จะไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ ในความเป็นจริง หมอลู่และคนอื่น ๆ เริ่มเกิดความสงสัยในตัวเองว่าพวกเขาไม่สามารถทําการเย็บในเคสนี้ได้หรอ
พวกเขาติดตามหลิงรันเพื่อทําการผ่าตัดตับเป็นเวลาหลายเดือน ในทีมรักษาหลิงรันของแผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลหยุนหัว พวกเขาสามารถผ่าตัดตับได้หลายเคสในเวลาไม่กี่เดือนมากกว่าที่แพทย์คนอื่นจะทําได้ในเวลาไม่กี่ปี อย่างไรก็ตามมีไม่กี่คนที่ไม่เข้าใจว่าหลิงรันจัด การกับเนื้อเยื่อมะเร็งเหล่านี้ได้อย่างไร
หยูหยวนเองก็อยากเข้าใจเรื่องนี้เช่นกัน เธอกระโดดขึ้นไปบนเก้าอี้สเต็ป โยกคอของเธอแล้ว ถามหลิงรันว่า “หมอหลิงคุณคิดอะไรอยู่ตอนที่คุณตัดเนื้อเยื่อลงไปบาง ๆ ตอนนั้น?”
หยูหยวนรู้สึกว่านี่เป็นหัวข้อสําหรับการเทคนิคการผ่าตัดที่ควรรู้ ถ้าเธอไม่เข้าใจเรื่องนี้อย่าละเอียดเธออาจจะนอนไม่หลับก็เป็นได้
เมื่อเธอพูดอย่างนั้น หยูหยวนมองไปที่กล้องด้วยความรู้สึกกระตือรือร้นและพูดทันทีว่า “เดี๋ยวก่อนฉันจะปิดระบบบันทึกเสียง”
จากนั้นหยูหยวนก็ไปเอาเก้าอี้มาเพิ่มอีกสองอันมากองรวมกันก่อนจะยืนบนเก้าอี้ จากนั้นเธอก็กดปุ่มบันทึกเสียงของกล้องข้างหลอดไฟไร้เงา
ทุกแผนกที่ดูการผ่าตัดนี้ผ่านระบบถ่ายทอดภาพและเสียง นั้นตั้งใจดูการผ่าตัดนี้อย่างเงียบๆ
หมอลุ่มองไปที่การเคลื่อนไหวของหยูหยวน และพูดด้วยความชื่นชม “เยี่ยมมากนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นคนที่ใช้เก้าอี้สามตัวต่อกัน”
“อะไร?”
“ เก้าอี้สามตัวมันไม่ค่อยมั่นคงและอาจเกิดอุบัติเหตุได้ถ้าเอามาต่อกันหลายตัว” หมอลูกล่าว
” ฉันแค่เหยียบมันแล้วกดปุ่มปิดเสียงมีอะไรเหรอ?” หยูหยวนกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบา
หมอลู่กล่าวว่า “ไหนๆก็ไหนแล้วเธอก็แค่ขยับไปกดปุ่มปิดเสียงก็ได้นิ ทําไม่ต้องต่อเก้าอี้ขึ้นมาด้วย?”
หยูหยวนอดไม่ได้ที่จะมองไปที่เก้าอี้ที่อยู่ใต้เท้าเธอ
ความสูงของเก้าอี้เทียบเท่ากับความสูงของเก้าอี้เสามชั้น …
หยูหยวนตัวสั่นเล็กน้อย “แน่นอนฉันเองต้องดูท่าทีของซูเจียฟูในเรื่องของเก้าอี้
หมอสู่เองก็รีบพูดออกมา มันก็แค่เรื่องเก้าอี้ไม่ใช่หรือยังไง”
“ฉันโมโห!” หยูหยวนเพิ่มระดับเสียงของเธอ “ ฉันโมโหซูเจียฟู! เขามักพูดเสมอว่าเก้าอี้มีไว้สําหรับนั่งไม่ใช่เอาไว้ยืน โชคดีที่ฉันไม่บ้าจี้ไปกับหมอนั้นด้วย เอาจริงๆการเหยียบเก้าอี้นั้นมันผิด มากขนาดนั้นเลยหรือยังไงกัน? ”
”หรือ”
“ซูเจียฟูนั้นก็แค่พวกที่ไม่เข้าใจว่าความสําคัญของอุปกรณ์ต่างๆขึ้นกับสถานการณ์ที่จะใช้มันก็เท่านั้น!” หยูหยวนตะคอกอย่างหนักและเธอก็ปล่อยออร่าที่แสนน่ากลัวออกมา
หมอลู่เริ่มคิดว่า “ทําไมเธอถึงต้องไปแคร์ความรู้สึกกับคนแปลกๆอย่างซูเจียฟูด้วย?”
โจวซินเยียนตกอยู่ในความคิดลึก ๆ “ฉันรู้แค่ว่าก้อนหินในห้องน้ํามีกลิ่นเหม็นและแข็ง แต่นี้คือ โอ้!”
ในไม่ช้าหยูหยวนก็ปรับอารมณ์ของเธอภายใต้กล้องที่บิดเสียงอยู่
เธอหันกลับมาและถามหลิงรันว่า “หมอหลิงคุณระบุระดับการกระจายตัวของเซลล์มะเร็งได้อย่างไรทําไมคุณถึงรู้ว่าจะต้องตัดส่วนไหนออกกัน?”
หลิงรันพูดอย่างใจเย็น “ฉันรู้สึกว่าสิ่งที่ฉันทําได้คือ การเอาเซลล์มะเร็งพวกนี้ออกไปให้หมด”
“ และคุณทําได้ไหม” หยูหยวนนั้นสับสนเล็กน้อย
“ได้”
“แล้วคุณใช้อะไรเป็นบรรทัดฐานในการตัดสินใจผ่าตัดเซลล์มะเร็งเหล่านั้นออกมา”
“ความรู้สึก” หลิงหรันตอบ
“การตัดสินขึ้นอยู่กับความรู้สึก แต่ต้องรู้สึกว่าจะทําอย่างไรที่จะสามารถกําจัดเซลล์มะเร็งเหล่านั้นออกไปหมดได้…”
“ฉันคิดว่าการแพร่กระจายอาจเป็นวงกว้างน่าจะมีความหนาประมาณนั้น” หลิงรันพยักหน้า สิ่งที่เขากําจัดออกไปตอนนี้มันมากกว่าสิ่งที่เขาตัดออกจากการจําลองร่างกายมนุษย์เสียด้วยซ้ำ หลิงรันรู้สึกว่าการผ่าตัดเอาชิ้นเนื้อเยื่อออกมากกว่าปกตินั้นเป็นสิ่งจําเป็น
“ คุณใช้การเดาอย่างงั้นหรอ?” ร่างเล็กของหมูหยวน แกว่งไปมาและเธอกําลังจะล้มลง
ถ้าไม่ได้เป็นเพราะเซลล์มะเร็งได้ถูกล้างออกไปแล้วในรายงานการทดสอบที่ส่งกลับมาหาพวก เขาในตอนนี้ หยูหยวนอยากจะถามว่า “คุณล้อเล่นกับฉันหรือเปล่า? “ความรู้สึก” นี้คืออะไร? คุณหมายถึงอะไร “ควรจะ”?
“ มันไม่สามารถพูดได้ว่าเป็นการคาดเดานี่คือการประมาณค่ามันเหมือนกับการคาดเดาที่คํานวณได้” หลิงรันอธิบาย
หลิงรันเก่งในเรื่องการพูดอ้อมๆ เมื่อขึ้นชั้นประถมมักจะมีเด็กผู้หญิงหรือผู้หญิงมาถามว่า “คุณดูแลผิวยังไง” ถ้าหลิงรันตอบว่า เกิดมาผิวฉันก็เป็นอย่างงี้แล้วเขาจะทําให้พวกเธอเสียใจ หากเขาไม่ปฏิบัติต่อสถานการณ์ด้วยความระมัดระวังพวกเธออาจต้องการสัมผัสใบหน้าของเขา ก่อนที่พวกเธอจะจากไป
ถ้าเขาบอกพวกเธอว่าเขาไม่กินช็อคโกแลตนั้นจะทําให้พวกเธอคิดมากสําหรับช็อคโกแลต ที่พวกเธอซื้อมาให้
แน่นอนว่าหลิงรันก็ไม่กินช็อกโกแลตเช่นกันและหลิงรันชอบที่จะเห็นคนอื่นคิด
มนุษย์ที่มีความคิดมักจะไม่ใช้ร่างกายในการแสดง หากหลิงรันไม่ได้เรียนรู้วิธีปรับปรุงและตกแต่งคําพูดของเขาใบหน้าของเขาอาจเจ็บปวดตั้งแต่วันที่เขาเกิดเพราะมีหญิงสาวจํานวนมากที่มา ถามเขาว่าเขาดูแลผิวอย่างไร
หยูหยวน เริ่มคิดเช่นกัน
เธอต้องคิด ถ้าเธอไม่คิดเธอก็อยากจะด่าใครสักคน
“หมอหลิงเนื่องจากเป็นการคาดเดาจากการคํานวณเหตุใดจึงต้องจัดระเบียบการสังเกตการผ่าตัด” หยูหยวน ไม่เข้าใจ
“ฉันมั่นใจและผู้อํานวยการแผนกฮวงต้องร้องขอ” คําตอบของหลิงรันนั้นเรียบง่ายและดี
หมูหยวนเองเธอก็แทบคลั่ง “คุณบอกว่าคุณเดาได้แล้วทําไมคุณถึงดูมั่นใจขนาดนั้นกัน”
” ฉันมั่นใจในการคาดเดาจากการคํานวณนะ” หลิงรันใช้คําพูดที่ดูสลับซับซ้อนขึ้นมา
หยูหยวนถึงกับตกตะลึงขณะที่เธอมองไปที่หลิงรันเธอรู้สึกว่าผลงานเขียนที่เธอคาดหวังไว้ค วามหวังที่ว่าจะนําการผ่าตัดนี้ลงไปตีพิมพ์เริ่มจางหายไปในกีบเมฆ การแสดงออกและกิริยามาร ยาทของเธอทําให้เธอดูเหมือนกระรอกที่ถูกขโมยถั่วไป
เธอส่ายหัว “ในเคสนี้การผ่าตัดในวันนี้ไม่สามารถทําได้”
“มันค่อนข้างยากที่จะทําการผ่าตัดในวันนี้เป็นเคสพิเศษหากมีเคสอื่นเราจะมาดูกันว่าจะเป็นอย่างไรอีก คําตอบของ หลิงรันฟังดูเป็นการตอบแบบอ้อมๆ เขามีเวลาเหลือเพียง 2 ชั่วโมง 52 นาทีสําหรับการจําลองร่างกายมนุษย์ขึ้นมา และจํานวนครั้งที่เขาสามารถทําการผ่าตัดดัง กล่าวได้มีจํากัด
หยูหยวนเองก็รู้สึกเสียใจอย่างไม่น่าเชื่อ “ดูเหมือนว่าจะไม่มีโอกาสในฉันตีพิมพ์บทความวิจัยนี้อีกต่อไป”
“อย่างไรก็ตามผู้ป่วยก็รอดแล้ว” หลิงรันเงยหน้าขึ้นและยืดเส้นยืดสายเล็กน้อยก่อนที่เขาจะกล่าวว่า “ผู้ป่วยอายุ 73 ปีหรืออาจจะแก่กว่านั้น แต่เนื่องจากอายุมากแล้วเขาจึงมั่นใจได้ว่า เขาจะสามารถรักษาคุณภาพชีวิตได้ในระดับหนึ่งในอีกไม่กี่ปีข้างหน้าและอยู่อย่างสุขสบาย”
หลิงรันเม้มริมฝีปากและกล่าวว่า “ศัลยแพทย์ไม่สามารถรักษามะเร็งได้สําหรับผู้ป่วยสูงอายุ การรักษามะเร็งหมายถึงการผ่าตัดรักษาและลดอัตราการกลับเป็นซ้ำ”
หยูหยวน, หมอลู่และคนอื่น ๆ ไม่สามารถช่วยได้ แต่เริ่มจริงจังและพยักหน้าอย่างเข้มงวด
จากหน้าจอการเคลื่อนไหวของแพทย์ประจําถิ่นทั้งสามทําให้พวกเขาดูเหมือนสาวกที่ได้รับการรู้แจ้งจากปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่และพวกเขาแสดงท่าทางโอ่อ่าของคําพูดที่ว่า “ถ้าฉันได้รับความ รู้เกี่ยวกับเส้นทางที่ถูกต้องฉันจะสามารถตายตอนพระอาทิตย์ตก บรรยากาศในห้องผ่าตัด เริ่มจริงจังและเคร่งขรึม
“ฉันเห็นได้ว่าหลิงรันพัฒนาทักษะที่ดี” ในปักกิ่งห่างออกไปหลายพันไมล์ศาสตราจารย์เฟิงซินเยียน แอบพยักหน้าในขณะที่จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความคิดมากมาย
“ หลิงรัน เราไม่ได้อยู่ในยุคกลางอีกต่อไปแล้วเขาต้องการซ่อนทักษะของเขาหรือไม่และส่งต่อให้เหลือเพียงไม่กี่คนที่เลือก? เหอหยวนเจิ้งจากแผนกการผ่าตัดตับและตับอ่อนในโรงพยาบาล หยุนหัวซึ่งอยู่ห่างออกไปหลายสิบหลามองไปที่หน้าจอและรู้สึกอิจฉา เขาต้องการที่จะอยู่ในห้อง ผ่าตัดปฏิบัติการอย่างกระตือรือร้น ถ้าเขาไม่ถูกรั้งไว้ด้วยสิ่งที่ยังคงมีศักดิ์ศรีเหอหยวนเพิ่งคงจะรีบเข้าไปที่นั่นในตอนนี้
สามารถได้ยินเสียงกรีดร้องจากห้องโถงที่อยู่ห่างออกไป 2,485 ไมล์ วิทยากรหญิงสาวตัวสั่นตั้งแต่หัวจรดเท้าและพูดกับนักเรียนว่า “ในห้องนั้นคือลักษณะของแพทย์จริงๆและนี่คืออาชีพที่ เราจะต้องต่อสู้ไปตลอดชีวิตถ้าคุณเรียนอย่างถูกต้อง คงมีสักวันที่คุณสามารถยืนต่อหน้าหมอหลิงและฟังการบรรยายของเขาได้…”
