EP 632
ในตอนเช้าหลิงรันยังคงยุ่งอยู่ในห้องฉุกเฉินที่โรงพยาบาลที่หกของมหาวิทยาลัยปักกิ่ง
ซูเหวินอยู่กับเขา ร่างกายของเขาเริ่มสันเทาเหมือนกับซูหวน [1]
ไม่ใช่ว่าเขาจะนอนดึกไม่ได้เช่นกัน ในฐานะแพทย์การนอนดึกเป็นเรื่องปกติ อย่างไรก็ตามหลังจากสองวันของการอยู่อย่างหลิงรันซูเหวินก็เริ่มงอแง
จางอันหมินที่มาจากหยุนหัวมองไปที่ ซูเหวินเขารู้สึกภาคภูมิใจและคิดว่า “ในกลุ่มทีมรักษาของหลิงหนคนที่ไม่รู้ว่าจะทํางานร่วมกับการพักผ่อนได้อย่างไรในที่สุด”
“ฉันต้องไปนอน” ซูเหวินมองไปที่หลิงรันผู้ซึ่งเต็มไปด้วยจิตวิญญาณและพลังงาน ในที่สุดเขาก็ไม่สามารถรับมันได้อีกต่อไป
ถ้าเขายังคงเป็นแบบนี้ต่อไปเขาจะไม่สามารถทําการผ่าตัดใด ๆ ในวันพรุ่งนี้ได้
“โอเค” หลิงรันพูด “ถ้าพรุ่งนี้เช้ามีการผ่าตัดเพียงครั้งเดียวคุณสามารถเข้ามาในภายหลังได้”
“ โอเค” ซูเหวินตอบด้วยท่าทางที่ไม่ชัดเจน เขาจะมาสายได้แค่ไหนถ้าผ่าตัดหกโมงเช้า?
ซูเหวินทําได้เพียงเดินโซเซเข้าไปในห้องรับสาย เขาหลับทันทีที่กระแทกหมอน
จางอันหมินมองไปที่นาฬิกาของเขาและพูดอย่างเชื่อฟัง ” หมอหลิงผมจะนอนแล้ว”
“ตกลง” หลิงรันกําลังให้แม่พูดกับคนไข้ด้วยสีหน้าจริงจัง เขาไม่ต้องการผู้ช่วย
” ผมจะนอนที่โรงพยาบาลถ้าคุณต้องการอะไรเรียกใช้ผมได้เลย” จางอันหมินจงใจพูดเพื่อแสดงออกว่าเขาทําสิ่งนี้เพราะเหตุผลเรื่องงานไม่ใช่เพราะเขาต้องการประหยัดค่าโรงแรมในคืนเดียว
ค่าเดินทางของโรงพยาบาลหยุนหัวได้รับการแก้ไขทั้งหมด ถ้าหมออยากอยู่โรงแรมดีๆก็ต้องหาเองหากพวกเขาสามารถหาตัวแทนขายยาเพื่อจ่ายค่าใช้จ่ายได้พวกเขาจะช่วยประหยัดค่าใช้จ่ายได้ สําหรับแพทย์รุ่นน้องอย่างจางอันหมั่นเขาไม่สามารถทําอะไรได้มากไปกว่าการรับประทานอาหารร่วมกับตัวแทนขายยา เขาจะไม่สามารถอยู่ในโรงแรมได้ดังนั้นเขาจึงต้องคิดอะไรบางอย่างด้วยตัวเอง
ในฐานะผู้ชายที่รู้จักชีวิตดีอยู่แล้วกลยุทธ์ของจางอันหมินคือการนอนโรงพยาบาล
สภาพห้องรับสายในโรงพยาบาลใหญ่ ๆ เช่น โรงพยาบาลปักกิ่งแหล่งที่หกก็ไม่เลว เตียงสองชั้นที่สูงกว่าและต่ํากว่านั้นสะอาดและดีกว่าหอพักในมหาวิทยาลัยถึงสามจุด ถ้าเขาอยู่ที่นั่นไม่เพียงแต่เขาไม่จําเป็นต้องใช้เงินเท่านั้น แต่เขายังสามารถกินผลไม้และดื่มนมที่หมอคนอื่น ๆ นํามาให้ได้เป็นครั้งคราวและมันก็ไม่ดีหรือ?
ตอนนี้การส่งผลไม้และนมต้อนรับไปที่โรงแรมมีราคาแพง เมื่อถึงเวลานอนโรงแรมก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าเตียงนอนซึ่งไม่สะอาดเท่าในโรงพยาบาล
หลิงรันไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งที่จางอันหมินพูด ผู้ช่วยของเขามาและไปในขณะที่พวกเขาผลัดกันพักผ่อน หลิงรันไม่เคยกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ โดยพื้นฐานแล้วแพทย์ของโรงพยาบาลเกรดเอจะต้องมีวินัยในตนเอง หากพวกเขาไม่สามารถทําได้ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะเข้าโรงพยาบาลเกรดเอแม้แต่หมอโจวก็มีความสามารถมากกว่า
จางอันหมิงเดินออกไปและ หลิงรันก็รอโจวซินเยียน ในขณะที่เขาหาวและแม่จัดการผู้ป่วย
แม้ว่าโรงพยาบาลที่หกของมหาวิทยาลัยปักกิ่งจะตั้งอยู่ในเมืองหลวง แต่ทรัพยากรของโรงพยาบาลก็ไม่สามารถเทียบได้กับทรัพยากรจากโรงพยาบาลหยุนหัว
หยุนหัวเป็นเมืองใหญ่ที่มีประชากรหลายล้านคน โรงพยาบาลเกรด A ชั้นนํา ได้แก่ โรงพยาบาลหยุนหัวโรงพยาบาลประจําจังหวัดและโรงพยาบาลกองทัพปลดปล่อยประชาชนศูนย์การแพทย์ฉุกเฉินหยุนหัว เป็นศูนย์ที่ดีที่สุดและให้บริการครอบคลุมผู้คนจํานวนมากในทางตรงกันข้ามมีโรงพยาบาลที่ดีมากเกินไปในปักกิ่งและโรงพยาบาลที่หกของมหาวิทยาลัยปักกิ่งก็ไม่มีชื่อเสียงเพียงพอ จึงมีผู้ปวยจํานวนไม่น้อยที่ต้องการการผ่าตัดและเย็บแผล แต่ผู้ป่วยที่ต้องการการผ่าตัดได้รับการจัดการโดยหลิงรัน
มีผู้ปวยมากมายที่ต้องรอการรักษาตั้งแต่กะโหลกจนถึงกระดูกเท้าในช่วงเทศกาลวันหยุดหลังจากที่พวกเขาทํางานตั้งแต่เก้าถึงเก้าและหกวันต่อสัปดาห์
หลิงรันยังเลือกคนไข้ของเขาที่ถูกส่งมาหาเขา เขาจะพาพวกเขาเข้ามาเรียน ถ้าแม่จะ “บรรเทาความเจ็บปวด” เขาจะรับมัน หากไม่มีเขาสามารถนับได้ว่าเป็นการฝึกฝนทักษะของเขา
เขาไปฝึกงานหรือเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่โรงพยาบาลที่หกของมหาวิทยาลัยปักกิ่ง เขามาพร้อมกับแพทย์จากโรงพยาบาลปักกิ่งแหล่งที่หก ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ร้องขอคนไข้จํานวนมาก
ในทางกลับกันเขายังมีเวลาเหลืออีกสองชั่วโมงยี่สิบเจ็ดนาที่และสิบเจ็ดวินาทีสําหรับการจําลองร่างมนุษย์ ของเขา หลิงรันไม่จําเป็นต้องรีบร้อนสําหรับการผ่าตัดครั้งต่อไป
เมื่อเวลาสามโมงเช้าโจวซินเยียนไม่สามารถทนต่อไปได้อีกต่อไป เขาแนะนําหลิงหรันว่า ” หมอหลิงคุณควรพักผ่อนด้วยนะคุณจะต้องประหยัดพลังงานเพื่อที่จะผ่านพรุ่งนี้เช้า”
แพทย์จากโรงพยาบาลแห่งที่หกของมหาวิทยาลัยปักกิ่งซึ่งพักอยู่กับพวกเขาได้ละสายตาจากพวกเขาในขณะที่เขามองนาฬิกาบนผนังด้วย เขาดูหมิ่นอย่างมากต่อแนวคิดในการประหยัดพลังงานของผู้ที่มาจากหยุนหัว
“การพักผ่อนสองชั่วโมงก็ดูดีเช่นกัน” หลิงรันไม่สนใจไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
เมื่อเขาไปที่ห้องรับสายหลิงรันตั้งปลุกอย่างขยันขันแข็งและเข้านอน สําหรับหลิงรันที่ดื่มเซรั่มพลังงานมาระยะหนึ่งแล้วการนอนหลับครั้งนี้ไม่มีอะไรมากไปกว่าการงีบหลับ
แน่นอนว่าการงีบหลับมีหน้าที่ในการกระตุ้นพลังงาน
หลิงรันตื่นตรงเวลาห้าโมงเย็น เขาล้างตัวเล็กน้อยและไปที่ห้องผ่าตัด
ขณะนี้พยาบาลของโรงพยาบาลที่หกของมหาวิทยาลัยปักกิ่งซึ่งอยู่ในโรงพยาบาลกําลังเตรียมการผ่าตัด เมื่อพวกเขาเห็นหลิงรันพยาบาลทุกคนก็ประหลาดใจ แต่ละคนมองในกระจกก่อนที่จะแสดงสีหน้าหรือกระทําการใด ๆ
“โปรดทําต่อไปไม่ว่าคุณทําไม่ได้เต็มที่เลย ไม่ต้องเกรงใจฉันนะ” หลิงรันพูดคําเหล่านี้เหมือนกับที่เขาทําในโรงพยาบาลหยุนหัวขณะที่เขายืนอยู่หน้าโต๊ะผ่าตัด จากนั้นเขายกมือขึ้นเบา ๆ
เขาเรียกมนุษย์เสมือนมาต่อหน้าผู้คน
ร่างกายจําลองมนุษย์ที่มีสีน้ําเงินปรากฏตัวบนเตียงปฏิบัติการและเข้ากับฉากได้อย่างสมบูรณ์แบบ แม้ว่าหลิงรันจะเป็นคนเดียวที่สามารถมองเห็นได้ แต่เอฟเฟกต์ของฉากก็น่าสนใจกว่าการผ่า ร่างมนุษย์ในห้องเล็ก ๆ ของเขา
การผ่าร่างมนุษย์ในโรงละครที่สว่างและสะอาดให้ความรู้สึกมหัศจรรย์ การซ่อนตัวอยู่ในห้องรับสายเล็ก ๆ ที่น่าอึดอัดเพื่อผ่าร่างมนุษย์ทําให้ผู้คนรู้สึกเหมือนเป็นคนในทางที่ผิด
“มีดผ่าตัด” หลิงหรันคิดในใจ เขาเอื้อมมือไปหยิบมีดผ่าตัด
จากนั้นหลิงรันก็ผ่าเปิดร่างกายมนุษย์จําลองต่อหน้าเขาโดยไม่แยกชั้นหรือทําการควบคุมเลือด เขายื่นมือขวาและดึงตับออกมาตรงๆ
“การค้นหารอยโรคการกําหนดบริเวณและสุดท้ายคือการพิจารณาแนวทางการผ่าตัด”
ระหว่างกระบวนการทั้งหมดหลิงรันไม่ได้พยายามซ่อนสิ่งที่เขากําลังทํา เขาพูดศัพท์ทางการแพทย์ทุกประเภท
พยาบาลในห้องผ่าตัดวิสัญญีแพทย์และแพทย์ในห้องเยี่ยมไม่แปลกใจกับการแสดงของหลิงรัน
เป็นเรื่องปกติมากที่แพทย์จะจําลองพฤติกรรมของพวกเขาในการผ่าตัดทั้งหมดก่อนการผ่าตัดใด ๆ ในโรงพยาบาลและก็ไม่น่าแปลกใจเลย
การกระทําของหลิงรันเป็นเพียงคนแปลกหน้าและหยาบคาย แต่ไม่มีใครสนใจ
รองผู้อํานวยการโรงพยาบาลหวังอันจื่อซึ่งเคยนั่งอยู่ในห้องเยี่ยมก่อนหน้านี้โดยไม่รู้ตัวโดยไม่สนใจการกระทําของหลิงรัน
“ มันก็หกโมงแล้ว” วิสัญญีแพทย์ให้ความสนใจกับเวลาและรายงานเวลาที่ถึงเวลาผ่าตัด
“เดี๋ยวก่อน” หลิงรันมองไปรอบ ๆ เพื่อหาซูเหวินซึ่งยังไม่มี
* หวีด *
เมื่อประตูที่ปิดสนิทเปิดออกซูเหวินยกมือขึ้นที่หน้าอกของเขาและเดินเข้าไปในห้องผ่าตัดด้วยใบหน้าที่สงบ เขาดูเหมือนหมอที่เจ๋งสุด ๆ ที่เข้ามาพร้อมกับดนตรีประกอบในดินแดนศักดิ์สิทธิ์และกําลังจะทํางานใหญ่เพื่อช่วยชีวิตหลาย ๆ คน
“มาเริ่มการผ่าตัดกันเถอะ” หลิงหรันไม่รอให้ซูเหวินแต่งตัวมิดชิดและเพิ่งเริ่มการผ่าตัดตรงเวลา
เขามีความเชี่ยวชาญในการผ่าตัดตับมากจนความต้องการผู้ช่วยลดลงอย่างมาก เมื่อซูเหวินเข้ามาในห้องผ่าตัด เขาขี้เกียจเกินกว่าจะรอให้เขาเตรียมตัวให้พร้อม
หลิงรันไม่รอหมอที่เพิ่งทานอาหารเช้าหรือยังหิวเพื่อเตรียมจิตใจในห้องเยี่ยม เขาตรงไปที่ห้องผ่าตัดเลย
ระดับความสามารถของเขาราวกับว่าเขาเข้าใจร่างกายของผู้ปวยอย่างถ่องแท้แล้ว
และนั่นก็คือ ความจริงที่หลิงรันมี
