EP 642
By loop
ไม่มีเจ้าของร้านในมุดโตเลนที่ไม่รู้จักนักวิชาการดู่
“ถ้าคุณต้องการราคา 800 หยวน” เจ้าของร้านก็ไม่ปฏิเสธที่จะให้ราคานี้
“โอ้.” นักวิชาการดู่ตอบว่า ”ค่อนข้างแพง”
ในขณะที่เขาพูดนักวิชาการดู่ โยนหินที่น่าเกลียดออกไปเหมือนที่เขาไม่สนใจมันเลย
เจ้าของร้านเลิกคิ้วขึ้น เขามองไปที่หินอย่างระมัดระวังและพยายามจดจํามันไว้
โจวซินเยียนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อเขาเห็นสถานการณ์นี้ นักวิชาการดู่กําลังใช้กลยุทธ์และเจ้าของร้านก็คุ้นเคยกับกลเม็ดของเขา
“ หมอหลิงดูชิ้นนี้สิ” นักวิชาการดู่หยิบชิ้นส่วนอื่นขึ้นมาและแสดงให้หลิงรันดู จากนั้นเขาก็กระซิบข้างหูของหลิงรันว่า “นี่คือขี้ผึ้งดิบที่ยังไม่ผ่านการขัดสีฉันเดาว่าถ้าเราลอกมันออกและเก็บส่วนหนึ่งไว้เพื่อสร้างรูปสลักเราอาจจะมีรายได้เพิ่มขึ้นอีก 30% ถึง 50%”
เขาพยายามเล่นอย่างปลอดภัย หากขายได้สูงขึ้น 30% ถึง 50% นั่นหมายความว่าเขาจะได้รับเงินคืนอย่างแน่นอน ด้วยตลาดปัจจุบันนี้ถือว่าเป็นราคาที่ดีมาก เมื่อพูดถึงการกวาดล้างพวกเขาไม่สามารถมุ่งเน้นไปที่การกวาดล้างชิ้นส่วนที่มีค่าจริงๆ
“ได้เลย” หลิงรันตอบ จากนั้นเขาก็ถามว่า “ตั้งแต่คุณซื้อมาตอนนี้เราจะออกไปแล้วเหรอ”
“อะไรนะเรายังไม่ได้เริ่มเลยฉันจะเลือกอีกครั้ง” ในขณะที่นักวิชาการดู่ พูดเขาวางชิ้นส่วนนี้ไว้ ก่อนที่จะเดินไปหาคนอื่นอีกครั้งอย่างมีความสุข
หลิงรันเตือนเขา ” คุณต้องเตรียมการล่วงหน้าสําหรับการผ่าตัดในวันพรุ่งนี้”
“ฉันเข้าใจเรื่องนั้นแล้ว… “ นักวิชาการดู่ตอบโดยไม่หันหัวไปรอบๆเขายังคงมองไปรอบๆเพื่อหาก้อนหิน
เจ้าของร้านถามด้วยความประหลาดใจ “นักวิชาการดู่คุณไม่สบายอาการของคุณร้ายแรงหรือไม่”
“อาการป่วยของฉันอาจรุนแรง แต่ก็ไม่จําเป็นต้องพูดอะไรมากมายเกี่ยวกับเรื่องนี้ คุยกันเรื่องหินดีกว่าว่าคุณขายชิ้นนี้ได้เท่าไหร่?” นักวิชาการดู่หยิบหินซ์อีกอันที่ยังไม่ถูกตัดออกมาทั้งหมด
“3,200 หยวน” เจ้าของร้านกล่าว “ปกติฉันขายในราคา 3,500 หยวน”
“ แล้วขี้ผึ้งล่ะ?”
” แล้ว 1,700 หยวนล่ะมันใหญ่มาก”
“ งั้นฉันจะเอาขี้ผึ้งมาให้ฉัน” นักวิชาการดู่ ทําการชําระเงิน เขาดูภูมิใจเล็กน้อย
เจ้าของร้านยังหัวเราะเบาๆ และถามว่า ” คุณคิดว่าจะหารายได้จากมันได้ไหมฉันรู้สึกว่าไม่มีอะไรอยู่ข้างในนั้นนะ”
“ไม่เพียง แต่มีของอยู่ข้างในเท่านั้น แต่ยังมีของที่มีคุณภาพดีอีกด้วย” นักวิชาการดู่ยังยิ้ม “วันนี้ฉันไม่มีเวลาถ้ามีโอกาสคราวหน้าเราจะคุยกันใหม่”
“ ได้สิ” เจ้าของร้านไม่รู้สึกว่าตัวเองได้รับความสูญเสีย เขาพูดเพียงว่า “ฉันเองก็ยังไม่สามารถตัดสินสิ่งเหล่านี้ได้อย่างถูกต้อง”
“คุณขายของมามาก หากคุณต้องการเรียนรู้บางสิ่งบางอย่างคุณต้องเรียนรู้ที่ละอย่างไม่ใช่ทําทั้งหมดในครั้งเดียว หลังจากที่คุณเรียนรู้และเชี่ยวชาญแล้วให้ไปทําสิ่งต่อไปจากนั้นคุณจะเป็นผู้เชี่ยวชาญและ มืออาชีพ” นักวิชาการดู่ไม่ได้คุยกับเจ้าของร้านแบบนี้ในอดีต แต่เขารู้จี้มากขึ้นในวันนี้
ไม่มีใครรู้ว่าเจ้าของร้านได้ยินหรือไม่ แต่เขาตอบอย่างกระตือรือร้น
นักวิชาการดู่ตระหนักว่าเขาอาจจะพูดมากเกินไปแล้ว ครู่หนึ่งเขาคิดถึง “บทเรียนสุดท้าย” แม้ว่าเขาจะมีนักเรียน แต่เขาก็ไม่ได้ทําการบรรยายบนโพเดียมอีกต่อไปดังนั้นแม้ว่าเขาจะต้องการสอนบทเรียนสุดท้าย แต่ก็เป็นไปไม่ได้เช่นกัน
นักวิชาการดู่ถอนหายใจยืนขึ้นและออกไป
เมื่อเขาไปถึงทางเข้านักวิชาการดู่ก็หยิบขี้ผึ้งที่เพิ่งซื้อมา เขาเล่นกับมันในขณะที่สายหัวและพูดว่า “ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้วยังยากที่จะกวาดล้างสินค้าในสมัยก่อนคุณสามารถกวาดล้างสินค้าได้ทุกประเภทในตลาด”
หลิงรันยิ้มจางๆโดยไม่พูดอะไร
“ คุณไม่เชื่อฉันเหรอ?” นักวิชาการดู่มองไปที่หลิงรัน
หลิงรันยิ้ม ” ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย”
“ไม่เป็นไรถ้าคุณไม่รู้ฉันรู้และก็เพียงพอแล้วหมอหลิงถ้าคุณชอบขี้ผึ้งนี้ฉันสามารถขายให้คุณในราคาเดิมคุณคิดว่าอย่างไร?” นักวิชาการดู่ หยิบขี้ผึ้งออกมาอีกครั้งและเขาก็พูดว่า “เราอาจจะโดนไล่ไปได้ แต่เราไม่รู้ว่าเราจะได้ชิ้นส่วนดีๆมากี่ชิ้นถ้าเป็นสมัยก่อน ฉันจะให้คุณหมอหลิงอีกชิ้นหนึ่งเป็นแน่ อีกชิ้นให้มิสเทียนจากนั้นช่วยสองคนสําหรับหลานชายคนโต และหลานชายคนสุดท้องของฉันอย่างละคนและฉันจะไม่มีปัญหากับมันเลย…“
เขาจัดเรียงทุกอย่างอย่างชัดเจน แต่เขาทําเสียงราวกับว่าเขากําลังจัดเตรียมความตั้งใจของเขา
หลานชายร่างท้วมมองราวกับว่าเขากําลังจะร้องไห้ “ คุณปู่…”
นักวิชาการดู่ตบไหล่ “ หลานชาย!”
เทียนฉีมองไปที่การแสดงออกทางสีหน้าของหลิงรัน จากนั้นเธอก็ยิ้มอย่างแผ่วเบาและพูดว่า “นักวิชาการดู่ การเก็บกวาดเป็นเกมจริงๆแม้ว่าคุณจะไม่ได้จัดการอะไรเลยคุณก็ยังรู้สึกมีความสุข”
“ ฉันเคยคิดเหมือนคุณแล้วฉันก็เป็นมะเร็ง” นักวิชาการดู่พูดติดตลกเกี่ยวกับโรคของเขา แต่เขาก็ยิ้มไม่ออกจริงๆ
เขาดิ้นรนของตัวเองและเขาก็ดื้อรั้นมาก
เมื่อเขาวางบนโต๊ะปฏิบัติการแล้วเขาจะไม่สามารถทําอะไรได้
” แล้วเราจะร่วมกันค้นหา” เทียนฉีพยักหน้าเนื่องจากเธอเข้าใจความหมายเล็กน้อยจากนั้นเธอก็เหลือบไปด้านหลังทันที
ชายชราผมสีขาวอมเทาเดินมาหาพวกเขายิ้มจางๆ และพูดว่า ” พี่ชายผมไล่คุณไปยังไง?”
“ แล้วคุณล่ะ ?” นักวิชาการดู่ขมวดคิ้ว
“ฉันชื่อหลีซูเขาที่ปรึกษาของพิงเฉินหมิง ฉันเคยทํางานขุดบ่อน้ํามันและก๊าซในฮอลลี่เบอร์ตั้น ต่อมาฉันก็ขุดโลหะที่ไม่ใช่เหล็กด้วย …” ชายชราผมสีขาวอมเทาพูดใน น้ําเสียงที่มั่นคงและท่าทางของเขาถูกต้อง
“อืม” นักวิชาการดู่ตอบ เมื่อเขาต้องเผชิญกับคนรอบข้างแบบนี้เขาก็อดไม่ได้ที่จะกําจัดความดื้อรั้นบางอย่างที่เกิดจากเหตุผลส่วนตัว เขาพยักหน้าและพูดว่า “ฮอลลี่เบอร์ตั้น เป็นบริษัทใหญ่ แต่คุณเปลี่ยนสายงานของคุณเป็นโลหะที่ไม่ใช่เหล็กการเปลี่ยนแปลงนี้ค่อนข้างใหญ่มาก”
หลี่ซู่เขายิ้ม “ฉันเข้าใจเครื่องประดับและแร่นิดหน่อยทําไมเราไม่เลือกมันด้วยกัน”
“คุณเลือกของคุณฉันจะเลือกของฉัน” นักวิชาการดู่ปฏิเสธข้อเสนออย่างเฉียบขาด เขายังคงมั่นใจมากกับการเลือกเครื่องประดับ
หลี่ซู่เขาพูดติดตลกเล็กน้อยและจากไป เขาเหลือบไปที่เทียนซูอีกครั้งก่อนที่เขาจะหันกลับมาและละสายตาจากพวกเขา
นักวิชาการดู่รู้สึกว่าเขาชนะแล้วเขาจึงรู้สึกมีความสุขขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็ไปร้านอื่นแล้วแต่งเอง เขาตะโกนเสียงดัง “เจ้านายรับหินดิบที่คุณได้รับเมื่อไม่นานมานี้ในราคาที่ถูกกว่า”
“มาแล้ว” เจ้าของร้านตะโกนมาจากห้อง ประมาณสองนาทีต่อมาเขาถือที่ตักขยะและเดินออกไประหว่างรอก็มีคนเดินเข้าร้านด้วย
ชื่อของนักวิชาการดู่ ยังคงมีผลในเนื้อแกะเลน
เมื่อข่าวแพร่สะพัดเจ้าของร้านที่ว่างก็มาดู
* ฟูบ. *
ก้อนหินดิบถูกโยนลงบนเคาน์เตอร์เหล็ก
“ร้านของฉันเป็นร้านขายสินค้าจากโรงงานสินค้า มันราคาถูกและไม่จําเป็ฯต้องต่อราคาแล้ว” เจ้าของร้านมีท่าทางที่ดีและโอ่อ่า
นักวิชาการดู่เองก็ไม่ได้รังเกียจอะไร เขาตอบด้วยเสียงครวญครางก่อนจะก้มศีรษะลงและหยิบก้อนหิน มีร้านค้าเล็กๆมากมายในมุดโตเลย และร้านค้าใหม่ๆจะเปิดที่นั่นเสมอ ร้านนี้ดูเหมือนจะมีการแปรรูปจิวเวลรี่เป็นธุรกิจหลัก แต่ก็มีหินดิบต่างๆให้เลือก
ร้านประเภทนี้เป็นร้านโปรดของนักวิชาการดู่เพราะมีหินดิบหลากหลายชนิด เนื่องจากมีหินดิบทุกประเภทเจ้าของร้านจึงไม่สามารถศึกษาทุกอย่างได้เหมือนเขา ดังนั้นโอกาสที่เขาจะได้พบกับสิ่งดีๆอาจปรากฏขึ้นได้ทุกเมื่อ
“ หมอหลิงเลือกด้วยกันเถอะ” นักวิชาการดู่ เรียกร้องให้หัวหน้าศัลยแพทย์ของเขาเท่านั้น
หลิงรันเดินไปข้างหน้าอย่างไม่เป็นทางการและพลิกก้อนหินบนเคาน์เตอร์แบบสุ่ม
นักวิชาการดู่มีดวงตาที่แหลมคม เขาเหลือบมองทุกชิ้นก่อนหน้านั้นเขาก็หยิบโมราขึ้นมาชิ้นหนึ่งแล้วถามว่า “เท่าไหร่”
” 3,800.” เจ้าของร้านบอกราคา
นักวิชาการดู่อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่เจ้าของร้าน เขาคิดว่า “เขาเป็นคนง่ายๆหรือเปล่า?”
เจ้าของร้านมองไปที่นักวิชาการดู่และพูดอย่างหนักแน่นว่า “ราคาคงที่”
นักวิชาการดู่หัวเราะอย่างเย็นชาโยนอาเกตออกไปแล้วหันกลับมาและต้องการออกไป
“ หมอหลิงคุณชอบงานชิ้นนี้ไหม?” ในขณะนี้ หลี่ซู่เขาพูดขึ้น
นักวิชาการดู่หันกลับมามอง เขาเห็นหลิงหวั่นถือโกเมนสีส้มชิ้นหนึ่งและเขาก็พยักหน้าว่า ”สเปสซาร์ที่นนี้ดูดีจริงๆ”
สเปสซาร์ทีนเป็นชื่อทางการค้าของโกเมนชนิดนี้และใช้เพื่ออธิบายสีของมันซึ่งคล้ายกับแฟนต้าในบรรดาอัญมณีระดับกลางสเปสซาร์ทีนเป็นของคลาสที่เกิดขึ้นใหม่และเป็นที่นิยมอย่างมากในหมู่คนหนุ่มสาว
อย่างไรก็ตามเนื่องจากเป็นอัญมณีที่ได้รับความนิยมสูงขึ้นราคาจึงโปร่งใสมากขึ้นและโดยปกติแล้วมันเป็นเรื่องยากที่จะโชคดีและได้ราคาถูก
ในขณะนี้เจ้าของร้านพูดอย่างใจเย็นว่า “นั่นคือ 880 หยวน”
นักวิชาการดู่ลืมตาขึ้นและเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของร้านก่อนที่เขาจะคิดว่า เขาเป็นคนธรรมดาจริงๆหรือ??
เจ้าของร้านมองไปที่นักวิชาการดู่และพูดอย่างแน่วแน่ว่า ”ราคามันก็ปกติ”
