EP 684
วันรุ่งขึ้นหลิงรันงีบหลับเล่นเกมบนเตียงลุกขึ้นอีกครั้งทําโจ๊กทานเองทําความสะอาดลานรดน้ําดอกไม้ทําความสะอาดห้องทรีตเมนต์ในคลินิกอ่านวิทยานิพนธ์หลายบทเกี่ยวกับทางเดินน้ําดีหลักโรคตับแข็งจําค่าศัพท์ได้ไม่กี่คําเช่นโรคตับแข็งน้ําดีขั้นต้นและเดินไปรอบๆพอไม่นานวันก็เริ่มสว่างขึ้น
ซอยร่องล่างก็เริ่มตื่นตัวเช่นกันชาวบ้านเดินไปมาไม่ว่าจะเพื่อให้ชีวิตดีขึ้นหรือเพียงแค่เพลิดเพลินไปกับช่วงเวลานั้นพวกเขาสร้างการเคลื่อนไหวของตัวเองและทําให้ตรอกเล็กๆมีชีวิตชีวาขึ้นเรื่อย ๆ
หลิงหรันอาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้มาตั้งแต่เขายังเด็กและเขาไม่คิดว่ามันพิเศษแต่อย่างใดเขาแค่เปลี่ยนรองเท้าหยิบกุญแจเปิดประตูออกไปเดินเล่นและกลับมาพร้อมกับแป้งทอดซาลาเปาชิ้นเล็กผักดองและเกี่ยวขนาดเล็กหนึ่งชาม
เขาซื้อซาลาเปาลูกเล็ก ๆ ผักดองและแป้งทอดหญิงวัยกลางคนมอบเกี่ยวชามเล็กให้หลิงรันฟรีที่ทางเข้าซอยหลิงรันจําต้องยอมรับและจดไว้ในหนังสือที่ประตู
นี่เป็น “วิธีการทําความสะอาด ที่ใช้โดยหลิงโจวเมื่อนานมาแล้วเมื่อหญิงวัยกลางคนที่ให้เกี้ยวชามเล็กมาที่คลินิกเพื่อไปพบแพทย์ค่ารักษาพยาบาลของเธอจะลดลงตามธรรมชาติ
ลูกชายของฉันมีเงินเพียงพอที่จะใช้ในชีวิตนี้คือการรับรู้เรื่องเงินของเตาปิงและหลิงโจวในตอนนี้พวกเขาได้นํามันไปใช้ในระดับหนึ่ง
หลิงรันไม่รีบเปิดประตูคลินิกเขาจึงนั่งอยู่ที่ลานบ้านและกินอาหารเช้าที่มีเกี่ยวชามเล็ก ๆผักดองซาลาเปาและแป้งทอดเขามองผ่านรังสีเอกซ์ใหม่ในโทรศัพท์ขณะที่เขากินอาหาร เขามีความสุขในยามเช้า
เวลาประมาณสิบโมงจวงจื้อก็มาที่คลินิกเธอเห็นหลิงรันและมีความสุขทันที่ที่ดึงเขามาที่เท้าของเขาเธอยิ้มขณะพูด”หลิงรันเธอก็กลับมาแล้วทุกคนก็พูดถึงคุณเราไม่ได้คาดหวังว่าคุณจะไปทําศัลยกรรมที่ปักกิ่งแต่คุณต้องการวางสายก่อนไหมพ่อของคุณบอกว่าเขาขึ้นค่าบริการทุกอย่างขึ้น 3 หยวนสําหรับสิ่งนั้น “
งนน
“ไม่ใช่ตอนนี้” หลิงรันเอนกายพิงเก้าอี้นอนใต้ชายคาหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาและพูดว่า”วันนี้ผมจะเล่นเกมและอ่านหนังสือบ่ายนี้”
“นั่นเป็นสิ่งที่ดียิ่งคนน้อยเท่าไหร่เราก็ยิ่งผ่อนคลายมากขึ้นเท่านั้น”จวงจื้อไม่คัดค้านเรื่องนั้น จากนั้นเธอก็ยกถังใบใหญ่ขึ้นด้วยมือข้างหนึ่งและด้วยเสียงโห่ร้องดังลั่นน้ําที่ลานบ้านเธอถูพื้นต่อไปและหัวเราะขณะที่เธอพูดว่า”เฒ่าแม้วรอคุณทุกวันเขาจะมีความสุขมากเมื่อเขารู้ว่าคุณอยู่ที่นี่ตอนนี้”
เพื่อที่จะสร้างรายได้มากขึ้นหมอแม้วได้ทําการวิจัยอย่างละเอียดเกี่ยวกับการเย็บ
คู่ต่อสู้ของเขาคือเด็กสาวที่อยู่ในแวดวงการทําศัลยกรรมเด็กสาวจํานวนมากที่ทําศัลยกรรมแล้วไม่มีทักษะและบางคนไม่มีใบอนุญาตด้วยซ้ําพวกเขาเพิ่งย้ายไปสาขานี้จากอุตสาหกรรมเครื่องสําอางพวกเขาไพเราะนุ่มนวลและดีกับคําพูดมันเป็นพลังที่หมอแม้วไม่สามารถบรรลุได้ดังนั้นหมอแม้วจึงต้องทํางานหนักเพื่อศึกษาทักษะเพื่อหาเลี้ยงชีพ
ในช่วงบ่าย หลิงโจวและ เตาปิงใช้เวลาอันแสนหวานของตัวเองเพื่อกลับมา
“ลูกดูสิพ่อพาเอาอะไรกลับมาด้วย!”หลิงโจวถึงกระเป๋าเดินทางออกมาและวางไว้ที่ชานบ้าน
กระเป๋าเดินทางนั้นเป็นกระเป๋าธรรมดาชิ้นหนึ่ง
นั่นหมายความว่าเป็นกระเป๋าเดินทางที่นักบินและพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินลากมาที่สนามบิน
สีหมองนิดหน่อย มันทําจากวัสดุที่ดีและหาได้ทั่วไปอย่างไม่น่าเชื่อ มันค่อนข้างน่าดึงดูดในความเป็นจริงมันดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมาย
หลิงโจวเปิดมันอย่างช้าๆ
กระเป๋าเดินทางที่เต็มไปด้วยเนื้อหมูดิบถูกวางโชว์ต่อหน้าฝูงชน
“แล้วรู้สึกยังไงนี่คือหมูดําจากบ้านเกิดของเรา” หลิงโจวยื่นมือและชี้ไปที่กระเป๋าเดินทางราวกับว่าเขากําลังส่งเสริมเนื้อหมูในบ้านเกิดของพวกเขาอย่างเป็นพิธีการ
หลิงรันรู้สึกได้ถึงความอึดอัดของกระเป๋าเดินทางสีทีมเมื่อเขามองไปที่มัน
กระเป๋าเดินทางจะน่าดึงดูดอีกครั้งได้อย่างไรหลังจากที่มันยัดไส้ด้วยเนื้อหมูเยิ้ม ๆ เหล่านั้น?
“พ่อเอาท้องหมูและซี่โครงหมูหนักหลายปอนด์ แต่พ่อก็มีหูหมูเหมือนกันดูสิหมูมีแค่สองหู” หลิวโจวแสดงความภาคภูมิใจ
“ไม่ได้บอกว่าที่บ้านเกิดเราไม่มีใคร” หลิงรัน รู้สึกงงงวยเล็กน้อยกับการกระทําของหลิงโจว
“ในบ้านเกิดของเรามีคนไม่มากนัก แต่ตั้งแต่รุ่นคุณปู่คุณยังมีคุณปู่ของคุณปู่อีกคนหนึ่งที่ยังมีชีวิตอยู่”หลิงเจี้ยโจวหยุดครู่หนึ่งหัวเราะเบา ๆ สองสามครั้งก่อนจะพูดว่า “คราวนี้พวกเขาเชิญเรากลับไปเยี่ยมพวกเราต้องตรวจสอบต้นไม้ตระกูลของเรา…”
“แม่จะขอให้ลูกตรวจสุขภาพของพวกเขาหน่อย” เตาปิงกล่าวจากด้านหลัง เธอดูเหนื่อยเล็กน้อยเธอพูดกับหลิงรันและขยิบตา
หลิงโจว ไม่มีความสุข “นั่นเป็นความตั้งใจของพวกเขาแต่หลัก ๆ แล้วพวกเขาขอให้ฉันกลับไปดูเรากินสตูว์หมูของพวกเขาไปแล้วและเราควรมองด้านสว่างลองคิดดูสิเวลาที่คุณบอกว่าคุณชอบกินลําไส้ป้าคนโตของคุณให้กระเพาะหมูครึ่งชามแก่คุณทันที” “นั่นคือคุณน้าของแม่”
“มาจากฝั่งพ่อเราจึงเรียกเธอว่าป้าของพ่อ”
” เธอบอกเองว่าน้าของแม่เอาจานมาให้คุณ”
หลิงโจวคร่ําครวญและตัดสินใจกลับไปอ่านหนังสือของเขา
หมอฉียงขึ้นมาจากด้านข้างและมองไปที่เนื้อหมูเขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะถามว่า “บอสวันนี้เราได้รับโบนัสหรือยัง”
” งั้นคุณเรียกฉันว่าเจ้านายก็ต่อเมื่อคุณต้องการโบนัสเหรอ?”หลิงโจวตะคอกสองสามครั้งก่อนที่เขาจะถามว่า”คุณต้องการส่วนไหน?”
“ฉันแก่แล้วฉันจะกินซีโครง”
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะให้ซี่โครงคุณ 2 ปอนด์”หลิงโจวเอาเครื่องชั่งสปริงและชั่งน้ําหนักที่โครง 2 ปอนด์ให้กับหมอจียงอย่างแม่นยําและกล่าวว่า”หมูดํามีคุณค่าทางโภชนาการมากหมอฉียงเมื่อคุณกินหมูดําของฉันคุณต้องมีความกระตือรือร้นในการทํางานมากขึ้นทุกวันเราไม่สนับสนุนนโยบายการทํางานเก้ถึงเก้าวันหกวันแต่ในสภาพแวดล้อมการจ้างงานในปัจจุบันของเราเป็นสิ่งที่ดีสําหรับบริษัทและการพัฒนาในอนาคตของเราที่จะไปทํางานก่อนหน้านี้ออกจากงานในภายหลังและทํางานเพิ่มอีกสองวันต่อสัปดาห์… “
หมอจึงหยิบซี่โครงหมูและมองไปที่หลิงโจว”ฉันอายุเกือบเจ็ดสิบแล้ว”
” ยิ่งหมออายุมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งมีค่ามากขึ้นเท่านั้น”หลิงโจวให้หมอฉียงตบเบา ๆ ให้ จวงจื้อและหมอแม้วแล้วไปที่ห้องครัวพร้อมกระเป๋าเดินทางระหว่างทางเขาพึมพําว่า “เราจะทําหมูตุ้นกันตอนเย็นฉันควรปล่อยให้มันสุกอีกหน่อย”
เตาปิงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วชงชาที่ชั้นหนึ่งนอกจากนี้เธอยังได้พบกับชีวิตล่าสุดของหลิงรัน
เพื่อนบ้านที่มาแวะเวียนอยู่ชั้นล่างมาแล้วก็ไปบางคนคุยในห้องรักษาในขณะที่พวกเขาได้รับการถ่ายของเหลวและบางคนไปที่ชั้นหนึ่งเพื่อพูดคุยอย่างหมดจดซึ่งคล้ายกับการดําเนินงานของคลินิกมาหลายปีแต่คลินิคตระกูลหลิงที่ตกแต่งใหม่สามารถรองรับผู้คนได้มากขึ้นการตั้งค่าที่สะดวกสบายมากขึ้น
หลิงรันใช้ประโยชน์จากฝูงชนเพื่อเล่นเกมอื่นและเขาก็แพ้ในตอนท้ายเหมือนเช่นเคย
ความรู้สึกเหมือนอยู่บ้านสบายมาก
หลิงหรันงีบหลับยาวในวันรุ่งขึ้นและไปโรงพยาบาลเพื่อทํารอบวอร์ดเฉพาะตอนบ่ายเท่านั้น
ส่าหรับแพทย์รอบวอร์ดเป็นเหมือนเชือก แพทย์ที่มัดไว้ก็วิ่งไปได้ไม่ไกลเชือกของผู้ช่วยอาจารย์ระดับสูงและผู้อํานวยการแผนกยาวขึ้นเล็กน้อยตามอัตราการหมุนเวียนของวอร์ดการตรวจคนไข้หนึ่งหรือสองครั้งก็เพียงพอแล้วการทําวอร์ดหนึ่งรอบทุกๆสามหรือห้าวันหรือแม้แต่สัปดาห์ละครั้งถือเป็นเรื่องปกติเชือกของแพทย์ที่เข้าร่วมและแพทย์ประจําแต่ละแห่งสันกว่าครั้งสุดท้าย
แพทย์ที่ดูแลผู้ป่วยมีเชือกที่สั้นที่สุดการแสดงรอบวอร์ดวันละสามรอบนั้นไม่มากนักและการแสดงเพียงวันละครั้งก็น้อยเกินไปแม่ในวันปกติพวกเขายังต้องไปรอบวอร์ดหนึ่งรอบก่อนที่พวกเขาจะออกไป
ในช่วงนี้หลิงรันไม่ค่อยมีผู้ป่วยเขาต้องการตรวจสอบการฟื้นตัวของสองพี่น้องที่พึงเขารับการรักษาจากนั้นเขาจึงให้ผู้ป่วยที่เป็นโรคตับหลายรายได้รับการตรวจล่วงหน้าและทําการผ่าตัดฉุกเฉินสองครั้งหลังจากนั้นก็ถึงเวลาที่เขาต้องออกจากงาน
หลังเล็กงานหลิงรันออกจากห้องรักษาและพบโจวซุนเยี่ยนนั่งอยู่บนเก้าอี้สตูลตัวเล็กที่ประตูเขาจ้องมองไปที่ทิศทางของประตูแผนกต้อนรับ
” หมอหลิงครับ”โจวซินเยียนเห็นหลิงรันเดินมาเขาหันคอไปรอบ ๆ เพื่อทักทายและร่างของเขายังคงหันหน้าไปทางประตูแผนกต้อนรับอย่างจริงจัง
“เกิดอะไรขึ้น?” หลิงรันถาม
“วันนี้เรามีแค่เคสของข้อต่อกระดูกหักพียงเท่านั้น”โจวซินเยี่ยนถอนหายใจ”โชคร้ายแค่ไหน”
หลิงหรันรู้สึกประหลาดใจ “ผู้อํานวยการแผนกฮวงไม่ได้พูดคุยเกี่ยวกับการค้นหาผู้ป่วยกระดูกหักหรือไม่”
“ผู้อํานวยการแผนก ฮวงอาจจะยังไม่ได้กําหนดเวลาสําหรับมัน”โจวซินเยียนไม่กล้าที่จะตําหนิผู้อ่านวยการแผนกดังนั้นเขาจึงโบกมือให้”คงต้องใช้เวลาในการทักทายโรงพยาบาลอื่นๆอย่างแน่นอนและฉันอาจมีคนไข้เหล่านั้นหลังจากรออีก 2-3 วันหรืออาจจะไม่มีคนไข้กระดูกข้อต่อหักในวันนี้..”
ขณะที่เขาพูดหลิงรันหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาส่งข้อความสองข้อความและพูดว่า “ตอนเย็นพวกเขาจะส่งไปนอนก่อนแล้วเตรียมตัวให้พร้อม”
“ตกลงตกลง!” โจวซินเยียนเงยหน้าขึ้นทันที่เหมือนหน่วย K-9ที่สดใหม่จากการฝึกฝนมายาวนาน
