EP 710
By loop
“ถ้ามันจะล็กขนาดนี้ การดมยาสลบจะดีกว่า เรียกวิสัญญีแพทย์” หยูหยวนอ่านการผลสแกนเอ็กซ์เรย์อีกครั้ง และเธอก็ดูมั่นใจมาก
อย่างไรก็ตาม ผู้ป่วยเองก็รู้สึกประหม่าอย่างมาก “ฉันไม่ต้องการยาสลบ ฉันไม่ต้องการผ่าตัดเลย”
“การให้ยาสลบแก่คุณนั้นเราจะช่วยคุณนําของชิ้นนั้นออกมาได้ เราไม่ได้ทําการผ่าตัดกับคุณ” หยูหยวนตอบด้วยความรําคาญ “ฉันไม่สามารถผ่าตัดคุณถ้าคุณมีอาการเครียดขนาดนี้”
“หมอจะไม่ผ่าตัดฉันจริงๆหรอ?” ผู้ป่วยมองไปที่ หยูหยวนอย่างสงสัย
“จะไม่มีการผ่าตัด” หยูหยวนรู้ดีถึงความเจ็บปวดที่บุคคลต้องทนทุกข์ทรมานหลังการผ่าตัด แม้ว่าจะเป็นเพียงจุดเล็กๆ แต่หากนําออกมาโดยการผ่าตัด อาจทําให้ทวารมันได้รับบาดเจ็บได้หากไม่จัดการอย่างดี ซึ่งหมายความว่าจะต้องทําแผลที่หน้าท้อง ลําไส้จะต้องถูกดึงออก และกระบวนการถ่ายอุจจาระจะต้องเสร็จสิ้น ผ่านรูในลําไส้ ย่อมเปลี่ยนวิถีชีวิตของบุคคลนั้นไปอย่างสิ้นเชิงและส่งผลอย่างมากต่อชีวิตประจําวัน ชีวิตการงาน และชีวิตทางสังคมของบุคคลนั้นโดยเฉพาะอย่างยิ่ง
หากมีตัวเลือกอื่น หยูหยวนก็อยากจะลองอย่างแน่นอน
ในขณะนั้นการแสดงออกทางสีหน้าของ หยูหยวนก็จริงใจและมั่นคง
คนไข้นอนอยู่บนตะแกรงและมองมาที่ หยูหยวนความตึงเครียดของเขาคลายลงเล็กน้อย และเขาพูดด้วยเสียงต่ําว่า “ฉันได้ยินมา… มันไม่ง่ายเลยที่จะเอาออกใช่ไหม ถ้ามันยากจริงๆ เธอก็ทําลายมันซะ…”
“เราไม่สามารถทําลายมันได้ มันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ถ้ามันตัดลําไส้” หยูหยวนส่ายหัวของเธอ “อย่าคิดมาก ฉันมีประสบการณ์มากกว่าคุณ”
ผู้ป่วยตกตะลึง “คุณเคยมีประสบการณ์กับเรื่องนี้ไหม”
“แน่นอน ฉันอยู่ในแผนกฉุกเฉินมานานแล้ว อย่าบอกนะว่าคุณคิดว่าคุณเป็นคนเดียวที่ยัดสิ่งของเข้าไปในร่างกายของเขา” หยูหยวนหยุดพูดไปซักพักก่อนจะจัดระเบียบคําพูดของเธอใหม่และพูดว่า “แต่แน่นอน การนําหลอดไฟเข้าไปในนั้นค่อนข้างหายาก อย่างไรก็ตาม … หากคุณต้องการเอามันออกไป แผนการใช้ยาสลบจะดีกว่า”
ผู้ป่วยยังคงลังเลและถามว่า “คุณจะเอามันออกอย่างไร”
หยูหยวนเรียบเรียงคําพูดของเธอและอธิบายอย่างช้าๆ “เราจะให้ยาสลบก่อนที่เราจะฉีดสเคแลกซินเมื่อยาได้ออกฤทธิ์ ฉันจะเอามันออกด้วยมือของฉัน ถ้าฉันไม่สามารถเอาออกได้จริงๆ ฉันจะใช้เครื่องมือเพื่อขยายไส้ตรง จากนั้นใส่ผ้าก๊อซบนหลอดไฟแล้วพยายามดึงออกมาให้คุณ… นั่นคือแผนทั่วไป”
“ดูเหมือนว่าจะใช้ได้ แต่ฉันคิดว่าหมอใช้คีมหนีบ” ผู้ป่วยยังพยายามอย่างหนักที่จะคิดหาทางแก้ไข
หยูหยวนส่ายหัวเล็กน้อย “ของคุณเป็นหลอดไฟ มันดูเรียบๆ”
“ใช่” คนไข้ตอบ “เรียบๆ…”
“ใช่” หยูหยวนตอบ
“งั้นฉันมีคําถามอื่น” ผู้ป่วยดูโล่งใจเล็กน้อย
หยูหยวนพยักหน้า “ต่อไป”
“คนไข้คนอื่นๆ ฉันหมายถึง คนที่ยัดสิ่งของภายในร่างกาย สิ่งที่พวกเขายัดเข้าไป” ผู้ป่วยดูราวกับว่าเขากําลังมีการอภิปรายทางวิชาการ
หยูหยวนมองเขาอย่างเย็นชาโดยไม่พูดอะไร เธอดูเหมือนเสือดาวสาวที่ดุร้าย
ผู้ป่วยของเธอเลือกใช้วิธีเงียบไม่ตอบใดๆ เขายังคงพิงหมอนและตะโกนด้วยความเจ็บปวด
ไม่นาน ซูเจียฟูก็มาจากพื้นที่ปฏิบัติการ เขาไม่ได้พูดอะไรมาก เขาแค่ถามคําถามสองสามข้อ กรอกแบบฟอร์ม และทําการดมยาสลบ
เมื่อการหายใจของผู้ป่วยสงบลงและพวกเขามั่นใจว่าเขาได้รับยาสลบแล้ว ซูเจียฟูก็ถอนหายใจยาวและแสดงรอยยิ้ม เขาขยับร่างกายบนเก้าอี้แล้วถามว่า “ฉันได้ยินมาว่าเป็นสิ่งแปลกปลอม มันคือหลอดไฟ?
“คุณสามารถดูคําอธิบายได้เมื่อฉันนํามันออกมาหลังจากนี้”หมูหยวนเม้มริมฝีปากก่อนจะพูดว่า “เพิ่มสเคแลกซินอีก”
“โรเจอร์ โอ้ ใช่แล้ว เจ้าจะใช้อะไรกําจัดมัน?” ซูเจียฟูหัวเราะ ในเวลาเดียวกัน เขาเพิ่มสเคแลกซินอีก
หยูหยวนเหยียดมือของเธอและเหวี่ยงขึ้นไปในอากาศก่อนที่เธอพูดว่า “คุณเคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องราวของ พยาบาลผดุงครรภ์มือเล็กหรือไม่”
ซูเจียฟู “ฉันได้ยินมาว่า…”
“ทฤษฎีเดียวกัน” ขณะที่หยูหยวนพูด เธอเริ่มทํางาน ทุกข่าวประชาสัมพันธ์มีความเป็นมืออาชีพมากจนทําให้ผู้คนโล่งใจ
ผู้คนสองสามคนที่มองดูรอบๆ บริเวณนั้นตกตะลึง มีตํานานเกี่ยวกับมือเล็ก ๆ ในโรงพยาบาลอยู่เสมอ เช่นในแผนกนรีเวชวิทยาที่ไม่ต้องการคีมคลอด แต่มีเพียงมือเล็ก ๆ เท่านั้นที่จะดึงทารกออกมา และอีกคนหนึ่งในแผนกศัลยกรรมทั่วไปที่ไม่ต้องการคีมโค้ง แต่เพียงใช้มือเล็กๆวาดภาพของไส้ตรงๆออกมาคร่าวๆ
เป็นเพียงว่าไม่มีใครเคยเชื่อมโยง หยูหยวนกับผู้เชี่ยวชาญด้านการผ่าตัดมาก่อน
หลิงรันไม่ต้องการดูการผ่าตัดของ หยูหยวนดังนั้นเขาจึงเดินไปมาในศูนย์การแพทย์ฉุกเฉิน
ในบรรดาสมาชิกของกลุ่มการรักษาของหลิงรัน หยูหยวนเป็นแพทย์ที่มีรากฐานที่ดีที่สุดเสมอ เธอสําเร็จการศึกษาระดับปริญญาโท มีคุณวุฒิสูง และสามารถทําประโยชน์ให้กับทีมได้
อย่างไรก็ตาม ทักษะของ หยูหยวนในการผ่าตัดนั้นแย่มาก เธอสามารถทําผิดพลาดได้แม้ในขณะที่เธอทําศัลยกรรมง่ายๆ เมื่อเธอทําการผ่าตัด หัวหน้าศัลยแพทย์อาจจะรู้สึกประหม่ามากกว่าตอนที่เขาทําศัลยกรรมเองด้วยซ้ํา ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากมากสําหรับ หยูหยวนที่จะได้รับโอกาสในการแสดงอีกครั้ง แม้แต่ในช่วงเวลาที่ เธอเป็นหัวหน้าผู้อยู่อาศัยเวลาที่เธอทําหน้าที่เป็นผู้ช่วยก็นานกว่าเวลาที่เธอทําหน้าที่เป็นหัวหน้าศัลยแพทย์ ดังนั้นเธอจึงมีช่วงเวลาง่ายๆในการเป็นหมอ
หลิงรันเพิ่งให้โอกาส หยูหยวนมากขึ้นในการผ่าตัดส่องกล้อง สําหรับการผ่าตัดฉุกเฉินตามปกติ… หลิงรันก็อยู่ระหว่างการทําความคุ้นเคยกับพวกเขา ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถคิดเกี่ยวกับเทคนิคของเขาได้เพราะไม่มีเทคนิคใดที่จะพูดถึง
ในการเปรียบเทียบ วิธีที่โจวซินเยียนรักษากระดูกหักที่ข้อต่อ ทําให้เขารู้สึกสบายใจขึ้น เขาอยู่ที่ระดับเริ่มต้นขั้นสูงแล้ว และเขาอยู่ห่างจากระดับผู้เชี่ยวชาญอีกเพียงไม่กี่ก้าว มันเป็นเพียงวิธีการผ่าตัดเล็กๆ ในด้านศัลยกรรมกระดูก และถ้าเขาเชี่ยวชาญ การพัฒนาของเขาก็จะรวดเร็ว
เมื่อพูดถึงจํานวนเคส เมื่อแพทย์ในแผนกออร์โทพิดิกส์กลายเป็นแพทย์ที่เข้ารับการรักษา เธอเองอาจยังไม่ได้รักษาเคสกระดูกข้อต่อแตกหักถึงร้อยเคสเช่นกัน ในขณะที่โจวซินเยียนทําได้สําเร็จตามจํานวนนี้แล้ว
อย่างไรก็ตาม การรกระดูกข้อต่อแตกหักนับร้อยราย ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเก่งกว่าแพทย์ที่รักษาระดูก ข้อต่อแตกหักร้อยรายเป็นโครงการเสริมในขณะที่ทําการผ่าตัดอื่น ๆ เป็นเวลาสี่ถึงห้าปี ดังนั้น การพัฒนาของโจวซินเยียนจึงถือได้ว่าเป็นเรื่องปกติ
ขณะที่หลิงรันคิดเรื่องนี้ เขาก็ค่อยๆ เดินไปที่ห้องรักษา เมื่อเขามองข้ามไป เขาเห็นโจวซินเยียนดําเนินการตรวจร่างกายผู้ป่วยด้วยตนเอง
จากนั้นหลิงรันยืนเงียบ ๆ ไปข้างหน้าและเห็นนิ้วโป้งของโจวซินเยียนกดทับผู้ป่วยอย่างแรงจนกลายเป็นสีซีด แต่ช้าเขาดึงพวกเขาไปที่ไหล่ของผู้ป่วย…
โจวซินเยียน หอบเล็กน้อย การทําศัลยกรรมกระดูกและข้อนั้นเหนื่อยโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อไม่มีผู้ช่วย หัวหน้าศัลยแพทย์จะใช้กําลังมากขึ้นในช่วงเวลานั้น
หลิงรันสังเกตการเคลื่อนไหวของโจวซินเยียนและในขณะที่เขากําลังคิดว่าจะแนะนําเขาอย่างไร เขาก็ได้ นการแจ้งเตือนของระบบ
[ภารกิจเสร็จสิ้น: ฝึกมือใหม่]
[เป้าหมายของภารกิจ: เพิ่มระดับทักษะของแพทย์]
[รางวัล: หีบสมบัติระดับกลาง]
หลิงรันเกือบจะเลิกคิ้ว
การเคลื่อนไหวของโจวซินเยียนในการบรรลุระดับผู้เชี่ยวชาญยังคงค่อนข้างยืดเยื้อ ดังนั้น…
หลิงรันรออย่างใจเย็นสักครู่ และโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นตามที่เขาคาดไว้
“พระราชาขอให้ข้าไปลาดตระเวนบนภูเขา…”
โจวซินเยียนอดไม่ได้ที่จะมองข้ามไป เมื่อเขาเห็นหลิงรัน เขาก็รู้สึกประหม่าชั่วครู่ชั่วครู่
หลิงรันยิ้มจาง ๆ แล้วเขาก็รับสาย “สวัสดี?”
“หมอหลิง ฉันเอาหลอดไฟออกด้วยมือเปล่า ฮ่าฮ่า คุณต้องการมาดูไหม มันเป็นหลอดไฟขนาดใหญ่” หยูหยวนฟังดูภูมิใจมาก
“คุณเอามันออกมาได้อย่างรวดเร็ว?” หลิงรันอ่านการสแกนเอ็กซ์เรย์ด้วยเช่นกัน ไม่ว่าเขาจะคิดอย่างไร มันก็ยังคงเป็นงานที่ลําบาก
“ข้อดีของการมีมือเล็ก” หยูหยวนยังคงภูมิใจ
หลิงรันคิดว่าถ้าเอาวัตถุแปลกปลอมเป็นทักษะด้วย ทักษะของหยู หยวนก็ถือเป็นระดับผู้เชี่ยวชาญได้
“ฉันจะไปเดี๋ยวนี้” หลิงรันวางโทรศัพท์ของเขาก่อนที่จะมองไปที่โจวซินเยียน
โจวซินเยียนยังคงงอกระดูก เนื่องจากเขาใช้กําลังมากเกินไปจึงทําให้เห็นถึงเส้นเลือดของเขาและเขาก็ตัวสั่นในขณะที่เขาตอบว่า “โอเค”
จากนั้นเขาก็ใช้กําลังทั้งหมดของเขาเพื่อพูดอย่างสุภาพว่า “หมอหลิง โปรดอย่าลืมพักผ่อน อย่าฟื้นตัวเองมากเกินไปเลยนะ”
หลิงรันมองไปที่โจวซินเยียนอย่างอ่อนโยน “คุณก็ด้วย”
