ตอนที่ 67: การลงโทษ
รอยยิ้มบนใบหน้าของชายคนนั้นหายไปเมื่อเขาสังเกตเห็นการจ้องมองของเธอ
“อะแฮ่มหาสัญญาณชีพของเขา … ” ซัคเรียกร้อง
“สัญญาณชีพของเขา … ” ก่อนที่ครูเอมมี่จะพูดเสร็จ เธอก็ได้ยินเสียงมาจากแหวน
ติ๊ง! ติ๊ง! ติ๊ง!
ครูเอมมี่หยิบกระดุมเม็ดเล็กจากบริเวณแขนเสื้อและวางไว้ที่ด้านซ้ายของศีรษะ
ดวงตาของครูเอมมี่เบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ เมื่อเสียงของผู้ชายลอยเข้ามาในความคิดของเธอ
“กุสตาฟ เธอสบายดีไหม” เธอเปล่งเสียงออกมาด้วยน้ำเสียงกังวล
…
“ดี คุณอยู่ที่ไหน” เธอตอบด้วยน้ำเสียงโล่งใจ
ซัคมองจากด้านข้างด้วยท่าทางที่สับสน เขาเดาได้อยู่แล้วว่าเธอกำลังสื่อสารกับคนที่เธอมาค้นหา ซึ่งทำให้เขาสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนแรก
“เอาล่ะ ฉันกำลังไปแล้ว!” ครูเอมมี่พูดและปลดกระดุมออกจากด้านข้างศีรษะก่อนจะหันกลับมา
“ข้อตกลงจบลงแล้ว ซัค!” เธอพูดแล้วเดินออกจากห้องไป
ซัคจ้องมองไปที่ด้านหลังของเธอและถอนหายใจ
‘เธอให้ความหวังฉันไว้มาก … ฉันคิดว่าในที่สุดฉันก็สามารถให้เธอทำบางอย่างเพื่อฉันได้บ้าง’
******
เอดันยืนอยู่ที่มุมซ้ายของห้องมืด
เขากำลังพูดกับใครบางคนโดยมีปุ่มสื่อสารติดอยู่ที่ด้านข้างของศีรษะ
ทุกวันนี้การสื่อสารที่ง่ายดายสามารถทำได้ด้วยการใช้ปุ่มเทคโนโลยีเหล่านี้
สามารถรับสายได้โดยใช้ความคิด ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องนำอุปกรณ์ออกมา
ส่วนใหญ่ถูกใช้ในสนามรบ เพื่อการสื่อสาร บุคคลที่สามารถต่อสู้กับการต่อสู้และได้รับคำแนะนำได้ในเวลาเดียวกัน
นอกจากนี้ในยุคนี้ ที่มีความสามารถทางสายเลือดเลือดผสมมาด้วยบางคนสามารถฟังคนพูดจากระยะไกลได้ แต่ด้วยเหตุนี้จะเป็นไปไม่ได้ที่ใครบางคนจะแอบฟังการสนทนาของคุณ เนื่องจากเสียงของคนอีกด้านหนึ่งกำลังเข้ามาที่คุณโดยตรง และไม่สนใจสิ่งอื่นของคุณ
“ครับท่านยัง เราเพิ่งซักถามเขาเสร็จโดยใช้หมวกนิรภัยปรับแต่งสมอง”
“ใช่ครับ เขาเล่าเหตุการณ์ทั้งหมด”
“ ครับ … ครับ … ผมก็แปลกใจเหมือนกัน”
“ทุกอย่างเพิ่มขึ้นแล้ว”
“ครับท่านยัง … ผมจะแจ้งรายละเอียดทั้งหมดให้คุณทราบ เมื่อผมกลับไป”
สามารถได้ยินเสียงของเอดัน ได้หลายครั้ง
‘ฉันควรแจ้งให้เขาทราบด้วยว่าเด็กคนนั้นใช้ความเร็วที่ทัดเทียมกับเลือดผสมอันดับท็อปๆได้อย่างไร … จากข้อมูลที่รวบรวมมาเขาเป็นเพียงเกรด F เท่านั้น เขาจะทำมันเช่นนั้นได้อย่างไร พลังอะไรกันแน่ … ? ‘
เอดันอยากถามกุสตาฟเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เขาไม่มีเวลามากพอ
‘ตอนนี้เขาเป็นผักไปแล้ว นี่เป็นจุดจบของเขา ดังนั้นฉันไม่คิดว่าท่านยังจำเป็นต้องรู้’ เอดันกล่าวสรุป
“เอาล่ะ นายน้อยยัง ผมจะออกจากสถานที่นี้ในอีกไม่กี่นาที”
“ เข้าใจแล้วครับ!”
เขาเปล่งเสียงออกมาก่อนที่สายจะสิ้นสุด
หลังจากวางสาย เอดันก็เดินไปที่เก้าอี้คล้ายเตียงที่กุสตาฟถูกรัดกุมอยู่ก่อนหน้านี้
เขามาถึงมันและเอื้อมมือไปคว้าหมวกนิรภัย แต่เมื่อ …
ตู้ม!
กำแพงด้านหลังเขาระเบิดออกจากกัน
“ฮะ?” เอดันหันไปมองข้างหลังด้วยความตกใจ แต่เขาไม่เห็นอะไรเลย
จู่ๆเขาก็รู้สึกระแวดระวัง
“นั่นใคร?” เขาตะโกนออกไป ในขณะที่มองไปทางซ้ายและขวา
“แสดงตัวตนออกมาซะ!” เขาตะโกนออกมาอีกครั้ง ในขณะที่แขนของเขาเปลี่ยนเป็นเงาและเขาก็ยกมันขึ้น
“ฉันจะฆ่าแก ถ้าแกไม่เปิดเผยตัวต่อหน้าฉัน!” เขาเริ่มเดินไปข้างหน้าช้าๆด้วยความระมัดระวัง ในขณะที่มองซ้ายและขวาหลาย ๆครั้ง
บางครั้งเขาก็หมุนตัวเพื่อตรวจสอบข้างหลัง แต่ถึงแม้จะทำอย่างนั้นนานกว่า 1 นาทีเขาก็ยังไม่เห็นใคร
“เกิดอะไรขึ้น ไม่มีทางที่กำแพงจะระเบิดได้ด้วยตัวมันเอง … ” เขาสามารถมองเห็นทางเดินที่สว่างไสวจากช่องว่างภายในกำแพงที่แตกออกไปข้างหน้า แต่เขาไม่เข้าใจว่ากำแพงจะระเบิดได้อย่างไรได้ด้วยตัวมันเอง
“มันไม่ได้ระเบิดเอง ฉันจะรับผิดชอบเอง!”
ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงผู้หญิงเย็นชากระซิบที่หูซ้ายของเขา
“ แกคือใคร … ” เขารีบหันกลับไป ในขณะที่พูดเพียงเพื่อให้เขาสังเกตเห็นกำปั้นที่มุ่งหน้าไปที่ใบหน้าของเขา
ปัง
เสียงกระดูกแตกดังขึ้น เมื่อมีการปะทะกันทำให้ใบหน้าของเอดันจมลงไป ในขณะที่กำปั้นฝังตัวเขาเองลึกเข้าไปในใบหน้าของเขา 2 นิ้วก่อนที่จะถูกโยนไปข้างหลัง
ฟิ้วววว!
หน้ากากสีเขียวครึ่งซีกบนใบหน้าของเขาแตกเป็นชิ้น ๆ เผยให้เห็นใบหน้าที่ถูกไฟไหม้ครึ่งหนึ่ง
กระฉอก!
ส่วนหนึ่งของใบหน้าของเขาแตกออก เมื่อนั้นก็มีเลือดไหลออกมาจากใบหน้าของเขา ในขณะที่เขาถูกยิงถอยหลังกลางอากาศ
เขาไม่สามารถแม้แต่จะกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดได้ เนื่องจากใบหน้าของเขาถูกทำลาย
ปัง
ร่างของเขากระแทกเข้ากับกำแพงและทะลุออกมา
ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง
ร่างของเขากระแทกกำแพงเป็นเส้นตรงจนในที่สุดก็มาหยุดอยู่ข้างหน้าห่างออกไปหลายร้อยฟุต
จากภายในห้องที่มืด ตอนนี้สามารถมองเห็นรูที่มีรูปร่างคล้ายร่างกายภายในกำแพง
สวู่!
ร่างสีแดงพุ่งผ่านรูด้วยความเร็วที่รุนแรง ทำให้ส่วนต่างๆของกำแพงแตกและขยายขนาดของรู
ร่างนั้นหยุดลงต่อหน้าร่างของเอดัน ซึ่งนอนอยู่บนพื้นด้วยใบหน้าที่จมกองเลือดลง
น้ำพุเลือดไหลออกมาจากใบหน้าและศีรษะของเขา
ร่างที่มาเยือนนั้นคือครูเอมมี่ ที่ตอนนี้กำลังยกเท้าขึ้นแล้วเหยียบลงที่ใบหน้าของเขาอีกครั้ง
ปัง
เสียงเนื้อแหลกและกะโหลกแข็งแตกดังก้องไปทั่วสถานที่ ขณะที่เลือดไหลทะลักไปทั่วพื้น
“แกนี่มีความกล้าจริงๆ! เพื่อให้แกวางมือจากนักเรียนของฉัน!” น้ำเสียงของครูเอมมี่เย็นชาราวกับน้ำแข็ง
“แกกล้าดียังไงกันนะ?”
ปึ้ก! เธอเหยียบลงไปที่ใบหน้าของเอดัน
“แกกล้าดียังไง?”
ปึ้ก!
“แกกล้าดียังไง?”
ปึ้ก!
“แกกล้าดียังไงห้ะ?!”
คราวนี้เธอยกเท้าขึ้นสูงมากและกระทืบหน้าอกของเขา
ปัง
เท้าของเธอบดขยี้กระดูกอกของเขาและลงไปที่ปอดของเขา ทำให้เลือดกระเซ็นอีก
ครูเอมมี่ยกเท้าที่ชุ่มไปด้วยเลือดและวางไว้บนพื้นด้านหลัง รองเท้าสีน้ำเงินของเธอชุ่มไปด้วยเลือด
เธอสังเกตเห็นชายคนนั้นไม่เคลื่อนไหวอีกต่อไปและเธอก็นั่งยองๆเพื่อรอรับเอดัน
เธอจับศีรษะของเขาที่สะบักสะบอมจนแทบจำไม่ได้
เธอหยิบยาออกมาจากอุปกรณ์เก็บข้อมูลของเธอและมองหาปากของเขา ซึ่งเกือบจะหายไปเนื่องจากใบหน้าของเขาที่ดูหายนะมากตอนนี้
เธอวางยาไว้ในปากของเขา
“แกยังตายเพราะฉันไม่ได้หรอกนะ … แกยังมีความเจ็บปวดอีกมากที่ต้องผ่านมือฉัน!” ครูเอมมี่เปล่งเสียงออกมา ขณะที่ลากผมเอดันไปยังห้องมืดที่กุสตาฟถูกจับเป็นเชลย
ใบหน้าของเอดันค่อยๆฟื้นตัวพร้อมกับหน้าอกและปอดของเขา
ร่างกายของเขาได้รับการรักษาในอัตราที่รวดเร็วมากเพราะดูเหมือนว่าครูเอมมี่จะให้ยารักษาระดับสูงแก่เขา
ครูเอมมี่ลากเอดันกลับเข้าห้องไปแล้วอุ้ม
“แกจะบอกฉันว่าแกทำงานให้ใครไหมและทำไมแกถึงตามเขามาห้ะ!” ครู เอมมี่กล่าวด้วยน้ำเสียงคุกคาม
เอดันเริ่มมีสติสัมปชัญญะ หลังจากการที่โดนทุบครั้งแรก
เขาสั่น เมื่อเห็นใบหน้าของเธอ
ผมสีแอชดูสวย แต่เย็นชามาก มันทำให้เขานึกถึงเจ้านายของเขาท่านยัง
‘เธอคือ … ฉันเสร็จเธอแล้วสินะ!’ เหงื่อไหลเย็น ๆ ไหลลงมาที่หลังของเขา
“ ก่อนที่แกจะบอกสิ่งที่ฉันอยากฟัง … ”
ครูเอมมี่กล่าว ขณะพุ่งเข้าหากำแพงทางด้านขวาและรวบผมไว้
สวู่!
เธอมาถึงที่กำแพงและหยุดการเคลื่อนไหวของเธอชั่วคราวก่อนที่จะชนเข้ากับมัน
ปัง
