Chapter 94 : การจ่ายเงินสามารถต่อรองได้ตามความสามารถ
กลุ่มคนต่างก็เงียบไป พวกเขามองหน้ากันจากนั้นก็มองไปที่เอมี่ที่กำลังกำหมัดเล็กๆของเธอพร้อมกับอุ้มลูกแมวเอาไว้ในอ้อมแขน เธอหรี่ตาลงและมุ่ยปากเพื่อให้พวกเขารู้สึกกลัว มันทำให้พวกเขาต้องกลืนคำพูดของพวกเขาลงไปเมื่อเห็น
ฉันควรไปได้แล้ว…เธอดูน่ารักมากถึงแม้ว่าเธอจะโกรธก็ตาม ซาเจราสเดินออกไปหลังจากที่เขามองไปที่เอมี่ ดูเหมือนว่าฉันจะต้องกินเนื้อย่าง ฉันต้องรับภารกิจยากๆอีกครั้งในวันนี้ ฉันต้องทำงานหนักเพื่อหารายได้ที่เพียงพอสำหรับการกินโร่วเจียหมัว 10 อันในทุกๆมื้อ
สาวน้อยไม่สามารถช่วยอะไรได้แต่ก็ทำให้พวกเขาหัวเราะออกมา “เธอน่ารักมากๆ !”
ลูกค้าบางคนเคยเห็นเอมี่เผาปีศาจลาวาและเคราของนักเวทย์มาก่อน พวกเขารู้ว่านักเวทย์ไม่ได้โกรธและต้องการรับเธอไปเป็นลูกศิษย์ของเขา
ดังนั้นคำขู่ของเอมี่ก็ยังนับว่าค่อนข้างดี ยังไงซะเธอก็กล้าที่จะเผาปีศาจและพวกเขาก็ไม่ได้มีความแข็งแกร่งมากมายขนาดนั้น พวกเขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วตัดสินใจเดินออกไปเมื่อพวกเขาเห็นปีศาจเดินออกไปโดยไม่ได้พูดอะไร
“แม็กซ์ทำตามสิ่งที่เขาพูดจริงๆ” ลูกค้าคนหนึ่งพูด “และมันก็ค่อนข้างฉลาดที่ให้ลูกสาวของเขาออกมารับมือกับสถานการณ์นี้ ฉันอารมณ์เสียมากแต่ฉันก็ไม่สามารถโกรธได้ มันน่ารำคาญใจจริงๆ” เขาถอนหายใจแล้วยิ้ม
“ใช่ ฉันใช้เวลามากกว่า 20 นาทีเพื่อเดินมาที่นี่” อีกคนหนึ่งพูด “แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเขาที่จะดูแลร้านอาหารนี้ด้วยตัวเองคนเดียว เขารักลูกสาวของเขามาก ดังนั้นมันจึงพอเข้าใจได้ว่าเขาต้องการใช้เวลากับเธอให้มากขึ้น”
ลูกค้าที่เหลืออีกหลายคนที่ไม่รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นต่างก็มองไปที่เอมี่จากนั้นก็เดินจากไปอย่างไม่ลังเล พวกเขาที่เหลือยืนกันอยู่อีกครู่หนึ่งแล้วก็เดินจากไป
แม็กซ์ยิ้มเมื่อเขาเดินออกมาพร้อมกับแก้วน้ำในมือ เธอช่างเป็นผู้ช่วยตัวน้อยที่ดีจริงๆ เขากำลังคิดว่าเขาจะอธิบายยังไงให้พวกเขารับฟังแล้วรู้สึกดีขึ้นและคิดว่าคงจะต้องใช้เวลาสักพักกว่าที่จะอธิบายให้พวกเขาเข้าใจได้ว่าวันนี้พวกเขาจะไม่ได้กินอาหารที่นี่ เขาไม่เคยคิดเลยว่าการขู่ของเอมี่จะช่วยเขาได้มาก
รอยยิ้มของเอมี่กลับมาเมื่อเธอหันกลับมาหาแม็กซ์ “หนูไล่พวกเขาไปแล้วพ่อ พวกเขากลัวหนูเมื่อหนูโกรธ” เธอพูดพร้อมกับมองไปที่แม็กซ์ เธอกำลังรอให้พ่อของเธอชม
แม็กซ์ยิ้มและพยักหน้า “ใช่เลย เอมี่เก่งมาก หนูช่วยพ่อได้มากเลย” เขาพูด เจ้าตัวน้อยน่ารักมากเวลาโกรธและลูกค้าพวกนั้นก็ยอมแพ้เพราะความน่ารักของเธอ
เอมี่พยักหน้าอย่างมีความสุข “ขอบคุณค่ะพ่อ หนูจะช่วยพ่อให้มากกว่านี้” เธอหยิบแก้วขึ้นมาแล้วดื่มน้ำ จากนั้นเธอก็มองลูกแมวที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอ “พ่อ เราจะพาลูกเป็ดขี้เหร่ไปกับเราด้วยมั้ย ? มันน่าเกลียดมาก มันอาจจะทำให้คุณครูลูน่ากลัว หนูทิ้งมันไว้ที่บ้านได้มั้ย ?”
“เหมียว เหมียว !” ลูกแมวร้องออกมาทันทีและเงยหน้ามองเอมี่ ดวงตาของมันออดอ้อนและไม่มีความสุข
แม็กซ์ส่ายหัว “ลูกเป็ดขี้เหร่ยังไม่ได้กินอะไรเลย เราจะพามันไปกับเราด้วยแล้วซื้อนมให้มันกินระหว่างทาง” เขาพูด และฉันคิดว่ามิสฟิลด์คงจะชอบมัน
ลูกแมวยังตัวเล็กแต่ก็มันมีขนาดใหญ่กว่าฝ่ามือของผู้ใหญ่แล้ว มันเป็นแมวสีส้มตัวน้อยน่ารัก บางทีชื่อ ‘ลูกเป็ดขี้เหร่‘ อาจจะทำให้เธอสงสัยและพยายามหาว่าทำไมมันถึงขี้เหร่
เอมี่พยักหน้า “โอ้” จากนั้นเธอก็หันไปหาลูกแมวของเธอ “แกต้องปิดหน้าของแกเอาไว้เมื่อเราไปเจอกับคุณครูลูน่า ฉันไม่อยากให้แกทำให้เธอหรือเด็กๆคนอื่นกลัว” เธอเตือน
ลูกเป็ดขี้เหร่พยักหน้าอย่างกระตือรือร้นและพยายามทำให้ดูเหมือนว่ามันเข้าใจ
หลังอาหารเช้าแม็กซ์หยิบตะกร้าเล็กๆที่คนเก็บสมุนไพรยกให้เขามาแล้วเอาขวดนมและผ้าเช็ดตัวนุ่มๆใส่เข้าไปเผื่อให้เอมี่เอาลูกแมวของเธอใส่เข้าไปในนั้นเมื่อเธอเหนื่อย พวกเขายังสามารถใช้มันเมื่อพวกเขาซื้อของบนถนน จากนั้นพวกเขาก็ออกไป
แม็กซ์สวมเสื้อคลุมยาวสีเทาถ่านซึ่งเป็นเรื่องปกมากในโลกนี้ มันค่อนข้างเหมือนเสื้อผ้าของชาวฮั่นเพียงแต่มันไม่ได้มีหลายชั้นและดูเรียบง่ายและมีสไตล์ ยังไงซะอันตรายก็มีอยู่ทุกที่ มันจะดีที่สุดถ้าใส่อะไรที่เหมาะสำหรับการต่อสู้และการวิ่งหนี
ชุดยาวของแม็กซ์ถูกทำขึ้นมาเป็นพิเศษโดยระบบ มันเป็นแบบสั่งทำดังนั้นมันจึงใส่แล้วค่อนข้างพอดีและฝ้ายที่ระบบที่ใช้ก็ใส่สบายมากกว่าผ้าลินินของโลกนี้ เขาค่อนข้างดูดีทีเดียวเมื่อใส่มัน สีเทาถ่านทำให้เขาดูเป็นผู้ใหญ่และมีความรับผิดชอบมากยิ่งขึ้น มีแค่ตะกร้าเล็กๆในมือของเขาเท่านั้นที่ทำให้เขาดูตลกเล็กน้อย
เมื่อพวกเขาเดินผ่านร้านน้ำยาเวทย์เอมี่ก็แกล้งถ่านดำและถั่วเขียวตามปกติ
ลูกเป็ดขี้เหร่ไม่ค่อยถูกกับอีกาที่หลงตัวเองแต่มันก็กระโดดได้ไม่สูงพอที่จะเอื้อมถึงกรงนกที่แขวนอยู่สูงกว่าหัวของผู้ใหญ่ ดังนั้นมันจึงทำได้แค่ขู่ด้วยความโกรธ
แม็กซ์พยักหน้าให้อูเรี่ยนด้วยรอยยิ้มและเดินออกไปพร้อมกับเอมี่
“พ่อ เราจะไปโรงเรียนกันแล้วเหรอ ?” เอมี่เงยหน้าขึ้นมาถามแม็กซ์
แม็กซ์ส่ายหัวและยิ้ม “ไม่หรอก พ่อต้องจัดการธุระให้เสร็จก่อนแล้วเราค่อยไปโรงเรียนกัน” เขามีธุระที่จะต้องไปหาพนักงานที่บริษัทจัดหางาน
เอมี่พยักหน้า “โอเคค่ะ” ตอนนี้เธอไม่อยากทำอย่างอื่นนอกจากร้องเพลงให้คุณครูลูน่าฟังแต่เธอต้องเชื่อฟังพ่อของเธอ
บริษัทจัดหางานในลูกนี้ถูกเรียกว่าบริการรับหางาน พวกมันถูกตั้งขึ้นมาเมื่อเมืองเคออสเริ่มเจริญรุ่งเรือง พวกมันได้ขยายการบริการจากการหางานและหานักผจญภัยไปเป็นเวิร์คช็อปและสมาคมตามลำดับ ที่นี่มีเกือบจะครบทุกอาชีพ ถ้าใครต้องการการรักษาก็สามารถมาที่นี่ได้
พวกเขาเดินไปที่บริการจัดหางานที่ถูกเรียกว่า ‘บริการจัดหางานทุกประเภท’ มันมีพื้นที่ประมาณ 20 ตารางเมตร ด้านนอกมีกระดานไม้สี่เหลี่ยมผืนผ้าสองแผ่นตั้งอยู่ มันมีกระดาษติดอยู่หลายแผ่นและบนกระดาษมีรายละเอียดของงาน สิ่งที่พนักงานต้องการและเงินเดือน เงินเดือนส่วนใหญ่สามารถต่อรองได้
แม็กซ์มองดูกระดาษ เวิร์คช็อปกำลังมองหาคนงานและกลุ่มของนักผจญภัยที่มีความสามารถพิเศษเพื่อทำภารกิจบางอย่าง
มีส่วนสำหรับมองหาพนักงานเสิร์ฟชาย / พนักงานเสิร์ฟหญิงและพยาบาล เงินเดือนเฉลี่ยของพนักงานเสิร์ฟชาย / พนักงานเสิร์ฟหญิงคือ 3,000 เหรียญทองแดงและอาหารฟรี พวกเขาต้องทำงานตั้งแต่เช้าจรดค่ำ มันเป็นหนึ่งในงานทั่วไปที่มีชั่วโมงการทำงานมากที่สุดและเงินเดือนต่ำ
การติดประกาศงานพวกนี้ล้วนเป็นเรื่องปกติ อย่างไรก็ตามเมื่อแม็กซ์เลื่อนสายตาของเขาลงไปที่มุมขวาล่างใบหน้าของเขาก็ดูแปลกไป
“กำลังมองหาแฟนสาว – ซัคคิวบัสหรือเอลฟ์ เงินเดือนรายวัน : อย่างน้อยห้าเหรียญทอง การจ่ายเงินสามารถต่อรองได้ตามความน่ารักและความสามารถ”
“กำลังมองหาปีศาจนักกล้ามที่ดูน่ากลัวและสามารถต้านทานการโจมตีเวทมนต์ของนักเวทย์ระดับ 3 ได้ ยิ่งน่ากลัวเท่าไหร่ยิ่งดี !”
“กำลังมองหาหนุ่มหล่อน่ารัก – เอลฟ์หรือมนุษย์ – ดูดีมีน้ำใจและมีเซ็กส์กับฉันได้เจ็ดครั้งต่อวัน เงินเดือนรายวัน : อย่างน้อย 10 เหรียญทอง การจ่ายเงินสามารถต่อรองได้ตามความสามารถ !”
