คำพูดของซาเจราวทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของยาเบะมิยะกลับมาอีกครั้ง ความเครียดของยาเบะมิยะหายไปในทันที ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าปีศาจนั้นดูน่ากลัวน้อยลงถ้าเขาเป็นลูกค้า เธอพยักหน้า “ยินดีต้อนรับ”
รอยยิ้มของเธอทำให้เขารู้สึกประหลาดใจ มันช่างเป็นรอยยิ้มที่ไร้เดียงสาเหมือนกับน้ำค้างยามเช้าที่สดชื่นบนยอดเขา มันทำให้หัวใจลาวาของเขาอ่อนยวบ
ช่างเป็นรอยยิ้มที่สวยงาม ! เขาคิด แค่ได้เห็นรอยยิ้มของเธอก็เพียงพอแล้วที่จะขับไล่ความเศร้าโศกของเขาออกไป เขายิ้มกลับและวางเก้าอี้เหล็กของเขาแล้วนั่งลงที่โต๊ะข้างประตู เธอควรจะเป็นพนักงานเสิร์ฟ เขาควบคุมยิ้มของเขาเอาไว้ “ฉันต้องการโร่วเจียหมัวห้าอัน” เขาพูดและพยายามลดเสียงของเขาลง
ยาเบะมิยะพยักหน้าและยิ้ม “โอเคค่ะ รอสักครู่นะคะ” เธอเดินไปที่ห้องครัว ตอนนี้เธอรับออเดอร์ทั้งหมดมาแล้วและเธอก็เริ่มเสิร์ฟอาหาร
“อรุณสวัสดิ์หัวล้านใหญ่” เอมี่พูดกับซาเจราสเหมือนกับเพื่อนเก่า เขาอาจจะดูน่ากลัวแต่เอมี่พบว่าจิตใจเขาไม่ได้เป็นแบบนั้น
“อรุณสวัสดิ์” ซาเจราสรีบพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว ถึงแม้ว่าเอมี่จะเป็นคนสุดท้ายที่เขาอยากจะยุ่งด้วย แต่เขาก็ชอบเธอโดยเฉพาะตอนที่เธอหลอกครัสซู เขาหัวเราะเมื่อเธอเผาเคราของครัสซู เมื่อเห็นชายชราคนนั้นนั่งอยู่กับเธอเขาก็อยากจะหัวเราะออกมาอีกครั้ง
แม็กซ์จำเป็นต้องเน้นไปที่การทำอาหารภายในครัว ส่วนยาเบะมิยะก็กำลังเสิร์ฟโร่วเจียหมัวและข้าวผัดให้กับลูกค้าอย่างรวดเร็ว เธอช่วยเพิ่มประสิทธิภาพให้กับร้านอาหารอย่างน้อยหนึ่งในสาม
“ระบบ ฉันจะได้รับเตาอบขนาดใหญ่กว่านี้มั้ย ?” แม็กซ์ถามในขณะที่มองดูขนมปังในเตาอบ พวกมันต้องใช้เวลาอบประมาณ 10 นาที
“คุณยังไม่มีสิทธิ์อัพเกรดเครื่องครัวในตอนนี้” ระบบตอบ
“งั้นก็เอาอันที่มีขนาดเท่ากันมาให้ฉัน” แม็กซ์พูดตรงๆ
“คุณต้องอัพเกรดเป็นระดับ 2 ก่อน” ระบบบอก
แม็กซ์ยกคิ้ว “ระบบ นายเคยได้ยินเรื่องของโจวป้าผีมั้ย ? นายเป็นเหมือนกับเขาเลย” (อันนี้งงมาก หาข้อมูลไม่เจอ)
“ขอโทษด้วย การเปรียบเทียบของคุณใช้ไม่ได้ที่นี่ ฉันไม่เคยรวมกลุ่มเหมือนกับไก่ในตอนกลางคืน” ระบบพูดอย่างจริงจัง “ฉันขอแนะนำว่าคุณควรจะขยายเวลาทำการเพื่อรับเงินให้มากขึ้น”
“ยังไงซะนายก็คือโจวป้าผี นายไม่ได้ขันเหมือนไก่ แต่นายต้องการยืดเวลาทำงานของฉันออกไป” แม็กซ์พูดด้วยความดูถูก “ระบบ ฉันจะไม่ขยายเวลาทำการ ฉันชอบชีวิตในปัจจุบันของฉัน ฉันรวยมาก การทำเงินเป็นงานหนัก ฉันจะไม่ใช้เงิน 50,000 เหรียญทองเพื่อซื้อของที่ไร้ประโยชน์จำนวนมาก ฉันไม่คิดว่าฉันจะต้องอัพเกรด”
ระบบเงียบไปเป็นเวลานาน “คุณจะได้รับประโยชน์มากมายจากการอัพเกรด” มันพูดอย่างลังเล “คุณจะได้รับสิทธิ์ในการซื้อเครื่องครัวที่คุณมีอยู่ในตอนนี้และเครื่องครัวขนาดกลาง คุณจะสามารถเพิ่มระบบป้องกันให้กับร้านอาหารได้ คุณจะได้รับโอกาสปรับเปลี่ยนร้านอาหารฟรี และเราจะมีเซอร์ไพรส์บางอย่างสำหรับคุณด้วย”
“เอมี่มีพรสวรรค์ทางด้านเวทย์มนตร์ที่น่าทึ่ง ฉันเป็นคนธรรมดาและฉันอยากจะใช้ชีวิตอยู่แบบนี้ ฉันไม่สนใจระบบการป้องกันของนายหรอก” แม็กซ์พูดอย่างคล่องแคล่ว
หลังจากที่ได้ยินระบบก็เงียบไป หลังจากที่แม็กซ์ทำข้าวผัดหยางโจวสองจานเสร็จแล้วในที่สุดระบบก็พูดขึ้นมาว่า “เตาอบขนาดเล็กราคา 15 เหรียญทองต่อเตา ปริมาณที่ซื้อได้สูงสุด : หนึ่งเตา !”
แม็กซ์ขมวดคิ้ว “ไม่ลดให้หน่อยเหรอ ?” เขาถามพร้อมกับเบะปาก
ระบบพูดอย่างจริงจัง “เตาอบมีความน่าเชื่อถือมาก ขนมปังที่ทำด้วยมัน – ”
“รู้แล้วๆ ฉันไม่อยากฟัง” แม็กซ์ขัดจังหวะและส่ายหัว จากนั้นเขาก็พูดเสริมว่า “งั้นฉันจะซื้อหนึ่งเตา แต่เอามาให้ฉันตอนกลางคืนนะ”
ถึงแม้ว่าภายนอกจะดูสงบนิ่งแต่ภายในใจของแม็กซ์ก็มีความสุขมาก การเสื่อมราคาของสินค้าจะลดลงไปในทุกๆครั้งที่ใช้งาน
การเป็นพ่อธรรมดาๆนั้นดีและสะดวกสบาย แต่เขาก็ฝันว่าจะมีความสามารถในการปกป้องลูกสาวของเขาได้ในสักวันหนึ่ง
มีข้อความปรากฏขึ้นมาในหัวของแม็กซ์ “เงิน 15 เหรียญทองถูกหักออก กำลังผลิตเตาอบ หมายเหตุ : ส่งมอบคืนนี้” จากนั้นระบบก็เงียบไป
แม็กซ์ทำอาหารอย่างต่อเนื่องและรู้สึกดีมาก
แม็กซ์เตรียมขนมปังเพิ่มอีก 16 ก้อนสำหรับช่วงอาหารเช้า ตอนนี้เขามีพนักงานเสิร์ฟแล้วแต่พวกมันก็ยังถูกขายหมดไปก่อน 9 โมงเช้า ยาเบะมิยะช่วยเพิ่มประสิทธิภาพในการทำงานอย่างแท้จริง
เมื่อถึงเวลาเก้าโมงตรงแม็กซ์ก็เดินออกมาจากห้องครัว ยาเบะมิยะกำลังจะรับออเดอร์ของลูกค้า เขาส่งสัญญาณให้เธอหยุดและเดินไปหาลูกค้าด้วยรอยยิ้ม “ขอโทษด้วยนะครับ เวลาเปิดทำการของเราหมดแล้วและโร่วเจียหมัวก็ขายหมดแล้ว กลับมาใหม่ครั้งหน้านะครับ”
“เข้าใจแล้ว…” ลูกค้าคนนั้นพูดอย่างผิดหวัง เขาเคยได้ยินเกี่ยวกับกฎนี้ดังนั้นเขาจึงออกไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไร
“หัวหน้า นี่คือ…” ยาเบะมิยะพูดอย่างลังเลในขณะที่มองดูลูกค้าเดินออกไป เธอรู้สึกไม่เข้าใจ
“ที่นี่เราจะเปิดตามเวลาทำการเท่านั้น มันเป็นกฎที่ฉันตั้งขึ้นเมื่อฉันเริ่มทำร้านนี้” เขาอธิบายพร้อมกับยิ้มและเดินไปที่ประตูเพื่อพลิกป้าย
ยาเบะมิยะพยักหน้ารับและครุ่นคิด มันเข้าใจได้เพราะว่าร้านนี้แตกต่างจากร้านอื่นๆ เธอกลับมายิ้มอีกครั้ง
“เธอทำได้ดีมากสำหรับวันแรกและทำผิดพลาดเพียงแค่สองข้อเท่านั้น พยายามทำงานให้ดีต่อไปนะ” แม็กซ์พูดกับยาเบะมิยะ
ยาเบะมิยะพยักหน้า ใบหน้าของเธอกลายเป็นสีแดง ดวงตาของเธอเปล่งประกายด้วยความดีใจ “ขอบคุณค่ะหัวหน้า ฉันจะทำให้ดี”
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้ว่าเธอสามารถทำสิ่งที่ถูกต้องได้และไม่ไร้ประโยชน์
แม็กซ์พยักหน้ายิ้ม ยาเบะมิยะผอมแต่ก็กระฉับกระเฉง เธอกำลังทำงานสี่งานด้วยตัวคนเดียว – ทักทายลูกค้า รับออเดอร์ เสิร์ฟอาหาร เช็ดโต๊ะ เธอทำผิดพลาดไปเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น แต่เธอก็แก้ไขความอับอายนั้นด้วยรอยยิ้มที่เอาจริงเอาจัง
เธอทำงานได้ดีกว่าที่แม็กซ์คาดเอาไว้ เธอมีความสามารถจริงๆ
“ใช่แล้ว พี่สาวมิยะน่าทึ่งมาก เช้านี้เราขายได้มากขึ้น” เอมี่พูดในขณะที่เธอนั่งอยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์และนับเหรียญ ดวงตาของเธอเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น เงินคือสิ่งที่เธอให้ความสำคัญเป็นอันดับสองรองลงมาจากอาหารอร่อยๆ
“มานี่มา ฉันจะแสดงวิธีการล้างจานให้เธอดูจากนั้นเธอค่อยทำความสะอาดร้าน” แม็กซ์เดินเข้าไปในครัวกับยาเบะมิยะและพาเธอไปดูวิธีการใช้เครื่องล้างจาน
เครื่องล้างจานนั้นใช้ง่ายมาก แม้แต่ยาเบะมิยะก็ยังรู้สึกว่ากล่องเหล็กล้างจานนี่วิเศษมาก เธอใช้เวลาเรียนรู้วิธีการทำงานของมันในเวลาอันสั้น อันที่จริงเธอพบว่าหลายอย่างในร้านอาหารนี้ดูแปลกตามากยกเว้นหม้อและกระทะ
“เอมี่ ออกไปซื้อนมให้ลูกเป็ดขี้เหร่กันเถอะ” แม็กซ์พูดแล้วออกไปข้างนอกพร้อมกับลูกสาว ตอนนี้เขามีเวลาว่างมากขึ้นแล้ว มันเป็นประโยชน์ของการมีพนักงานเสิร์ฟ
