ระบบมีรูปแบบของชุดเมดที่หลากหลายสำหรับโอกาสที่แตกต่างกัน แม็กซ์มองดูแคตตาล็อกทั้งหมดและเลือกชุดเมดแบบยาวสองชุดเป็นชุดสีขาวดำและชุดสีน้ำเงินขาว ทั้งคู่เป็นชุดที่มีลักษณะคล้ายๆกัน
ระบบใช้ภาพของเรมเป็นตัวอย่างในแคตตาล็อก – ชุดเมดสีดำขาวเผยให้เห็นถึงกระดูกคอที่ดูละเอียดอ่อน ผ้ากันเปื้อนสีขาว โบว์สีขาวรอบคอและผ้าคาดผมสีขาว ส่วนอีกชุดหนึ่งผ้าคาดผมจะเป็นสีดำ ถุงน่องสีดำห้าคู่และสีขาวห้าคู่แถมมาพร้อมกับชุดทั้งสองชุด
สำหรับรองเท้าแม็กซ์เลือกรองเท้าหนังส้นเตี้ยสองคู่ – หนึ่งคู่สีดำและอีกคู่สีขาว ดูเรียบง่ายแต่ก็ใส่สบาย ยังไงซะหลังจากที่ทำงานยุ่งอยู่ในร้านอาหารมาเป็นเวลาแปดชั่วโมงมันคงจะดีกว่าถ้ามันไม่ใช่ส้นสูง
“ทั้งหมดเป็นเงิน 11 เหรียญทอง เสื้อผ้าและรองเท้าจะเริ่มผลิตหลังจากที่คุณจ่ายเงินและจะใช้เวลาประมาณห้านาที คุณต้องการจ่ายตอนนี้เลยมั้ย ?” ระบบถาม
“โอเค จ่ายเลย” แม็กซ์มีความสุขมากกับชุดเมดสองชุดที่ไม่ได้เปิดเผยร่างกายของเธอมากเกินไป
“การจ่ายเงินเสร็จสิ้น ทำการวัดขนาดร่างกาย กำลังผลิตชุดและรองเท้า พวกมันจะพร้อมในอีกห้านาที” ระบบบอก
เอมี่เองก็มีความสุขเช่นกันที่พ่อของเธอจ้างยาเบะมิยะ “พี่สาวมิยะมันไม่ใช่ความฝันจริงๆ คุณจำลานเอเดนไม่ได้เหรอ ?” เอมี่พูดในขณะที่เธอมองไปที่ยาเบะมิยะที่ยังคงยืนนิ่งอยู่
ยาเบะมิยะถูกดึงสติกลับมาในทันที เธอหันไปหาแม็กซ์ “เงินเดือน…เงินเดือนสูงเกินไป มันมากเกินไปจริงๆ ฉันได้เงินแค่ 800 เหรียญทองแดงเท่านั้นเมื่อเดือนก่อนดังนั้นคุณจ่ายฉันแค่ 800 เหรียญทองแดงก็พอแล้ว ฉันจะทำงานให้หนัก” เธอพูดพร้อมกับส่ายหัว
แม็กซ์ยิ้มและส่ายหัว “ไม่หรอก เธอสมควรได้รับมัน กลุ่มลูกค้าเป้าหมายของเราเป็นคนระดับกลางและระดับสูง เธอแค่ต้องทำงานให้หนักขึ้นและทุ่มเทกับงานนี้ให้มากขึ้นเพื่อให้สมกับเงินเดือนนี้” เขาเปิดเมนูบนโต๊ะ “อาหารกลางวันฟรีของเธอคือข้าวผัดหยางโจวหรือไม่ก็โร่วเจียหมัวสองอัน เมื่อเรามีอาหารมากขึ้นเธอก็จะสามารถเลือกอะไรก็ได้ที่มีราคาต่ำกว่า 600 เหรียญทองแดงสำหรับมื้อกลางวัน”
ดวงตาของยาเบะมิยะเบิกกว้างในทันที “600 เหรียญทองแดง !” เธออุทานออกมาพร้อมกับจ้องไปที่ราคาบนเมนู 600 เหรียญทองแดงสำหรับข้าวผัดหยางโจวหนึ่งจาน !
แต่มันก็ไม่ถือว่าแพงเกินไปเลยสำหรับอาหารที่น่าทึ่งจานนี้ เธอคิด แค่เธอไม่สามารถจ่ายมันได้
ตอนนี้เธอสามารถกินมันได้ฟรีทุกวันหรือกินอาหารอย่างอื่นในราคาเดียวกัน ราคาอาหารกลางวันฟรีของเธอสูงกว่าเงินเดือนของเธอมาก
“ฉันตัดสินใจแล้ว และเงินจำนวนนี้คือเงินเดือนในช่วงทดลองงานของเธอเท่านั้น จากผลงานของเธอในเดือนนี้บางทีฉันอาจจะขึ้นเงินเดือนให้กับเธอก็ได้ นั่งสิ ฉันจะไปเอาน้ำและเสื้อผ้าของเธอมาให้” แม็กซ์ส่งสัญญาณให้เธอนั่งลงแล้วเดินไปที่ห้องครัวพร้อมกับกระจกบนโต๊ะ
พนักงานเสิร์ฟชั้นสองได้รับเงินเดือนอย่างน้อย 4,500 เหรียญทองแดงและเงินเดือนเฉลี่ยของพวกเขาอยู่ที่ประมาณ 5,000 เหรียญทองแดง ความน่ารักของยาเบะมิยะนั้นมีมากเกินพอที่เธอจะเป็นพนักงานเสิร์ฟชั้นหนึ่ง
ดังนั้นแม็กซ์จึงใช้พนักงานเสิร์ฟชั้นหนึ่งเพื่อทำงานของพนักงานเสิร์ฟชั้นสามและให้เงินเดือนเท่ากับพนักงานเสิร์ฟชั้นสอง เขาได้รับจุดที่ดีที่สุดจากทุกๆทาง
อย่างไรก็ตามแม็กซ์ไม่ได้เอาเปรียบเธออย่างแน่นอน เพราะยาเบะมิยะไม่สามารถหางานได้ไม่ว่าจะไปที่ไหนถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ขออะไรมากก็ตาม ไม่เช่นนั้นเธอคงจะไม่หมดสติไปเพราะความหิว
แม็กซ์ให้อาหารกลางวันฟรีเท่านั้นเพราะวัตถุดิบมีราคาแพงมาก – เกือบๆ 300 เหรียญทองแดงสำหรับข้าวผัดหนึ่งจานซึ่งมากกว่าเงินเดือนของเธอซะอีก เขาจะขึ้นเงินเดือนให้เธอเร็วกว่าที่ให้จะอาหารทั้งสามมื้อฟรีซะอีก
เขามีห้องว่างบนชั้นสอง แต่เขาไม่ชอบให้คนอื่นมานอนอยู่ในบ้านของเขา เขาต้องการที่จะรักษาระยะห่างจากพนักงานของเขา ฉันจะจ่ายเงินให้เธอล่วงหน้าเพื่อที่เธอจะได้ไปหาเช่าบ้านได้
เมื่อยาเบะมิยะรับแก้วน้ำไปจากแม็กซ์เธอก็ยังรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองนัก หลังจากที่เธอเคยชินกับชีวิตแบบเก่ามานานแต่ตอนนี้หลังจากที่เธอตื่นขึ้นมาเธอก็มีความสุขเกิดขึ้นมาในทันที เธอได้กินอาหารอร่อย ได้รับการยอมรับและได้งานทำ – งานที่เธอต้องการมากที่สุดที่ทำให้เธอสามารถพูดคุยกับลูกค้าได้ !
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเงินเดือนของเธอที่มากถึง 4,500 เหรียญทองแดงและเธอได้กินอาหารกลางวันแสนอร่อยฟรี ! เธอจมอยู่ในช่วงเวลาแห่งความสุข
แม็กซ์เข้าใจว่ามันมีข้อมูลมากเกินกว่าที่เธอจะรับได้ในครั้งเดียว เมื่อระบบบอกเขาว่าเสื้อผ้าและรองเท้าเสร็จแล้วและบรรจุอยู่ในถุงสามถุงเขาก็ขึ้นไปที่ชั้นบนเพื่อหยิบพวกมันและขอให้ระบบพิมพ์รูปเมดสองรูปให้กับเขา ยังไงซะผู้คนที่นี่ก็ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าแบบนี้ ถ้าหากเธอไม่ทราบวิธีการใส่พวกมันมันคงจะไม่เหมาะนักที่เขาจะสอนเธอ
“นี่คือเสื้อผ้าและรองเท้าของเธอ ใส่พวกมันเมื่อเธอมาทำงานในวันพรุ่งนี้” แม็กซ์ พูดพร้อมกับยกถุงขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ “นี่คือเงิน 25 เหรียญทอง หาที่พักที่สะดวกและปลอดภัย เงินที่เหลือควรจะเพียงพอสำหรับค่าอาหารของเธอในเดือนนี้ เธอจะได้รับเงินเดือนที่เหลือของเดือนแรกได้ตอนเดือนถัดไป” เขาส่งเงินให้กับยาเบะมิยะ
“ขอบคุณมากค่ะหัวหน้า ฉันจะทำงานให้หนัก” ยาเบะมิยะรับเงินมาด้วยมือทั้งสองข้างของเธอ ดวงตาของเธอเอ่อไปด้วยน้ำตา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้รับการเอาใจใส่และการยอมรับเป็นอย่างมาก
แม็กซ์ไม่ได้จ้างเธอเพราะความสงสารหรือเพราะเขาหวังในร่างกายของเธอ แต่มันเป็นเพราะเขาเชื่อในความสามารถของเธอว่าจะทำงานนี้ได้ ความไว้วางใจของเขาช่วยให้เธอค้นพบความหมายของชีวิต เธอรู้แล้วว่าเธอไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้นและมีงานอย่างน้อยหนึ่งอย่างที่เธอสามารถทำได้
แม็กซ์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ฉันจะเรียกเธอว่ามิยะนะ ฉันอยากเห็นเธอยิ้มให้มากขึ้น เธอดูสวยมากเมื่อเธอยิ้ม” เขาพูด “เธอควรไปหาบ้านเช่าได้แล้ว ตอนนี้มันใกล้จะมืดแล้วนะ”
“คุณทำได้พี่สาวมิยะ! เจอกันพรุ่งนี้นะคะ !” เอมี่พูดพร้อมกับโบกมือเล็กๆของเธอ
ยาเบะมิยะพยักหน้า “แล้วเจอกันนะ” เธอหยิบถุงทั้งสามใบขึ้นมาแล้วมองแม็กซ์และเอมี่อย่างซาบซึ้งและเดินออกไปด้วยความสงสัยว่ามีเสื้อผ้าแบบไหนอยู่ในถึงพวกนี้ ที่ผ่านมาเธอเคยใส่แต่เสื้อผ้าที่แม่ของเธอทิ้งเอาไว้ให้
“พ่อคะ พี่สาวมิยะไม่จำเป็นต้องขายไม้ขีดไฟอีกต่อไปแล้วใช่มั้ยคะ ?” เอมี่ถาม
แม็กซ์พยักหน้ายิ้ม “ใช่ เธอไม่ต้องทำแล้วล่ะ เธอจะเป็นสมาชิกของร้านอาหารของเรา” เขาบอก ดูเหมือนว่าเอมี่จะเข้ากันได้ดีกับเธอ
เมื่อเขาพบว่าเขามีพนักงานเสิร์ฟแล้วแม็กซ์ก็รู้สึกโล่งใจมาก เขาให้สิทธิ์ระบบในการติดตั้งมู่ลี่หน้าต่างและขึ้นไปที่ชั้นบนกับเอมี่เพื่ออาบน้ำ เมื่อพวกเขาลงมาที่ชั้นล่างอีกครั้งมันมีมู่ลี่ติดเอาไว้ที่หน้าต่างเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เกือบจะถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว แม็กซ์ดึงมู่ลี่หน้าต่างลงแล้วเปิดไฟโคมระย้าคริสตัล ไม่มีใครสามารถมองเห็นพวกเขาได้ในตอนนี้ สินค้าของระบบนี่มีคุณภาพสูงเช่นเคย
แม็กซ์ได้ยินเสียงเคาะประตูหลายครั้งในช่วงอาหารเย็นแต่เขาก็ไม่สนใจ หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็จากไป เขามีความสุขกับผลลัพธ์นี้มาก
เช้าวันรุ่งขึ้นแม็กซ์ตื่นขึ้นมาประมาณตี 5 เพื่อเตรียมวัตถุดิบ เขาเดินไปที่หน้าต่างเพื่อเปิดมู่ลี่และพบหญิงสาวคนหนึ่งในชุดเมดยืนอยู่ข้างนอก เธอหน้ามุ่ยและจ้องมองมาที่เขาด้วยท่าทางที่น่าอึดอัดใจ
