Chapter 152 : อาหารที่อร่อยที่สุดในลานเอเดน
เจ้าของร้านอาหารคนอื่น ๆ ต่างก็มองมาที่แอนดรู เขาจัดการกับหมูทุกวันดังนั้นพวกเขาจึงรอฟังสิ่งที่เขาจะพูด
แอนดรูเคี้ยวอย่างช้า ๆ ด้านนอกของขนมปังกรุบกรอบ แต่ข้างในนั้นนุ่ม มีความหนึบหนับพอให้เคี้ยวและมีความหวานที่พอเหมาะ
นอกจากนี้น้ำเกรวี่ที่ซึมเข้าไปในขนมปังก็ช่วยเพิ่มรสชาติ
น้ำเกรวี่นี้ทำมาจาก…หมู? แอนดรูสงสัย
เขาไม่เข้าใจ เขาฆ่าหมูมานานกว่า 20 ปีแล้ว เขารู้ความแตกต่างของรสชาติในแต่ละส่วนของเนื้อหมู แต่เขาไม่สัมผัสได้ถึงรสชาติที่แตกต่างกันมาก่อน
น้ำเกรวี่นี้มีกลิ่นหอมที่รุนแรงของเนื้อสัตว์ เครื่องเทศได้ดึงเอารสชาติของเนื้อสัตว์ออกมา เขารู้สึกได้ถึงต่อมรับรสของเขาที่กำลังส่งเสียงร้องด้วยความดีใจ
หลังจากที่เขากัดเข้าไปในเนื้อเขาก็พบว่ามันนุ่มมากจนละลายอยู่ภายในปากของเขา
น่าทึ่งมาก!
ตาของแอนดรูเบิกกว้าง เขาคิดว่าหมูที่ติดมันแบบนี้น่าจะเลี่ยนมาก แต่เขาคิดผิด
น้ำของเนื้อแสนอร่อยค่อยๆซึมออกมา เขากลืนมันลงไป เขารู้สึกอบอุ่นจากนั้นก็รู้สึกร้อน เขารู้สึกได้ว่าเลือดของเขาไหลเวียนอย่างรวดเร็วและหัวใจของเขาก็เต้นแรง
“อา…”
แอนดรูอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาด้วยความสุขใจ ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็เริ่มสั่น…แต่มันไม่ได้รุนแรงเท่ากับพวกแฮร์ริสัน ยังไงซะเขาก็มีกล้ามเนื้อมากกว่าไขมัน
“ดีมั้ย?” เจ้าของร้านคนอื่น ๆ ถาม ปฏิกิริยาของแอนดรูว์รุนแรงจนเกินไป พวกเขาคงคิดว่าเขาเป็นลูกค้าปลอม ๆ ที่ถูกเจ้าของร้านจ้างมาถ้าหากพวกเขาไม่ได้มาที่นี่ด้วยกัน
“มันดีมาก” แอนดรูพูดอย่างง่าย ๆ และไม่ยอมละสายตาไปจากโร่วเจียหมัวในมือ รสชาติของมันยังคงติดค้างอยู่ภายในปากของเขา เขากัดเข้าไปอีกคำใหญ่และเพลิดเพลินไปกับรสชาติของอาหารแสนอร่อย เลือดของเขาเริ่มสูบฉีดอย่างรุนแรงเหมือนกับสายน้ำเชี่ยว
นี่ไม่ใช่หมูธรรมดา! แอนดรูคิดด้วยความมั่นใจเป็นอย่างมาก แต่มันมีอะไรสำคัญล่ะ?
หลังจากที่กินเข้าไปอีกหนึ่งคำเขาก็รีบกินโร่วเจียหมัวของเขาเข้าไปอย่างตะกละตะกราม
เจ้าของร้านคนอื่น ๆ กำลังอ้าปากค้างในขณะที่มองไปที่แดนดรูว์ พวกเขาสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาชอบมันมากจนเขาไม่แม้แต่จะเสียเวลาพูดคุยกับพวกเขา
“มันดีจริง ๆ เหรอ?” บิชอปพึมพำก่อนที่จะเอาโร่วเจียหมัวเข้ามาใกล้ปากของเขา
แพนเค้กต้นหอมของเขาคือขนมปังที่อร่อยที่สุดในลานเอเดน อย่างน้อยเขาก็คิดแบบนั้น มันเป็นเรื่องน่าเสียดายที่แพนเค้กของเขาไม่ได้เป็น 1 ใน 100 อันดับแรกของอาหารที่อร่อยที่สุดในลานเอเดนในการแข่งขันครั้งล่าสุด แต่ธุรกิจของเขาก็ดีมาเสมอ เขาสามารถขายแพนเค้กต้นหอมได้มากกว่า 1,000 อันในทุก ๆ วัน
ดวงตาของบิชอปเบิกกว้างหลังจากที่เขาเคี้ยวไปหลายครั้ง
ขนมปังจะมีรสชาติที่ดีแบบนี้ได้ยังไง?!
เขาคิดว่าขนมปังไม่ควรจะกินกับเนื้อ แต่ขนมปังที่นุ่มและหวานนี้กลับเข้ากันได้ดีกับเนื้อแสนอร่อย มันเป็นอะไรที่สมบูรณ์แบบมาก
แพนเค้กต้นหอมของเขาหายไปจากความคิดของเขาโดยสมบูรณ์
ความคิดที่ว่าเขาไม่สามารถทำสิ่งที่อร่อยแบบนี้ออกมาได้ทำให้เขารู้สึกสิ้นหวัง
เขารู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังร้องไห้ออกมาอย่างมีความสุขหลังจากที่เขากลืนมันลงไป
เลือดที่สูบฉีดอย่างรวดเร็วทำให้เขารู้สึกราวกับว่าเขากลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง เขาไม่รู้ว่าอะไรที่อยู่ในโร่วเจียหมัวที่ทำให้เขารู้สึกแบบนี้
เขาได้คิดค้นแพนเค้กต้นหอมนี้ขึ้นมา
ลูกชายทั้งสามคนของเขาก็เรียนรู้มันไปจากเขาตลอดหลายปีที่ผ่านมาและเชี่ยวชาญอาหารจานนี้แล้ว
อย่างไรก็ตามเมื่อไหร่ที่พวกเขาต้องการลองอะไรใหม่ ๆ เขาก็อยู่ที่นั่นเสมอเพื่อหยุดพวกเขาด้วยคำด่าหรือไม่ก็กำปั้น
มันคงถึงเวลาที่ฉันจะยอมถอยและปล่อยให้พวกเขาทำในสิ่งที่พวกเขาต้องการ บิชอปคิดพร้อมกับมองไปที่โร่วเจียหมัวในมือของเขา เขาต้องยอมรับว่าลูกค้าคนนั้นพูดถูกเมื่อเขาพูดว่าแพนเค้กของเขาไม่มีโอกาสแม้แต่น้อยที่จะสู้กับสิ่งนี้
แพนเค้กต้นหอมของเขาจะถูกกว่ามาก ซึ่งนั่นเป็นจุดขายที่ดี
แต่เขาก็ไม่ได้คิดว่าโร่วเจียหมัวมีราคาแพง ถ้าเขาสามารถทำบางอย่างที่ดีและมีผลของเวทมนต์เขาจะตั้งราคามันไว้ที่ 400 เหรียญทองแดงหรือไม่ก็ 600 เหรียญทองแดง
“มันดีมาก” บิชอปพูดแล้วกลับไปเพลิดเพลินกับอาหารของเขาต่อ รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเขา
เมื่อเห็นว่าบิชอปตกอยู่ในภวังค์ของอาหารไปแล้วเจ้าของร้านคนอื่น ๆ ก็ไม่สามารถทนรอได้อีกต่อไป
“อา…”
พวกเขาร้องไห้ออกมาเกือบจะในเวลาเดียวกัน พวกเขาไม่สามารถเก็บซ่อนความแปลกใจเอาไว้ได้ ก่อนหน้านี้พวกเขาคิดว่าแอนดรูและบิชอปรู้สึกประทับใจง่ายจนเกินไป แต่ตอนนี้พวกเขารู้แล้วว่ามันเป็นปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นเองในตัวของพวกเขา
“ฉันไม่เคยกินอะไรที่ดีได้ถึงครึ่งหนึ่งของมันมาก่อนเลย!” เบอร์นีสอุทาน
ไมล์พยักหน้า “เจ้าของร้านต้องเป็นอัจฉริยะแน่ ๆ ฉันพนันได้เลยว่าการแข่งขันในอีกครึ่งเดือน 1 ใน 10 อาหารที่อร่อยที่สุดจะต้องถูกแทนที่ด้วยมันแน่” เขาพูดอย่างตื่นเต้นพร้อมกับหันไปมองแม็กซ์ที่อยู่ในห้องครัว
Chapter 152 : อาหารที่อร่อยที่สุดในลานเอเดน
เจ้าของร้านอาหารคนอื่น ๆ ต่างก็มองมาที่แอนดรู เขาจัดการกับหมูทุกวันดังนั้นพวกเขาจึงรอฟังสิ่งที่เขาจะพูด
แอนดรูเคี้ยวอย่างช้า ๆ ด้านนอกของขนมปังกรุบกรอบ แต่ข้างในนั้นนุ่ม มีความหนึบหนับพอให้เคี้ยวและมีความหวานที่พอเหมาะ
นอกจากนี้น้ำเกรวี่ที่ซึมเข้าไปในขนมปังก็ช่วยเพิ่มรสชาติ
น้ำเกรวี่นี้ทำมาจาก…หมู? แอนดรูสงสัย
เขาไม่เข้าใจ เขาฆ่าหมูมานานกว่า 20 ปีแล้ว เขารู้ความแตกต่างของรสชาติในแต่ละส่วนของเนื้อหมู แต่เขาไม่สัมผัสได้ถึงรสชาติที่แตกต่างกันมาก่อน
น้ำเกรวี่นี้มีกลิ่นหอมที่รุนแรงของเนื้อสัตว์ เครื่องเทศได้ดึงเอารสชาติของเนื้อสัตว์ออกมา เขารู้สึกได้ถึงต่อมรับรสของเขาที่กำลังส่งเสียงร้องด้วยความดีใจ
หลังจากที่เขากัดเข้าไปในเนื้อเขาก็พบว่ามันนุ่มมากจนละลายอยู่ภายในปากของเขา
น่าทึ่งมาก!
ตาของแอนดรูเบิกกว้าง เขาคิดว่าหมูที่ติดมันแบบนี้น่าจะเลี่ยนมาก แต่เขาคิดผิด
น้ำของเนื้อแสนอร่อยค่อยๆซึมออกมา เขากลืนมันลงไป เขารู้สึกอบอุ่นจากนั้นก็รู้สึกร้อน เขารู้สึกได้ว่าเลือดของเขาไหลเวียนอย่างรวดเร็วและหัวใจของเขาก็เต้นแรง
“อา…”
แอนดรูอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาด้วยความสุขใจ ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็เริ่มสั่น…แต่มันไม่ได้รุนแรงเท่ากับพวกแฮร์ริสัน ยังไงซะเขาก็มีกล้ามเนื้อมากกว่าไขมัน
“ดีมั้ย?” เจ้าของร้านคนอื่น ๆ ถาม ปฏิกิริยาของแอนดรูว์รุนแรงจนเกินไป พวกเขาคงคิดว่าเขาเป็นลูกค้าปลอม ๆ ที่ถูกเจ้าของร้านจ้างมาถ้าหากพวกเขาไม่ได้มาที่นี่ด้วยกัน
“มันดีมาก” แอนดรูพูดอย่างง่าย ๆ และไม่ยอมละสายตาไปจากโร่วเจียหมัวในมือ รสชาติของมันยังคงติดค้างอยู่ภายในปากของเขา เขากัดเข้าไปอีกคำใหญ่และเพลิดเพลินไปกับรสชาติของอาหารแสนอร่อย เลือดของเขาเริ่มสูบฉีดอย่างรุนแรงเหมือนกับสายน้ำเชี่ยว
นี่ไม่ใช่หมูธรรมดา! แอนดรูคิดด้วยความมั่นใจเป็นอย่างมาก แต่มันมีอะไรสำคัญล่ะ?
หลังจากที่กินเข้าไปอีกหนึ่งคำเขาก็รีบกินโร่วเจียหมัวของเขาเข้าไปอย่างตะกละตะกราม
เจ้าของร้านคนอื่น ๆ กำลังอ้าปากค้างในขณะที่มองไปที่แดนดรูว์ พวกเขาสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาชอบมันมากจนเขาไม่แม้แต่จะเสียเวลาพูดคุยกับพวกเขา
“มันดีจริง ๆ เหรอ?” บิชอปพึมพำก่อนที่จะเอาโร่วเจียหมัวเข้ามาใกล้ปากของเขา
แพนเค้กต้นหอมของเขาคือขนมปังที่อร่อยที่สุดในลานเอเดน อย่างน้อยเขาก็คิดแบบนั้น มันเป็นเรื่องน่าเสียดายที่แพนเค้กของเขาไม่ได้เป็น 1 ใน 100 อันดับแรกของอาหารที่อร่อยที่สุดในลานเอเดนในการแข่งขันครั้งล่าสุด แต่ธุรกิจของเขาก็ดีมาเสมอ เขาสามารถขายแพนเค้กต้นหอมได้มากกว่า 1,000 อันในทุก ๆ วัน
ดวงตาของบิชอปเบิกกว้างหลังจากที่เขาเคี้ยวไปหลายครั้ง
ขนมปังจะมีรสชาติที่ดีแบบนี้ได้ยังไง?!
เขาคิดว่าขนมปังไม่ควรจะกินกับเนื้อ แต่ขนมปังที่นุ่มและหวานนี้กลับเข้ากันได้ดีกับเนื้อแสนอร่อย มันเป็นอะไรที่สมบูรณ์แบบมาก
แพนเค้กต้นหอมของเขาหายไปจากความคิดของเขาโดยสมบูรณ์
ความคิดที่ว่าเขาไม่สามารถทำสิ่งที่อร่อยแบบนี้ออกมาได้ทำให้เขารู้สึกสิ้นหวัง
เขารู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังร้องไห้ออกมาอย่างมีความสุขหลังจากที่เขากลืนมันลงไป
เลือดที่สูบฉีดอย่างรวดเร็วทำให้เขารู้สึกราวกับว่าเขากลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง เขาไม่รู้ว่าอะไรที่อยู่ในโร่วเจียหมัวที่ทำให้เขารู้สึกแบบนี้
เขาได้คิดค้นแพนเค้กต้นหอมนี้ขึ้นมา
ลูกชายทั้งสามคนของเขาก็เรียนรู้มันไปจากเขาตลอดหลายปีที่ผ่านมาและเชี่ยวชาญอาหารจานนี้แล้ว
อย่างไรก็ตามเมื่อไหร่ที่พวกเขาต้องการลองอะไรใหม่ ๆ เขาก็อยู่ที่นั่นเสมอเพื่อหยุดพวกเขาด้วยคำด่าหรือไม่ก็กำปั้น
มันคงถึงเวลาที่ฉันจะยอมถอยและปล่อยให้พวกเขาทำในสิ่งที่พวกเขาต้องการ บิชอปคิดพร้อมกับมองไปที่โร่วเจียหมัวในมือของเขา เขาต้องยอมรับว่าลูกค้าคนนั้นพูดถูกเมื่อเขาพูดว่าแพนเค้กของเขาไม่มีโอกาสแม้แต่น้อยที่จะสู้กับสิ่งนี้
แพนเค้กต้นหอมของเขาจะถูกกว่ามาก ซึ่งนั่นเป็นจุดขายที่ดี
แต่เขาก็ไม่ได้คิดว่าโร่วเจียหมัวมีราคาแพง ถ้าเขาสามารถทำบางอย่างที่ดีและมีผลของเวทมนต์เขาจะตั้งราคามันไว้ที่ 400 เหรียญทองแดงหรือไม่ก็ 600 เหรียญทองแดง
“มันดีมาก” บิชอปพูดแล้วกลับไปเพลิดเพลินกับอาหารของเขาต่อ รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเขา
เมื่อเห็นว่าบิชอปตกอยู่ในภวังค์ของอาหารไปแล้วเจ้าของร้านคนอื่น ๆ ก็ไม่สามารถทนรอได้อีกต่อไป
“อา…”
พวกเขาร้องไห้ออกมาเกือบจะในเวลาเดียวกัน พวกเขาไม่สามารถเก็บซ่อนความแปลกใจเอาไว้ได้ ก่อนหน้านี้พวกเขาคิดว่าแอนดรูและบิชอปรู้สึกประทับใจง่ายจนเกินไป แต่ตอนนี้พวกเขารู้แล้วว่ามันเป็นปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นเองในตัวของพวกเขา
“ฉันไม่เคยกินอะไรที่ดีได้ถึงครึ่งหนึ่งของมันมาก่อนเลย!” เบอร์นีสอุทาน
ไมล์พยักหน้า “เจ้าของร้านต้องเป็นอัจฉริยะแน่ ๆ ฉันพนันได้เลยว่าการแข่งขันในอีกครึ่งเดือน 1 ใน 10 อาหารที่อร่อยที่สุดจะต้องถูกแทนที่ด้วยมันแน่” เขาพูดอย่างตื่นเต้นพร้อมกับหันไปมองแม็กซ์ที่อยู่ในห้องครัว
