Chapter 154 : ฉันเป็นแค่พ่อครัว
ท่าทางมีความสุขของเบอร์นีสทำให้แอนดรูรู้สึกสนใจ เขาจึงตักข้าวเข้าปากในทันที
เจ้าของร้านคนอื่น ๆ พากันกลืนน้ำลายในขณะที่พวกเขามองดูเบอร์นีสกินข้าวผัดของเธอ
เบอร์นิสเป็นคนพิถีพิถันมากในเรื่องอาหารการกินของเธอ เธอไม่ชอบอะไรที่มันมันเยิ้มจนเกินไป จากรูปลักษณ์ของมันเธอชอบข้าวผัดจานนี้มากกว่าโร่วเจียหมัว
พวกเขาหันไปมองแอนดรูและรอฟังความคิดเห็นของเขา
เลือดของแอนดรูยังคงสูบฉีดอย่างรุนแรงจากการกินโร่วเจียหมัว เขารู้สึกราวกับว่าเขาแข็งแกร่งขึ้น
มันจะเป็นไปได้ยังไง? มันอาจจะเป็นแค่จินตนาการของตัวฉันเอง
ใบหน้าของแอนดรูสดใสขึ้นมาในขณะที่เขากำลังเคี้ยวข้าว เขาไม่เคยคาดหวังว่าการนำวัตถุดิบหลาย ๆ อย่างมาปรุงเข้าด้วยกันจะมีรสชาติที่ดี
แฮมแสนอร่อย กุ้งที่มีรสหวาน หน่อไม้ฤดูหนาวที่มีรสชาติชัดเจน… ทุกรสชาติมีความแตกต่างกันเป็นอย่างมาก แต่พวกมันกลับผสมผสานกันได้อย่างลงตัวเพื่อสร้างรสสัมผัสที่ดี
หลังจากที่เขากลืนมันลงไปมันก็กลายเป็นกระแสความอบอุ่นที่ช่วยขจัดความเมื่อยล้าของเขา มันรู้สึกสบายมากจนทำให้เขาต้องหลับตาลง
ทันใดนั้นเขาก็ลืมตาขึ้นแล้วจ้องมองไปที่ข้าวผัดหยางโจวที่อยู่ตรงหน้าเขา อาหารของที่นี่มีผลพิเศษเหรอ? มันไม่ใช่ฉันที่จินตนาการไปเอง!
แอนดรูกำหมัดแน่น รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาที่มุมปากของเขา ฉันรู้สึกได้ ความแข็งแกร่งของฉันมันเพิ่มขึ้น!
“มีอะไรผิดปกติรึเปล่าแอนดรู?” ไมล์ถามอย่างสงสัย
“นายไม่รู้สึกเหรอ? โร่วเจียหมัวทำให้ความแข็งแกร่งของฉันเพิ่มขึ้นเล็กน้อย” จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่ข้าวผัด “และนี่เป็นสิ่งที่ดีสำหรับการบรรเทาความเหนื่อยล้า มันวิเศษใช่มั้ยล่ะ?”
คนอื่น ๆ ถูกทำให้แปลกใจ พวกเขารู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงในร่างกายของพวกเขาหลังจากมรากินโร่วเจียหมัว แต่พวกเขาไม่ได้ตระหนักถึงสิ่งที่เปลี่ยนไปจนกระทั่งตอนนี้
“ติ๊ง!”
ช้อนกระทบกับจานเปล่า เบอร์นิสเลียริมฝีปากของเธอด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข “ฉันคิดว่าอาหารที่อร่อยที่สุด 1 ใน 3 อันดับแรกจะต้องถูกแทนที่ด้วยสิ่งนี้ ฉันไม่เคยกินข้าวที่ดีเท่ากับข้าวผัดนี้มาก่อน”
“ฉันชอบโร่วเจียหมัวมากกว่า เนื้อมันน่าทึ่งมาก ข้าวผัดหยางโจวนี้ก็อร่อยมากเช่นกัน” แอนดรูพูดพร้อมกับยิ้ม เขาตักข้าวเข้าปากอีกหนึ่งช้อนแล้วรู้สึกมีความสุขเมื่อความเหนื่อยล้าของเขาค่อย ๆ หายไป
“ขอบคุณ ฉันแทบจะทนรอข้าวผัดหยางโจวนี้ไม่ไหวแล้ว” ไมล์พูดพร้อมกับยิ้ม
ไม่นานข้าวผัดที่พวกเขาสั่งมาก็มาเสิร์ฟ
แม็กซ์เดินออกมาจากห้องครัวพร้อมข้าวผัดหนึ่งกล่องแล้วส่งมันไปให้วิเซนนิโอ
วิเซนนิโอ้ดูดีขึ้นมากในตอนนี้ “ข้าวผัดหยางโจวของคุณน่าทึ่งมาก” เขาพูดอย่างตื่นเต้นพร้อมกับยกนิ้วให้กับแม็กซ์ เขารู้สึกว่าเขากลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง
ยาเม็ดที่เขากินนั้นมีผลร้ายต่อร่างกายมากกว่าผลดี
โชคดีที่ข้าวผัดหยางโจวนี้ช่วยฟื้นฟูร่างกายของเขาขึ้นมาใหม่ เขารู้สึกมีชีวิตชีวาอีกครั้ง เขาอยากจะกินอีกจานนึงถ้าท้องของเขายังไม่อิ่ม
แม็กซ์รับเหรียญมาด้วยมือของเขาแล้วยิ้ม “กลับมาใหม่นะ”
“แน่นอน” จากนั้นเขาก็เดินออกจากประตูไปพร้อมกับข้าวผัดหยางโจวของเขา
แม็กซ์ยิ้มแล้วส่ายหัว ผู้ชายที่น่าสงสาร
“ฉันจะมาบอกสถานที่สำหรับการเรียนการสอนของฉันตอนที่ฉันมากินอาหารเย็นนะแม็กซ์” ครัสซูพูดในขณะที่เขาจ่ายเงิน
แม็กซ์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณครับ” ตอนนี้ชายชราเป็นอาจารย์ของเอมี่แล้วและเขาเกือบจะได้เป็นอาจารย์ของเจ้าหญิงเอลฟ์ ดังนั้นเขาจึงต้องแสดงความเคารพอย่างที่เขาสมควรได้รับ
ใบหน้าของพวกเขาจะดูตลกมากแค่ไหนนะถ้าหากพวกเขารู้ว่าลูกศิษย์ของพวกเขาคือลูกสาวของเจ้าหญิงเอลฟ์
“ไปก่อนนะเอมี่” ครัสซูพูดกับเอมี่
“บ๊ายบาย อาจารย์เคราครึ่ง” เอมี่ตอบพร้อมกับโบกมือของเธอ
อูเรี่ยนเองก็จ่ายเงินแล้วก็เดินออกไปด้วย
ฉันจำเป็นต้องสอนการฟันดาบให้เธอมั้ยนะ? แม็กซ์คิดในขณะที่เขามองดูครัสซูและอูเรี่ยนที่เดินออกไป ตอนนี้เขายกดาบหนักไม่ไหวแล้ว แต่เขายังมีความรู้เกี่ยวกับทักษะทั้งหมดอยู่
“คุณช่วยคิดเงินให้เราหน่อยได้มั้ย?” แอนดรูพูดกับแม็กซ์
เอมี่ไถลตัวลงมาจากเก้าอี้แล้ววิ่งเหยาะไปหาพวกเขา “พวกคุณจะจ่ายแยกหรือว่าจ่ายรวมกันคะ” เห็นได้ชัดว่าเธอทำหน้าที่ได้ดีมาก
“แยกกันจ้ะ แคชเชียร์ตัวน้อย” เบอร์นีสพูดพร้อมกับหยิบเหรียญทองเก้าเหรียญออกมาแล้ววางไว้ในมือเล็ก ๆ ของเอมี่ เธอลูบผมของเอมี่และยิ้ม “ฉันจะเอาผ้ากันเปื้อนลายดอกไม้ให้หนูในครั้งหน้าที่ฉันมาที่นี่นะ”
เอมี่พยักหน้าอย่างมีความสุข “ขอบคุณค่ะคุณผ้ากันเปื้อนลายดอกไม้”
เจ้าของร้านอาหารคนอื่น ๆ ต่างก็จ่ายค่าอาหารของตัวเองแล้วเดินออกไป
ไมล์หยุดชะงักเมื่อเขาเดินผ่านแม็กซ์ “แม็กซ์ คุณนี่เป็นอัจฉริยะจริง ๆ คุณนำการเปลี่ยนแปลงมาสู่โลกแห่งการทำอาหาร” เขาพูดอย่างจริงจัง
ลูกค้าคนอื่น ๆ ต่างก็หันมามองแม็กซ์ พวกเขาทุกคนมักจะแลกเปลี่ยนมุมมองเกี่ยวกับแม็กซ์ แม็กซ์ได้พลิกแนวคิดของอาหารที่ดีอย่างแท้จริง
“ฉันเป็นแค่พ่อครัว”
