Chapter 170 : เขาอาจจะเป็นหมอหรืออะไรซักอย่าง
พาเบอร์พยักหน้า “ลูกแมวอ้วน…” เขากางแขนออกเพื่อรับมัน
ลูกค้าคนอื่น ๆ พากันแปลกใจ พวกเขาคิดว่าเธอจะพูดอะไรที่เป็นอันตรายและไม่ยอมให้เขาได้สัมผัสกับลูกแมว แต่เธอกลับทำตัวเหมือนกับพี่สาวที่น่ารัก
มันเป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นด้านที่อ่อนโยนของเธอ พาเบอร์ยิ้มอย่างมีความสุขในขณะที่เขาอุ้มลูกแมวเอาไว้ในอ้อมแขนของเขา
ฉันรู้ว่าลึก ๆ แล้วเธอใจดีและเป็นมิตร แม็กซ์ยิ้ม เขากังวลว่าเอมี่อาจจะมีปัญหาในการหาเพื่อนเพราะลิ้นที่เป็นกรดของเธอ แต่มันกลับกลายเป็นว่าเธอทำได้ดี
ดูเหมือนว่าพาเมอร์จะยังรับความผิดหวังจากวันก่อนไม่ได้ เขามีความปราถนาอย่างแรงกล่าที่จะแข่งขัน ลูน่าคิดในขณะที่เธอมองไปที่พาเมอร์ จากนั้นเธอก็ยิ้มเมื่อเธอหันไปมองเอมี่และพาเบอร์ เยี่ยมมากสาวน้อย! เธอยังคงเป็นเด็กใจดีที่มักจะแบ่งแพนเค้กให้กับคนอื่นอยู่เสมอ
“ดูเหมือนว่าเราจะไม่จำเป็นต้องเข้าไปแทรกแซงนะ บางครั้งมันก็เป็นเรื่องดีที่สุดสำหรับเด็ก ๆ ที่จะแก้ปัญหากันด้วยตัวเอง” จอร์จพูดเสียงเบาด้วยความโล่งใจ
พาเมอร์ยืนอึ้ง เธอให้ลูกแมวกับพาเบอร์เหรอ?! เขาหน้าแดง เขาเพิ่งจะพูดไปอย่างมั่นใจมากว่าเธอจะไม่ยอมให้พาเบอร์อุ้มมัน
“เหมียว! เหมียว!” ลูกเป็ดขี้เหร่ร้องออกมาอย่างไม่พอใจและพยายามจะดิ้นหนี
“หยุดดิ้นได้แล้วลูกเป็ดขี้เหร่!” เอมี่พูด
ลูกแมวเงยหน้าขึ้นมามองและเมื่อมันเห็นสายตาโกรธ ๆ ของเอมี่มันก็รีบก้มหัวลงในทันทีและหยุดดิ้น
“ดูสิ! รอยแผลเป็นของฉันหายไปแล้วจริง ๆ !” ผู้หญิงคนหนึ่งร้องอุทานออกมา แก้มของเธอแดงเล็กน้อยจากความตื่นเต้น
เธออายุประมาณ 30 ปี มีผมสีน้ำตาล สวมชุดสีเขียวอมม่วงและสร้อยคอสีเขียวมรกตที่ดูเรียบง่ายแต่ก็ดูดี
เธอม้วนแขนเสื้อของเธอขึ้นเปิดให้เห็นรอยแผลเป็นที่น่ากลัวของเธอที่ไม่ค่อยน่าดูนักแต่เธอก็จ้องมองพวกมันด้วยความตื่นเต้น
“โอ้ พวกมันดีขึ้นเหรอลูเซีย?” ผู้หญิงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเธอถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ
ลูเซียพยักหน้าและยิ้มเต็มหน้า “ใช่ ฉันตรวจสอบพวกมันทุกวัน แขนของฉันรู้สึกเย็นเมื่อฉันกินพุดดิ้งเต้าหู้เข้าไป จากนั้นฉันก็ม้วนแขนเสื้อขึ้นและพบว่ารอยแผลเป็นเริ่มจางและหายไป!”
เธอเกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวย แต่แขนและหน้าอกของเธอเป็นแผลไฟลวกจากกาต้มน้ำทองแดงเมื่อเธอยังเด็ก
ถึงแม้ว่าสามีของเธอจะถูกพ่อแม่เลือกมาให้แต่เธอก็รักเขา มันเป็นเรื่องดีที่ดีเขาเองก็รักเธอเช่นกัน แต่เธอก็รู้สึกกังวลว่าเขาจะเบื่อหน่ายกับร่างกายที่น่าเกลียดของเธอและไปหาผู้หญิงคนอื่น ดังนั้นเธอจึงพยายามทำทุกวิถีทางเท่าที่จะทำได้เพื่อกำจัดแผลเป็นที่น่ากลัวพวกนี้
อย่างไรก็ตามไม่มีอะไรที่ทำให้เธอสมหวังได้เลย เธอเกือบจะหมดหวังแล้ว
เธอมาที่นี่วันนี้ตามคำแนะนำของเพื่อนของเธอ แน่นอนว่าเธอชอบอาหาร แต่ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือเธออาจจะพบกับวิธีการที่จะกำจัดฝันร้ายของตัวเองออกไป
แซลลี่และลูน่ามองลูเซียอย่างแปลกใจ พวกเธอนั่งอยู่ที่โต๊ะเดียวกัน
“ฉันคิดว่าเธอพูดถูก” ลูน่าพูดในขณะที่มองไปที่มือซ้ายของตัวเอง เธอโดนมีดบาดนิ้วในขณะที่เธอตั้งใจหั่นผักเมื่อวันก่อน แต่ตอนนี้แผลที่ตกสะเก็ดของเธอหายไปแล้ว ผิวของเธอหายดีจนไม่น่าจะมีใครเชื่อว่ามันถูกบาดมาเมื่อสองวันก่อน
“พุดดิ้งเต้าหู้นี่สามารถทำให้แผลเป็นจางลงได้?”
“ฉันคิดว่ามันดีสำหรับผิวเช่นกัน ใบหน้าของฉันเรียบเนียนขึ้น”
“เมนูนี้จะเป็นที่นิยมในหมู่ผู้หญิงในเวลาไม่นาน!”
“โอ้! ฉันมีแผลเป็นนี้มาตั้งแต่ฉันอายุสามขวบและตอนนี้มันหายไปครึ่งนึงแล้ว!”
หลาย ๆ คนเริ่มตรวจสอบรอยแผลเป็นเก่าของพวกเขา บรรยากาศแห่งความสุขกระจายไปทั่วทั้งห้องอาหาร
“ฉันคิดว่าพรุ่งนี้ฉันจะพาภรรยามาที่นี่ เธอหาวิธีลบรอยแผลเป็นบนมือของเธอมาหลายปีแล้ว” จอร์จพูด
“แม็กซ์เป็นอัจฉริยะอย่างแท้จริง” แฮร์ริสันพูด “ข้าวผัดหยางโจวสามารถทำให้คุณผ่อนคลายความเหนื่อยล้า โร่วเจียหมัวสามารถทำให้คุณแข็งแกร่งขึ้นและพุดดิ้งเต้าหู้นี้จะทำให้แผลเป็นจางลง นอกจากนี้พวกมันทั้งหมดอร่อยมาก! ที่นี่เกือบจะกลายเป็นโรงพยาบาลแล้ว บางทีเขาอาจจะเป็นหมอหรืออะไรก็ได้”
“อะไรนะ? สิ่งนี้สามารถลบรอยแผลเป็นได้งั้นเหรอ?!” ชายวัยกลางคนที่มีตอหนวดบนใบหน้าพูดขึ้น เขาลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วและฉีกเสื้อเชิ้ตของเขาอย่างหงุดหงิด
บนหน้าอกที่แข็งแรงของเขามีแผลเป็นมากมายทั้งเก่าและใหม่ ใหญ่และเล็ก มีแม้แต่อันที่อยู่ใกล้กับหัวใจของเขา พวกมันกำลังบอกเล่าถึงเรื่องราวว่าเขาท้าทายความตายมาครั้งแล้วครั้งเล่า
“แผลเป็นพวกนี้เป็นความภูมิใจของฉัน ฉันต้องการให้พวกมันสร้างความประทับใจให้กับมือใหม่!” โยเอลพูดอย่างกังวล
