Chapter 151 : พวกเรา กองทัพเพลิงโลกันตร์สามารถทำมันได้ !
ในหนองน้ำ ซาเจราสผลักหญ้าออกอย่างระมัดระวัง “ตรงนั้น” เขาพูดอย่างตื่นเต้นด้วยเสียงเบา ๆ พร้อมกับชี้ไปที่งูยาวสามเมตรที่มีดวงตาสีเขียว “นั่นคืองูเวทย์ตาเขียว แกนเวทย์ของมันมีค่าเท่ากับโร่วเจียหมัว 20 อัน”
“20 ?!” คิลกับมอนด์มองตากันด้วยความตื่นเต้น คนหนึ่งถือกระสอบส่วนอีกคนหนึ่งถือแท่งเหล็กเอาไว้ในมือ
บึงแห่งนี้ถูกเรียกว่าบึงสีดำ มันอยู่ทางใต้ของเมืองเคออสมาประมาณ 10 ไมล์ มันเป็นพื้นที่ของเผ่าพันธุ์มังกรยักษ์ ภูเขาแห่งความเงียบ หุบเหวแห่งความมืดและหุบเขาหนามล้วนอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ มีสัตว์วิเศษหลายชนิดอาศัยอยู่ในสถานที่เหล่านี้ สมุนไพรและสัตว์หายากก็สามารถพบได้ที่นี่
มีมังกรอาศัยอยู่ที่นี่ไม่มากนัก พวกเขาส่วนใหญ่มักจะไปอาศัยอยู่บนเกาะ พวกเขาไม่อยากมาอยู่ในสถานที่ที่อันตรายแบบนี้ พวกเขาแค่ใช้มันเป็นเกราะป้องกันตามธรรมชาติเท่านั้น คนที่ผ่านสถานที่พวกนี้ไปได้จะต้องมีพละกำลังที่แข็งแกร่งและบินได้
ในตอนนี้พื้นที่บริเวณนี้ทั้งหมดได้กลายเป็นสวรรค์สำหรับนักผจญภัย พวกเขาสามารถหาภารกิจที่เกี่ยวข้องกับพื้นที่นี้ได้ทุกวันในกิลด์ของเมืองเคออส
มันมีทั้งภารกิจที่ยากและภารกิจที่ง่าย แต่โดยปกติแล้วสิ่งที่ยากก็จะมาพร้อมกับรางวัลที่ยอดเยี่ยม หัวมังกรทองบางหัวอาจจะมีราคาขายถึง 100 ล้านเหรียญมองแดง ในขณะที่ภารกิจเก็บสมุนไพรและวัตถุดิบในการทำอาหารจะรับนักผจญภัยแค่ 10 คนเท่านั้น ภารกิจง่าย ๆ มักจะอันตรายน้อยกว่าและมักจะทำโดยนักผจญภัยที่มีพลังน้อย
“หัวหน้า ถ้าได้โร่วเจียหมัว 20 อันนี้มาแล้วเอามารวมกับอีก 12 อันในกระเป๋าใบนี้ พวกเราก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับอาหารมื้อเย็นนี้และอาหารของวันพรุ่งนี้อีกแล้ว!” มอนด์พูดด้วยรอยยิ้มและแบกกระเป๋าที่ค่อนข้างหนักอย่างระมัดระวัง
ส่วนลึกของบึงสีดำมีหมอกสีดำที่เป็นพิษลอยอยู่ ไม่มีใครกล้าเสี่ยงเข้าไปในสถานที่นี้โดยไม่มีการป้องกันที่เหมาะสม
ซาเจราสและลูกน้องทั้งสองของเขากำลังได้รับการปกป้องจากเปลวไฟสีแดงที่คลุมอยู่ทั่วทั้งร่างของพวกเขา หมอกไม่สามารถเข้าถึงตัวของพวกเขาได้
“อย่าละสายตาจากมัน ถ้ามันหนีลงไปในดินพวกนายก็บอกลาโร่วเจียหมัวของพวกนายได้เลย” ซาเจราสพูดอย่างจริงจัง “พวกนายสองคนเดินอ้อมไปทางด้านหลัง ฉันจะทำให้พื้นร้อนขึ้นเพื่อป้องกันการหลบหนีจากนั้นฉันก็จะเรียกอุกกาบาตลาวาออกมา พวกนายคอยรอจังหวะที่เหมาะสมเพื่อจับมันด้วยถุงกระสอบ อย่าฆ่ามัน มันมีค่าเท่ากับโร่วเจียหมัว 30 อันถ้ามันยังมีชีวิตอยู่”
“มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ ?” มอนด์ถามพร้อมกับเกาหัวโล้นๆของเขา
“ใช่ อาวุธของมันคือดวงตา ถ้าพวกนายจ้องตามันเป็นเวลาสามวินาทีมันจะทำให้พวกนายเห็นภาพลวงตา นั่นเป็นเหตุผลที่เราเอากระสอบมา ไม่ต้องกังวล มันไม่มีพิษ” ซาเจราสพูดพร้อมกับตบไปที่หัวของมอนด์เบาๆ “ไป หลังจากที่เราจับมันได้แล้วเราจะพยายามค้นหาหมาป่าเงาเขียวที่ฉันไม่สามารถจับได้ในครั้งที่แล้ว ขนของมันมีราคา 100 โร่วเจียหมัว”
“ครับหัวหน้า!” คีลและมอนด์พูดอย่างตื่นเต้น พวกเขาก้มต่ำและค่อย ๆ เคลื่อนที่เข้าหางูตัวนั้น
พวกเขาเป็นนักรบและนักล่าโดยกำเนิด การเคลื่อนไหวของพวกเขาไม่มีเสียงเล็ดรอดออกมาเลย
งูยังคงนอนอยู่ตรงนั้นโดยไม่รู้ว่ามันกำลังจะเจอกับอันตราย ปีศาจลาวาทั้งสามแลกเปลี่ยนสายตากันอย่างรวดเร็วและพยักหน้า
ซเจราสวางมือทั้งสองข้างของเขาลงบนพื้น มือของเขาลุกท่วมไปด้วยเปลวไฟและเปลวไฟนั้นก็ไหลลงไปที่พื้นแล้วพุ่งเข้าไปหางู พื้นดินรอบ ๆ ดูราวกับถูกไฟเผาในทันที
เมื่อรู้สึกถึงความร้อนจากพื้นดินงูก็ยกหัวขึ้นมาด้วยความตกใจ จากนั้นมันก็มองเห็นซาเจราสและแลบลิ้นของมันออกมาอย่างน่ากลัวเพื่อข่มขู่เขา
“ออกมา! อุกกาบาตลาวา!” จากนั้นอากาศเหนือหัวของพวกเขาก็กลายเป็นสีแดง หินที่ถูกแผดเผาจำนวนมากและมีขนาดพอๆกับหัวคนหล่นลงมาจากอากาศลงสู่พื้นและขวางทางของงูไว้
“ตอนนี้แหละ!” ซาเจราสตะโกนพร้อมกับพุ่งเข้าหางู “เพื่อโร่วเจียหมัว!”
“เพื่อโร่วเจียหมัว!” คีลและมอนด์ตะโกนขึ้น พวกเขามีกันอยูเพียงสามคนเท่านั้น แต่เสียงตะโกนของพวกเขากลับดังก้องและฟังดูฮึกเหิม
งูพยายามหาโอกาสที่จะตอบโต้กลับในขณะที่มันหลบก้อนหิน
แต่ก่อนที่มันจะมีโอกาสการมองเห็นของมันถูกปิดบังโดยกระสอบแล้วมันก็หมดสติไป
มอนด์รีบผูกกระสอบออกอย่างรวดเร็ว “หัวหน้า พวกเราทำได้แล้ว!” เขาพูดกับ ซาเจราสอย่างตื่นเต้น
“ใช่แล้ว” ซาเจราสตอบพร้อมกับยิ้มและพยักหน้า “พวกเราไร้เทียมทาน!”
“เพื่อโร่วเจียหมัว!” มอนด์พูดด้วยรอยยิ้มกว้างในขณะที่ถือถุงกระสอบเอาไว้
“เมื่อกองทัพเพลิงโลกันตร์ของพวกเราแข็งแกร่งขึ้นบางทีพวกเราอาจจะฆ่ามังกรทองนั่นได้ มันจะทำให้เรามีโร่วเจียหมัวกินไปอีกนานหลายปี” คีลกล่าว
“ฉันมันใจว่าเราจะทำได้” ซาเจราสตอบรับ “พวกเรา กองทัพเพลิงโลกันตร์สามารถทำมันได้!”
พวกเขาเดินออกไปด้วยกันพร้อมกับพูดคุยเกี่ยวกับโร่วเจียหมัว
…
มันอร่อยจริง ๆ เหรอ? เจ้าของร้านอาหารทั้งหกคนกำลังมองไปที่โร่วเจียหมัวในมือของพวกเขา กลิ่นหอมของเนื้อทำให้พวกเขาต้องกลืนน้ำลาย รูปสาวน้อยลูกครึ่งเอลฟ์บนถุงกระดาษดึงดูดความความสนใจของพวกเขา
พวกเขารู้สึกตกใจ เขาไม่ใช่แค่จ้างลูกครึ่งมังกรเป็นพนักงานเสิร์ฟเท่านั้น แต่เขายังใช้รูปลูกสาวของเขาที่เป็นลูกครึ่งเอลฟ์เป็นเครื่องหมายการค้าของเขาด้วย?
แอนดรูว์ยกโร่วเจียหมัวของเขาขึ้นมาแล้วกัดมัน
