Chapter 169 : ฉันแค่อวบไม่ใช่อ้วน!
พาเบอร์ยืนแข็งค้างอยู่ตรงนั้น เขาเงยหน้าขึ้นมองเอมี่ด้วยความสับสน
ลูกค้าคนอื่น ๆ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
แม็กซ์ส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม เอมี่เพิ่งจะ 4 ขวบเท่านั้นและไม่ได้สูงไปกว่าเขามากนัก เธอไม่มีทางอุ้มเขาได้ แต่เธอก็น่าจะพูดตรง ๆ ให้น้อยกว่านี้หน่อย
ในที่สุดเด็กชายตัวเล็กก็เข้าใจ เขาหันไปหาพ่อของเขาและทำหน้าเหมือนว่ากำลังจะร้องไห้ “พี่สาวไม่กอดผม”
จอร์จอ้าปากแต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเพื่อปลอบลูกชายตัวน้อยของเขาดี ตอนนี้ลูกชายทั้งสองของเขากำลังอารมณ์เสีย
“นายจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ?” แฮร์ริสันกระซิบถาม
“ฉันกลัวว่าฉันจะทำให้มันแย่ลงน่ะสิ…”
“น้องชายของฉันตัวไม่หนัก!” พาเมอร์พูดอย่างโกรธเคืองแล้วเดินไปขวางอยู่ระหว่างเอมี่กับพาเบอร์
“พี่ชาย…” พาเบอร์หลบอยู่พาเมอร์
“ช่ายย งั้นทำไมนายไม่อุ้มเขาขึ้นมาล่ะ?” เอมี่พูดอย่างเย็นชา
“ฉันจะทำ!” เขาหันไปมองน้องชายของเขา
“พี่ชาย กอด! กอด!” พาเบอร์พูดแล้วว่าการยื่นแขนของเขาออกมาด้วยความตื่นเต้นและมีความสุขอีกครั้ง
ตอนนี้ลูกค้าคนอื่น ๆ ต่างก็มองมาที่พาเมอร์และสงสัยว่าเขาจะทำอะไร
พาเมอร์ดูแก่กว่าเอมี่และดูดีด้วยชุดขี่ม้าของเขา เขาต้องสืบทอดหน้าตามาจากแม่ของเขาแน่ ๆ พวกเขาต่างก็ตั้งตารอที่จะได้เห็นฉากที่น่ารักของเขาที่จะอุ้มน้องชาย
“ขอโทษนะพาเบอร์ เอาไว้คราวหน้านะ” พาเมอร์พูดต่อ “ไม่นานมานี้น้องเริ่มอ้วนขึ้น”
ดูเหมือนว่าเก็กชายตัวน้อยกำลังจะร้องไห้ “ผมเกลียดพี่ พี่บอกว่าผมอ้วนได้ยังไง!” เขาหน้ามุ่ย
สาวน้อยหัวเราะออกมา โชคดีที่เธอไม่ได้กำลังกินข้าว เธอปิดปากและหัวเราะต่อไปอีกสักพัก
พาเมอร์รู้สึกอายและเจ็บปวด เขาตั้งใจจะพูดปลอบน้องชายของเขาแต่สุดท้ายมันกลับแย่ พาเบอร์อ้วนจริง ๆ พาเมอร์เคยให้น้องชายขี่หลัง แต่ตอนนี้เขาไม่แน่ใจว่าหลังของเขาจะแข็งแรงพอ
เอมี่มองไปที่พาเบอร์จากนั้นก็หันไปมองพาเมอร์ “เขาเป็นแค่เด็ก เขาแค่อวบไม่ใช่อ้วน”
ทำไมเธอถึงกล่าวหาฉัน เธอควรจะถูกตำหนิมากกว่าฉันอีก! แต่เมื่อเขามองเห็นดวงตาที่เปียกชื้นของน้องชายสีหน้าของเขาก็อ่อนลงในทันที เขาตบหัวพาเบอร์เบา ๆ “ขอโทษนะพาเบอร์ พี่จะอุ้มน้องได้เมื่อพี่สูงขึ้นและแข็งแรงขึ้นกว่านี้นะ”
รอยยิ้มของพาเบอร์กลับมาในทันที
เอมี่ผงกหัวอย่าง “พวกนายทั้งคู่เป็นเด็กดี”
พาเมอร์หันไปมองเอมี่อย่างแปลกใจ เธอเองก็เป็นเด็กด้วยไม่ใช่เหรอ?
“ไปรอในแถว อย่าพูดเสียงดังหรือวิ่งในร้านอาหาร นายจะถูกตีถ้านายรบกวนคนอื่น” เอมี่พูดอย่างเคร่งขรึม
“ลงโทษ?” พาเบอร์กังวลและมองไปรอบ ๆ อย่างประหม่า
“เธอไม่สามารถตีฉันได้!” พาเมอร์พูดพร้อมชูกำปั้นของเขาขึ้นมา
“ฉันอาจจะตีนายไม่ได้ แต่คุณอ้วนน้ำเงินทำได้” เอมี่มองไปที่จอร์จ
พาเมอร์ยกคิ้ว “คุณอ้วนน้ำเงิน? พ่อของฉัน?” เขามองหาพ่อของเขาเพื่อขอการสนับสนุน
“เธอกำลังพูดถึงมารยาทพื้นฐานที่ลูกควรรู้” จอร์จพูดอย่างจริงจังกับลูกชายของเขา “ถ้าลูกทำตัวไม่ดีพ่อจะตีลูก” จากนั้นเขาก็ยิ้มให้กับเอมี่ เด็กผู้หญิงดีกว่าเด็กผู้ชายจริงด้วย ๆ
พี่น้องทั้งสองคนแลกเปลี่ยนสายตากันอย่างรวดเร็วด้วยความหวาดกลัว
“พี่สาว ผมชอบพี่สาว” พาเบอร์พูดพร้อมกับมองไปที่เอมี่
“แต่ฉันชอบน้องสาวตัวเล็ก ๆ” เอมี่ตอบ
พาเบอร์ร้องไห้ออกมาทันทีหลังจากที่ได้ยิน น้ำตาคลออยู่ในดวงตาของเขา “เธอไม่ชอบผม ผมอยากเป็นเด็กผู้หญิงเธอจะได้ชอบผม…”
“อย่าเป็นเด็กขี้แง นายจะโตเป็นผู้ใหญ่ในวันหนึ่งและผู้ใหญ่ไม่เคยร้องไห้” เอมี่พูด
พาเบอร์หยุดร้องไห้ในทันที ถึงแม้ว่าจะยังมีน้ำตาคลออยู่ภายในดวงตาของเขา
“มาเถอะพาเบอร์” พี่ชายของเขาจับมือเล็ก ๆ ของเขาเอาไว้
“ดูเหมือนว่าแผนของนายที่จะทำให้พวกเขากลายเป็นเพื่อนกันจะล้มเหลว” แฮร์ริสันพูด
จอร์จพยักหน้าแล้วพยายามควบคุมรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว “ลูกสาวของแม็กซ์ฉลาดมาก เมื่อฉันมีลูกสาวฉันจะสอนเธอให้อยู่ห่างจากเด็กผู้ชายเอาไว้เหมือนกัน”
“เหมียว!” ลูกเป็ดขี้เหร่ตื่นขึ้นมาและส่งเสียงร้อง
ดวงตาของพาเมอร์เบิกกว้าง “แมวสีส้ม!” เขาเดินไปหาเอมี่และเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยความปรารถนา “พี่สาว ผมขออุ้มมันได้มั้ย?”
“เธอจะไม่ยอมให้นายอุ้มมัน” พาเมอร์พูดอย่างมั่นใจ
ลูกค้าคนอื่น ๆ ต่างก็มองไปที่เอมี่ พวกเขาไม่เคยเห็นคนอื่นอุ้มลูกแมวมาก่อนดังนั้นพวกเขาจึงคิดว่าเด็กผู้ชายตัวน้อยคงจะผิดหวังอีกครั้ง
เอมี่หยุดคิดไปครู่หนึ่งในขณะที่เธอมองไปที่พาเบอร์ที่ยังมีน้ำตานองอยู่บนใบหน้า เธอส่งลูกแมวให้เขา “เอานี่ ระวังอย่าทำมันหล่นล่ะ มันเองก็อ้วนเหมือนกัน”
ฉันแค่อวบไม่ใช่อ้วน! ลูกเป็ดขี้เหร่คิดอย่างไม่พอใจอยู่กับตัวเอง
“มันเป็นแค่ฉันหรือว่าพุดดิ้งเต้าหู้นี้สามารถทำให้แผลเป็นจางลงได้?” ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างดีใจ
