Chapter 164 : มันอร่อยมากจริง ๆ
มีมากกว่าร้อยคนที่อยู่ที่นี่และพวกเขาก็ยังทะเลาะกันอยู่ บางคนดูหงุดหงิดมากเมื่อมองเห็นหน้าของอีกฝ่าย
ยังดีที่พวกเขาไม่เคยทำอะไรไปมากกว่าการแลกเปลี่ยนถ้อยคำกัน
ครัสซูและอูเรี่ยนนยืนอยู่ข้างหน้าอย่างสงบนิ่งและไร้อารมณ์
เสียงดังที่เกิดขึ้นทำให้แม็กซ์ขมวดคิ้ว การโต้เถียงกันในโลกออนไลน์ไม่สามารถเทียบกับสถานการณ์ตอนนี้ได้
มีทั้งนักเวท ปีศาจ อัศวินและออร์ค ถ้าหากพวกเขาเริ่มต่อสู้กันมันจะกลายเป็นหายนะ
บางทีฉันควรจะกำหนดพื้นที่เอาไว้ให้พวกเขาต่อสู้เพื่อตัดสินกัน แม็กซ์หันไปมองลูกสาวของเขาที่นั่งรออยู่อย่างคาดหวัง อย่างน้อยเอมี่ก็ต้องการแบบนั้น
เสียงการทะเลาะวิวาทเริ่มลดน้อยลง เหตุผลที่พวกเขาเริ่มทะเลาะกันตั้งแต่แรกก้เพราะมันน่าเบื่อเมื่อต้องยืนรออยู่ในแถว พวกเขาหยุดทันทีที่ร้านอาหารเปิด
บางทีพวกเขาอาจจะเริ่มทะเลาะกันอีกครั้งหลังจากที่ได้ลองกินอาหารและรวบรวมหลักฐานได้เพียงพอแล้ว
“เข้ามาได้เลยครับ” แม็กซ์ดึงประตูให้เปิด เขาไม่อยากมีส่วนร่วมในการโต้แย้งของพวกเขาและเขาจะไม่ปล่อยให้พวกเขาตำหนิเขาที่ทำมันออกมาสองรสชาติ
ครัสซูและอูเรี่ยนแลกเปลี่ยนสายตากันอย่างรวดเร็วและเดินมาคู่กัน พวกเขาจะไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายเดินนำหน้าไป หลังจากที่พวกเขาเข้าไปแล้วพวกเขาก็เดินไปนั่งลงที่โต๊ะประจำของพวกเขา
“สวัสดีค่ะ อาจารย์เคราครึ่ง อาจารย์เต่า” เอมี่ทักทาย
“สวัสดีตอนเย็น” พวกเขาตอบกลับ จากนั้นพวกเขาก็ถูกดึงดูดความสนใจไปโดยโดยพุดดิ้งเต้าหู้ทั้งสองในทันที
ถ้วยนี้ใหญ่กว่าถ้วยเมื่อเช้า มีกลิ่นที่น่าอร่อยลอยออกมาจากห้องครัว
ลูกค้าคนอื่น ๆ พากันเดินตามชายชราทั้งสองคนเข้ามา
ลูน่าชักเท้าของเธอกลับมาเมื่อเธอสังเกตเห็นว่าแซลลี่เองก็กำลังจะเดินเข้าไปในขณะเดียวกันกับเธอ “คุณก่อนเลย” เธอพูดพร้อมกับโบกมือเรียกให้เธอไปก่อน
“ขอบคุณ” แซลลี่พูดพร้อมกับมองลูน่าอย่างแปลกใจและเข้าไปในร้านอาหาร
แม็กซ์จำเธอได้ในทันทีถึงแม้ว่าเธอจะมีผ้าพันคอปกปิดใบหน้าของเธอเอาไว้ เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้พูดอะไรเลยแม็กซ์ก็พยักหน้าทักทาย
“สวัสดีตอนเย็นแม็กซ์” ลูน่าทักทาย
“สวัสดีตอนเย็นลูน่า” แม็กซ์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม เขาไม่ได้คาดหวังว่าคืนนี้เขาจะพบเธอที่นี่
“ฉันเอาข้าวผัดหยางโจวสองจานและโร่วเจียหมัวอีกหนึ่งอันนะแม็กซ์” วิเซนนิโอ้พูดอย่างอ่อนแรงและเอนตัวพิงกรอบประตู
แม็กซ์พยักหน้า “ได้เลย เข้ามาก่อนสิ” ผู้หญิงของเขารู้วิธีรีดน้ำผู้ชายดีจริง ๆแม็กซ์คิดกับตัวเองเมื่อเขามองเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของวิเซนนิโอ้
วิเซนนิโอ้เดินเข้ามาอย่างช้า ๆ แล้วนั่งลง แม้แต่การเดินก็ยังเป็นเรื่องที่ยากสำหรับเขาในตอนนี้
ลูกค้าทั้งหมดได้เข้ามาแล้ว บางคนยอมที่จะยืนมากกว่ายอมแบ่งโต๊ะกับคนอื่น ๆ หลังจากนั้นไม่นานมันก็ไม่มีที่นั่งว่าง พวกเขาจะต้องต่อแถวใหม่ขึ้นที่หน้าเคาน์เตอร์ แต่ถึงยังไงมันก็ยาวออกไปนอกประตูอยู่ดี โชคดีที่ทางเดินค่อนข้างกว้าง พวกเขาจะไม่รบกวนคนอื่น
ลูน่านั่งลงตรงข้ามกับแซลลี่และในไม่ช้าก็มีผู้หญิงอีกสองคนมานั่งลงที่โต๊ะของพวกเขา
แซลลี่รู้สึกโล่งอกเนื่องจากลูน่ามีมารยาทดี เธอสามารถเพลิดเพลินไปกับอาหารของเธอได้ที่นี่
“ฉันต้องการพุดดิ้งเต้าหู้แบบหวานและโร่วเจียหมัว”
“ฉันเอาพุดดิ้งเต้าหู้แบบคาวและข้าวผัดหยางโจวหนึ่งจาน”
“ฉันอยากได้ทั้งแบบคาวและแบบหวาน ฉันอยากรู้ว่าอันไหนจะดีกว่ากัน”
…
ยาเบะมิยะเริ่มรับออเดอร์
“ขอโทษด้วยค่ะ แต่ละคนสามารถสั่งพุดดิ้งเต้าหู้ได้แค่หนึ่งถ้วยเท่านั้น” พนักงานเสิร์ฟสาวพูดบอก
“อ๋อ เข้าใจแล้ว” ชายคนหนึ่งเปิดเมนูและมองเห็นข้อความ เขาแปลกใจเมื่อเขาสังเกตเห็นว่ามันมีราคาถูกกว่าโร่วเจียหมัว “ฉันขอแบบคาวถ้วยนึง”
พวกเขาเห็นเอมี่และถ้วยทั้งสองในขณะที่พวกเขากำลังรออาหารของพวกเขา
พุดดิ้งเต้าหู้วางอยู่ในถ้วยสีขาวสองใบ มันเป็นสีขาวที่ดูเหมือนกับหยกและดูยืดหยุ่น ด้านหนึ่งมีน้ำเชื่อมอยู่ในนั้นและอีกด้านหนึ่งนั้นมีต้นหอมซอยโรยเอาไว้ กลิ่นที่น่าอร่อยทำให้พวกเขาต้องกลืนน้ำลาย
“นี่ต้องเป็นพุดดิ้งเต้าหู้แน่ ๆ” ชายหัวล้านพูดขึ้น
เอมี่พยักหน้า “ใช่ค่ะ”
“อร่อยมั้ย?” เขาถามอย่างสงสัย
ลูกค้าคนอื่น ๆ ต่างก็หันหน้ามามองเอมี่และฟัง บางคนไม่อยากใช้เงิน 200 เหรียญทองแดงไปกับสิ่งที่พวกเขาไม่รู้จริง ๆ
“คุณอยากรู้เหรอ?” เอมี่ถามพร้อมกับโบกมือราวกับชวนให้เขาลองชิมอาหาร
เขาพยักหน้า. “ใช่”
“งั้นฉันจะบอกคุณหลังจากที่ฉันลองกิน” เอมี่ตักพุดดิ้งเต้าหู้เข้าปากไปหนึ่งช้อนเต็ม ๆ มันถูกตกแต่งด้วยซอสสีส้มแดงและผักดองสับและสั่นไหวอยู่เรื่อย ๆ มันละลายทันทีเมื่อเธอเอามันเข้าไปในปากของเธอ เธอไม่จำเป็นต้องเคี้ยวเลย ดวงตาสีฟ้าของเธอเบิกกว้างทันทีในขณะที่เธอลิ้มรสความอร่อย
เธอมองมันอย่างมีความสุขหลังจากที่เธอกลืนมันลงไป จากนั้นเธอก็หันไปพยักหน้าให้กับชายหัวโล้น “มันอร่อยมากจริง ๆ”
มีเสียงคนกลืนน้ำลายดังขึ้น
