Chapter 185 : มันไม่ได้มีอะไรพิเศษ
ฝูงชนแยกย้ายกันไปในขณะที่บรรดาครูและดิคัสยังอยู่ ทุกคนมองไปที่ลูน่าเพราะเห็นได้ชัดว่าเธอรู้ว่าคนที่เพิ่งขี่จักรยานออกไปเป็นใคร
“ใช่แล้วคุณไฮเดล ชื่อของเขาคือแม็กซ์ เขาเป็นพ่อของนักเรียนคนหนึ่งของฉัน” ลูน่าตอบ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเขาถึงมองมาที่เธอ
“คุณรู้มั้ยว่าเขาอยู่ที่ไหน?” เขาถามด้วยความตื่นเต้น
“แน่นอน เขาเป็นเจ้าของร้านอาหารที่อยู่ด้านในสุดของลานเอเดน คุณสามารถไปหาเขาได้ที่นั่น เขาเป็นพ่อครัวที่เก่งมาก ๆ”
ตอนนี้พวกเขาเข้าใจแล้วว่าทำไมแม็กซ์ถึงบอกว่าเขาต้องกลับไปทำอาหาร ตอนแรกพวกเขาคิดว่ามันเป็นแค่ข้อแก้ตัวของเขา แต่สิ่งที่ทำให้พวกเขารู้สึกไม่เข้าใจในตอนนี้นั่นก็คือทำไมเขาถึงปฏิเสธไฮเดล พวกเขาเห็นว่าการเข้าร่วมโครงการของไฮเดลนั้นคุ้มค่ามากกว่าการทำร้านอาหารเพราะผู้เข้าร่วมทุกคนจะได้รับเหรียญทองอย่างน้อย 100 เหรียญต่อเดือน เงินเดือนของครูผู้สอนปกติมีเพียงแค่ 30 เหรียญทองเท่านั้น
เจ้าของร้านอาหารหาบัตรผ่านของโนแวนมาได้ยังไง? ดิคัสสงสัย ฉันคิดว่าเขาเป็นเจ้าหน้าที่ของเมืองโรดูหรืออะไรสักอย่างซะอีก
ไฮเดลพยักหน้า “ขอบคุณ” ตอนนี้เขารู้สึกโล่งใจมากเมื่อเขารู้ว่าแม็กซ์อยู่ที่ไหน เขาสามารถไปคุยกับเขาได้ทุกเมื่อที่เขาต้องการ จักรยานคันนั้นทำให้เขารู้สึกสนใจจริง ๆ
สิ่งที่เป็นสีดำที่อยู่รอบล้อ โซ่ เกียร์ วัสดุน้ำหนักเบาแต่แข็งแรง… ทุกอย่างเกี่ยวกับจักรยานคันนั้นกำลังทำให้เขาหมกมุ่น
ถ้าเขาไม่ต้องไปสอนเขาจะไปที่ร้านอาหารนั่นในทันที เขาเป็นที่รู้จักในฐานะผู้เชี่ยวชาญด้านเครื่องกล แต่จักรยานคันนั้นทำให้เขาตระหนักว่าเขาขาดความรู้มากแค่ไหน
ลูน่าพยักหน้าและเดินออกมา ทำไมคุณไฮเดลถึงสนใจแม็กซ์? ทันใดนั้นเธอก็หยุดเดิน เขาพบว่าแม็กซ์เป็นอัจฉริยะทางคณิตศาสตร์รึเปล่า?
แต่ฉันไม่คิดว่าคณิตศาสตร์มีบทบาทสำคัญในวิชาเครื่องกล จากนั้นเธอก็มองเห็นโรงเรียนเวทมนต์ เดี๋ยวก่อนนะ ฉันคิดว่าเอมี่ยังเด็กเกินไปที่จะมาโรงเรียน?
“คุณไฮเดล โครงการนี้เป็นยังไงบ้างครับ” ดิคัสถาม เขารับผิดชอบการจัดหาเงินทุนของโครงการนี้ดังนั้นเขาจึงจำเป็นต้องรู้ความคืบหน้า
“ฉันกลัวว่ามันจะเป็นไปได้ไม่ค่อยดีนัก เราสามารถเปลี่ยนแรงดันไอน้ำให้กลายเป็นพลังงานจลน์ได้ แต่พวกเรายังสับสนว่าจะนำพลังงานนี้ไปใช้ในเครื่องจักรได้ยังไง” จากนั้นเขาก็มองไปทางลานเอเดนและยิ้ม “ยังไงก็ตามฉันคิดว่าฉันพบวิธีการแก้ปัญหาแล้ว ถ้าชายคนนั้นเข้าร่วมกับเราเราอาจจะได้เห็นยานพาหนะไอน้ำคันแรกในไม่ช้า ไอน้ำจะเปลี่ยนโลก”
“ผมหวังว่าจะได้เห็นวันนั้น ขอให้โชคดีนะครับ!” ดิคัสละสายตาไป แม็กซ์…
…
แม็กซ์กำลังขี่จักรยานด้วยความเร็วปกติเพราะว่าเขาไม่อยากมีเหงื่อและต้องอาบน้ำใหม่
เขาพูดทักทายถ่านดำและถั่วลันเตาเมื่อเขาผ่านร้านของอูเรี่ยน ลูกเป็ดขี้เหร่ร้องออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้า
เมื่อแม็กซ์กลับมาถึงร้านของเขามันก็มีคนมากมายมารออยู่แล้ว พวกเขาแปลกใจเมื่อมองเห็นจักรยาน
“นี่คือพาหนะพิเศษของนายเหรอแม็กซ์” แฮร์ริสันพูดในขณะที่แม็กซ์ลงมาจากจักรยาน
“มันเป็นแค่จักรยาน ฉันใช้มันเพื่อพาลูกไปโรงเรียน มันไม่ได้มีอะไรพิเศษ” แม็กซ์พูดพร้อมกับยิ้ม เขาพยักหน้าให้กับผู้คนที่กล่าวทักทายเขาและดึงกุญแจออกมาเพื่อเปิดประตู
ลูกค้าไม่เข้าใจว่าแม็กซ์รักษาสมดุลได้ยังไงเมื่อมันมีแค่สองล้อและจักรยานคันนี้มันเร็วได้มากแค่ไหน
“อรุณสวัสดิ์ค่ะหัวหน้าบอส” ยาเบะมิยะพูดทักทายกล่าว เธอยังมองไปที่จักรยานด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“อรุณสวัสดิ์มิยะ” แม็กซ์พูดพร้อมกับเปิดประตู “เธอเอาจักรยานเข้าไปไว้ข้างในให้ฉันหน่อยได้มั้ย? ไม่ต้องกังวลกับลูกเป็ดขี้เหร่ มันแค่เหนื่อยนิดหน่อย”
เธอพยักหน้า “ได้เลยค่ะ” เธอเดินไปที่จักรยานแล้วยกมันขึ้นอย่างระมัดระวัง มันเบากว่าที่เห็นมากทั้ง ๆ ที่มันโลหะ
“ขออภัยในความไม่สะดวกด้วยนะครับ เราจะเปิดในอีก 10 นาที” แม็กซ์พูดกับฝูงชนด้วยรอยยิ้มแล้วปิดประตู
“แค่วางมันไว้ที่หลังเคาน์เตอร์ก็พอ” แม็กซ์พูดกับพนักงานเสิร์ฟของเขา มันไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษเลยที่ขอให้ผู้หญิงคนหนึ่งมาทำงานหนักแทนเขา แต่เธออาจจะแข็งแกร่งกว่าเขามากถึง 10 เท่า สำหรับเธอจักรยานนั้นหนักพอ ๆ กันกับแอปเปิลของมนุษย์ปกติเท่านั้น
“ลูกเป็ดขี้เหร่ดูไม่ค่อยดีเลย…” เธอพูดอย่างเป็นกังวล
แม็กซ์มองดูแมวที่ขดตัวอยู่ในตะกร้า “ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวมันก็ดีขึ้น เขาขึ้นไปที่ชั้นบนแล้วเปลี่ยนชุดเป็นชุดสำหรับทำอาหาร “โอ้ มิยะ ฉันคิดว่าเธอสามารถทานพุดดิ้งเต้าหู้เป็นอาหารเช้าได้ แล้วก็พุดดิ้งเต้าหู้และโร่วเจียหมัวตอนมื้อเที่ยงและเหมือนกันในมื้อเย็น”
“ขอบคุณค่ะหัวหน้า แต่คุณบอกว่ามีอาหารฟรีวันละสองมื้อเท่านั้น”
“ไม่ ฉันบอกว่าเธอสามารถกินอะไรก็ได้ที่เธอต้องการด้วยเงิน 1,200 เหรียญทองแดง” จากนั้นเขาก็ทำพุดดิ้งเต้าหู้หวานให้เธอ “กินซะ เราจะเปิดร้านเร็ว ๆ นี้”
