Chapter 189 : นี่ไม่ใช่ของเล่น
ดาบนั้นให้ความรู้สึกคุ้นเคยและไม่คุ้นเคยภายในเวลาเดียวกัน ความทรงจำของแม็ก อเล็กซ์นั้นสืบทอดมาให้เขาและค่อย ๆ กลายเป็นความทรงจำของเขาเอง บางครั้งเขาก็แยกพวกมันไม่ออก
แต่มันก็ถือว่าเป็นเรื่องดี มันช่วยให้เขาเข้ากับคนที่นี่ได้อย่างเป็นธรรมชาติ เขารักเอมี่และชีวิตใหม่ของเขาที่นี่ เขาอยากทำให้ดีที่สุดในโอกาสครั้งที่สองของเขา
เขาดูเหมือนนักดาบที่เก่งกาจ โมไบคิดด้วยความแปลกใจ เขาสร้างดาบมามากกว่า 3,000 เล่มและเห็นนักดาบมามากพอที่จะตัดสินได้ว่าใครเก่ง
แม็กซ์ดูเหมือนนักดาบยอดฝีมือเมื่อเขาถือดาบ
แต่เขาเป็นแค่พ่อครัว ฉันไม่คิดว่าฉันเคยเห็นเขาใช้ดาบมาก่อน
บางทีเขาอาจจะมีประสบการณ์จากการใช้มีดทำอาหารทุกวัน โมไบพบคำตอบสำหรับคำถามของตัวเอง
“มันหนักมั้ยแม็กซ์?” ฮาเป็งถามด้วยความกังวล ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับมือของเขาฉันก็จะไม่ได้กินโร่วเจียหมัวเป็นอาหารกลางวัน
“ใช่ มันหนักเกินไปสำหรับฉัน” แม็กซ์ตอบแล้วเก็บมันเข้าที่เดิม ที่จริงแล้วน้ำหนักของดาบเล่มนี้พอเหมาะสำหรับเขาแต่เขาก็พยายามยับยั้งความอยากฟันดาบของเขา
แน่นอนว่าเขายังไม่แข็งแรงพอที่จะแสดงเทคนิคดาบของแม็ก อเล็กซ์ทั้งหมด แต่ตอนนี้เขาน่าจะถเอาชนะอัศวินระดับ 1 ได้แล้ว
อัศวินเป็นกองกำลังต่อสู้ที่สำคัญของเผ่าพันธุ์มนุษย์ มีกองทัพที่สร้างขึ้นมาจากอัศวินคอยปกป้องอยู่ตามชายแดนของอาณาจักร
พวกเขาต้องผ่านการทดสอบของสมาคมอัศวินเพื่อที่จะได้เป็นอัศวิน พวกเขาไม่สามารถเรียกตัวเองว่าอัศวินได้จนกว่าพวกเขาจะได้รับการยอมรับจากสมาคม
อัศวินตั้งแต่ระดับ 2 ลงมามักจะถูกเรียกว่ามือใหม่ในกองทัพ มันเป็นวิธีที่จะกระตุ้นให้พวกเขาพัฒนาการฟันดาบของพวกเขา
ในการเป็นอัศวินระดับ 1 พวกเขาจะต้องผ่านการสอบข้อเขียนของสมาคมก่อนเป็นอย่างแรก คนที่สอบไม่ผ่านจะไม่ได้รับอนุญาตให้ทำการทดสอบที่เหลือ
อย่างที่สองคือการทดสอบความแข็งแรงด้วยการยกหินหนัก 150 กิโลกรัมให้ชูขึ้นไปในอากาศและถือค้างเอาไว้อย่างน้อย 10 วินาที
อย่างสุดท้ายนั่นก็คือการทดสอบทักษะดาบขั้นพื้นฐานและจะทดสอบทักษะของพวกเขาด้วยการต่อสู้
การทดสอบพวกนี้ค่อนข้างคล้ายกับการสอบใบขับขี่
แม็กซ์ล้มเหลวในการสอบใบขับขี่ถึงสามครั้งและลงเอยด้วยการซื้อมันมาแทน เขาซื้อมันใหม่ในทุก ๆ ครั้งที่ต้องต่ออายุ
ฉันไม่คิดว่าตอนนี้ฉันจะผ่านการทดสอบความแข็งแรงได้ถึงแม้ว่าฉันจะแข็งแกร่งขึ้นแล้วก็ตาม ยังไงซะฉันก็เป็นนักดาบฝีมือดีที่มีทักษะและประสบการณ์ทั้งหมดอยู่ภายในหัวของฉัน
ความแข็งแกร่งเป็นสิ่งสำคัญ แต่ทักษะและความเร็วก็ด้วย
แม็กซ์หยุดการค้นหาแล้วหันไปมองหน้าฮาเป็ง “ฮากะกลับมาแล้วเหรอ?”
“ยัง แต่ฉันได้รับข่าวมาเมื่อคืนนี้ว่าสงครามสิ้นสุดลงแล้ว” ฮาเป็งพูดพร้อมกับยิ้ม “เผ่าของเราได้รับชัยชนะและได้รับเหมืองทองกลับมาทั้งหมด มือของฮากะบาดเจ็บแต่ก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไร เขาจะมาที่นี่ในอีกไม่กี่วัน”
แม็กซ์พยักหน้า เขาดูโล่งอก “ฉันดีใจที่เขาปลอดภัย” เขาชอบออร์คเงียบ ๆ และเอมี่ก็พูดถึงเขาเมื่อสองวันก่อน
“ฉันมีนัดกับเพื่อนไว้ เดี๋ยวฉันกลับมาใหม่ทีหลังนะ” ฮาเบ็งพูดแล้วเดินออกจากร้านไป
“นายชอบดาบมั้ย?” โมไบถาม เขาบอกว่าดาบเล่มนั้นหนักเกินไปสำหรับเขา แต่ที่ฉันเห็นมันไม่ได้ดูหนักอะไรเมื่ออยู่ในมือของเขาเลย
“ฉันอยากเป็นอัศวินก่อนที่จะมาจับมีดทำอาหาร” แม็กซ์ยิ้ม
เขามองดูไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งเขาเห็นกระดาษหลายผ่านบนโต๊ะเล็ก ๆ ตรงมุมหนึ่ง
บนแผ่นกระดาษแผ่นหนึ่งเป็นภาพวาดของวัตถุทรงกลมที่มีหลายอย่างอยู่ในนั้นและเขาเห็นข้อความที่โมไบเขียนเอาไว้ที่ด้านข้าง กำมะถัน ถ่าน ดินประสิว
อะไรกันเนี่ย! ดวงตาของแม็กซ์เบิกกว้าง
“นี่คือสิ่งที่ฉันบอกนายก่อนหน้านี้ มันสามารถปลดปล่อยพลังงานจำนวนมากออกมาได้ แต่ฉันยังไม่ได้คิดวิธีที่จะใช้พลังงานนี้” โมไบบอก
“นี่ไม่ใช่ของเล่น นายต้องจัดการกับมันให้ดี” ฉันไม่อยากถูกระเบิดจนกระจายเป็นชิ้น ๆ ในขณะที่ฉันนอนหลับ!
“ฉันรู้ แต่ฉันคิดว่ามันมีพลังไม่พอที่จะฆ่ามังกร เกล็ดของพวกมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเจาะ นอกจากนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าจะเอาสิ่งนี้เข้าใกล้มังกรได้ยังไง” โมไบขมวดคิ้วและพยายามคิดอย่างรอบคอบ
“ฉันแน่ใจว่านายจะเข้าใจมันในไม่ช้า ฉันต้องกลับไปเตรียมอาหารกลางวันแล้ว ฉันจะมาหานายทีหลังนะ” แม็กซ์เดินออกไป เขารู้วิธีทำดินปืนได้ยังไง?!
ฉันเสียใจสำหรับการสูญเสียของเขา แต่ฉันไม่ต้องการที่จะช่วยเขาสร้างอาวุธทำลายล้างแบบนั้นขึ้นมา
“ดาบแบบนั้นมีราคาเท่าไหร่?” แม็กซ์ถาม
“1,000 เหรียญทอง มันเป็นข้อเสนอที่ดี!” ระบบตอบ
“ลดมากกว่านี้”
