Chapter 194 : ถ้าเธอไม่น่ารักมากงั้นเธอก็ต้องน่าเกลียดมาก
เธอสวมเสื้อคลุมแต่ฉันให้คะแนนก้นเธอเก้าคะแนนเลย แม็กซ์คิด
ถ้าเธอไม่น่ารักมากงั้นเธอก็ต้องน่าเกลียดมาก ตัดสินจากความจริงที่ว่าเธอใช้ผ้าคลุมหน้าเพื่อปกปิดใบหน้าของเธอ แต่เห็นได้ชัดว่าเธอไม่รู้ว่าผู้ชายนั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่ประหลาดและผ้าคลุมหน้าของเธอทำให้เธอดูลึกลับและน่าค้นหามากยิ่งขึ้น
จากนั้นแม็กซ์ก็มองเห็นลูเซียที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ เธอทิ้งความประทับใจไว้ให้เขาเพราะว่าเธอเสนอที่จะซื้อพุดดิ้งเต้าหู้ถ้วยที่สองในราคา 10 เท่า ดูเหมือนว่าพวกเธอมาด้วยกัน
ถ้าอย่างนั้นเธอก็น่าจะเหมือนกับลูเซีย แม็กซ์ยิ้มให้เธอเหมือนกับที่เขายิ้มให้กับลูกค้าคนอื่น ๆ
กลอเรียก้มหน้าลงอย่างเขินอาย เขายิ้มให้ฉันเหรอ? เธอไม่เคยมองไปที่ผู้ชายนานเท่านี้มาก่อน
หวังว่าเธอจะไม่ต้องใช้เสื้อคลุมและผ้าคลุมหน้านี้ในไม่ช้า แม็กซ์ละสายตาจากเธอแล้วเดินเข้าไปในครัวและปล่อยให้ยาเบะมิยะต้อนรับลูกค้า เขาใส่ผ้ากันเปื้อน ล้างมือแล้วเริ่มทำอาหาร
กลอเรียเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งแล้วเดินเข้ามาพร้อมกับลูกค้าคนอื่น ๆ เธอมองไปที่ห้องครัวและกำมือของเธอแน่น ผ้าคลุมหน้าช่วยซ่อนสีหน้าของเธอ เธอสูดหายใจและจำกลิ่นของเนื้อสัตว์และไข่ได้ เธอคุ้นเคยกับพวกมัน แต่พวกเขาในตอนนี้กลับมีกลิ่นที่แตกต่างและน่าเชิญชวน
“เราจะนั่งตรงนี้” ลูเซียพูดพร้อมกับชี้ไปที่โต๊ะตรงมุม
กลอเรียพยักหน้า “ตกลง” พวกเธอนั่งลง
“ร้านอาหารนี้ยุ่งมากอย่างที่เธอเห็น” ลูเซียพูดเบา ๆ “เราอาจจะต้องแบ่งโต๊ะกับลูกค้าคนอื่น เธอโอเคมั้ย?”
“ไม่เป็นไร” กลอเรียพูดและมองไปรอบ ๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น
เธอไม่ค่อยออกมากินอาหารข้างนอกบ้านและเมื่อเธอออกมาเธอมักจะกินอาหารในห้องส่วนตัว เธอไม่เคยกินอาหารในขณะที่มีคนมากมายอยู่รอบตัวเธอมาก่อน
ลูเซียเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอและเฝ้าดูกลอเรียเติบโตขึ้นมา เธอมักจะเล่าเรื่องสนุก ๆ ที่เธอได้ยินหรือเห็นเพราะว่าเธอรู้ดีว่าเด็กผู้หญิงที่น่าสงสารคนนี้ไม่มีเพื่อนที่จะพูดคุย้วย เธอมักจะให้กำลังใจเธอด้วยรอยแผลเป็นของเธอเอง
เมื่อลูเซียบอกกลอเรียว่าเธอค้นพบวิธีการรักษาฝ้ากระของเธอแล้วเธอก็รู้สึกตื่นเต้นมาก เธอเคยลองรักษามาหลายอย่างแล้ว แต่หมอและนักเวทพวกนั้นต่างก็ล้มเหลว ถึงอย่างนั้นเธอก็เต็มใจที่จะลองถึงแม้ว่าโอกาสที่จะสำเร็จมันจะน้อยมากแค่ไหนก็ตาม
เธอไม่อยากใส่ผ้าคลุมหน้าไปตลอดทั้งชีวิตของเธอ
“สวัสดีค่ะ ฉันขอรับออเดอร์ของพวกคุณได้มั้ยคะ?” ยาเบะมิยะถามด้วยรอยยิ้ม เธอมีความอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อยเกี่ยวกับกลอเรีย แต่เธอก็ไม่ได้แสดงออกมาให้เห็น เธอยิ้มออกมาอย่างจริงใจและไม่เสแสร้ง
“ได้ค่ะ” ลูเซียตอบรับ เธอเปิดเมนูและวางไว้ตรงหน้ากลอเรีย “เธออยากกินอะไร? ฉันชอบพุดดิ้งเต้าหู้แบบคาวของที่นี่”
กลอเรียมองไปที่เมนูด้วยความประหลาดใจ เธออาจจะไม่ได้ออกมากินอาหารของนอกบ้านบ่อยนัก แต่เธออ่านหนังสือมามากพอที่จะรู้ราคาอาหาร พวกมันแพงเกินไป
แต่ถ้าพุดดิ้งเต้าหู้นั้นน่าทึ่งเหมือนกับที่ลูเซียบอกจริง ๆ มันก็ไม่ได้ถือว่าแพงเลยเมื่อเทียบกับเงินมากกว่า 10,000 เหรียญทองที่ฉันใช้ไปกับกระของฉันจนถึงตอนนี้
“ฉันอยากได้พุดดิ้งเต้าหู้แบบหวาน” หลังจากนั้นไม่นานกลอเรียก็พูดออกมาเบา ๆ
“ฉันเอาพุดดิ้งเต้าหู้แบบคาวและข้าวผัดหยางโจวสองจาน” ลูเซียบอก
ยาะเบะมิยะพยักหน้า “โอเคค่ะ รอสักครู่นะคะ”
“เธอกินได้เยอะขนาดนั้นเลยเหรอ?” กลอเรียถามอย่างไม่อยากเชื่อ
ลูเซียยิ้ม “ข้าวผัดหยางโจวหนึ่งจานสำหรับเธอ” เธอตอบ “เห็นสาวน้อยคนนั้นมั้ย? เธอคือลูกสาวของเจ้าของร้าน”
กลอเรียหันไปมอง เอมี่นั่งอยู่ที่โต๊ะหน้าเคาน์เตอร์ มีถ้วยสองใบอยู่ตรงหน้าเธอและมีขนมปังอยู่ในมือของเธอ เธออาจจะตัวเล็กแต่ดูเหมือนว่าเธอจะกินได้ทั้งหมดนั่น เธอน่ารักมาก!
เมื่อเธอมองเห็นเอมี่กินพุดดิ้งเต้าหู้และโร่วเจียหมัว กลอเรียก็กลืนน้ำลาย
แน่นอนว่าเธอไม่ใช่คนเดียวที่ทำแบบนั้น ลูกค้าทุกคนกำลังรออาหารของพวกเขา พวกเขามองไปที่เอมี่และเสียงกลืนน้ำลายของพวกเขาก็ดังขึ้น
หลังจากนั้นไม่นานยาเบะมิยะก็เริ่มเสิร์ฟอาหารตามออเดอร์และเธอก็ทำงานได้ค่อนข้างมีประสิทธิภาพ
กลิ่นหอมเริ่มลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ
ดวงตาของกลอเรียเบิกกว้าง กลิ่นหอมมาก! เธอกินอาหารได้แค่เล็กน้อยในแต่ละมื้อโดยไม่มีเนื้อสัตว์และมีผลไม้สดแค่เพียงเล็กน้อย และเธอไม่ชอบอาหารอะไรเป็นพิเศษ
อย่างไรก็ตามตอนนี้เธอพบว่าเธอไม่สามารถต้านทานกลิ่นที่น่าดึงดูดของเนื้อสัตว์ได้ เธอมองเห็นลูกค้าที่นั่งอยู่ที่โต๊ะใกล้ ๆ กำลังกินขนมปังยัดไส้เนื้ออยู่
มีผู้หญิงสองคนมานั่งที่โต๊ะของพวกเธอเพราะว่าตอนนี้ในร้านไม่มีที่นั่งที่อื่นเหลือแล้ว กลอเรียไม่ชอบนั่งกินอาหารกับคนแปลกหน้าแต่เธอคิดว่าเธอยังโชคดีที่เธอไม่ต้องนั่งกินอาหารกับปีศาจหรือเผ่าพันธุ์อื่น ๆ
“พุดดิ้งเต้าหู้ของคุณได้แล้วค่ะ กินให้อร่อยนะคะ” ยาเบะมิยะพูดพร้อมกับวางถ้วยสองใบลงตรงหน้ากลอเรียและลูเซีย
