Chapter 195 : ฉันขอเพิ่มอีกหนึ่งถ้วยได้มั้ย?
กลอเรียพยักหน้า “ขอบคุณ” รอยยิ้มของยาเบะมิยะดูเหมือนว่าจะทำให้อารมณ์ของเธอเบาลง
แต่เธอก็ยังสงสัยอยู่เล็กน้อย รอยยิ้มของลูกครึ่งมังกรคนนี้ทำไมถึงเป็นธรรมชาติและไร้ความกังวลได้ขนาดนี้? ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ต้องกังวลอะเลยร
“ยินดีต้อนรับค่ะ” ยาเบะมิยะตอบด้วยรอยยิ้ม เธอเดินออกไปต้อนรับลูกค้าคนอื่น ๆ
“กินกันเถอะ มันจะอร่อยที่สุดเมื่อได้กินตอนมันยังร้อน ๆ” ลูเซียพูดพร้อมกับยิ้ม มีบางอย่างเปลี่ยนไปในตัวเธอ
มันโหดร้ายมากที่เด็กสาวอายุ 18 ปีมีความรู้สึกอยากตาย ฉันคิดว่าสิ่งเดียวที่ขวางระหว่างเธอกับชีวิตที่มีความสุขคือกระบนใบหน้าของเธอ
ลูเซียตักพุดดิ้งเต้าหู้เข้าปาก เธอหลับตาลงและยิ้มออกมาในขณะที่ความนุ่มละลายอยู่ภานในปาก
เธอต้องการที่จะลิ้มรสมันให้มากที่สุดในทุก ๆ คำตั้งแต่ที่เธอรู้ว่าเธอสามารถกินมันได้แค่หนึ่งถ้วยในแต่ละมื้อ
กลอเรียมองลูเซียจากนั้นก็ก้มลงมองถ้วยสีขาวตรงหน้าเธอ มันเป็นเครื่องลายครามที่ดีมากกว่าในท้องตลาด มีชุดถ้วยชามเพียงแค่ชุดเดียวเท่านั้นในบ้านของเธอที่สามารถเทียบกับถ้วยใบนี้ได้
พวกมันถูกทำขึ้นมาที่เมืองโรดู พ่อของเธอรักพวกมันมากและจะใช้พวกมันเมื่อมีแขกสำคัญมาเยี่ยมเท่านั้น เมื่อน้องชายคนเล็กของเธอทำมันแตกเมื่อปีที่แล้วพ่อของเธอก็ลงโทษเขาด้วยการให้เขาคุกเข่าเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงและไม่พูดกับเขาไปอีกหลายวัน เขาใช้ถ้วยคุณภาพดีเพื่อเสิร์ฟอาหาร กลอเรียคิด
ฉันคิดว่ามันสมเหตุสมผล ตั้งแต่หน้าต่างคริสตัลของเขา โคมไฟระย้าคริสตัล ชุดโต๊ะไม้และภาพวาดบนผนังล้วนยอดเยี่ยมอย่างแท้จริง
แต่อาหารที่นี่คู่ควรกับการตกแต่งที่ยิ่งใหญ่แบบนี้ทมั้ย? มันน่าทึ่งอย่างที่ลูเซียพูดจริงมั้ย?
กลอเรียหยิบช้อนขึ้นมา น้ำเชื่อมที่อยู่ด้านบนช่วยดับกลิ่นปากของเธอ พุดดิ้งเต้าหู้สีขาวกับน้ำเชื่อมสีแดงทองนั้นเป็นงานศิลปะ
ช้อนของเธอตัดผ่านมันได้อย่างง่ายดาย น้ำเชื่อมค่อย ๆ ไหลลงไปในรูที่เธอเพิ่งทำในขณะที่พุดดิ้งเต้าหู้สั่นเล็กน้อยอยู่ในช้อนของเธอ
กลอเรียลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะยกผ้าคลุมของเธอขึ้นแล้วนำช้อนเข้าปาก เธอทำมันอย่างระมัดระวังและไม่ยอมให้กระถูกเปิดเผย
พุดดิ้งเต้าหู้ละลายอยู่ภายในปากของเธอเกือบจะในทันทีและน้ำเชื่อมก็ทำเสร็จ ความหวานที่กระจายอยู่บนลิ้นของเธอช่วยกระตุ้นต่อมรับรสของเธอ
ดวงตาของกลอเรียเป็นประกายขึ้น มันหวานมาก! ฉันคิดว่าฉันสัมผัสได้ถึงรสชาติของน้ำผึ้ง มันทำมาจากถั่วเหลืองเหรอ? แต่เขาทำได้ยังไง? ฉันไม่เคยกินอะไรแบบนี้มาก่อน
มันเยี่ยมมาก!
กลอเรียกินอีกคแล้วก็อีกคำและอีก…
เธอยิ้ม ผู้หญิงที่ปกติมักจะเย็นชายิ้มแย้มออกมาด้วยความสุขเพราะอาหาร
ตอนนี้เธอรู้สึกว่าการเดินทางครั้งนี้คุ้มกับเวลาของเธอไม่ว่าอาหารจะสามารถรักษาฝ้ากระบนใบหน้าของเธอได้หรือไม่ก็ตาม
เธอไม่เคยรู้สึกว่าเธอกินเก่งและเธอไม่เคยยิ้มออกมาอย่างแท้จริงแบบนี้มานานหลายปีแล้ว เธอรู้สึกเหมือนว่าเธอไม่สามารถหยุดยิ้มได้ มันน่ายินดีจริง ๆ ฉันควรจะอยู่ที่นี่เพื่อกินอาหารถ้าไม่มีธุระอะไรอื่น
ลูเซียยิ้มในขณะกลอเรียกินอาหารของเธออย่างตะกละตะกราม เธอใช้เวลาของเธอกับกลอเรีย
ช้อนของกลอเรียวางเอาไว้อยู่ในถ้วย เธอเงยหน้าขึ้น “มันอร่อยมาก! ฉันขอเพิ่มอีกถ้วยหนึ่งได้มั้ย” เธอถามลูเซีย
ลูเซียส่ายหัว “ฉันคิดว่าเธอคงทำไม่ได้ เมนูนี้จำกัดหนึ่งถ้วยต่อคนต่อมื้อเท่านั้น เขาปฏิเสธฉันเมื่อฉันเสนอว่าจะจ่ายเงินให้เขา 10 เท่าของราคาเมื่อวานนี้และเขาปฏิเสธคำขอของนักเวทที่ทรงพลังถึงสองคนที่สั่งเมนูนี้เพิ่มเป็นครั้งที่สอง” เธอหันไปมองเอมี่แล้วพูดเสริมว่า “ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้กินสองถ้วยยกเว้นเธอ”
กลอเรียผงะ เขาไม่เหมือนใครจริง ๆ
ทันใดนั้นแก้มซ้ายของเธอก็รู้สึกเย็นราวกับว่ามันกำลังกลายเป็นน้ำแข็ง ดวงตาของเธอเบิกกว้าง
มันกำลังทำงาน? มือของเธอสั่นด้วยความตื่นเต้น เธอยกมือซ้ายขึ้นมาจับแก้ม มันรู้สึกเย็น แต่กระจะจางหายไปมั้ย? ฉันหวังว่าฉันจะมีกระจกอยู่ในตอนนี้
“มันเย็นใช่มั้ย?” ลูเซียถามเบา ๆ
กลอเรียพยักหน้าอย่างแรง “ใช่!” เธอตอบด้วยเสียงที่ตื่นเต้น
ลูเซียจับมือเธอ “ไม่ต้องห่วง มันเป็นสัญญาณว่าผิวหนังกำลังได้รับการซ่อมแซม มันจะใช้เวลาประมาณ 10 นาที” แขนและหน้าอกของเธอเองก็รู้สึกเย็น
“โอเค” กลอเรียพูดพร้อมกับมองไปที่ลูเซีย เธอพยายามทำให้ตัวเองสงบลง แต่ในที่สุดความคิดที่จะกำจัดฝันร้ายในที่สุดก็ทำให้หัวใจของเธอเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น
“ข้าวผัดหยางโจวของคุณค่ะ กินให้อร่อยนะคะ” ยาเบะมิยะพูดแล้ววางจานลงตรงหน้าพวกเขาทั้งสองคนแล้วหยิบเอาถ้วยเปล่าออกไป
