Chapter 196 : มันเป็นอาหารที่มีเนื้อเยอะ
“นี่คืออะไรน่ะ?” กลอเรียถามอย่างสงสัยเมื่อเธอมองเห็นอาหารที่เต็มไปด้วยสีสันและกลิ่นหอม ตอนนี้เธอยังไม่อยากกลับไปตรวจดูกระของเธอ
ลูเซียยิ้ม “มันเรียกว่าข้าวผัดหยางโจว เจ้าของร้านตัวน้อยเรียกมันว่าข้าวผัดสายรุ้ง” เธอตักข้าวเข้าปากเพื่อซึมซับไปกับรสชาติของมัน
ลูเซียคุ้นเคยกับการกินอาหารสามมื้อที่นี่ทุกวัน ในอัตรานี้รอยแผลเป็นบนแขนของเธอจะหายไปในอีกไม่กี่วัน
ผิวของเธอนุ่มขึ้นและขาวขึ้น เธอตัดสินใจว่าจะมากินอาหารที่นี่ทุกวันถึงแม้ว่าแผลเป็นของเธอจะหายไปหมดแล้ว อาหารของที่นี่ทำงานได้ดีกว่าพวกครีมบำรุงผิวซะอีก
กลอเรียหยิบช้อนขึ้นมาและหยุดอยู่ครู่หนึ่ง เขาจะต้องคล่องแคล่วและมีความสร้างสรรค์มากเพราะว่าเขาสามารถหั่นทุกอย่างให้มีขนาดเท่ากันได้ จากนั้นก็เอาพวกมันมาผสมเข้าด้วยกัน มันเป็นอาหารที่สวยงามและน่าหลงใหล
หลังจากที่คิดเสร็จ กลอเรียก็ตักข้าวผัดเข้าปาก ดวงตาของเธอหลับพริ้มอย่างมีความสุข
มันแตกต่างจากพุดดิ้งเต้าหู้แต่มันก็อร่อยเหมือนกัน วัตถุดิบทุกอย่างมีรสชาติที่ดีด้วยตัวของมันเองและดียิ่งขึ้นเมื่อเอามารวมกัน ต่อมรับรสของเธอกำลังส่งเสียเชียร์และเพลิดเพลินไปกับอาหารแสนอร่อย
นี่ก็อร่อยมาก! กลอเรียลืมตาขึ้น เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าอาหารของที่นี่จะเปลี่ยนความคิดเกี่ยวกับอาหารของเธอไปอย่างสิ้นเชิง เธอคิดว่าผู้คนกินอาหารเพื่อมีชีวิต แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเธอสามารถมีชีวิตอยู่เพื่อกินได้
หลังจากที่เธอกลืนมันลงไปมันก็กลายเป็นกระแสความอบอุ่นและช่วยผ่อนคลายร่างกายของเธอ เธอกินเข้าไปอีกคำ
เธอลืมไปอย่างสิ้นเชิงว่าเธอเคยพูดว่าเธอไม่สามารถกินอะไรได้มากนักก่อนที่จะสั่ง
เธอรู้สึกว่าเธออยากได้เพิ่มอีกจานหลังจากนี้
ลูเซียรู้สึกมีความสุขในขณะที่เธอมองดูกลอเรียที่กำลังหมกมุ่นอยู่กับข้าวผัด
ลูเซียมีอายุมากกว่าเธอสิบปี เธอยังจำได้ดีว่ากลอเรียน่ารักและมีชีวิตชีวาเหมือนกับเอมี่เมื่อเธอยังเด็ก เธอคงจะเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดคนหนึ่งในเมืองเคออสถ้าหากว่าเธอไม่มีกระบนใบหน้า
ด้วยแผลเป็นของเธอเธอจึงสามารถเชื่อมโยงกับกลอเรียได้จริง ๆ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเธอคอยสนับสนุน ให้กำลังใจและช่วยเหลือกลอเลียในการพยายามเอาชนะมันแต่เธอก็ล้มเหลวซ้ำแล้วซ้ำอีก
ดังนั้นตอนนี้เธอจึงค่อนข้างโล่งใจที่เห็นว่ากลอเลียกำลังกินอาหารอย่างมีความสุข
แม็กซ์เหลือบมองไปที่กลอเรียแล้วยิ้ม ฉันไม่รู้ว่าอาหารของฉันจะช่วยเธอได้มั้ย แต่อย่างน้อยเธอก็มีความสุขไปกับมัน
“ขอแสดงความยินดี! ภารกิจในการรับลูกค้า 1,000 คนเสร็จสมบูรณ์แล้ว!” ระบบบอก “รางวัล : สูตรข้าวไก่ตุ๋น!”
ใบหน้าของแม็กซ์สดใสขึ้นมาในทันที ตอนนี้แพคประสบการณ์กำลังเปล่งประกายอยู่ในหัวของเขา
ในที่สุดก็มีเมนูที่มีเนื้อเยอะ ๆ สักที! เขาหักห้ามใจไม่ให้ตัวเองเปิดแพคประสบการณ์ เขาต้องรอจนถึงคืนนี้
“พ่อยิ้มอะไรเหรอคะ?” เอมี่ถามในขณะที่เธอถือถ้วยเข้ามา
“พ่อกำลังคิดว่าจะทำเมนูใหม่ให้หนูในวันพรุ่งนี้น่ะ” แม็กซ์ตอบด้วยรอยยิ้มในขณะที่เขาแบ่งข้าวผัดในกระทะเป็นสองจาน
หลังจากที่เขาแข็งแกร่งขึ้นเขาก็เริ่มทำข้าวผัดสองจานในครั้งเดียว มันง่ายขึ้นมากสำหรับเขาที่จะผัดและสะบัดกระทะ ดังนั้นเขาจึงทำอาหารได้ดีขึ้นและรสชาติของข้าวผัดหยางโจวก็ดีขึ้นเช่นกัน
ดวงตาของเอมี่เป็นหระกายขึ้นมา “โอ้ว เมนูใหม่!” เธอปรบมือ “มันเป็นสำรับแมนจูเหรอคะ?” เธอถามพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองแม็กซ์ด้วยความคาดหวัง
ยาเบะมิยะเองก็กำลังมองแม็กซ์อยู่ที่ประตูห้องครัวเช่นกัน ทักษะการทำอาหารและจิตใจที่สร้างสรรค์ของเขาทำให้เธอประทับใจเป็นอย่างมาก
เธอโตขึ้นมาในห้องครัวแต่เธอพบว่าตัวเองแทบจะไม่รู้อะไรที่เกิดขึ้นในห้องครัวนี้เลย
เขาอาจจะเปลี่ยนโลกด้วยอาหารที่สร้างสรรค์ของเขา ชื่อของเขาและร้านอาหารของเขาอาจจะถูกบันทึกลงไปในหน้าประวัติศาสตร์ ยาเบะมิยะคิดกับตัวเอง
แม็กซ์ส่ายหัว “ยังไม่ใช่หรอก สำรับแมนจูประกอบไปด้วยอาหารมากมาย พ่อยังไม่รู้ว่าจะทำมันยังไง” เอมี่ยังจำคำสัญญาที่ฉันให้ไว้กับเธอได้ “มันเป็นอาหารที่มีเนื้อเยอะ หนูจะชอบมัน พ่อคิดว่าพรุ่งนี้พ่อจะทำมันให้หนู”
ดวงตาของเอมี่เบิกกว้างและเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น เมื่อคิดถึงเนื้อทันก็ทำให้เธอน้ำลายไหล “เนื้อเยอะ ๆ!”
มันต้องแพงมากแน่ ๆ… ยาเบะมิยะคิด เธอวางข้าวผัดสองจานและพุดดิ้งเต้าหู้สองถ้วยลงบนถาดแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้แม็กซ์ทำอาหารได้เร็วขึ้นมากดังนั้นเธอจึงต้องเร่งความเร็วของเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะแข็งแรงแต่การรับออเดอร์และการทำความสะอาดทั้งหมดด้วยตัวคนเดียวทำให้เธอรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย
