Chapter 192 : พ่อคะ อุ้มหนูหน่อย
หลังจากนั้นครู่หนึ่งระบบก็พูดว่า “การสร้างวงล้อต้องใช้เงิน”
“ฉันจะจ่ายให้”
“ตกลง! วงล้อโชคดีหนึ่งอันราคาสามเหรียญทอง!” ระบบพูดอย่างมีความสุข
“เดี๋ยว – ”
“ขอบคุณ! เงินถูกหักออกเรียบร้อยแล้ว กำลังดำเนินการผลิตวงล้อโชคดี!” ระบบพูดขัด
แม็กซ์ยกคิ้ว ไอ้เครื่องสูบเงินนี่มันเชื่อไม่ได้จริง ๆ แต่เหรียญทองสามเหรียญนี้ไม่มีอะไรเทียบได้กับของรางวัล
มันกำลังผลิตวงล้อแต่ฉันไม่คิดว่ามันจะบอกฉันว่ามีรางวัลอะไรอยู่ในนั้นบ้าง
แม็กซ์เริ่มทำพุดดิ้งเต้าหู้เมื่อน้ำเต้าหู้พร้อมแล้ว
…
“เธอกำลังพูดความจริงใช่มั้ยลูเซีย? พุดดิ้งเต้าหู้นั่นช่วยกำจัดฝ้ากระบนใบหน้าได้จริง ๆ เหรอ?” ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยความกังวลแต่คาดหวังอยู่ภายในรถม้า เสียงของเธอใสเหมือนกับระฆัง เธอสวมชุดสีดำ หมวกผ้าไหมสีดำและเสื้อคลุมสีดำ
เธอมีผมยาวสีบลอนด์สว่างเป็นลอน ผ้าคลุมสีดำปิดซ่อนใบหน้าของเธอเอาไว้ แต่ไม่ได้ปิดบังดวงตาสีม่วงอ่อนที่สวยงามของเธอ เธอมองลูเซียด้วยความคาดหวังที่เต็มเปี่ยม
“ใช่แล้ว กลอเรีย เธอสวยมาก หัวใจของฉันเจ็บปวดทุกครั้งที่ฉันเห็นเธอแต่งตัวแบบนี้ เธอจะทำให้ผู้ชายทุกคนบ้าคลั่งเมื่อเธอถอดผ้าคลุมหน้านั่นออก” ลูเซียมองเธอด้วยสายตารักใครพร้อมกับจับมือของเธอเอาไว้อย่างอ่อนโยน
“ฉันจะทำให้พวกเขากลัว” กลอเรียพูดอย่างเศร้าสลดและก้มหน้าลง
“ไม่! เชื่อฉันสิ! อีกไม่นานเธอจะไม่ต้องสวมผ้าคลุมหน้าอีก” ลูเซียกุมมือของเธอแน่น “เธอจำแผลเป็นของฉันได้มั้ย?” เธอม้วนแขนเสื้อขึ้นแล้วยิ้ม “ดูสิ! พวกมันจางลงมากแล้ว!”
“โอ้ พระเจ้า! ไม่อยากเชื่อเลย!” กลอเรียอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ ดวงตาที่งดงามของเธอเป็นประกายขึ้นมา
…
“พ่อคะ หนูกลับมาแล้ว!” เสียงของเอมี่ดังขึ้นมาจากข้างนอกตอนเวลาประมาณ 11 โมง 15 นาที ลูกเป็ดขี้เหร่กำลังนอนหลับแต่เสียงของเอมี่ก็ปลุกมันขึ้นมาและทำให้มันตะกุยเล็บกับประตูอย่างตื่นเต้น
“หยุดเดี๋ยวนี้ลูกเป็ดขี้เหร่!” เอมี่พูดจากด้านหลังประตู มันหยุดทันทีแล้วส่องเสียงร้องไปทางห้องครัว
“เอาไปวางไว้บนโต๊ะเลยนะมิยะ” แม็กซ์พูดในขณะที่เขาตักข้าวผัดใส่จาน เขาถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วเดินไปที่ประตูด้วยรอยยิ้ม
“ติ๊ง!”
แม็กซ์เปิดประตู “พ่อคะ!” เอมี่พูดพร้อมกับพุ่งเข้ามากอดเขาเอาไว้
แม็กซ์ก้มลงแล้วอุ้มเธอขึ้นมาและแกว่งตัวเธอไปมาจากนั้นก็วางเธอลงอย่างระมัดระวัง
“อุ้มหนูอีกสิคะ พ่อคะ! อุ้มหนูอีก!” เอมี่ยิ้มอย่างมีความสุข มันเป็นครั้งแรกที่พ่อของเธออุ้มเธอขึ้นสูง (นึกภาพปู่ลิงอุ้มซิมบ้าแต่หันหน้าเข้าหากัน ~ฮาสะเพนยาา~ การอุ้มในตอนก่อน ๆ เป็นการอุ้มแบบกอดเอาไว้ซึ่งจะใช้ความแข็งแรงน้อยกว่า)
“ได้เลย” แม็กซ์ตอบรับ แค่รอยยิ้มของเอมี่ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เขาอารมณ์ดีมาก
หนึ่งในเรื่องดีเมื่อเขาแข็งแกร่งขึ้นคือเขาสามารถอุ้มเอมี่ขึ้นมาได้ในวันนี้ ก่อนหน้านี้แม้แต่การกอดเธอเอาไว้แล้วอุ้มเธอขึ้นก็ค่อนข้างจะลำบากสำหรับเขา
ลูกเป็ดขี้เหร่วิ่งไปรอบ ๆ ตัวพวกเขาและพยายามทำให้พวกเขาสนใจ
“ต้องดีมากแน่ ๆ ที่มีลูกสาวน่ารัก ๆ แบบนี้” แฮร์ริสันพูดพร้อมกับหันหน้าไปมองเพื่อน ๆ ของเขา
“ฉันอิจฉาจริง ๆ!” จอร์จกล่าว
“ไม่ต้องห่วง ถ้าลูกที่ออกมาไม่ใช่ลูกผู้หญิงนายก็ยังสามารถมีลูกเพิ่มอีกคนได้เสมอ” เพื่อนอีกคนของเขาพูด
“หรือไม่นายก็เลี้ยงลูกชายของนายให้เหมือนกับเด็กผู้หญิงก็ได้” เพื่อนอีกคนหนึ่งพูด
แก๊งคนอ้วนทั้งหกคนมากันครบทุกคนในวันนี้และยืนอยู่ในแถวแบบหวาน พวกเขาชัดเจนมาก
ลูกค้าหลายคนยิ้มเมื่อพวกเขามองดูแม็กซ์เล่นกับเอมี่ เขาหล่อ รวย รักเด็กและเป็นพ่อครัวที่ดี มันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับผู้หญิงหลายคนที่จะชอบเขา
“ถ้าฉันแต่งงานกับเขาฉันจะได้กินพุดดิ้งเต้าหู้แบบไม่จำกัด รวมถึงข้าวผัดหยางโจวและโร่วเจียหมัว และที่สำคัญคือทั้งหมดฟรี!” เด็กสาวอายุประมาณ 14 พูดขึ้น เธอจ้องมองไปที่ใบหน้าของแม็กซ์อย่างเคลิบเคลิ้มอยู่ในจินตนาการของเธอ
ผู้หญิงอ้วนที่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอหันกลับมาและตบหัวเธอ “เธอเพิ่งจะอายุเท่าไหร่?! หยุดคิดเรื่องแบบนี้ไม่งั้นฉันจะหักขาเธอ!” เธอคำราม
“โอ๊ย!” เด็กสาวร้อง มีน้ำตาคลออยู่ในดวงตาของเธอ แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองเห็นใบหน้าโกรธ ๆ ของแม่เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้
ลูกค้าบางคนยิ้มออกมา เด็กสาวคนนั้นเพิ่งพูดในสิ่งที่ผู้หญิงอีกหลายคนกำลังคิด แต่มีแค่เด็กสาวที่มีอายุพอ ๆ กับเธอเท่านั้นที่จะกล้าพูด
อูเรี่ยนกำลังยืนอยู่ที่หัวแถว หัวแถวของแบบหวานนั้นว่างเปล่า ไม่มีใครกล้ายืนอยู่ตรงนั้น
“วู้วว เอมี่วิ่งเร็วเกินไปแล้ว” ครัสซูมาถึงอย่างเหนื่อยหอบพร้อมกับไม้เท้าของเขา เห็นได้ชัดว่าเขามีช่วงเวลาที่ยากลำบากในการวิ่งตามเอมี่
“ขอบคุณที่พาเอมี่กลับมานะครับ” แม็กซ์พูดกับครัสซูแล้ววางเอมี่ลง
“แกน่าสมเพชจริง ๆ ไอ้แก่” อูเรี่ยนพูดเยาะเย้ย
