Chapter 217 : โทรลตัวใหญ่และก๊อบลินมากมายที่สวมหมวกสีแดง
เอมี่กำลังเล่นกับลูกเป็ดขี้เหร่ด้วยแถบผ้า เธอหันมามองแม็กซ์ด้วยความสับสน “โดดเรียนเหรอคะ?”
แม็กซ์พยักหน้า “ใช่ วันนี้หนูจะไม่ไปโรงเรียน ออกไปล่าไก่กันเถอะ!” เขาไม่อยากตายอีก โอกาสรอด 99% ไม่ดีพอสำหรับเขา เขาจะไม่ปล่อยให้มันมีโอกาสเกิดขึ้น ถ้าเขาตายเอมี่จะถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง
ใบหน้าของเอมี่สดใสขึ้นมา “คืนนี้เราจะได้กินไก่กันเหรอคะ?”
“ใช่แล้วล่ะ”
“พ่อคะ งั้นเราไปกันเถอะ!” เธอกระโดดลงจากเก้าอี้
“คอยก่อนนะ พ่อต้องเขียนจดหมายก่อน หนึ่งฉบับสำหรับครัสซูและอีกหนึ่งฉบับสำหรับลูกค้า” เขาหยิบปากกาและกระดาษออกมาและเริ่มเขียน
เขาเขียนบอกกับครัสซูว่าเอมี่ป่วย
“ลูกเป็ดขี้เหร่ไปกับเราด้วยได้มั้ยคะ?” เอมี่ถาม ลูกแมวมองมาที่เขาด้วยสายตาที่น่าสงสาร
“การพาแมวไปด้วยจะลดโอกาสในการรอดชีวิตของฉันมั้ย?” แม็กซ์ถามระบบในหัวของเขา
“มันจะเพิ่มขึ้น” ระบบตอบ
แม็กซ์ยิ้มให้กับเอมี่ “ได้เลย ทำไมจะไม่ล่ะ” แต่มันทำอะไรได้? เขาสงสัย
“โอเค ไปกันเถอะ” แม็กซ์เอาขวดน้ำ ขนมปังสี่ก้อนและถุงซอสเล็ก ๆ ใส่ไว้ในกระเป๋าของเขา
เขาเข็นจักรยานออกมาหน้าร้าน ไม่มีใครรออยู่ข้างนอกเพราะว่ามันยังเช้าเกินไป เขาติดจดหมายแก้ตัวเอาไง้ที่ประตูซึ่งมันเขียนเอาไว้ว่า “ออกไปหาวัตถุดิบใหม่ เราจะมีเมนูใหม่เมื่อเราเปิดร้านในวันพรุ่งนี้!”
จากนั้นเขาก็ขี่จักรยานไปที่โรงเรียนเคออส เขาส่งจดหมายแก้ตัวอีกฉบับให้กับยามชราที่ประตูและขอให้เขาส่งมันให้กับครัสซู
“ไปก่อนนะคะคุณหัวผักกาด คุณกระดองเต่า!” เอมี่พูดพร้อมกับโบกมือของเธออยู่บนที่นั่ง
แอนทอนและอาร์โนลด์โบกมือกลับ พวกเขามองดูจดหมายเมื่อจักรยานปั่นออกไป เธอ…ป่วย เหรอ?
“เรากำลังออกไปนอกเมืองเหรอคะพ่อ?” เอมี่ถามอย่างสงสัย “หนูไม่เคยออกไปนอกเมืองมาก่อน ข้างนอกนั่นเนยังไงเหรอคะ? แดฟเน่บอกว่าข้างนอกมีสัตว์เวทที่น่ากลัวอยู่มากมาย พ่อของเธอเป็นนักผจญภัยที่แข็งแกร่ง เธอบอกว่าเขาล่าพวกมันกลับมาได้เยอะตลอดเลย…”
“เราจะไปที่กิลด์เคออสก่อน เราต้องหาข้อมูลว่าเราจะหาไก่เพลิงได้ที่ไหน” เมื่อเห็นว่าเธอตื่นเต้นมากแม็กซ์ก็ยิ้มออกมา นี่อาจจะเป็นการเดินทางที่ดี
กิลด์เคออสเป็นสมาคมนักผจญภัยเพียงแห่งเดียวในเมืองเคออส แต่มันก็เป็นสมาคมที่ใหญ่ที่สุดในทวีปนี้ ที่นี่จะมีภารกิจต่าง ๆ ให้เลือกและนักผจญภัยมากมายจะมาที่นี่เพื่อค้นหางานในทุก ๆ วัน
“พวกเราจะไปเป็นนักผจญภัยเหรอคะ?” เอมี่ถามอย่างตื่นเต้น
แม็กซ์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ใช่แล้วล่ะ มาดูกันว่าเราจะหาข้อมูลของไก่เพลิงได้มั้ย?” ระบบได้เน้นย้ำเป็นพิเศษว่าเขาจะต้องจับมันมาด้วยตัวเอง ไม่งั้นเขาก็คงจ้างคนมาทำงานให้เขาแล้ว ฉันสามารถซื้อข้อมูลที่อยู่ของไก่เพลิงได้ แต่มันอาจมีราคาแพงเกินไป ฉันคิดว่าแผนที่น่าจะมาพร้อมกับภารกิจ
กิลด์เคออสตั้งอยู่ที่ด้านนอกของลานเอเดน
แม็กซ์จอดรถเอาไว้ที่หน้าประตู “ลูกเป็ดขี้เหร่ แกอยู่ที่นี่แล้วเฝ้าจักรยานเอาไว้นะ”
“เหมียว” มันร้องตอบพูด อาการเมาจักรยานกำลังจะฆ่ามัน
แม็กซ์มองไปที่กิลด์เคออส มันเป็นอาคารขนาดใหญ่ที่ทำขึ้นมาจากหินสีดำเนื้อหยาบ มันใหญ่และมีความสูงประมาณ 20 เมตร
เสาสีขาวแปดต้นตั้งเรียงกันเป็นเส้นตรงไปสู่จุดที่สูงที่สุดของกิลด์และมีความหนาขนาดสามคนโอบ
ว่ากันว่าเสาแปดต้นนี้เป็นสัญลักษณ์ของเผ่าพันธุ์ทั้งแปด พวกมันผ่านร้อนผ่านหนาวมานานหลายปี
ตรงกลางซุ้มด้านหน้าเป็นทางเข้าหลักของกิลด์และเหนือประตูทางเข้ามีสัญลักษณ์วงกลมรูปนกพิราบที่กำลังหันหน้าไปทางกิ่งมะกอก
มันเป็นสัญลักษณ์ของเมืองเคออส หลังจากลงนามในสนธิสัญญาสันติภาพทุกคนต่างก็อยากใช้สัญลักษณ์ของเผ่าพันธุ์ตัวเองเป็นสัญลักษณ์ของเมืองและการโต้แย้งของพวกเขาก็เกือบจะทำให้เกิดสงครามขึ้นมาอีกครั้ง
จากนั้นนกพิราบที่กำลังคาบกิ่งมะกอกก็บินเข้ามาในที่ประชุม ตัวแทนเผ่าเอลฟ์จึงเสนอให้ใช้มันเป็นสัญลักษณ์และข้อเสนอนี้ได้รับการยอมรับจากทุกเผ่าพันธุ์
แม็กซ์ยิ้ม ประวัติศาสตร์มักจะเกิดซ้ำด้วยตัวของมันเอง เขาจับมือของเอมี่แล้วเดินไปที่ประตู
ประตูนั้นสูงประมาณ 10 เมตรซึ่งสูงกว่าประตูเมืองเคออส โทรลป่าเดินผ่านพวกเขาไป เขามีความสูงประมาณแปดเมตรพร้อมกับมีเถาไม้เลื้อยอยู่ทั่วทั้งหลังของเขา พื้นสั่นสะเทือนทุกย่างก้าวที่เขาเดิน
กลุ่มก๊อบลินที่มีคันธนูและกระบองเวทมนตร์กำลังเดินออกมาจากประตู พวกเขาสวมหมวกสีแดง “เฮ้ ระวังหน่อยสิเพื่อนตัวใหญ่! เสียงตะโกนของก๊อบลินชราที่เป็นผู้นำดังขึ้น
ดวงตาของเอมี่เบิกกว้าง โทรลตัวใหญ่และก๊อบลินมากมายที่สวมหมวกสีแดง …
แม็กซ์รู้สึกตกใจเล็กน้อย ตัวของพวกเขาใหญ่พอ ๆ กับเท้าของโทรลเท่านั้น! แต่พวกเขามีอาวุธพร้อมและดูมั่นใจ …
“หัวหน้า เขาอาจจะไม่ได้ยินเรา” ก๊อบลินหนุ่มพูดขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง
“เราควรเตรียมตัวต่อสู้มั้ยครับหัวหน้า?” ก๊อบลินอีกคนหนึ่งถามขึ้นแล้วดึงดาบออกมาจากฝัก
