Chapter 209 : กรุณาเรียกฉันว่าไอช่า
บนภูเขาแห่งหนึ่งในป่าแห่งสายลม เอลฟ์พ่อบ้านวัยกลางคนกำลังมองขึ้นไปที่เอลฟ์คนหนึ่งบนต้นไม้ “ท่านครับ พ่อของท่านต้องการพบท่าน” เขาพูดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองเอลฟ์หนุ่มที่นอนอยู่บนต้นไม้
เขาเป็นเด็กหนุ่มรูปหล่ออายุประมาณ 18 ปี มีใบหน้ารูปไข่และสวมใส่ชุดคลุมยาวสีน้ำเงินขาว เขาสูงโปร่ง มีคิ้วได้รูปและดวงตาที่เรียวคมแสนดึงดูด
เขาสวยมาก
เขานอนอยู่บนกิ่งไม้ หัวของเขาพิงอยู่หับลำต้น เขามีขาที่ยาวและผอม
หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ลืมตาขึ้นมาอย่างเกียจคร้าน ไม่มีความหงุดหงิดอยู่ในดวงตาสีทองสว่างของเขาเลย “มีอะไรเหรอ?”
พ่อบ้านส่ายหัว “ผมไม่รู้ แต่มันมีจดหมายมาจากเมืองเคออส”
เมืองเคออส?! ดวงตาที่เกียจคร้านของบลอร์เป็นประกายขึ้นมาในทันที แต่เขาก็เก็บซ่อนความตื่นเต้นของเขาเอาไว้ เขาไถลตัวลงมาจากกิ่งไม้ลงมาที่พื้นอย่างนุ่มนวลแล้วเดินออกไป “มูด ฉันจะไม่รอนายนะ นายคงไม่อยากให้เด็กสาวพวกนั้นมารบกวนนายใช่มั้ย?”
“ไม่แน่นอนครับท่าน” มูดเดินช้าลงเล็กน้อย เด็กสาวเอลฟ์พวกนั้นมักจะมารบกวนเขาเพื่อขอข้อมูลของบลอร์
…
ฉันอาจจะมีปัญหาใหญ่ถ้าตอนนั้นฉันไม่ได้ปลอมตัว แม็กซ์ฉีกจดหมายและซองจดหมายออกเป็นชิ้น ๆ แล้วกดพวกมันทิ้งไปในชักโครก
เอกสารอาจจะมีข้อมูลน้อยมากเกี่ยวกับอิริน่าแต่จดหมายฉบับนี้มีค่ามากกว่าเงินสองเหรียญมังกร
ตอนนี้แซลลี่เป็นพนักงานเสิร์ฟของฉันฉันสามารถเกลี้ยกล่อมให้เธอบอกฉันเพิ่มเติมเกี่ยวกับอิริน่าด้วยการให้อาหารที่ดีกับเธอ
“เสื้อผ้าและรองเท้าพร้อมแล้ว” ระบบพูดขึ้น
แม็กซ์หยิบถุงกระดาษสีน้ำตาลสี่ใบขึ้นมา ไม่เลวเลย พวกมันดูดีกว่าในภาพซะอีก
แม็กซ์ลองจับหนึ่งชุดกี่เพ้า มันทำมาจากผ้าไหมเทียนซวน?
“หนอนไหมบนเกาะเทียนซวนนั้นกินหญ้าชนิดพิเศษที่ถูกเรียกว่าหญ้าเทียนซวน” ระบบพูด “ผ้าไหมที่พวกมันผลิตออกมานั้นมีความแข็งแรง เรียบเนียนและทนทานเป็นอย่างมาก
“กระทิงบนเกาะซาเนลนั้นแข็งแกร่งกว่ากระทิงทั่วไป เนื่องจากที่นั่นมีผู้ล่าจำนวนมากและสภาพแวดล้อมที่เลวร้าย เนื้อของพวกมันจึงมีรสเปรี้ยวและกินไม่ได้ แต่หนังของมันมีคุณภาพสูง รองเท้าหนังกระทิงพวกนี้มีทั้งความนุ่ม ทนทาน อบอุ่นและระบายอากาศได้ดี”
แม็กซ์พยักหน้า ชุดกี่เพ้านี้ทำให้รู้สึกเย็นสบายและเรียบลื่นแต่ก็แข็งแรง
เขาไม่รู้ว่าแซลลี่จะดูเป็นยังเมื่อสวมใส่พวกมัน แต่อย่างน้อยพวกมันก็จะใส่ได้พอดีเนื่องจากระบบทำพวกมันขึ้นมาเป็นพิเศษสำหรับเธอ แม็กซ์ลงมาข้างล่างพร้อมกับถุงกระดาษ
ยาเบะมิยะและแซลลี่กำลังนั่งรออยู่เงียบ ๆ และเป็นกังวล พวกเธอเป็นคนสองประเภทที่แตกต่างกันและพวกเธอต่างก็พูดไม่เก่งดังนั้นพวกเธอจึงไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกัน
เมื่อพวกเธอได้ยินเสียงฝีเท้าของแม็กซ์พวกเขาก็ยืนขึ้นพร้อมกันและมองไปที่เคาน์เตอร์
ฉันไม่รังเกียจที่จะใส่เสื้อผ้าแบบเดียวกันกับมิยะ แซลลี่คิด แต่ฉันไม่คิดว่าฉันจะดูดีเมื่อสวมใส่พวกมันเหมือนกับมิยะ
แม็กซ์ส่งถุงกระดาษไปให้แซลลี่ “นี่คือเสื้อผ้าและรองเท้าของเธอ” เขาพูดพร้อมกับยิ้ม “เธอเริ่มมาทำงานได้เลยในวันพรุ่งนี้ตอนเจ็ดโมงเช้า บอกฉันได้เลยถ้าเธอมีธุระอะไรต้องไปทำก่อน”
น้ำเสียงของเขาก็ฟังดูใจดีกว่าเพิ่มเพราะว่าเธอกลายเป็นพนักงานเสิร์ฟของเขาแล้วหรืออาจจะเป็นเพราะว่าเธออาจจะกลายเป็นราชินีในสักวันหนึ่ง
“ขอบคุณค่ะ” แซลลี่รับถุงกระดาษมา ถุงกระดาษพวกนี้สวยมาก ฉันไม่ค่อยเห็นเสื้อผ้าในถุงกระดาษมากนัก พวกมันจะพอดีกับฉันมั้ย? เขาทำพวกมันขึ้นมาเองเหรอ?
ดวงตาของเธอเปล่งประกายอย่างตื่นเต้นเมื่อเธอเปิดถุง
เห็นได้ชัดว่าเธอชอบพวกมัน เธอไม่รู้ว่าเธอจะดูเป็นยังไงเมื่อสวมพวกมัน แต่เธอชอบสีและเนื้อผ้าของพวกมันมาก
“ของเธอดูแตกต่างจากของฉัน ฉันแน่ใจว่าเธอจะดูสวยมากเมื่อใส่พวกมัน” ยาเบะมิยะพูดพร้อมกับยิ้ม
แซลลี่ยิ้มและตื่นเต้นกับเสื้อผ้าใหม่ของเธอมากยิ่งขึ้น “ขอบคุณนะคะ”
“เรายังไม่รู้ชื่อของเธอเลย” แม็กซ์พูดพร้อมกับยิ้ม มีลูกค้าเอลฟ์หลายคนมากินอาหารที่นี่ทุกวัน บางทีเธออาจจะต้องการชื่อใหม่
“โอ้ ขอโทษค่ะ!” หลังจากนั้นครู่หนึ่งเธอก็พูดขึ้นว่า “ฉันชื่อแซลลี่ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างฉันไม่สามารถใช้ชื่อนี้ได้ในตอนนี้ กรุณาเรียกฉันว่าไอช่า”
