Chapter 229 : แต่มันหอมมาก
ลูกค้าของแม็กซ์จากไปด้วยความผิดหวังเมื่อพวกเขาเห็นประกาศที่ประตู
“ฉันไม่เห็นใครอยู่ข้างในเลยไอช่า” ยาเบะมิยะพูดขึ้นหลังจากที่เธอมองเข้าไปข้างในผ่านทางหน้าต่างอยู่สักพัก “ฉันคิดว่าวันนี้ร้านอาหารของเราคงจะไม่เปิด”
แซลลี่พยักหน้าอย่างผิดหวัง
“ยังไงก็ตามเธอดูสวยมากเลยนะไอช่า! ฉันชอบชุดเดรสของเธอ!” ยาเบะมิยะพูดขึ้น
แซลลี่ยิ้ม “ขอบคุณนะ”
เธอไม่เคยใส่ชุดแบบนี้มาก่อน มันเป็นชุดเดรสเข้ารูปแบบผ่าข้าง มันทำให้ขาของเธอดูยาวและเรียวขึ้น สีขาวและสีน้ำเงินนั้นดูดีมากเมื่ออยู่กับผิวขาว ๆ ของเธอ
เธอไม่สามารถบอกได้ว่ามันทำมาจากวัสดุอะไร สัมผัสของมันเหมือนกับผ้าไหม แต่แม้กระทั่งผ้าไหมที่ผลิตจากหนอนไหมในป่าแห่งสายลมก็ไม่ได้เรียบเนียนขนาดนี้ มันกระชับแต่ก็ยืดหยุ่นได้พอที่จะไม่ขัดขวางการเคลื่อนไหวของผู้สวมใส่
สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจที่สุดก็คือเธอสามารถสวมใส่มันได้อย่างพอดีราวกับว่ามันถูกสร้างขึ้นมาตามการวัดขนาดตัวของเธอ
แต่เขาไม่ได้มีเวลาและไม่เคยถามถึงขนาดตัวของฉัน แซลลี่คิดกับตัวเอง
เขาวัดขนาดตัวของฉันด้วยการมองฉันเหรอ? แต่ชุดที่ฉันใส่เมื่อวานค่อนข้างหลวม ไม่มีทางที่เขาจะเดาได้ถูก บางทีเขาอาจจะมองทะลุเสื้อผ้าได้หรืออะไรสักอย่าง? แซลลี่รู้สึกว่าหน้าของเธอกลายเป็นสีแดง
ยาเบะมิยะไม่ได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์บนใบหน้าของแซลลี่ “หัวหน้าของเราเป็นพ่อครัวที่ยอดเยี่ยมและเขายังมีรสนิยมที่ดีในการเลือกเสื้อผ้า” เธอกล่าว “เช้านี้เธอกินอาหารเช้ามารึยัง?”
แซลลี่ส่ายหัว “ยังเลย”
เธอวางแผนว่าจะมีกินข้าวผัดหยางโจวที่นี่
เจ้าของโรงแรมเกย่ายังคงให้เธออยู่ที่นั่นได้และบอกว่าเธอยังสามารถทำงานที่นั่นได้เมื่อเธอไม่ได้ทำงานที่ร้านอาหาร
“เธอต้องหิวแน่ ๆ” ยาเบะมิยะพูดพร้อมกับยิ้ม “ฉันรู้จักที่ที่เราจะไปกินอาหารเช้าได้ มันไม่ได้ดีเท่าอาหารในร้านอาหารของเรา แต่อาหารของที่นั่นราคาถูกและสถานที่ก็ค่อนข้างสะอาด”
สีหน้าของแซลลี่ดูดีขึ้น เธอยิ้มออกมาอย่างมีชีวิตชีวา “ฟังดูเข้าท่า”
แม็กซ์ดูเป็นคนดี ฉันไม่คิดว่าเขาจะทำอะไรที่น่ารังเกียจ แซลลี่คิด ถ้าเขาให้พุดดิ้งเต้าหู้สองถ้วยกับฉันทุกมื้อล่ะ ฉันควรจะอยู่ที่นี่ตลอดไปมั้ย?
แซลลี่ส่ายหัว ไม่! ไม่ได้เด็ดขาด! ฉันจะไม่มีวันยกโทษให้ตัวเองถ้าฉันอยู่ที่นี่ตลอดไป
“เอาล่ะ ไปกันเถอะ บางทีพวกเขาอาจจะกลับมาตอนเที่ยงก็ได้” ยาเบะมิยะพูดแล้วเดินออกไป
แซลลี่ดูที่ประกาศอีกครั้ง ตัวหนังสือดูผอมและและแข็งแรงแต่ไม่ได้ก้าวร้าว แม็กซ์น่าจะเป็นคนเขียน เธอเดินออกไปพร้อมกับยาเบะมิยะ
…
แม็กซ์สังเกตเห็นกายเมื่อเขากระโดดขึ้นมาบนก้อนหิน เขาสูงและดูแข็งแรง อายุน่าจะมากกว่า 50 ปี สวมเสื้อกั๊กหนังเสือทับเสื้อเชิ้ตสีดำ เขาดูดีมากเมื่อเทียบกับอายุของเขาและผิวของเขาเป็นสีดำแดงจากแดด
แม็กซ์เห็นว่าเขาต้องการจะช่วยเหลือแต่เอมี่กลับฆ่าหมูป่าลงได้
เขาเป็นผู้ชายคนเดียวกับคนที่เตือนแม็กซ์ไม่ให้พาเอมี่มาทำภารกิจที่นี่ แม็กซ์รู้สึกขอบคุณเขามากและชื่นชมเขา เขาเต็มใจที่จะช่วยคนแปลกหน้าสองคนจากหมูป่าที่กำลังอาละวาด
“ฉันคิดว่าฉันได้ยินเสียงของหมูป่าสัมฤทธิ์ดังนั้นฉันจึงรีบวิ่งมาตรวจสอบ” กายพูดในขณะที่เขาเก็บหอกของเขา “โอ้ ฉันมีภารกิจจับหมูป่าสัมฤทธิ์” เขาไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่เขาจะมาช่วยเพราะเห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ต้องการมัน
“โอ้ หนูเข้าใจแล้ว” เอมี่พูด จากนั้นเธอเงยหน้าขึ้นมามองแม็กซ์ “พ่อคะ หนูคิดว่าเราน่าจะกินมันไม่หมด เราแบ่งมันให้กับคุณเสือได้มั้ย?”
แม็กซ์ยิ้มและลูบผมเธอ “คุณเสือไม่ได้มาที่นี่เพื่อกินหมู นอกจากนี้พ่อคิดว่ามันน่าจะยังไม่สุก มันยังกินไม่ได้” จากนั้นเขาก็หันไปหากาย “สวัสดีครับ ผมชื่อแม็กซ์ คุณยังต้องการมันมั้ย?”
“สวัสดี ฉันชื่อกาย ฉันคิดว่าเนื้อของมันน่าจะถูกเผาไปแล้วดังนั้นพวกเขาน่าจะไม่ยอมรับมัน ไม่มีใครเจอหมูป่านี้บนเนินเขาทางทิศตะวันตกมาหลายปีแล้ว มันแก่แล้วแต่เขี้ยวของมันดูดีมาก ฉันคิดว่าพวกมันน่าจะเอาไปขายได้”
เอมี่เดินเข้าไปหาหมูป่าด้วยขาสั้น ๆ ของเธอ “มันกินไม่ได้เหรอคะ? แต่กลิ่นของมันหอมมาก…” จากนั้นเธอก็มองเห็นเขี้ยวสีขาวแล้วสีหน้าของเธอก็สดใสขึ้นมา “พ่อคะ พ่อเปลี่ยนเขี้ยวของมันให้กลายเป็นไม้เท้าเวทสำหรับหนูได้มั้ยคะ?”
