Chapter 230 : ลูกตาของเหยี่ยว
“ระบบ นายทำได้มั้ย?” แม็กซ์ถามในขณะที่เขามองไปที่ใบหน้าของเอมี่
ระบบคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ฉันคิดว่าฉันน่าจะทำไม่ได้” มันพูด
แม็กซ์รู้สึกแปลกใจ “เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย ไม่ต้องห่วง ฉันจะจ่ายให้นาย”
“เวทมนตร์ไม่ใช่วิทยาศาสตร์ ไม้เท้าเวททำหน้าที่เป็นสื่อกลางในการส่งพลังงานออกมาด้านนอก ฉันมีความรู้เกี่ยวกับเวทมนตร์ไม่เพียงพอที่จะสร้างไม้เท้าเวทมนตร์ “
“ฉันจะจ่ายเงินให้นายเยอะเลยนะ” แม็กซ์พูด
“ฉันสามารถสร้างให้คุณได้ แต่นักเวทจะไม่สามารถใช้มันได้เพราะว่ามันไม่มีความเกี่ยวข้องกับนักเวท โดยเฉพาะคนที่สามารถใช้เวทมนตร์ได้แบบเดียวกับลูกสาวของคุณ”
แม็กซ์ยิ้ม “ฉันเกือบจะลืมอาจารย์ทั้งสองคนของเธอไปแล้ว ฉันจะขอให้พวกเขาทำมันให้เธอ ฉันคิดว่าพวกเขายินดีที่จะช่วยเหลือฉัน”
แม็กซ์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “เราขอให้อาจารย์ครัสซูทำให้หนูได้” จากนั้นเขาก็หันไปหากาย “คุณกาย พวกมันแต่ละอันขายได้ราคามากแค่ไหนเหรอครับ?”
“20 เหรียญทอง แต่ถ้าขายพวกมันคู่กันอาจจะได้ราคาสูงถึง 60 เหรียญทอง”
ผิวสีสัมฤทธิ์ของมันก็มีค่ามากเช่นกัน มันจะนำไปใช้ได้หลังจากที่นำไปต้ม เนื้อของมันมีราคาอย่างน้อย 20 เหรียญทองแดงต่อปอนด์
มีแค่หนังกับเนื้อของมันเท่านั้นที่ถูกทำลาย
ร้านอาหารส่วนใหญ่ไม่ยอมรับสัตว์ที่ถูกฆ่าด้วยเวทมนตร์ พวกเขาไม่เชื่อว่ามันจะกินได้
แม็กซ์พยักหน้า “เข้าใจแล้ว” การออกมาหาเงินข้างนอกไม่ใช่เรื่องง่าย เขี้ยวจากสัตว์ร้ายที่เป็นอันตรายพวกนี้มีค่ามากถึง 30 โร่วเจียหมัว เขาเดินไปที่หมูป่าและบิดเขี้ยวของมันออกมา เนื้อของมันสุกแล้วดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องง่าย
พวกมันยังคงร้อนอยู่เล็กน้อย พวกมันมีสีขาวและเรียบเนียน แต่ละอันมีน้ำหนักประมาณ 4.5 กิโลกรัม
“พ่อคะ ส่งพวกมันมาให้หนู!” เอมี่ยื่นมือออกมาด้วยความตื่นเต้นที่เปล่งประกายอยู่ภายในดวงตาของเธอ
แม็กซ์วางหนึ่งอันลงบนพื้นแล้วส่งอีหนึ่งอันให้กับเอมี่ “หนึ่งอันก็พอสำหรับการทำไม้เท้าเวทแล้วล่ะ”
“แต่เรามีสองอัน” เธอพูด
“ช่วยรับมันไปด้วยนะกาย” แม็กซ์พูด “มันหนักเกินไปสำหรับเรา” แม็กซ์อยากจะขอบคุณเขาที่รีบมาช่วยพวกเขาและเขาก็พูดความจริง เขาไม่สามารถขนไก่เพลิงและเขี้ยวทั้งสองอันรวมถึงเอมี่กลับไปได้
ถ้าเอมี่ไม่ได้ฆ่าหมูป่ากายก็อาจจะเป็นคนที่ช่วยชีวิตของพวกเขาเอาไว้ มันยากที่จะได้พบกับคนแปลกหน้าที่อยากช่วยเหลือคนอื่น
กายรู้สึกแปลกใจ เขาโบกมือด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณนะ แต่ฉันไม่ได้ช่วยอะไรเลย”
“ฉันยังยืนยันคำเดิม ได้โปรดรับมันไปเถอะ” แม็กซ์กล่าว “ฉันเป็นเจ้าของร้านอาหารที่มุมตะวันตกของลานเอเดน ได้โปรดมาเมื่อคุณมีเวลา”
“เอาล่ะ งั้นก็ขอบคุณนะ หลานสาวของฉันเองก็ต้องการไม้เท้าเวทเหมือนกัน” กายหยิบเขี้ยวขึ้นมาแล้วล้วงลูกบอลสีม่วงขนาดเท่านิ้วหัวแม่มือออกมาจากกระเป๋าของเขา “นี่เป็นหนึ่งในดวงตาของเหยี่ยวลายม่วง” เขาพูดพร้อมกับส่งมันให้กับให้เอมี่ “มันเป็นสัตว์เวทระดับสอง ว่ากันว่ามันสามารถมองเห็นเหยื่อได้ไกลถึง 30 ไมล์ หนึ่งสำหรับเป็นของขวัญวันเกิดหลานสาวของฉันและอีกอันหนึ่งสำหรับหนู”
เอมี่ยกมันขึ้นมาดู “มันสวยมาก ขอบคุณนะคะคุณเสือ” เธอพูดอย่างมีความสุข
กายหัวเราะออกมาและเหน็บเขี้ยวเอาไว้ที่เข็มขัดของเขา “ที่นี่ไม่ปลอดภัย” เขาพูดกับแม็กซ์ “สัตว์เวทหลายตัวถูกนักผจญภัยกวนใจ พวกมันอาจจะวิ่งมาที่นี่เพื่อความปลอดภัย”
แม็กซ์พยักหน้า “ใช่ เราจะรีบออกไป”
“ลาก่อนนะสาวน้อย” กายพูดพร้อมกับโบกมือให้เอมี่
เอมี่โบกมือตอบ “ลาก่อนคุณเสือ” จากนั้นกายก็จากไป การล่าของเขาเพิ่งเริ่มขึ้น
เอมี่ยังคงมองลูกตานั้นอยู่ “พ่อคะ นกที่อยู่ไกลออกไปกำลังยืนอยู่บนต้นไม้!” เธออุทานออกมาด้วยความตื่นเต้น
แม็กซ์แปลกใจกับคำพูดของเธอ
เอมี่ส่งลูกตาให้กับแม็กซ์ “พ่อลองดูสิ”
แม็กซ์ยกลูกตาขึ้นมาส่อง เมื่อมองผ่านดวงตาสีม่วงเขามองเห็นเต่าทองเจ็ดจุดกลิ้งอยู่บนใบไม้ เขาสามารถมองเห็นจุดบนตัวของมันได้อย่างชัดเจน จากนั้นเขาก็วางมันลงแล้วถามระบบ “ฉันจะมองได้ไกลแค่ไหนเมื่อใช้มัน?”
“10 ไมล์ แต่ระยะโฟกัสไม่สามารถปรับได้ ดังนั้นคุณจะเห็นสิ่งต่าง ๆ ได้ในระยะ 10 ไมล์เท่านั้น”
“ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีประโยชน์เลย”
“เวทมนตร์อาจจะทำให้มันกลายเป็นกล้องส่องทางไกลได้”
“พ่อคะ พ่อเอาลูกตานี้ใส่ไว้ในไม้เท้าเวทของหนูได้มั้ยคะ?” เอมี่ถามแม็กซ์ด้วยความคาดหวัง
