Chapter 235 : รางวัลของฉันอยู่ที่ไหน?
แม็กซ์ยกมือขึ้นมาในระดับสายตา มันได้รับการรักษาโดยสมบูรณ์และไม่มีร่องรอยของแผลเป็น ผิวหนังที่เกิดขึ้นมาใหม่นั้นนุ่มมาก เวทมนตร์แห่งชีวิตนี่น่ามหัศจรรย์จริง ๆ
ยิ่งไปกว่านั้นดูเหมือนว่าแสงสีเขียวนั้นจะช่วยเยียวยากล้ามเนื้อที่ตึงและแขนที่มีอาการชาของเขาด้วย ตอนนี้เขารู้สึกดีขึ้นมากราวกับว่าเขาได้แช่น้ำร้อน
แม็กซ์ยืนขึ้นและยืดแขนขาของเขา “มันน่าประทับใจมากเลยไอช่า ขอบคุณนะ”
แซลลี่พยักหน้า “ยินดีค่ะ” จากนั้นเธอก็หันไปมองเอมี่ “ฉันกลัวว่าคงมีแค่คนที่เคยอาบน้ำในน้ำพุแห่งชีวิตเท่านั้นที่สามารถใช้เวทมนตร์นี้ได้”
เอมี่รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย “เราไปว่ายน้ำในน้ำพุแห่งชีวิตได้มั้ยคะพ่อ?” เธอถาม
แม็กซ์ยิ้ม “ไว้คราวหน้านะ” เขารู้จากข้อมูลที่เขาซื้อมาว่าจะต้องเป็นเอลฟ์สายเลือดบริสุทธิ์เท่านั้นที่จะเรียนรู้เวทมนตร์นี้ได้และต้องได้รับการยอมรับจากต้นไม้แห่งชีวิตเสียก่อน
เอมี่พยักหน้า “ค่ะพ่อ” เธอมองไปที่มือที่หายดีของเขาแล้วยิ้ม “พ่อทำอะไรให้หนูกินได้มั้ยคะ? หนูรู้สึกหิวแล้ว หนูอยากกินไก่”
“หัวหน้าคะ คุณบอกว่าคุณจะทำเมนูใหม่ มันเป็นเมนูที่ใช้ไก่เพลิงใช่มั้ยคะ?” ยาเบะมิยะถามด้วยความอยากรู้
แม็กซ์พยักหน้า “ใช่แล้วล่ะ สาว ๆ พวกเธอยังไม่ได้กินอาหารกลางวันกันใช่มั้ย? นั่งรออยู่นี่สิ ฉันจะทำไก่ตุ๋นให้พวกเธอกิน”
เมื่อแม็กซ์ยื่นมือออกมารับไก่ยาเบะมิยะก็ไม่ได้ส่งมันให้กับเขา “คุณควรนั่งพักสักหน่อยนะคะหัวหน้า ปล่อยให้ฉันจัดการกับไก่เอง ฉันเก่งมากเรื่องถอนขนไก่”
“เอาล่ะ ขอบคุณนะ” แม็กซ์พูดด้วยรอยยิ้มเมื่อเขามองเห็นสายตาของเธอที่เต็มไปด้วยความปรารถนาที่จะพิสูจน์ตัวเอง เขายินดีมากเพราะว่าตอนนี้ร่างกายของเขานั้นสกปรกสุด ๆ
“ขึ้นไปอาบน้ำกันเถอะเอมี่” แม็กซ์อุ้มเธอขึ้น
“ลูกเป็ดขี้เหร่ควรอาบน้ำด้วยมั้ยคะ?” เอมี่ถามในขณะที่เธอมองไปที่ลูกแมวที่อยู่ในตะกร้า
คำว่า “อาบน้ำ” ทำให้มันสะดุ้งตื่นขึ้นมาในทันที แต่ก่อนที่มันจะได้หนีแม็กซ์ก็อุ้มมันขึ้นมาจากตะกร้า “ใช่ มันก็ต้องอาบด้วย” เขาตอบ ลูกแมวพยายามดิ้นหนี
“หยุดดิ้นนะลูกเป็ดขี้เหร่! ถ้าแกไม่ยอมอาบน้ำฉันจะไม่อุ้มแกอีกเลย!” เอมี่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“เหมียว” ลูกแมวหยุดดิ้นในทันที
แม็กซ์อาบน้ำให้กับทั้งคู่ก่อน จากนั้นก็เป่าผมให้กับเอมี่ เธอสวมชุดเดรสสีน้ำเงินและมัดผมเป็นทรงทวินเทล หลังจากที่ทั้งคู่ลงไปเล่นที่ชั้นล่างแม็กซ์ก็อาบน้ำใหม่และลงไปแช่ในอ่าง
เขาหลับตาคิด ร่างกายนี้ยังอ่อนแอเกินไป ฉันสามารถฆ่าสัตว์เวทระดับ 1 และอาจจะรับมือกับสัตว์เวทระดับ 2 ได้ แต่ฉันเกือบจะถูกฆ่าโดยสัตว์เวทระดับ 3 เขาพูดเล่นกับระบบเมื่อเขาบอกว่าเขาอยากให้เอมี่ปกป้องเขา เขาอยากแข็งแกร่งขึ้นให้มากพอที่จะปกป้องเธอได้
เขารู้ว่าเขาจะแข็งแกร่งขึ้นตราบใดที่เขามีเงินมากพอ
เขาหวังว่าเขาจะมีร่างกายที่แข็งแกร่งกว่าแม็ก อเล็กซ์ ฉันจะแข็งแกร่งกว่าเขาได้มั้ยนะ?
ฉันทำได้ แม็กซ์คิด ฉันต้องทำให้ได้ถ้าฉันไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นอีกครั้ง
เพื่อที่จะแข็งแกร่งฉันต้องหาเงินให้มากขึ้น และเพื่อให้ได้เงินมากขึ้นฉันจะต้องทำงานให้หนักขึ้น แม็กซ์ขึ้นจากอ่างแล้วเช็ดตัวให้แห้งและยิ้มเมื่อเขามองตัวเองในกระจก ถึงแม้ว่ามันจะมองได้ไม่ชัดแต่ว่าเขามีซิกซ์แพคแล้ว ดวงตาของเขาเป็นประกาย
แม็กซ์ใส่ชุดเชฟที่สะอาดแล้วลงมาที่ชั้นล่าง อากาศในร้านอาหารนั้นสดชื่นและชื้นเป็นพิเศษ ทุกอย่างดูสะอาดสะอ้าน
แซลลี่กำลังนั่งเท้าคางและมองดูเอมี่แกล้งลูกเป็ดขี้เหร่ เธอยืนขึ้นเมื่อเธอได้ยินเสียงฝีเท้าของแม็กซ์
“ไม่ต้องยืนหรอก เธอทำความสะอาดร้านอาหารได้เป็นอย่างดี” แม็กซ์พูดด้วยรอยยิ้ม
“ขอบคุณค่ะ” แซลลี่พูดอย่างมีความสุขและกลับมานั่งต่อ
แม็กซ์เดินเข้าไปในครัวแล้วมองเห็นยาเบะมิยะที่กำลังเช็ดโต๊ะทำอาหาร ไก่เพลิงกำลังนอนอยู่ในกะละมังขนาดใหญ่โดยไม่มีขนหลงเหลืออยู่แม้แต่อันเดียว เธอเอาเครื่องในที่กินได้ใส่ไว้ในจาน ส่วนเครื่องในที่กินไม่ได้และขนไก่เธอก็ทิ้งลงไปในถังขยะ ห้องครัวยังคงสะอาดมาก
ยาเบะมิยะหันมามองเขาด้วยความประหม่าและคาดหวัง นี่เป็นครั้งแรกที่เธอจัดการกับวัตถุดิบตั้งแต่ที่เธอมาอยู่ที่นี่ “ฉันควรจะแบ่งไก่เพลิงออกเป็นส่วน ๆ มั้ยคะหัวหน้า?”
“ไม่ต้องหรอก เธอทำได้ดีมากเลยล่ะมิยะ ไปพักก่อนเถอะ ฉันจะจัดการต่อเอง” แม็กซ์ตอบ
“ขอบคุณค่ะหัวหน้า” เธอเช็ดโต๊ะทำอาหารจนสะอาดแล้วเดินออกไป
เธอจะชนะรางวัลพนักงานเสิร์ฟดีเด่นของปีนี้อย่างแน่นอน แม็กซ์คิดกับตัวเอง
“ระบบ รางวัลของฉันอยู่ที่ไหน?” แม็กซ์ถามขึ้นหลังจากที่เขามองไปที่ที่เก็บมีด
ในหัวของเขายังคงเป็นประโยคเดิมอยู่ “ระบบกำลังเรียนรู้…”
จากนั้นเขาก็มองเห็นไอคอนแล้วคลิกไปที่มัน
“ถ้าคุณได้ยินเสียงนี้แปลว่าฉันยังคงเรียนรู้อยู่ ขอแสดงความยินดี…”
