Chapter 273 : นายไม่รักฉันแล้วเหรอ?
ที่ประตูด้านตะวันตกของเมืองเคออส มีชายลักษณะคล้ายนักล่าหกคนกำลังเดินเข้ามาในเมืองพร้อมกับม้า พวกเขาแบกหน้าไม้และธนูเอาไว้ “พวกนั้นมาที่นี่ใช่มั้ยครับหัวหน้า?” ชายหนุ่มคนหนึ่งถามผู้ชายที่ใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเครา
“ฉันคิดว่างั้นนะ เส้นทางของพวกเขานำเรามาที่นี่ นอกจากนี้แมวขาวนั่นก็เป็นคนตะกละ แน่นอนว่าเธอจะต้องมาหาของกินในเมืองนี้แน่ หมีโง่นั่นยอมให้เธอตลอด เราจะเจอพวกมันในร้านอาหารสักที่หนึ่ง” เสียงของเขาฟังดูลึกและแหบ ดวงตาของเขาเป็นสีน้ำตาลแกมแดง
“หัวหน้าครับ ผมได้ยินมาว่ากฎหมายของที่นี่เข้มงวดมาก เราจะไม่ถูกจับใช่มั้ยครับ?” ชายอีกคนหนึ่งถามขึ้นบ้าง
“ถ้าเราลงมืออย่างรวดเร็วจะไม่มีใครจับเราได้ เราไม่ต้องการให้พวกมันมีชีวิตอยู่” หัวหน้าของพวกเขายิ้มแสยะเผยให้เห็นซี่ฟันเหลืองของเขา
ลูกน้องของเขายิ้มออกมาอย่างโหดเหี้ยม “พวกมันเป็นสองคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ หลังจากที่เราฆ่าพวกมันคำสาปที่อยู่บนตัวพวกเราน่าจะสลายหายไป” ชายคนหนึ่งในหมู่พวกเขาพูด
…
“ร้านอาหารอยู่ตรงนั้นครับ รองประธาน” รูดพูดพร้อมกับชี้ เขาอาสาพาหัวหน้าของเขามาที่นี่ แต่เมื่อเขามองเห็นแถวยาวทั้งสองแถวเขาก็ตกใจ
โรเบิร์ตเองก็ผงะไป มีคนจำนวนมากมารออยู่หน้าร้านนี้เหรอ? ปกติมันจะเกิดขึ้นเฉพาะร้านอาหารที่มีโปรโมชั่นหรือไม่ก็ร้านอาหารอันดับต้น ๆ ในช่วงเวลาเร่งด่วน
“พวกเขาต้องรู้แน่ ๆ ว่าเรากำลังจะมา นั่นเป็นเหตุผลที่เขาจ้างคนพวกนี้มาเพื่อหลอกลวงเรา” รูดพูดอย่างโกรธเคือง “ดูพวกเขาสิ พวกเขาเงียบเกินไปที่จะเป็นลูกค้า”
โรเบิร์ตส่ายหัว “ฉันไม่คิดอย่างนั้น” เขาเดินไปตามแนวแถวแล้วหยุดอยู่ที่หน้าแบรนลี่และโค้งคำนับเล็กน้อย “ท่านแบรนลี่ ท่านมาที่นี่เพื่อกินอาหารกลางวันเหรอครับ?”
“โอ้ สวัสดีโรเบิร์ต” แบรนลี่ทักทายด้วยความประหลาดใจ “ใช่ ฉันได้ยินมาว่าวันนี้มีเมนูใหม่ ดังนั้นฉันจึงมาที่นี่”
รูดตกตะลึง เจ้าหน้าที่ระดับสูงแบบนี้กำลังต่อแถวอยู่ใช่มั้ย? เขาไม่รู้จักแบรนลี่แต่เขารู้จักตราสัญลักษณ์บนเสื้อคลุมของเขา
ความสงสัยของโรเบิร์ตนั้นหายไปแล้วเพราะเขารู้ว่าแบรนลี่เป็นนักเวทมนตร์ที่มีเกียรติ นอกจากนี้คนส่วนใหญ่ที่รออยู่ที่นี่ต่างก็แต่งตัวดีมาก มันยากที่จะเชื่อว่าเจ้าของร้านจ้างพวกเขามา “อาหารของที่นี่อร่อยจริง ๆ เหรอครับ?” เขาถามแบรนลี่
แบรนลี่ยิ้ม “ทำไมคุณถึงไม่ลองดูด้วยตัวเองล่ะ? รีบมาต่อแถวก่อนที่จะสายเกินไป”
โรเบิร์ตพยักหน้า “ถ้าขนาดคุณยังรออยู่ที่นี่งั้นมันต้องดีแน่ ๆ” เขาเดินไปต่อแถว
รูดรู้สึกตกใจ เขาเดินไปที่หัวหน้าของเขา “รองประธาน – ”
“รูด นายมายืนต่อข้างหลังฉัน” โรเบิร์ตพูดขัด “เราจะลองกินอาหารของที่นี่ด้วยตัวเอง”
“ครับหัวหน้า” รูดทำตามที่เขาบอก เขานับถือโรเบิร์ตมากในเรื่องความทุ่มเทในการทำงาน
แต่รูดยังคงไม่ยอมรับ เขาต้องมีเส้นสายบางอย่างเพื่อดึงคนระดับสูงมาที่นี่แน่ ๆ
“ขอโทษนะ ทำไมถึงมีสองแถวล่ะ?” โรเบิร์ตถามชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าเขา เขารู้สึกได้ถึงความตึงเครียดระหว่างแถวทั้งสองนี้
“นี่เป็นครั้งแรกที่คุณมาที่นี่ใช่มั้ย?” จิมมี่ถาม “ที่นี่มีเมนูที่เรียกว่าพุดดิ้งเต้าหู้ มันมีสองรสชาติที่แตกต่างกันอย่างไม่น่าเชื่อ แต่แบบหวานนั้นกินไม่ได้จริง ๆ” เขาใช้การสนทนานี้เพื่อโปรโมทพุดดิ้งเต้าหู้แบบคาว
“ไม่จริง” ชายชราที่อยู่ท้ายแถวแบบหวานพูดขึ้น “แบบหวานเป็นอาหารศักดิสิทธิ์ มันเป็นแบบคาวต่างหากที่น่ารังเกียจ คุณมาต่อแถวนี้ดีกว่า”
พวกเขาเริ่มโต้เถียงกันอีกครั้ง
“คุณจะเลิกให้คะแนนพุดดิ้งเต้าหู้แบบคาวหนึ่งดาวถ้าคุณรู้ว่าอะไรดีสำหรับคุณ!”
“ให้กับผีดิ!”
โรเบิร์ตรู้สึกประหลาดใจกับความหลงใหลในเมนูนี้ของบรรดาลูกค้า บางทีฉันควรจะลองกินทั้งสองแบบ
รูดตะลึง เขาไม่เคยเห็นลูกค้าโต้เถียงกันเรื่องรสชาติที่แตกต่างกันของอาหารเมนูเดียวกัน
“ลู่ลู่ นายเลือกพุดดิ้งเต้าหู้แบบคาวมากกว่าฉัน นายไม่รักฉันแล้วเหรอ?” ฉีฉีถามอย่างผิดหวัง
