Chapter 268 : รอเดี๋ยว!
ปากของพวกเขาเริ่มมีน้ำลายไหลออกมาโดยไม่รู้ตัวในขณะที่พวกเขามองดูคาร์ลเอาเห็ดหอมเข้าปาก
ดวงตาของเขาเบิกกว้างหลังจากที่เขากัดลงไปและมีซุปแสนอร่อยไหลทะลักออกมา
รสชาติของน้ำซุปและเห็ดหอมผสมเข้าด้วยกันและไปกระตุ้นต่อมรับรสของเขา
ถึงแม้ว่าเห็ดหอมพวกนี้จะผ่านการตากแห้งมาแล้ว แต่พวกมันก็ยังมีรสชาติที่นุ่มนวลและอ่อนโยน คาร์ลคิดกับตัวเอง พวกมันทำให้ซุปอร่อยยิ่งขึ้น! เห็ดหอมและไก่เป็นการจับคู่ที่สมบูรณ์แบบ! เขาลิ้มรส เคี้ยวแล้วก็กลืนมันลงไป
“เห็ดหอมที่ฉันเคยกินมาเทียบกับเจ้านี่ไม่ได้เลย” คาร์ลกล่าว “แม็กซ์เป็นอัจฉริยะ เห็ดหอมของเข้ามีคุณภาพสูงมากและเขารู้ถึงวิธีที่ดีที่สุดในการเอามันมาทำอาหาร ในเมื่อเขาเปิดตัวเมนูนี้มาฉันก็ไม่จำเป็นต้องใช้ความพยายามมากมายเพื่อตามหาเห็ดหอมอีกแล้ว” เขาเอาเห็ดหอมอีกชิ้นเข้าปากและเคี้ยวอย่างช้า ๆ ด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข
มีเสียงกลืนน้ำลายดังขึ้นมาจากทั่วทั้งห้องในตอนนี้
พวกเขารู้ดีว่าคาร์ลไม่ได้ร่วมมือกับแม็กซ์เพื่อหลอกลวงพวกเขาเพราะว่าเขานั้นร่ำรวย ผู้คนมักจะสนุกกับเรื่องราวของเขาและมักจะมอบเงินเขาทุกครั้งที่เขาเล่าเรื่อง แต่เขากลับขอให้คนที่ให้เงินรับเงินคืนไป และเมื่อพวกเขาไม่รับเงินคืนคาร์ลก็จะนำเงินนั้นไปให้กับเด็กจรจัดที่อดอยากเสมอ แน่นอนว่าเขาร่ำรวย ไม่งั้นเขาคงจะเก็บเหรียญทองพวกนั้นเอาไว้เองแล้ว
“ขอโทษนะ ฉันอยากได้ข้าวไก่ตุ๋น”
“ฉันด้วย!”
“ตรงนี้ก็เหมือนกัน!”
แม็กซ์ยิ้ม อาหารของเขาขายมันด้วยตัวเองแล้ว
เมื่อมีชามไก่มากขึ้นกลิ่นหอมก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นและมันทำให้ลูกค้าอยากสั่งเมนูนี้มากขึ้น
“ทุกท่านคะ ไก่ตุ๋นต้องใช้เวลานานในการทำนิดนึงนะคะ พวกคุณจะต้องรอประมาณครึ่งชั่วโมง” ยาเบะมิยะพูดกับลูกค้าด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร
“ต้องรอประมาณครึ่งชั่วโมง? สำหรับฉันมันก็ไม่ได้นานเท่าไหร่นะ” ลูกค้าหัวเราะ
“ฉันขอสั่งข้าวไก่ตุ๋นแบบกลับบ้านได้มั้ย?” จอร์จถามยาเบะมิยะ เขากินไก่ตุ่นเกือบจะหมดแล้ว มันมีน้ำซุปไม่มากแต่เขามั่นใจว่าภรรยาของเขาจะชอบมันและเขาชอบความรู้สึกอบอุ่นภายในหลังจากที่กินมันเข้าไป
“ฉันขอไปถามหัวหน้าก่อนนะคะ” ยาเบะมิยะตอบ
“หนึ่งคนสั่งข้าวไก่ตุ๋นกลับบ้านได้หนึ่งชุด” แม็กซ์พูดในขณะที่เขายืนอยู่ที่ประตูห้องครัวและยิ้มให้กับจอร์จ “ฉันหวังว่าภรรยาของนายจะชอบนะ” เขารู้ว่าจอร์จมีลูกชายสามคนและภรรยาของเขากำลังท้องได้หกเดือนแล้ว
“ขอบคุณนะแม็กซ์ ฉันแน่ใจว่าเธอจะชอบมัน” จอร์จพูดอย่างขอบคุณ
มิแรนดาต้องทนทุกข์จากอาการไม่อยากอาหารและอาเจียนจนกระทั่งเธอได้กินข้าวผัดหยางโจวของแม็กซ์ มันทำให้ความอยากอาหารของเธอกลับคืนมาและเธอก็ไม่รู้สึกอ่อนแออีกต่อไป แม้แต่หมอก็ต้องประหลาดใจกับการฟื้นตัวอย่างรวดเร็วของเธอและบอกเธอว่าลูกในท้องของเธอมีสุขภาพดี
พูดได้ว่าแม็กซ์เป็นคนที่ช่วยเหลือพวกเขา
แม็กซ์เริ่มทำอาหารอีกครั้ง ลูกชายของจอร์จและเอมี่เป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ถึงแม้ว่าทั้งคู่จะไม่ใช่เพื่อนกันแต่ฉันก็ดีใจที่ฉันสามารถช่วยได้
“เก็บเงินด้วยครับ” ปีศาจพูดขึ้น
“ทั้งหมด 10 เหรียญทองค่ะ” แซลลี่พูดอย่างเฉยเมย
“ทำไมเธอถึงไม่ยิ้มล่ะ? ยาเบะมิยะยิ้มอย่างมีความสุขและอบอุ่นเสมอ มาเถอะยิ้มให้ฉันดูหน่อย” ปีศาจอีกคนพูดขึ้นด้วยหน้าตาที่ดูน่าเกลียด
“นี่ครับ 10 เหรียญทอง” ปีศาจคนแรกรีบพูด เขาดึงเพื่อนของเขาให้ลุกขึ้นแล้วลากไปที่ประตูพร้อมกับกระซิบว่า “นายไปหาเรื่องเธอทำไม? นายบ้าไปแล้วเหรอ?!”
“ฉันไม่ได้หาเรื่องเธอ ฉันแค่พูดกับเธอ!”
“ใช่ นายกำลังพูดกับเธอด้วยรอยยิ้มบ้ากาม”
“นายยิ้มได้บ้ากามมาก!”
แสงสีม่วงที่อยู่รอบ ๆ มือของแซลลี่หายไป เธอมองไปที่แผ่นหลังของพวกเขาและหยิบเหรียญบนโต๊ะขึ้นมา ทันใดนั้นความคิดบางอย่างก็แวบเข้ามาในหัวเธอ “รอเดี๋ยว!” เธอตะโกน
ลูกค้าคนอื่น ๆ รู้สึกสับสน พวกเขาคิดว่าปีศาจสองคนนั้นทำให้เธอโกรธ
ปีศาจทั้งสองแลกเปลี่ยนสายตากันด้วยความกังวล พวกเขาหมุนตัวกลับมาและปีศาจที่ทำตัวน่าเกลียดก็พูดว่า “ผมขอโทษ ผมไม่ควรขอให้คุณยิ้ม ได้โปรด อย่าแบนเราเลยนะ… ”
“อืม ฉันต้องการให้พวกคุณกรอกข้อมูลลงในนี้” แซลลี่พูดแล้วหยิบบัตรลงคะแนนออกมาจากใต้ถาด
