Chapter 261 : เธอจะดีขึ้น!
กลิ่นนี้ทำให้ลูกน่าน้ำลายไหล เธอมองดูเด็ก ๆ ที่กำลังกินอย่างมีความสุขแล้วตักไก่เข้าปาก
ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ น้ำซุปอร่อยมากและไก่ก็นุ่มมาก เธอจำไก่เพลิงได้ แต่เธอไม่รู้ว่าแม็กซ์ทำให้น้ำซุปอร่อยแบบนี้ได้ยังไง
ลูน่าตักเห็ดหอมขึ้นมาหนึ่งชิ้น นี่คืออะไร? กลิ่นหอมกระตุ้นจมูกของเธอ ดูเหมือนว่าจะเป็นเห็ดบางชนิด แต่มันหอมกว่าเห็ดชนิดอื่นมาก
นี่อาจจะเป็นความลับของน้ำซุป ลูน่าเอาเห็ดหอมเข้าปากแล้วเคี้ยว น้ำซุปไหลทะลักออกมา เห็ดหอมมีรสชาติที่นุ่มนวลและมีเนื้อสัมผัสคล้าย ๆ กับไก่
หลังจากที่เธอกลืนมันลงไปรสชาติแสนอร่อยนั้นยังคงตกค้างอยู่ภายในปากของเธอ
“แม็กซ์ คุณเป็นพ่อครัวที่น่าทึ่งที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาเลย” ลูน่ากล่าวชม ข้าวผัดหยางโจว โร่วเจียหมัว พุดดิ้งเต้าหู้ แล้วตอนนี้ยังมีข้าวไก่ตุ๋นนี่อีก อาหารทุกจานของเขาแตกต่างกันมาก เขามีความสามารถมากจริง ๆ
แม็กซ์ยิ้ม “ขอบคุณ”
เด็ก ๆ กินอาหารเสร็จภายในเวลาไม่นาน ยกเว้นสองกล่องที่เหลือทั้งหมดนั้นว่างเปล่า เด็กชายอายุเจ็ดขวบปิดฝากล่องกลับอย่างระมัดระวังและถามแม็กซ์ว่า “ผมขอยืมกล่องทั้งสองกล่องกลับไปได้มั้ยครับ? ผมอยากเอามันกลับไปฝากน้องสาว” (เผื่อใครงงนะครับ กล่องข้าวไก่ตุ๋นที่แม็กซ์เอามาแม็กซ์แยกข้าวกับไกตุ๋นไว้คนละกล่องนะครับ)
“ได้เลย กล่องพวกนี้ใช้แล้วทิ้ง เธอไม่จำเป็นต้องให้เอาพวกมันกลับมาคืนฉันหรอก” จากนั้นแม็กซ์ก็หยิบข้าวไก่ตุ๋นชุดหนึ่งออกมาจากถุง “เอานี่กลับไปด้วยสิ อย่าปล่อยให้น้องสาวของเธอหิว”
“แต่หนูไม่อยากทิ้งพวกมันเลย พวกมันเป็นภาชนะที่ดี หนูขอเก็บพวกมันไว้ได้มั้ยคะ?” เจสสิก้าถามแม็กซ์
“ผม/หนูก็อยากเก็บเอาไว้เหมือนกัน” คนอื่น ๆ พูดเสริม พวกเขากอดกล่องเอาไว้ในอ้อมแขนราวกับว่าพวกมันเป็นของมีค่า
แม็กซ์สัมผัสได้ถึงชะตากรรมของพวกเขา เด็ก ๆ อย่างพวกเขาต้องกังวลเกี่ยวกับแรงกดดันของชีวิตในทุก ๆ วัน พวกเขาต้องดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด
แม็กซ์ยิ้ม “เอาล่ะ พวกเธอเอามันไปได้เลย”
“ขอบคุณครับ/ค่ะ!” พวกเขาร้องไห้ด้วยความดีใจและชูกล่องเอาไว้เหนือหัวราวกับว่าพวกมันเป็นรางวัลที่พวกเขาได้รับมาจากการเอาชีวิตรอด
“มันเริ่มมืดแล้ว ฉันกลับบ้านก่อนนะ บ๊ายบายครับคุณครูลูน่า คุณพ่อของเอมี่และเอมี่” เด็กคนหนึ่งพูดพร้อมกับวิ่งออกไปพร้อมกับกล่องของเขา
เด็กคนอื่น ๆ ต่างก็บอกลาและจากไปเช่นกัน
“ระวังตัวด้วยนะ! ใช้ถนนสายหลักกันนะเด็ก ๆ!” ลูกน่าเตือนพวกเขาในขณะที่เธอดูพวกเขาจากไป
“เอมี่ ฉันเองก็ต้องกลับบ้านแล้วเหมือนกัน แม่กำลังรอฉันอยู่” เจสสิก้าบอก “ขอบคุณสำหรับอาหารนะ ฉันหวังว่าจะได้เจอเธอกับลูกเป็ดขี้เหร่อีกครั้งในเร็ว ๆ นี้” เธอยิ้มอย่างไร้เดียงสาและลูบหัวลูกแมว
“เจสสิก้า แม่ของเธอเป็นยังไงบ้าง? เธอยังไออยู่มั้ย? ดวงตาของเธอดีขึ้นรึยัง?” เอมี่ถามด้วยความเป็นห่วง
เจสสิก้าก้มหน้าลงเล็กน้อย “สุขภาพของเธอแย่ลง…” เธอหยุดไปครู่หนึ่งแล้วยิ้มออกมา “แต่เธอบอกว่าเธอจะดีขึ้นในฤดูหนาวและเธอจะกลับมาเย็บผ้าได้อีกครั้ง หลังจากนั้นฉันก็ไม่จำเป็นต้องออกมาตากลมเย็น ๆ ข้างนอกเพื่อเก็บขยะอีก”
แม่ของเธอป่วย? ถ้าตอนนี้เธอยังนอนซมอยู่บนเตียงฉันไม่คิดว่าเธอจะมีชีวิตรอดในฤดูหนาวนี้ แม็กซ์คิดและคิ้วขมวด เอมี่เคยตกอยู่ในสถานการณ์ที่คล้ายกับเธอ ถ้าแม่ของเธอตายเธอจะถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง
“ไม่ต้องกังวล เดี๋ยวเธอก็ดีขึ้น” เอมี่พูดพร้อมกับตบไหล่ปลอบเจสสิก้า จากนั้นเธอก็หยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าของเธอแล้วถือไว้ข้างหลัง “ฉันมีของขวัญให้เธอด้วยนะเจสสิก้า เธอคิดว่ามันคืออะไร?” เธอพูดอย่างมีลับลมคมนัย
“หินสวย ๆ เหรอ?”
“ไม่ใช่”
“รากรูปหัวใจเหรอ?”
เอมี่ส่ายหัวของเธออีกครั้ง “ไม่ใช่” จากนั้นเธอก็ดึงมือออกมาจากด้านหลังและเผยให้เห็นถึงกิ๊บหนีบผมรูปผีเสื้อสีเหลือง “สีเหลืองเป็นสีโปรดของเธอใช่มั้ย?”
ดวงตาของเจสสิก้าเป็นประกาย “ใช่! มันสวยมาก ๆ!” เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหัว “ฉันรับมันมาไม่ได้ มันจะดูดีกว่าถ้าอยู่กับเธอ”
“ไม่ มันจะดูดีกว่าเมื่อเธอใส่มัน ให้ฉันใส่มันให้เธอนะ” เอมี่ยืนเขย่งเท้าและติดกิ๊บให้เธอ “มันเหมาะกับเธอมากเลยเจสสิก้า!”
เธอยิ้ม “จริงเหรอ?” เธอพยายามเหลือบตาขึ้นมอง
“ใช่แล้วล่ะ” ลูน่ายิ้ม เธอประทับใจในมิตรภาพของเด็กทั้งคู่
“ขอบคุณนะเอมี่!” เจสสิก้ากอดเพื่อนของเธอและสัมผัสกิ๊บเบา ๆ
แม็กซ์หยิบเหรียญมังกรออกมาและวางมันไว้ระหว่างกล่องไก่ตุ๋นและกล่องข้าว
แม็กซ์มัดปากถุงแล้วส่งมันให้กับเจสสิก้า “เอานี่กลับไปกับหนูด้วยนะ ระวังน้ำซุปหกล่ะ”
“ขอบคุณนะคะ หนูแน่ใจว่าแม่จะดีขึ้นหลังจากที่ได้กินสิ่งนี้”
“มันไม่ได้เป็นของวิเศษอะไรหรอกนะ หนูต้องพาเธอไปหาหมอ”
เจสสิก้าพยักหน้า “หนูจะพาแม่ไปค่ะ” เธอโบกมือให้พวกเขา “บ๊ายบายค่ะคุณครูลูน่า คุณพ่อของเอมี่”
ลูน่ายิ้ม “บ๊ายบายนะเจสสิก้า”
จากนั้นเธอก็โบกมือลาเอมี่แล้วจากไปพร้อมกับถุงและกล่องเปล่าสองกล่อง
“พวกเขาจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่น่านับถือ” ลูน่าพูดขึ้นในขณะที่เธอมองตามหลังเจสสิก้าไป
แม็กซ์พยักหน้า “ต้องขอบคุณคุณ คุณเป็นครูที่ดี”
“แม่ของเธอจะดีขึ้นมั้ยคะพ่อ?” เอมี่ถามด้วยความเป็นห่วง
แม็กซ์สัมผัสผมของเธอด้วยรอยยิ้ม “พ่อแน่ใจว่าเธอจะดีขึ้น”
