Chapter 276 : โร่วเจียหมัว! โร่วเจียหมัว! โร่วเจียหมัว!
“ฉันอยากได้ข้าวไก่ตุ๋น” ฉีฉีพูดในขณะที่เธอดูเมนู “และพุดดิ้งเต้าหู้เบบหวาน โร่วเจียหมัวนี่เป็นขนมปังและเนื้อสัตว์ใช่มั้ยคะ? ฉันเอาหนึ่งอันด้วย แล้วก็ข้าวผัดหยางโจวหนึ่งจาน ลู่ลู่ นายอยากกินอะไร?”
“ที่รัก ฉันจะกินอาหารที่เธอกินไม่หมดเอง” ลู่ลู่หันไปหายาเบะมิยะ “เอาแค่นี้ครับ”
“โอเคค่ะ” ยาเบะมิยะตอบรับแล้วเดินไปหาลูกค้าคนต่อไป
“ฉันอยากได้ข้าวไก่ตุ๋น โร่วเจียหมัว พุดดิ้งเต้าหู้แบบหวานและพุดดิ้งเต้าหู้แบบคาว” โรเบิร์ตพูดในขณะที่เขามองไปที่ยาเบะมิยะ
“ขอโทษนะคะ แต่หนึ่งคนสั่งพุดดิ้งเต้าหู้ได้แค่หนึ่งถ้วยเท่านั้นค่ะ”
“พวกเรามากันสองคนครับ” โรเบิร์ตพูดพร้อมกับชี้ไปที่รูด
“มันมากเกินไปนะครับ รอง – สำหรับผมแค่โร่วเจียหมัวก็พอแล้ว” รูดกล่าว เขาเกือบจะเผยตัวออกมาแล้วว่าพวกเขาเป็นใคร
“ไม่ นายควรลองกินพุดดิ้งเต้าหู้ที่ทำให้คนบ้าคลั่งกัน”
ยาเบะมิยะพยักหน้า “ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ” เธอเดินกลับไปที่ห้องครัว
“คุณเห็นคู่รักสองคนนั้นมั้ยคะหัวหน้า?” ยาเบะมิยะถาม “พวกเขาน่ารักมากเลย”
“พวกเขากำลังให้อาหารหมาใช่มั้ย?” แม็กซ์หันไปมองแล้วเห็นชายร่างใหญ่กำลังสางผมให้กับหญิงสาวด้วยมือที่ใหญ่โตของเขา เขารู้สึกอิจฉามาก
แซลลี่กำลังใช้เครื่องล้างจาน เธอมีความสุขเมื่อเธอมองเห็นพวกเขาแต่เธอไม่ได้แสดงให้เห็น
“ให้อาหารหมา? มันคืออะไรเหรอคะ?” ยาเบะมิยะถามในขณะที่เธอวางไก่ตุ๋นสองชามลงบนถาด
“อืม” แม็กซ์พูด “เมื่อคู่รักแสดงความรักต่อกันพวกเขาอาจจะทำให้เกิดความอิจฉาตาร้อนและเห็นแก่ตัวในหมู่คนโสด พวกเขากำลังให้อาหารหมา มันเป็นคำพูดจากที่ที่ฉันจากมา”
“โอ้” ยาเบะมิยะพยักหน้า “แล้วทำไมถึงเป็นอาหารหมาล่ะคะ?”
“เพราะเราเรียกคนที่ไม่มีคู่ว่าหมาโสด”
“เข้าใจแล้วค่ะ” ยาเบะมิยะยิ้มแล้วกลับไปทำงานต่อ
ทันใดนั้นแม็กซ์ก็มองเห็นรูดในหมู่ลูกค้า เขามีความทรงจำที่ดีเขาจึงจำพนักงานของสมาคมอาหารได้ในทันที ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขาแต่งตัวดีมาก เขาน่าจะเป็นหัวหน้าของชายคนนั้น
พวกเขามาทำอะไรที่นี่? แม็กซ์ขมวดคิ้ว พวกเขากำลังสงสัยว่าฉันโกง?
พวกเขาสามารถตรวจสอบได้ตามที่พวกเขาต้องการ ฉันไม่มีอะไรซ่อนไว้
ยาเบะมิยะเสิร์ฟอาหารอย่างรวดเร็วและแซลลี่ก็เก่งมากในการเก็บและทำความสะอาดโต๊ะ
มีคนเพียงแค่สามคนเท่านั้น แต่พวกเขาทำงานราวกับเป็นเครื่องจักรที่มีความเชี่ยวชาญ โรเบิร์ตคิดในขณะที่เขามองดูแม็กซ์ที่กำลังทำอาหารหลายอย่างอยู่ภายในครัว
“ข้าวไก่ตุ๋น โร่วเจียหมัว พุดดิ้งเต้าหู้แบบหวานและพุดดิ้งเต้าหู้แบบคาวของคุณได้แล้วค่ะ กินให้อร่อยนะคะ” ยาเบะมิยะพูดด้วยรอยยิ้ม
โรเบิร์ตพยักหน้า “ขอบคุณครับ” เขาถูกอาหารดึงดูดความสนใจไปโดยสมบูรณ์
กลิ่นหอมที่น่าพึงพอใจกำลังกระตุ้นจมูกของเขาและทำให้เขาน้ำลายไหล เขาทำพวกมันออกมาได้ยังไง? พวกมันมีกลิ่นที่ดีมาก!
“นายอยากกินพุดดิ้งเต้าหู้แบบหวานหรือแบบคาว?” โรเบิร์ตถามรูด
“แบบไหนก็ได้ครับ”
“งั้นฉันเอาแบบคาวแล้วกัน” เห็นได้ชัดว่าเขาชอบแบบคาวมากกว่า
ดวงตาของรูดจับจ้องไปที่โร่วเจียหมัว เขาไม่เคยได้กลิ่นหอมแบบนี้มาก่อน
เขาเคยไปร้านอาหารมาเกือบทุกร้านลานเอเดนแล้ว แต่ไม่มีอาหารในร้านไหนเลยที่ทำให้เขาอยากอาหารได้มากขนาดนี้ ท้องของเขาเริ่มร้องเสียงดังตั้งแต่ที่เขาเห็นคนอื่นกินและตอนนี้อาหารอยู่ข้างหน้าเขาแล้ว เขาแทบจะต้านทานความอยากอาหารของเขาไว้ไม่ได้เลย
“ฉันไม่คิดว่ามันจะดี…” รูดพูดอย่างดื้อรั้น แต่เขาก็ยกโร่วเจียหมัวขึ้นมาที่ปากของเขาและกัดลงไปด้วยตัวเอง
ขนมปังและเนื้อนั้นนุ่มมาก เมื่อเขากัดลงไปน้ำของเนื้อก็ไหลทะลักออกมา ต่อมรับรสของเขาเริ่มส่งเสียงเชียร์
รูดรู้สึกราวกับว่าเขากำลังอยู่บนสวรรค์ เขาเป็นตกเป็นทาสของอาหารโดยสมบูรณ์
มันอร่อยมาก! นี่คือสวรรค์! อาหารนี่มาจากสวรรค์! มันควรได้อันดับหนึ่ง! รูดคิด ราคาอันละ 300 เหรียญทองแดงนั้นไม่แพงเลย! ตอนนี้เขาไม่สนใจแล้วว่าเจ้าของร้านจ้างคนพวกนี้มาหรือไม่ เขาไม่สนใจแล้วว่าเจ้าของร้านจะโกงหรือไม่ เสียงกรีดร้องดังก้องอยู่ในหัวของเขา “โร่วเจียหมัว! โร่วเจียหมัว! โร่วเจียหมัว!
