Chapter 281 : สงครามกับหอการค้า
ถึงแม้ว่ามันจะยังอ่อนแออยู่มาก แต่ต้นไม้โลกก็กลับมามีชีวิตอีกครั้งหลังจากที่ผ่านมา 30 ปี ฉีฉี รู้สึกว่ามันเติบโตขึ้นในท้องของเธอเหมือนกับเด็กทารก เธอรู้สึกมีความสุขมาก
เธอเลี้ยงดูต้นไม้โลกเอาไว้ในท้องของเธอมาเป็นเวลาหลายสิบปีก่อนที่มันจะยอมเสียสละชีวิตของมันเพื่อช่วยเธอ
พูดได้ว่ามันเป็นเหมือนกับลูกของเธอจริง ๆ และตอนนี้ลูกคนนี้ได้กลับมามีชีวิตใหม่อีกครั้ง บาดแผลที่อยู่ลึกเข้าไปในร่างกายของเธอเริ่มได้รับการรักษา
ตอนนี้ลู่ลู่เอาแต่ตักไก่มาใส่ไว้ในถ้วยข้าวของเธอแต่ตัวเขาเองไม่ได้กินเลย
“กินด้วยกันสิลู่ลู่ มันมีมากพอสำหรับเราทั้งคู่นะ” ฉีฉีพูดในขณะที่เธอมีข้าวเต็มปาก
“ฉันไม่หิว เธอกินเถอะ มันดีสำหรับเธอ” ลู่ลู่มองไปที่ห้องครัวที่แม็กซ์กำลังทำอาหารอยู่ “เจ้าของร้านนี้น่าทึ่งจริง ๆ เมนูนี้ของเขาอร่อยราวกับว่ามันเป็นอาหารวิเศษ ถ้ามันทำให้ต้นไม้โลกเติบโตได้เร็วขึ้นเราจะพาลูก ๆ ของเรามาที่นี่ทุกวันเพื่อกิน ฉันแน่ใจว่าพวกเขาจะแข็งแกร่งได้ในเวลาไม่นาน”
ฉีฉีกลืนอาหารในปากของเธอ “ใช่ มันดีมากและฉันรู้สึกอบอุ่นและสบายไปทั่วทั้งตัว! ฉันคิดว่าฉันกินข้าวได้อีก 10 ถ้วย!” เธอยิ้มแล้วกลับไปกินข้าวต่อ
ลู่ลู่หันไปมองที่ประตูด้วยความกังวลและระมัดระวัง ฉันหวังว่าพวกเขาจะหาพวกเราไม่เจอ
โรเบิร์ตกับรูดเรอออกมาพร้อมกัน พวกเขามองดูถ้วยที่ว่างเปล่าของอีกฝ่ายแล้วแลกเปลี่ยนสายตากันด้วยความอาย
“พุดดิ้งเต้าหู้แบบหวานนี่ดีพอ ๆ กับโร่วเจียหมัวเลยครับหัวหน้า” รูดพูด เขารู้สึกอายเพราว่าเขาเคยมีข้อสงสัยเกี่ยวกับร้านอาหารนี้ แต่อย่างน้อยเขาก็เป็นคนซื่อสัตย์ “อาหารสองอย่างนี้ดีพอที่จะเป็นสองอันดับแรก นอกจากนี้เมื่อเทียบเรื่องราคากับคุณภาพของพวกมันแล้วมันถือว่าคุ้มค่ากับราคามาก!”
“ฉันแน่ใจว่าพวกมันดี แต่ฉันคิดว่าอันดับหนึ่งและสองควรจะเป็นพุดดิ้งเต้าหู้แบบคาวและข้าวไก่ตุ๋น พุดดิ้งเต้าหู้แบบคาวเป็นอาหารที่อร่อยที่สุด” โรเบิร์ตกล่าว
“นั่นเป็นเพราะว่าคุณยังไม่ได้ลองกินแบบหวานครับหัวหน้า มันเป็นอาหารจากสวรรค์ ผมนึกไม่ออกเลยว่าถ้ารสชาติของมันเป็นแบบคาวมันจะเป็นยังไง”
“นายเองก็ยังไม่ได้ลองกินแบบคาว ผักดองและกุ้งตัวเล็ก ๆ พวกนี้อร่อยจนน้ำลายไหล” โรเบิร์ตยิ้ม “เราเห็นตรงกันว่าร้านนี้ไม่ได้มีปัญหาดังนั้นเราควรจะไปกันได้แล้ว”
รูดเห็นด้วยกับสิ่งที่หัวหน้าของเขาพูด
“รบกวนคิดเงินให้ผมด้วยครับ” โรเบิร์ตกล่าว
เอมี่เดินไปที่โต๊ะพร้อมกับลูกแมว “ไก่ตุ๋น ข้าวสองถ้วย พุดดิ้งเต้าหู้สองถ้วย โร่วเจียหมัว ทั้งหมดเป็น 1,550 เหรียญทองแดงค่ะ” เธอพูดพร้อมกับยื่นมือออกมา (ข้าวไกตุ๋น 800 + ข้าว 50 + พุดดิ้ง 2 ถ้วย 400 + โร่วเจียหมัว 300)
โรเบิร์ตรู้สึกประหลาดใจกับการคำนวณที่รวดเร็วของเธอ แม้แต่ผู้ใหญ่หลายคนก็ไม่สามารถทำมันได้เร็วขนาดนี้ เขาให้เงิน 1 เหรียญมังกร 5 เหรียญทองและ 5 เหรียญเงินกับเธอ (1 มังกร = 10 ทอง = 100 เงิน = 1000 ทองแดง)
“ขอบคุณค่ะ” เอมี่พูดและถือเหรียญเอาไว้ในมือทั้งสองข้างของเธอ
เมื่อโรเบิร์ตกำลังจะจากไปเขาพลิกเมนูและมองเห็นกฎหลายข้อที่ด้านหลัง : 1. ห้ามตะโกนหรือเสียงดังภายในร้านอาหาร, 2. รับเงินสดเท่านั้น ไม่อนุญาตให้ใช้เครดิต, 3. ห้ามต่อสู้กันและไม่มีใครได้รับอนุญาตให้คุกคามเจ้าของร้านหรือพนักงาน ถ้ามีใครทำคน ๆ นั้นจะถูกแบนตลอดชีวิต
ที่นี่มีกฎที่แปลกมา โรเบิร์ตคิด โดยปกติแล้วร้านอาหารในเมืองเคออสจะมีกฎห้ามปีศาจหรืออะไรบางอย่างเข้ามากินอาหารในร้าน
โรเบิร์ตวางเมนูลงแล้วหันไปมองแม็กซ์ เขาจ้างลูกครึ่งมังกร เขามีกฎเกณฑ์ที่เข้มงวดและเขาทำอาหารได้อร่อยและมีผลวิเศษ ร้านอาหารแบบนี้มีเพียงแค่หนึ่งเดียวเท่านั้น เขาเดินออกจากประตูไปแล้วหันกลับไปมอง “ถ้าร้านอาหารที่ไม่ได้เป็นสมาชิกของสภาหอการค้าติดอยู่ในห้าอันดับแรกมันจะเป็นเรื่องที่น่าสนใจมั้ย?” เขาถามรูด
“ถ้าอาหารของที่นี่ไม่ติด 5 อันดับแรกผมคิดว่าการแข่งขันอาหารคงกลายเป็นตัวตลกแน่”
โรเบิร์ตพยักหน้าด้วยสีหน้าน่ากลัว “ใช่ มันจะเป็นสิ่งที่ทำให้ลูกค้าไม่เชื่อถือใช่มั้ย? และตอนนี้เรากำลังทำให้พวกเขาหมดความไว้วางใจ” จากนั้นเขาก็ยิ้ม “ร้านอาหารมามี่แห่งนี้อาจจะเป็นวิธีที่เราจะใช้พลิกเกม ลูกค้าไม่ใช่คนโง่ พวกเขาอาจจะบังคับให้สมาคมอาหารทำการเปลี่ยนแปลงบางอย่างและหลังจากนั้นเราอาจจะต้องเริ่มทำสงครามกับหอการค้า”
สงคราม? ดวงตาของรูดเริ่มเปล่งประกายเพราะความตื่นเต้น เขาเร่งฝีเท้าให้ทันกับโรเบิร์ตที่เดินนำออกไป
