Chapter 282 : ห้าดาว
หลังจากที่กินไก่ตุ๋นสองชามและข้าวหกถ้วยจนหมด ฉีฉีก็วางชามดินเผาที่เธอเลียจนสะอาดลงบนโต๊ะจากนั้นก็เรอออกมาและลูบท้องที่ป่องของเธอแล้วหันไปยิ้มกับลูลู่ “ลู่ลู่ ฉันไม่เคยกินอะไรที่อร่อยขนาดนี้มาก่อนในชีวิต ฉันพอใจมากเลย”
ลูกค้าที่อยู่รอบ ๆ รู้สึกตกใจ พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าหญิงสาวร่างผอมคนนี้จะกินได้เยอะขนาดนี้
ลู่ลู่ยิ้ม “งั้นเราก็ไปกันเถอะ”
“แต่นายยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ” ทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นมาได้ว่ายังมีอาหารอีกหลายอย่างที่ยังไม่ได้เสิร์ฟ “ขอโทษนะคะ เราขออาหารที่ยังไม่ได้เสิร์ฟเลยได้มั้ยคะ?”
ยาเบะมิยะพยักหน้า “ได้แน่นอนค่ะ” เธอเก็บถ้วยชามเปล่าแล้วเดินไปที่ห้องครัว เธอแปลกใจที่ได้เห็นว่าฉีฉีกินได้มากขนาดไหนแต่เธอไม่ได้แสดงออกมาให้เห็น แต่เธอก็รู้สึกอิจฉาที่ฉีฉีมีคนที่รักเธอมาก
เมื่อยาเบะมิยะนำอาหารออกมาดวงตาของฉีฉีก็เป็นประกายขึ้นมาอีกครั้ง แต่เธออิ่มจนแทบจะเคลื่อนไหวไม่ได้แล้ว “ลู่ลู่ ฉันอยากกินข้าวผัดสายรุ้งอันนั้น”
“ได้เลย” เขาตักข้าวผัดขึ้นมาหนึ่งช้อนแล้วป้อนเธอ
“อืม มันอร่อยมากและ – ” เธอสัมผัสได้ถึงรสชาติบางอย่างที่คุ้นเคย น้ำพุแห่งชีวิต! เธอเคี้ยวอีกสองสามครั้งแล้วกลืนมันลงไป เธอรู้สึกได้ว่าร่างกายของเธอได้รับการปลอบประโลมแม้มันจะไม่ชัดเจนนักก็ตาม
น้ำพุแห่งชีวิตเป็นน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ของพวกเอลฟ์ มีแค่ราชวงศ์และขุนนางบางตระกูลเท่านั้นที่สามารถเข้าใกล้มันได้ เจ้าของร้านนี้มีมันไว้ในครอบครองได้ยังไง? เขามีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกเอลฟ์มั้ย? ฉีฉีสงสัย
“มีอะไรผิดปกติเหรอ?” ลู่ลู่ถามในขณะที่เขาสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของเธอ
รอยยิ้มของฉีฉีกลับมาอย่างรวดเร็ว “ไม่มีอะไร ฉันอิ่มแล้ว นายกินทั้งหมดนี่ได้เลยนะ” จากนั้นเธอก็หันไปมองพุดดิ้งเต้าหู้ที่มีน้ำเชื่อมสีแดงราดเอาไว้แล้วหยิบช้อนขึ้นมา “แต่ฉันคิดว่าฉันยังพอมีที่เหลือให้กินเจ้านี่อยู่”
“กินช้า ๆ นะ อย่าฝืนยัดมันเข้าไปล่ะ” ลู่ลู่เริ่มกินข้าวผัด ท้องของเขาส่งเสียงดังอยู่พักหนึ่ง มันแตกต่างจากไก่ตุ๋นแต่มันก็อร่อย
“ฉันชอบพุดดิ้งเต้าหู้แบบหวานนี่!” ฉีฉีพูดหลังจากที่เธอกินมันเข้าไป เธอนั่งตัวตรงและเริ่มกินอย่างตะกละตะกราม
คนส่วนใหญ่ยกเว้นคนที่ชอบพุดดิ้งเต้าหู้แบบหวานและคนที่ชอบพุดดิ้งเต้าหู้แบบคาวมักจะให้ห้าดาวเมื่อพวกเขากรอกบัตรลงคะแนน
เมื่อโรเบิรฺตและรูดกลับมาที่กล่องลงคะแนนพนักงานคนอื่นก็เพิ่งจะกลับมาจากการกินอาหารกลางวันและพร้อมที่จะทำงานต่อ
“รองประธาน” เออร์วินทัก “ร้านอาหารนั่นโกงใช่มั้ยครับ? ยังไงก็เถอะ เราไปกินอาหารกลางวันที่ร้านดริวส์มา เราสั่งเนื้อแกะคั่วที่อยู่ที่อันดับที่ 68”
“ถ้าเป็นการโกงเราจะได้แบน” พนักงานคนอื่นพูดเสริม พวกเรารู้ดีว่ามีหลายคนที่โกง แต่อย่างน้อยพวกเขาก็ทำมันอย่างลับ ๆ
รูดส่งบัตรลงคะแนนให้กับเออร์วิน
เออร์วินตกใจมากเมื่อเขามองเห็นมัน “อะไร?! รูด นายรับสินบนเหรอ?”
รูดยิ้มแล้วหันไปมองโรเบิร์ต
โรเบิร์ตส่งบัตรลงคะแนนให้กับพวกเขา “ไม่”
พวกเขาถูกทำให้อึ้งจนแทบจะหงายท้อง พวกเขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะได้เห็นคะแนนห้าดาวมากขนาดนี้ แต่พวกเขารู้ดีว่ารองประธานไม่สามารถซื้อตัวได้
“ร้านอาหารนั้นยุ่งมาก ฉันไม่คิดว่าเขาจะต้องจ้างลูกค้าปลอม” โรเบิร์ตพูดจริงจัง “อาหารมีความพิเศษและคุ้มค่ากับราคา ส่วนสภาพแวดล้อมก็ดีมากและการบริการก็ยอดเยี่ยม พวกเขาสมควรได้รับห้าดาว”
“ดูเหมือนว่ามันจะเป็นม้ามืดจริง ๆ” พนักงานคนหนึ่งกล่าว “ฉันแทบจะรอไม่ไหวแล้วที่จะได้ลองกินอาหารที่นั่น”
“พวกนายทุกคนควรหาเวลาไปกินอาหารที่นั่น” รูดกล่าว “อาหารของพวกเขาน่าทึ่งมาก พวกนายต้องลองพุดดิ้งเต้าหู้แบบหวาน”
“ฉันชอบพุดดิ้งเต้าหู้แบบคาวมากกว่า” โรเบิร์ตพูดแล้วเดินจากไป
“นี่เป็นครั้งแรก!” พนักงานหนุ่มคนหนึ่งอุทาน “รองประธานไม่เคยแนะนำเมนูไหนมาก่อน!”
พวกเขามองดูโรเบิร์ตที่กำลังเดินออกไปด้วยสายตาประหลาดใจ
…
ผู้ชายที่ดูเหมือนกับนักล่าหกคนกำลังเดินอยู่ในลานเอเดนและมองไปรอบ ๆ ราวกับว่าพวกเขากำลังค้นหาอะไรบางอย่างหรือใครบางคน
“เฮ้ หญิงชรา ร้านอาหารที่ดีที่สุดอยู่ที่ไหน?” คนที่อายุน้อยที่สุดถามผู้หญิงที่มีอายุประมาณ 30
ผู้หญิงคนนั้นกลอกตาของเธอด้วยความไม่พอใจ “คุณตาบอดรึไง? ฉันยังสาวอยู่!” เธอกระทืบเท้าและเดินจากไปด้วยความโกรธ
“ยัยผู้หญิงเวรเอ้ย!” ชายหนุ่มถกแขนเสื้อขึ้นแล้วชี้ไปที่หลังของผู้หญิงคนนั้น
ชายที่ใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเคราจับมือของเขาไว้ “ให้ความสนใจกับภารกิจของเราก่อน!” เขาเตือน
