Chapter 285 : กล่องและแหวน
อลิซาเบธมองดูจนกระทั่งพวกเขาลับสายตาไป พวกเขาดูเหมือนคนปกติ แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกแปลก ๆ และรู้สึกว่าพวกเขาอันตราย
ชายวัยกลางคนที่สวมชุดคลุมยาวสีขาวผลักประตูเปิดแล้วเดินเข้ามา “มองอะไรอยู่เหรออลิซาเบธ?”
“ไม่มีอะไรค่ะ แค่คนแปลกหน้าสองคน” เธอละสายตาจากหน้าต่างและหันมามองผู้ชายคนนี้ “ลุงบอกว่าลุงเจอของบางอย่างของพ่อ เขาหายตัวไปตั้งแต่ที่เขาต่อสู้กับอเล็กซ์”
ชายคนนั้นยกมือขึ้นมา ทันใดนั้นกล่องน้ำแข็งสีฟ้าก็ปรากฏขึ้น จากนั้นมันก็ลอยไปหาอลิซาเบธ “ลุงเจอมันที่งานประมูล แต่ลุงค่อนข้างแน่ใจว่ามันเป็นของเขา มันถูกปิดผนึกเอาไว้ด้วยเวทมนตร์และมีแค่เลือดของหลานเท่านั้นที่สามารถเปิดมันได้ นั่นเป็นเหตุผลที่ลุงเขียนจดหมายขอให้หลานมาที่นี่”
อลิซาเบธรับกล่องเอาไว้ด้วยมือที่สั่นเทา เธอหายใจเข้าลึกและเปิดมันอย่างระมัดระวัง
เธอพบแหวนที่มีไพลินประดับเอาไว้อยู่ข้างในกล่อง
“มันเป็นแหวนของพ่อ!” เธออุทานอย่างตื่นเต้น เธอหยิบมันขึ้นมาและดูเป็นกังวล “มันเป็นแหวนมิติวงโปรดของเขา เขาพกมันติดตัวเอาไว้ตลอดเวลา มีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขา…”
“นักผจญภัยบางคนพบมันในป่า เขาคิดว่ามันเป็นแค่แหวนธรรมดาและเอามันมาประมูล ลุงไปงานประมูลนี้กับเพื่อนของลุงและลุงจำกลิ่นของพ่อหลานได้ ลุงเลยซื้อมันมา หลานควรเปิดมัน มันอาจจะมีเงื่อนงำสำคัญบางอย่างอยู่”
อลิซาเบธพยักหน้า ทันใดนั้นเข็มน้ำแข็งก็ปรากฏขึ้นมาระหว่างนิ้วมือของเธอแล้วเธอก็แทงเข็มไปที่ปลายนิ้วของเธอ เลือดสีน้ำเงินหยดหนึ่งหยดลงไปบนไพลินและซึมหายไปในทันที ทันใดนั้นหน้าจอเวทมนตร์ก็ปรากฏขึ้นมาพร้อมกับชายวัยกลางคนที่มีผมสีขาวยาวอยู่ในนั้น “พ่อรู้ว่าลูกจะพบสิ่งนี้อลิซาเบธ”เขายิ้ม
“พ่อ…” อลิซาเบธพูดในขณะที่เธอมองดูชายที่อยู่ในสภาพกระเซอะกระเซิงที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นราชามังกรน้ำแข็ง – แรงค์สเตอร์ เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?
“ลูกอาจจะอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพ่อ” แรงค์สเตอร์พูดต่อ “เรื่องมันยาว แต่พ่อยังมีชีวิตอยู่ พ่อโยนแหวนวงนั้นออกไป มันไม่มีอะไรอยู่ในนั้นดังนั้นอย่ากังวลถ้ามีใครอยู่กับลูก พวกเขาอาจจะบ้าคลั่งขึ้นมาได้ถ้าพวกเขาอยากปล้นลูก”
จากนั้นหน้าจอเวทย์มนตร์ดับไป
“พ่อ!” อลิซาเบธเอื้อมมือของเธอออกมาแต่เธอก็ปล่อยมันลงด้วยความทุกข์ใจ
“มีอะไรในแหวนมั้ย?” ฟ็อกซ์ถามด้วยความประหม่า
อลิซาเบธรู้สึกประหลาดใจเมื่อเธอตรวจสอบแหวนแต่เธอก็ไม่ได้แสดงออก เธอตีหน้าเศร้าและใส่แหวนกลับเข้าไปในกล่อง “มันว่างเปล่า”
ฟ็อกซ์รู้สึกผิดหวังมาก เขารู้ว่าหลานสาวของเขาไม่เคยปกปิดอารมณ์ของเธอได้ดังนั้นเมื่อเขามองไปที่ใบหน้าของเธอเขาจึงตัดสินว่าเธอกำลังพูดความจริง
“หนูขอเก็บแหวนวงนี้เอาไว้ได้มั้ยคะลุง?” อลิซาเบธถามในขณะที่ใบหน้าของเธอยังคงเศร้าอยู่
ฟ็อกซ์ฟื้นฟูความสงบของเขา “แน่นอน ลุงจะไปแล้ว หลานไม่ค่อยได้มาที่นี่ ทำไมหลานไม่อยู่เที่ยวที่นี่สักสองสามวันล่ะ?”
อลิซาเบธพยักหน้า “ค่ะลุง” เธอวางกล่องแหวนลงแล้วมองดูฟ็อกหายไปในแสงสีน้ำเงินอมเงิน
อลิซาเบธโบกมือเพื่อปิดหน้าต่างแล้วหยิบกล่องแหวนขึ้นมาอีกครั้ง “พ่อรู้ได้ยังไงว่าฉันจะไม่ได้อยู่คนเดียวเมื่อฉันเปิดวงแหวน? มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” เธอกระซิบ
