Chapter 287 : ฉันเจอแล้ว!
“ทำไมพี่สาวฉีฉีกับคุณหมีใหญ่ถึงยังไม่มาล่ะ?” เอมี่ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สูงกับลูกเป็ดขี้เหร่มองไปที่ประตูพร้อมกับเอาคางของเธอเกยไว้ที่เคาน์เตอร์ ข้างนอกนั้นมืดแล้ว
เธอชอบพวกเขาจริง ๆ แม็กซ์คิด บางทีฉีฉีอาจจะทำให้เธอถึงแม่ของเธอ เขาถอนหายใจ เขาอาจจะเป็นพ่อที่ดี แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่เขาไม่สามารถให้กับเธอได้ นั่นก็คือความรักของแม่
ฉันไม่สามารถไปหาแม่ของเธอได้จนกว่าฉันจะแข็งแกร่งพอ เพราะฉะนั้นฉันจะต้องทำงานให้หนักขึ้นเพื่อหาเงินมาซื้อความแข็งแกร่งจากระบบ มันเป็นวิธีที่เร็วที่สุด แต่ฉันก็ต้องออกกำลังกายในตอนกลางคืนด้วย
“คืนนี้ฉันจะกินไก่ตุ๋นสองชาม พุดดิ้งเต้าหู้แบบหวานหนึ่งถ้วยและข้าวผัดหยางโจวหนึ่งจาน!” ฉีฉีพูดอย่างตื่นเต้นในขณะที่เธอเดินถอยหลังและหันหน้าไปทางลู่ลู่
ลูลู่พยักหน้ายิ้ม “ได้เลย” ในครั้งนี้เขาไม่ได้ถือตะกร้ามาด้วย เขาเดินตามเธอพร้อมกับแกว่งกิ่งต้นหลิวในมือไปมาและมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง
“เราต้องรีบกิน ถ้าพวกเขาตามเรามาถึงที่นี่มันก็มีโอกาสมากที่พวกเขาจะพบพวกเรา” ลู่ลู่กระซิบ
ฉีฉีพยักหน้า “ฉันรู้”
มันเกือบจะ 2 ทุ่มแล้วเมื่อพวกเขามาถึงร้านอาหาร ลูกค้าบางคนยังยืนรอที่นั่งอยู่
“ในที่สุดคุณก็มาพี่สาวฉีฉี” เอมี่พูดขึ้นในทันทีที่พวกเขาผลักประตูเปิด เธอปีนลงจากเก้าอี้และเดินเข้าไปหาพวกเขาอย่างมีความสุข
“สวัสดีตอนเย็นเอมี่ เรามากินอาหารแสนอร่อยของหนูแล้ว” ฉีฉีพูดพร้อมกับลูบหัวเอมี่ด้วยรอยยิ้ม
“เข้ามาเลยค่ะ อาหารที่พ่อทำเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในโลก” เธอทำตัวดุกดิกไปมาอย่างมีความสุขพร้อมกับลูกแมว
ลูกค้าหลายคนไม่เคยคิดว่าเอมี่จะน่ารักขนาดนี้ หลังจากที่พวกเขาได้เห็นเธอจุดไฟเผาปีศาจลาวา
…
“งั้นก็เอาตามนี้แหละ ฉันจะขอให้อูเรี่ยนมาที่นี่และพวกเราจะทำงานร่วมกันเพื่อสร้างไม้เท้าเวทมนตร์ที่ยอดเยี่ยมสำหรับลูกศิษย์ของฉัน” ครัสซูพูดในขณะที่เขาวางพิมพ์เขียวลงและมองไปที่โนแวนที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน
“ไม่มีปัญหา อย่าลืมเรื่องที่คุณสัญญาเอาไว้ล่ะ คุณต้องมาสอนนักเรียนที่นี่ครึ่งชั่วโมงในทุก ๆ เดือน”
“นายอยากให้ฉันสอนพวกเขาจริง ๆ เหรอ? ฉันอาจจะทำให้พวกเขาเดินผิดทางนะ”
“คุณคือนายเหนือแห่งไฟ ไม่มีใครมีคุณสมบัติที่จะสอนพวกเขาไปมากกว่าคุณ”
ครัสซูมองเข้าไปในตาของโนแวนและไม่ได้ตอบกลับ
“เวทมนตร์ระยะประชิดมีความสำคัญมากสำหรับนักเวท” โนแวนกล่าว “คุณได้แสดงให้โลกเห็นแล้วว่านักเวทระยะประชิดนั้นแข็งแกร่งพอ ๆ กับนักเวทระยะไกล นั่นเป็นเหตุผลที่เพียงพอแล้วสำหรับการเรียนรู้มัน ฉันจะปล่อยให้เด็ก ๆ ตัดสินใจว่าพวกเขาต้องการเรียนรู้เวทอะไร บางทีสักวันหนึ่งนักเวทอาจจะไม่ต้องกลัวการต่อสู้ด้วยมือเปล่าอีก”
“ถ้ามีคนอื่นบอกกับฉันแบบนี้ฉันคงคิดว่าคน ๆ นั้นบ้าไปแล้ว แต่ฉันเชื่อใจนาย” ครัสซูยิ้ม “ฉันต้องบอกเอาไว้ก่อนนะว่ามีบางอย่างที่ฉันจะสอนให้เฉพาะลูกศิษย์ของฉันเท่านั้น พวกเขาเรียนกับฉันได้ แต่ฉันมีลูกศิษย์แค่คนเดียวเท่านั้น”
โนแวนยิ้ม “เอาล่ะ เอมี่เองก็เป็นหนึ่งในนักเรียนของเราเช่นกัน”
“โอ้ อีกอย่างหนึ่ง ฉันอยากได้สถานที่เพื่อสร้างห้องเวทมนตร์”
“ต้องการใหญ่แค่ไหน?”
“ใหญ่กว่าที่ฉันใช้อยู่ตอนนี้”
“ใหญ่ขึ้น 10 เท่า?”
“ไม่ ฉันไม่ได้จะย้ายหอคอยนักเวทมาที่นี่”
โนแวนหัวเราะ “แต่ถ้าจะมีใครทำคน ๆ นั้นก็ต้องเป็นคุณ คุณใช้อาคารด้านนอกโรงเรียนเวทมนตร์ได้ พวกมันเป็นสมบัติของโรงเรียนเรา”
ครัสซูพยักหน้า “ขอบคุณ มาเถอะ ฉันเลี้ยงมื้อเย็นนายเอง ฉันจะพานายไปกินอาหารจากสวรรค์”
“ไม่มีอาหารอะไรที่ฉันไม่เคยกินในเมืองนี้” น้ำเสียงของโนแวนฟังดูไม่สนใจแต่เขาลุกขึ้นยืน
“อย่ามั่นใจนักเลย ฉันพนันได้เลยว่านายยังไม่เคยลอง” ครัสซูเดินนำออกไป
โนแวนมองตามหลังไปอย่างไม่เชื่อและเดินตามครัสซูออกไป
…
กลุ่มนักล่าพากันเรอออกมา ท้องของพวกเขาบวมเป่ง พวกเขาเดินมาถึงมุมตะวันตกของลานเอเดน
“ตามรายชื่อร้านอาหารมันน่าจะอยู่ที่นี่ครับหัวหน้า” ชายคนที่เด็กที่สูดกล่าว “เราไปกินมาทุกร้านในเอกสารนี้แล้วแต่เรายังไม่เจอพวกมันเลย ตอนนี้เราจะทำยังไงดีครับ?”
“กลิ่นหอมมาก! และมันก็ไม่เหมือนกับอะไรที่พวกเราเคยกินมา” แบล็กกี้พูดพร้อมกับสูดหายใจ เขามองไปรอบ ๆ แล้วจ้องไปที่ร้านอาหารมามี่ “ฉันเจอพวกมันแล้ว! ตรงนั้น!” เขาตะโกนขึ้นพร้อมกับชี้ ตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงจากความกระหายเลือด
