Chapter 297 : สวัสดีตอนเย็นครูใหญ่โนวัน
เป็นพลังเวทมิติที่แข็งแกร่งมาก! ชายคนนั้นต้องเป็น ‘ผู้ควบคุมมิติ’ ในตำนานแน่ ๆ อลิซาเบธคิดในขณะที่เธอมองดูโนแวนด้วยความกลัวอยู่ที่หลังต้นไม้ใหญ่
บาเรียน้ำแข็งเองก็เป็นเวทมิติ ดังนั้นเธอจึงชำนาญเรื่องการตรวจจับเวทมนตร์มิติ ชัดเจนมากว่าเขาอยู่ในระดับที่แตกต่างออกไป ฉันไม่คิดว่าพ่อจะสู้เขาได้
เมื่อเธอมองเห็นยาเบะมิยะดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง
ลูกครึ่งมังกรถือว่าเป็นเรื่องแปลกสำหรับทวีปนี้ เพราะมังกรมีชีวิตอยู่ได้มากกว่าพันปีและพวกเขาแทบไม่ได้รับมนุษย์มาเป็นคู่ครองเลย
ถึงแม้จะมีเลือดมังกรไหลเวียนอยู่ในร่างกาย แต่ลูกครึ่งมังกรไม่สามารถกลายร่างเป็นมังกรได้
มันเป็นเรื่องปกติที่ลูกครึ่งมังกรจะมีเขาอยู่บนเหมือนกับยาเบะมิยะ ไม่งั้นพวกเขาจะดูเหมือนกับมนุษย์ธรรมดา
เมื่อก่อนอลิซาเบธไม่เคยให้ความสนใจกับพวกลูกครึ่งมังกรเลย มังกรมักจะภูมิใจในตัวเองและไม่ให้ค่ากับลูกครึ่งมังกร แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้วเพราะว่าเธอได้รู้ว่าเธอมีน้องสาวเป็นลูกครึ่งมังกร
พ่อบอกว่าเธอน่าจะมีอายุประมาณ 14 และจดหมายฉบับนั้นเขียนเอาไว้ตั้งแต่เมื่อสามปีที่แล้วดังนั้นในตอนนี้เธอควรจะมีอายุประมาณ 17 อลิซาเบธคิด และสาวน้อยคนนั้นยังเด็กและสวยมาก…
…
เอมี่วิ่งเข้าไปหาอาจารย์ทั้งสองของเธอ เธอมองไปที่ฉีฉีและลู่ลู่ จากนั้นก็หันไปมองคัรสซูและอูเรี่ยน “ช่วยพวกเขาเถอะนะคะ!” เธอพูดอย่างร้อนใจ
“ฉันไม่รู้จักเวทรักษาเลย” ครัสซูพูดพร้อมกับยิ้มอย่างขอโทษ
“ฉันห้ามเลือดให้พวกเขาแล้ว ฉันต้องกลับไปที่ร้านเพื่อปรุงน้ำยาเวทให้กับพวกเขา” อูเรี่ยนกล่าว “ช่วยพาพวกเขาไปที่ร้านของฉันหน่อย” เขาพูดกับพวกปีศาจลาวา
โนแวนมองเอมี่อย่างพึงพอใจ เขาพบว่าลูกศิษย์ของครัสซูนั้นฉลาดและเอาใจใส่มาก
“ได้ครับ” ซาเจราสตอบแล้วพยุงลู่ลู่ขึ้นมา
“ฉันจะพยุงเธอเอง” ยาเบะมิยะพูดขึ้นเมื่อเธอเห็นว่าปีศาจลาวาสองคนกำลังเดินเข้ามาหาฉีฉี เธอยกแขนของฉีฉีขึ้นอย่างระมัดระวังแล้วเดินตามอูเรี่ยนไปที่ร้านน้ำยาเวทมนตร์ของเขา
แซลลี่กำหมัด “ฉันขอไปช่วยพวกเขานะคะหัวหน้า” เธอพูดกับแม็กซ์และเดินตามไป
“หนูขอไปที่นั่นด้วยได้มั้ยคะพ่อ? หนูเป็นห่วงพี่สาวฉีฉี” เอมี่ขอ
“ได้เลย วันนี้หนูกล้าหาญมาก” แม็กซ์พูดพร้อมกับลูบหัวเธอ
เอมี่ยิ้มแล้วเดินไปที่ร้านของอูเรี่ยนพร้อมกับแมวของเธอ
“เอาไว้สอบสวนทั้งคู่ทีหลัง ปล่อยพวกปีศาจลาวาไป พวกเขาทำในสิ่งที่ถูกต้องเพื่อปกป้องแม็กซ์และเอมี่” แบรนลี่ตอบหลังจากที่บาร์เซลอธิบายสรุปเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น เห็นได้ชัดว่าอูเรี่ยนรู้จักทั้งคู่ และไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกเขาเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์นี้ นอกจากนี้พวกเขายังทำลายทรัพย์สินสาธารณะ
“ฉันเสียใจจริง ๆ ที่พวกคุณต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้” แม็กซ์พูดกับคนที่อยู่ข้างนอก “เข้ามาได้เลยถ้าคุณไม่รังเกียจที่พวกเราไม่มีประตู”
แม็กซ์เองก็เป็นห่วงสามีภรรยาคู่นั้นเช่นกัน แต่เขามีร้านที่ต้องดูแลและลูกค้าอีกเป็นจำนวนมาก
ครัสซูเดินนำเข้ามา “แม็กซ์ ฉันเอาข้าวไก่ตุ๋นกับพุดดิ้งเต้าหู้แบบหวาน”
โนแวนชำเลืองมองแม็กซ์เมื่อเขาเดินตามครัสซูเข้ามา เป็นผู้ชายที่กล้าหาญมาก ฉันไม่เห็นความกลัวบนใบหน้าของเขาเลยเมื่อหมาป่ากำลังจะฉีกเขาเป็นชิ้น ๆ เดี๋ยวก่อนนะ ฉันเคยเห็นสายตาแบบนั้นมาจากที่ไหนนะ? บางทีผู้ชายที่กล้าหาญทุกคนอาจจะมีสายตาแบบเดียวกัน เหมือนกับคน ๆ นั้นที่เคยบอกกับฉันว่าเขาจัดการกับบาเรียของฉันได้ น่าอายจริง ๆ
แม็กซ์ไม่ได้มองโนแวนด้วยความเกรงกลัวเลย อาจเป็นเพราะแม็ก อเล็กซ์มีความแข็งแกร่งพอ ๆ กันกับเขา
แม็กซ์มองไปที่ร้านของอูเรี่ยนแล้วเดินกลับเข้าไปข้างใน ดูเหมือนว่าฉันจะต้องดูแลทุกอย่างด้วยตัวเองซสักพัก
อาหารบางจานหกเลอะเทอะเพราะบรรดาลูกค้าตกอยู่ในสถานการณ์ที่ตื่นตระหนก แต่โดยรวมแล้วมันไม่ได้วุ่นวายอะไรนัก
ลูกค้าได้รับความมั่นใจเมื่อพวกเขาเห็นโนแวนเดินเข้ามาและกลับมานั่งต่อ
“สวัสดีครับ ครูใหญ่โนแวน”
“แม้แต่ครูใหญ่โนแวนก็มากินอาหารที่นี่ ร้านอาหารมามี่ได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก”
“ไม่นะ! เนื้อของฉันหกออกมาจากโร่วเจียหมัว! บ้าเอ๊ย!”
“ช้อนคันนี้ราคาเท่าไหร่? ฉันไม่คิดว่ามันเป็นความผิดของฉันที่มันหัก แต่ฉันยินดีจ่ายเงินถ้าฉันได้กินพุดดิ้งเต้าหู้แบบหวานอีกสักถ้วย”
“แม็กซ์ ฉันทำพุดดิ้งเต้าหู้หก ฉันขอใหม่อีกถ้วยได้มั้ย? ฉันจะตายถ้าคืนนี้ฉันไม่ได้กินพุดดิ้งเต้าหู้”
