Chapter 313 : ฉันขอให้คุณโชคดี
“ปะปะ เป็นไปไม่ได้!”
ริคกี้มองดูข้อความสองบรรทัดสุดท้ายบนหน้าจอเวทมนตร์พร้อมกับมือที่สั่นเทา
อันดับที่ 29 ที่เขาใฝ่ฝันเอาไว้หลุดลอยไป แม้แต่อันดับ “รับประกัน” ก็ถูกแย่งไปเช่นกัน!
ยิ่งไปกว่านั้นทั้งสองอันดับยังมากจากร้านอาหารเดียวกันและเขาไม่เคยได้ยินชื่อร้านนี้มาก่อน!
เมื่อวานเขาเพิ่งได้รับการยืนยันเป็นการส่วนตัวจากเลขานุการมาร์ว่าร้านเนื้อย่างริคกี้จะติดอยู่ใน 30 อันดับแรกอย่างแน่นอน
แต่ตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น? ร้านอาหารที่เขาไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อนกลับยึดครองอันดับไปถึงสองอันดับใน 30 อันดับแรกอย่างไม่น่าเชื่อและเตะร้านเนื้อย่างริคก็ลงมีอันดับที่ 31
ความอิจฉาบนใบหน้าของคนรอบ ๆ ตัวเขากลายเป็นสีหน้าเยาะเย้ย ความเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันนี้เป็นเรื่องยากที่ริคกี้จะยอมรับได้
“หัวหน้า-นะ-นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?” พนักงานของเขายังคงตกอยู่ในความงุนงงเมื่อเขามองเห็นชื่อร้านเนื้อย่างริคกี้ปรากฏขึ้นที่บรรทัดแรกบนหน้าจอเวทมนตร์ที่สอง
บางคนที่อยู่รอบ ๆ ตัวริคกี้มองเขาด้วยสายตาพึงพอใจ มีเจ้าของร้านอาหารหลายคนที่เคยได้ยินที่ริกก็คุยโม้อย่างมั่นใจว่าร้านของเขาจะติดอยู่ใน 30 อันดับแรกและพวกเขารู้สึกพอใจมากที่ เขาตกอันดับลงมาแบบนี้
ทุกคนที่เป็นเจ้าของร้านอาหารในลานเอเดนต่างก็รู้ว่าหอการค้าเป็นคนควบคุมการจัดอันดับในการแข่งขันและพวกเขาโกรธมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ฝ่ายตรงข้ามนั้นร่ํารวย มีอํานาจมากและ มีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกับสมาคมจัดเลี้ยง ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าพูดอะไร
อย่างไรก็ตามร้านอาหารมามีที่ติดอันดับถึงสองอันดับใน 30 อันดับแรกนี้ประสบความสําเร็จในการทําลายการผูกขาดของหอการค้า ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่ร้านอาหารของพวกเขาที่ติด 30 อันดับแรกแต่เจ้าของร้านอาหารทุกคนก็ยังรู้สึกพึงพอใจ
“อื้มม ร้านอาหารมามีนี่ต้องเล่นสกปรกแน่ ๆ! ฉันแน่ใจว่าสมาคมจัดเลี้ยงจะให้คําอธิบายที่เหมาะสมสําหรับเรื่องนี้” ริคกี้ตะโกนเสียงเย็นในขณะที่เขาพยายามสงบสติ เขามองไปที่สองบรรทัด สุดท้ายบนหน้าจอแรกและการแสดงออกของเขาก็ยิ่งมั่นใจมากขึ้นในขณะที่เขาพูด “ฉันไม่เคยได้ยินชื่อร้านอาหารนี้มาก่อนและพวกเขาไม่เคยปรากฏตัวในการแข่งขันอาหารของลานเอเดนแต่จู่ ๆ พวกเขาได้อันดับถึงสองอันดับใน 30 อันดับแรกได้ยังไง? ถ้าร้านนี้ไม่ได้โกงฉันจะแก้ผ้าวิ่งรอบ สานเอเตนเลย!
“เชี่ยไรเนี่ย?! แค่อันดับที่ 29 เองเหรอ?! ข้าวไก่ตนไม่ได้อันดับ 1 ได้ยังไง? เกิดอะ ไรขึ้นกับการแข่งขันเวรนี้กัน?!”
“โร่วเจียหมัวควรจะได้อันดับ 1! แค่คุณกินมันเข้าไปเพียงแค่คําเดียวมันจะทําให้คุณสัมผัสได้ถึงความหมายที่แท้จริงของชีวิตและช่วยให้คุณค้นพบความใฝ่ฝันที่ลุกโชน! มันจะได้อันดับแค่ 30 ได้ยังไง?”
“อย่างน้อยสองอย่างนั้นก็ติดอยู่ใน 30 อันดับแรก แต่พุดดิ้งเค้ารู้แบบหวานที่น่าพึ่งกลับติดอยู่ที่อันดับที่ 99เนี้เป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้! มันเป็นการดูถูกความเชื่อของฉัน!”
“พุดดิ้งเต้าหูแบบหวานไม่ควรอยู่บนกระดานอันดับ! ทุกคนที่มีสมองต่างก็รู้ดีว่าพุดดิ้งเค้า ห้แบบคาวอร่อยกว่า แต่มันกลับได้อันดับที่ 100! มีอาหารจานใหนที่เปรียบเทียบกับพุดดิ้งเค้าแบบคาวได้ด้วยเหรอ? พวกเขาบังคับให้ฉันต้องลงคะแนนด้วยเท้าของฉัน!”
“ฉันรักข้าวผัดหยางโจวที่สุดและฉันโกรธมากที่มันได้อันดับแค่ 72 ฉันเคยกินอาหารทุกอย่างที่ติดอันดับบนกระดานอันดับแต่ไม่มีอะไรที่เทียบกับข้าวผัตหยางโจวใต้ คณะกรรมการจัดอันดับนี้ เป็นพวกสมองหมูจริง ๆ !”
ทุกคนต่างก็ตะโกนขึ้นมาอย่างบ้าคลั่งหลังจากที่ผลการจัดอันดับถูกปล่อยออกมา นอกจากเจ้าของร้านอาหารที่คร่ําครวญว่าไม่ติด 100 อันดับแรกแล้วกลุ่มที่ดังที่สุดคือลูกค้าของร้านอาหารมามี ไม่มีใครพอใจกับอันดับของอาหารที่พวกเขาชอบได้รับเลย
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อพวกเขาเห็นว่าพุดดิ้งเต้าหูแบบหวานและคาวได้อันดับที่ 99 และ 100 พวกเขาทุกคนก็โกรธมากเหตุผลเดียวที่ทําให้พวกเขายังคงอดกลั้นอยู่เป็นเพราะว่ากลุ่มแบบหวานและแบบนั้นแยกกันกระจัดกระจาย ดังนั้นจึงไม่มีใครรู้ว่าพันธมิตรของพวกเขาเป็นใครบ้าง
“30 อันดับแรกนั้นเหมือนกันกับเดือนที่แล้ว แต่ร้านอาหารที่ไม่รู้จักกลับติดอันดับสองอันดับ สุดท้ายการลงคะแนนเสียงนั้นจัดขึ้นโดยสมาคมจัดเลี้ยงดังนั้นมันจึงไม่มีปัญหา ดูเหมือนว่าร้านอาหารร้านนี้จะเป็นม้ามีดที่โดดเด่นที่สุดในการแข่งขัน
“นั่นไม่ใช่เรื่องที่เราต้องสนใจ บางที่ชื่อของร้านอาหารนั้นอาจจะถูกลบออกจากกระดานอันดับเมื่อถึงวันพรุ่งนี้ ทุกคนต่างก็รู้ว่าการติดอันดับนั้นง่ายมากถ้าจ่ายเงินมากพอแต่สมาคมจัด เลี้ยงไม่สามารถทํามันอย่างโจ่งแจ้งได้ พวกเขาต้องปกป้องชื่อเสียงของตัวเอง”
“สมาคมจัดเลี้ยงมีชื่อเสียงด้วยเหรอ? พวกเขาไม่เคยมีมันมา 15 ปีแล้ว!”
เจ้าของร้านอาหารที่ขุ่นเคืองหลายคนรวมกลุ่มพูดคุยกันเสียงเบา
ภายในฝูงชนมีชายหนุ่มที่ดูดี หล่อเหลาและมีผมสีแดงหยักศกยืนอยู่คนหนึ่ง เขายิ้มแล้ว พูดขึ้น “ถ้าหูของฉันฟังไม่ผิดดูเหมือนว่าจะมีหลายคนที่เลี้ยงกันเรื่องร้านอาหารมามี มีลูกค้าจํานวนมากที่ภูมิใจในร้านอาหารร้านนี้และแนะนําว่ามันไม่ใช่ร้านธรรมดา ฉันเชื่อว่ามันจะเป็น ม้ามีตที่ช่วยกระตุ้นการจัดอันดับทั้งหมดได้”
หลาย ๆ คนนิ่งเงียบเมื่อได้ยินแบบนั้นและเริ่มฟังสิ่งที่คนรอบ ๆ ตัวกําลังโต้เถียงกัน ในไม่ช้าการแสดงออกของพวกเขาก็แสดงให้เห็นว่าพวกเขาสนใจมาก
พวกเขาไม่รู้ว่าพุดดิ้งเต้าหูแบบคาวและแบบหวานนั้นเป็นยังไง แต่สิ่งที่พวกเขายืนยันได้ก็คือทุกคนต่างก็เถียงกันเรื่องร้านอาหารมาม
นอกจากนี้พวกเขาต่างก็มีความเห็นเป็นเอกฉันท์ว่าอันดับของพวกมันต่ําเกินไป
ต้องรู้นะว่านี่เป็นครั้งแรกที่ร้านอาหารร้านนี้ติดอันดับ แต่อาหารทั้งห้าจานของพวกเขากลับติดอยู่ใน 100 อันดับแรก โดยที่มีสองอย่างอยู่ใน 30 อันดับแรก! แถมคนพวกนั้นยังบ่นว่าอันดับของพวกมันต่ําเกินไป?
แม้แต่อาหารอันดับที่สองของร้านดูคัสที่มีชื่อเสียงเป็นอันดับต้น ๆ เรื่องเนื้อแกะย่างยังมีอันดับอยู่ที่ 38 และอีกสามจานอยู่ใน 100 อันดับแรก
เป็นไปได้มั้ยว่าร้านอาหารร้านนี้จ้างคนพวกนี้ให้มาปล่อยข่าวปลอม? นี่เป็นความคิดแรกที่ปรากฏขึ้นมาในใจของทุกคน
ไม่สิ! นั่นคือเจ้าของของร้านค้าสิ่งทอที่ใหญ่ที่สุดในลานเอเดน ขายที่ดูโกรธเกี่ยวจนเหมือนกับบีทรูทคนนั้นคือเจ้าของร้านทอง คนที่มั่วนแขนเสื้อขึ้นคนนั้นมาจากวิหารสีเทาและยังมีเจ้าหน้าที่ที่มาจากปราสาทเจ้าเมือง คนพวกนี้จะเป็นคนที่ถูกจ้างมาปล่อยข่าวได้ยังไง?
ในไม่ช้าทุกคนก็เริ่มระบุลูกค้าของร้านอาหารมามีได้ พวกเขาทุกคนเป็นผู้ประกอบการหรือไม่ก็คนที่มีสถานะสูงมากและไม่เคยสนใจร้านอาหารธรรมดา ๆ มาก่อน ยกเว้นว่าร้านอาหารนั้นจะมีลูกเขยของเจ้าเมืองเศออสเป็นเจ้าของ
กลุ่มชนชั้นสูงต่างก็โต้เถียงกันอย่างเมามันเกี่ยวกับร้านอาหารร้านเดียวกัน ดังนั้นมันจึงไม่ใช่การพูดเกินจริงและกล่าวได้ว่ามันเป็นม้ามืดที่โดดเด่นที่สุดบนกระดานจัดอันดับ
“อื้มม ให้ฉันดูซิว่าร้านอาหารนี้มันมีดียังไง พวกเขากล้าโกงอันดับกันอย่างโจ่งแจ้งแบบนี้ได้ยังไง? ฉันจะเป็ดโปงพวกเขาและทําให้ลูกค้าเห็นว่าไม่มีใครโกงการแข่งขันอาหารของลานเอเดนได้ยิ่ง 30 อันดับแรกพวกเขายังไม่สามารถโกงได้!” ริคกี้แหวกทางออกมาจากฝูงชนพร้อมกับสีหน้าขึงขัง เขามองไปรอบ ๆ ก่อนที่จะดึงคอเสื้อพนักงานของเขาเข้ามาและถามอย่างโกรธเกรี้ยว “ร้านอาหารมามีนี้มันอยู่ที่ไหน?”
“ผม…ผมไม่รู้” พนักงานเองก็ไม่รู้เช่นกัน
“มุ่งหน้าไปทางตะวันตกของลานเอเตนจนสุดแล้วคุณจะเจอมัน ถ้าคุณอยากจะสร้างปัญหาให้กับพวกเขางั้นฉันก็ขอให้คุณโชคดี” แฮร์ริสันพูดพร้อมกับยิ้ม
