Chapter 325 : สุดท้ายทุกคนก็ต้องตาย
“เข้าไปกันเถอะ ฉันแน่ใจว่าไซมอนคงมีความสุขที่ได้เจอเพื่อนเก่าอย่างฉัน” ฌอนเดินลงมาจากรถม้า ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้สวมชุดเกราะ แต่แรงกดดันและจิตสังหารที่แผ่ออกมาจากตัวของเขานั้นทําให้เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นเคยเป็นนายพลในสนามรบมาก่อน
ประตูบ้านถูกปิดเอาไว้อย่างแน่นหนาและฌอนมีแค่ควินเท่านั้นที่มากับเขา ทุกคนคงจะคิดว่าเจ้าชายยังอยู่ที่ชายแดนทางตะวันตกเฉียงใต้ห่างออกไปหลายพันกิโลเมตรเพื่อควบคุมกองทหารของเขาในการต่อสู้ แต่ไม่มีใครรู้ว่าเลยว่าเขากลับมาถึงเมืองโรดูตั้งแต่เมื่อไหร่
ประตูถูกเปิดหลังจากที่ถูกเคาะและคนรับใช้ชราคนหนึ่งก็โผล่หัวออกมาด้วยสีหน้าระมัดระวัง เขาไม่รู้จักฌอน แต่เขาสังเกตได้ว่าคน ๆ นี้ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน “ท่านมาหาใครครับ?”
ควินกําลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ฌอนก็ยกมือขึ้นเพื่อขัดเขาและยิ้มในขณะที่เขาพูดกับคนรับใช้ชรา “ที่นี่คือบ้านของนายพลไซมอนใช่มั้ย? บอกเขาที่ว่าฌอนมาเยี่ยมเขา”
“ได้ครับ ได้โปรดรอสักครู่ ผมจะไปรายงานให้นายท่านทราบ” คนรับใช้ชราพยักหน้าก่อนที่จะปิดประตู เขารู้สึกว่าชื่อฌอนนั้นค่อนข้างคุ้นเคยแต่เขานึกไม่ออกว่าเขาเคยได้ยินมันมาจากที่ไหน อย่างไรก็ตามเขาน่าจะเป็นเพื่อนของเจ้านายของเขา ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าที่ช้า
คนรับใช้ชราเดินไปที่สวนหลังบ้านที่มีชายเคราหนากล้ามใหญ่ที่กําลังแกว่งพลั่วตักดินซ้ำ ๆ อยู่ คนรับใช้แจ้งกับเขา “นายท่าน มีแขกคนหนึ่งชื่อฌอนมาที่นี่เพื่อพบท่าน”
“ฌอน?” ไซมอนหยุดสิ่งที่เขากําลังทําอยู่ในทันที มีความประหลาดใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
คนรับใช้รู้สึกสับสนเล็กน้อยเมื่อเขาเห็นสีหน้าของไซมอน “เขาไม่ใช่เพื่อนของท่านเหรอครับ?”
“ไม่ ไม่ ไม่ ฉันไม่คู่ควรที่จะเป็นเพื่อนกับเขา คลินตัน พาทุกคนมาที่สนามหลังบ้าน ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ไปไหนโดยไม่ได้รับการอนุญาตจากฉัน” ไซมอนเดินออกจากสวนและวางพลั่วพิงไว้กับต้นไม้ เขาหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่ที่กิ่งไม้ใกล้ ๆ มาเช็ดเหงื่อบนใบหน้า จากนั้นเขาก็ปัดฝุ่นตามตัวออกแล้วเดินตรงไปที่หน้าบ้านของของเขา
“ครับนายท่าน ผมควรชงชามั้ยครับ?” คนรับใช้ถาม
“พวกเขาดีเกินกว่าที่จะดื่มชาของเรา” ไซมอนตอบพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
ประตูเปิดขึ้นอีกครั้งเมื่อถอนกําลังตรวจสอบกริฟฟินที่สลักเอาไว้บนประตู เขาหันไปมองไซมอนด้วยรอยยิ้ม “ข้าไม่คิดว่าท่านจะมีความสามารถด้านนี้ด้วย การแกะสลักนี้ไม่เลวเลย”
ไซมอนมองฌอนด้วยสีหน้าสงบ “ท่านก็ชมข้าเกินไปฝ่าบาท ข้าเป็นแค่ทหารเกษียณที่ไร้ประโยชน์และไม่มีอะไรทํา ดังนั้นข้าจึงทําได้แค่หาอะไรทําเพื่อฆ่าเวลาเท่านั้นเอง”
ฌอนมองเข้าไปในตาของไซมอน “ดูเหมือนว่าท่านจะยังโกรธข้าอยู่นะไซมอน”
การแสดงออกของไซมอนยังคงไม่เปลี่ยนแปลงในขณะที่เขาตอบ “ข้าไม่กล้าหรอกฝ่าบาท ข้าเป็นแค่คนธรรมดา ข้าจะกล้าแสดงความไม่พอใจต่อท่านได้ยังไง
“เพียงเพราะท่านไม่กล้าไม่ได้หมายความว่าท่านไม่ได้เกลียดข้าเลย ข้ารู้ว่าทหารทุกคนที่ออกจากกองทัพพร้อมกับท่านต่างก็มีความเกลียดชังต่อข้า พวกท่านทุกคนเกลียดที่ข้าไม่ช่วยอเล็กซ์และไม่ล้างแค้นให้กับเขา” ฌอนส่ายหัวและมีสีหน้าสํานึกผิด เขาถอนหายใจและพูดต่อ “จนถึงทุกวันนี้ข้าก็ยังไม่ให้อภัยตัวเอง ถ้าข้าได้รับข่าวให้เร็วกว่านี้สักหน่อย…ถ้าข้าได้รับคําเตือนว่าจะมีเหตุการณ์ที่อันตรายเกิดขึ้นสักหน่อย อเล็กซ์คงจะไม่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายแบบนั้น”
“ยังไงซะทุกคนก็ต้องตาย” สีหน้าของไซม่อนยังคงไม่เปลี่ยนแปลงและตอบสนองต่อคําพูดของฌอนเลย เขาเคยได้ยินคําพูดแบบเดียวกันนี้มามากกว่าหนึ่งครั้งแล้ว
“แน่นอน ยังไงซะทุกคนก็ต้องตาย แม้กระทั่งท่านและข้าก็จะต้องตายในสักวันหนึ่ง” ฌอนพยักหน้าด้วยท่าทางโหยหา เขาหันไปหาไซมอนด้วยรอยยิ้มและถามขึ้น “ท่านจะไม่เชิญข้าเข้าไปหน่อยเหรอ?”
“ถ้าฝ่าบาทต้องการเข้ามาข้าจะกล้าปฏิเสธได้ยังไง?” ไซมอนเปิดประตูให้กว้างขึ้นและหลบไปด้านข้างเพื่อเปิดทางให้เจ้าชาย
“ถึงแม้ว่าข้าจะไม่เห็นด้วยกับทหารผ่านศึกอย่างพวกท่าน แต่ข้าก็ต้องยอมรับว่าพวกท่านทุกคนเลือกได้อย่างชาญฉลาด หลังจากออกมาจากชายแดนท่านสามารถใช้ชีวิตที่สบายและไร้กังวลแบบนี้ได้ แม้แต่ข้าเองก็ยังรู้สึกอิจฉาอยู่เล็กน้อย” ฌอนหัวเราะเบา ๆ เมื่อเขามองเห็นต้นไม้ที่ไซ มอนปลูกไว้ในสวน
“คงจะเป็นอย่างนั้น” ไซมอนตอบอย่างคลุมเครือ
ฌอนมองไปรอบ ๆ ก่อนที่เขาจะหันมามองไซมอน “ดูเหมือนว่าเราจะเป็นแขกกลุ่มเดียวที่อยู่ที่นี่ ข้ามาที่นี่วันนี้ด้วยเหตุผลง่าย ๆ ข้าอยากจะถามอะไรบางอย่างกับท่าน”
“ถามคําถามที่ท่านต้องการถามมาได้เลย ข้าจะมีความสุขมากถ้าข้าตอบมันได้ ไซมอนสบตากับฌอนด้วยความมั่นคง
ฌอนมองตาไซมอนและถาม “ในคืนที่เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นท่านอยู่ที่ไหน?”
ในขณะเดียวกันควินก็พุ่งเข้าไปที่ด้านหลังของไซมอน แสงโลหะเป็นประกายอยู่ภายในมือของเขาและดวงตาของเขาก็หลงและเล็งไปที่บริเวณหัวใจของไซมอน
“ข้ากลับมาบ้านเพื่อไปเยี่ยมหลุมศพของแม่ วันนั้นเป็นวันครบรอบการตายของเธอ” คําตอบของไซมอนสงบมาก แต่ในสายตาของเขามีความโกรธแค้นอยู่
ฌอนมองลึกเข้าไปในดวงตาของไซมอนราวกับว่าเขากําลังค้นหาอะไรบางอย่าง
ไซม่อนกําหมัดแน่นและมีสีหน้าเจ็บปวดเมื่อเขาคําราม “ถ้าข้าอยู่กับเขาอย่างน้อยข้าก็เป็นโล่เนื้อให้กับเขาได้ ไอ้พวกสารเลวนั่นทุกคนสมควรตาย!”
หมัดของเขาสั่นเล็กน้อยราวกับว่าเขาเก็บกดความรู้สึกที่รุนแรงทั้งหมดเอาไว้
“แน่นอน พวกมันทุกคนสมควรตายและพวกมันก็ตายไปหมดแล้ว” ฌอนพยักหน้าในขณะที่เขามองไซมอน เขาเดินไปที่อีกห้องหนึ่งและเปิดประตูซึ่งเขาก็ได้รับการต้อนรับจากสายตาของรูปแกะสลักไม้ที่เสร็จแล้วและยังไม่เสร็จ รวมถึงกองไม้ที่ยังไม่ได้ทําอะไรอยู่ที่มุมห้อง
รูปแกะสลักนั้นมีทั้งอัศวิน, นักเวท, ออร์ค, ปีศาจ, เอลฟ์ มีเผ่าพันธุ์ที่แตกต่างกันมากมายและทุกคนต่างก็ต่อสู้กัน รูปแกะสลักแต่ละรูปดูเหมือนจริงมาก
ฌอนมองดูรูปแกะสลักทั้งหมดแล้วเดินไปหยุดที่รูปแกะสลักที่ใหญ่ที่สุดตั้งอยู่ มันเป็นรูปแกะสลักของกริฟฟิน เขายิ้มในขณะที่เขาพูด “ไซมอน ถ้าองค์ชายสามได้ยินเกี่ยวกับความสามารถของท่านเขาจะต้องชอบท่านมากแน่ ๆ”
ไซมอนส่ายหัวแล้วตอบ “พระองค์ทรงเป็นผู้เชี่ยวชาญที่แท้จริงในการแกะสลักไม้ ข้าแค่ทํามันเป็นงานอดิเรกและไม่สามารถเปรียบเทียบกับพระองค์ได้”
“น่าสนใจจริง ๆ” ฌอนหัวเราะเบา ๆ ในขณะที่เขาเดินออกจากประตู “ไซมอน ข้าคิดอยู่เสมอว่าท่านเป็นคนที่น่าสนใจ แต่ดูเหมือนว่าท่านจะน่าสนใจมากกว่าที่ข้าคิดไว้ อย่างไรก็ตามข้าต้องบอกอะไรบางอย่างกับท่าน การซ่อนคนนั้นแตกต่างจากการซ่อนของ ถ้าท่านซ่อนคนได้ไม่ดีพอ พวกเขาจะถูกเจอและใครบางคนอาจจะต้องตาย”
“ฝ่าบาท ข้าไม่เข้าใจสิ่งที่ท่านกําลังพยายามจะบอก” มีความแปลกใจแวบผ่านดวงตาของไซมอน แต่การแสดงออกของเขายังคงไม่เปลี่ยนแปลง
“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่สนใจเสิร์ฟชาให้ข้า งั้นข้าก็ขอตัวลาแล้ว” ฌอนไม่ได้ให้คําอธิบายอะไร เขาเดินออกจากห้องและเดินไปที่ประตู เมื่อเดินมาถึงประตูเขาก็หยุดและหันกลับไปมองรูปแกะสลักกริฟฟิน มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา “ดูเหมือนว่าจะมีใครบางคนหายไป”
“ลาก่อนฝ่าบาท” ไซมอนไม่ได้ตอบอะไร เขาแค่กล่าวลาเจ้าชายและมองดูรถม้าสีดําของเขาวิ่งออกไป เขาปิดประตูอย่างช้า ๆ และกําหมัดในขณะที่เขาพึมพํากับตัวเอง “ยังไงซะทุกคนก็ต้องตาย แต่พวกเขาไม่ควรตายโดยไม่มีเหตุผล”
“ฝ่าบาท เราจะย้อนกลับไปมั้ยครับ?” ควินยังรู้สึกงุนงงอยู่เล็กน้อย
“ปฏิกิริยาของไซม่อนบอกทุกอย่างที่ฉันจําเป็นต้องรู้แล้ว เมื่อสามปีก่อนเขาเป็นผู้ชายที่ไม่สามารถซ่อนอะไรไว้ได้เลย แต่ตอนนี้เขาพยายามจะซ่อนอะไรบางอย่าง มันค่อนข้างง่ายที่จะมองเขาออก มีรูปแกะสลักอยู่ทุกแบบในห้องนั้น แต่มันกลับไม่มีอเล็กซ์ ถ้าเขาตายไปแล้วจริง ๆ รูปแกะสลักของเขาจะเป็นรูปแกสลักเดียวที่มีอยู่ในห้องนั้น” ฌอนยิ้มในขณะที่เขาพูดต่อ “ทุกสิ่งที่นายต้องทําคือคอยจับตาดูเขาตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เขาจะเป็นกุญแจสําคัญในการตามหาอเล็กซ์”
